por Charo Valcárcel
Flor de outono exultante,
atraente,
sedutora,
de agochadas primaveras
que abrollan por cada poro,
xordas,
cegas
ante o tempo,
emisario de advertencias,
que envía o vento do norte
e azouta
os seus pés descalzos,
deixando xélidas chagas,
lembranzas de desvaríos,
de delirios,
de loucuras,
efémeras como a brisa
que a agarima
traizoeira
para esquecela despois
na máis senlleira soidade,
arrincando
implacábel,
coas feridas aínda abertas,
os gromos de primavera.
E sen pudor exhibila
núa,
espida,
ensumida
baixo os pétalos caídos,
luída
pola chuvia dos trebóns
crueis ante a súa indixencia
sen dó
das follas roubadas.
Charo Valcárcel (abril 2021)
Charo Valcárcel Mato
Profesora de Galego
Eu son Charo Valcárcel. Nacín nunha pequena freguesía da Estrada (Sta. Cristina de Vinseiro) hai 60 anos, pero xa levo trinta e cinco vivindo en Pontevedra, case tantos como os que traballei no IES Valle Inclán (trinta e dous), toda unha vida…
Estudei Filoloxía Hispánica, aínda que me presentei e aprobei as oposicións para profesora de Lingua galega e sempre exercín como tal, do cal me sinto e sentirei sempre moi orgullosa.
No Valle Inclán coñecín a Ana, Manuel, Isidro, Benito e Sara que, considero, máis que compañeiros, amigos, bos amigos. Xuntos compartimos moitas experiencias.
Agora esta na que nos implicou Ana que, polo menos para min, é un salvavidas, un incentivo que chega para encher o oco que deixa o ensino nas nosas vidas.
Pero tamén formamos parte dun grupo de teatro de profesores (en activo e xubilados) que naceu no 2005 no seo do Valle Inclán, Argallada, e que está esperando tempos mellores para retomar a súa actividade.
Agardo que as miñas contribucións no blog devellabella sexan merecedoras do voso beneplácito ou, polo menos, non do voso desgusto.
máis artigos
♥♥♥ síguenos ♥♥♥