Día internacional da Muller
Peque González Nóvoa e Sara Valenzuela VizEn De vella a bella queremos sumarnos á celebración do Día internacional da Muller.
Sabías que inicialmente o Día da Muller non se celebraba o 8 de marzo? Este día celebrouse por primeira vez o 19 de marzo de 1911 en catro países, Alemaña, Austria, Dinamarca e Suíza. Foi en 1975 cando a ONU declarou o 8 de marzo como Día Internacional da Muller e, desde entón, conmemórase nesa data en todo o mundo.
A orixe non é moi clara e hai varias versións. O máis plausible é que foi o 8 de marzo de 1857 cando un grupo de traballadoras téxtiles decidiron saír ás rúas de Nova York para protestar polas miserables condicións nas que traballaban. Sería unha das primeiras manifestacións para loitar polos dereitos laborais das mulleres. Dende esa data producíronse diferentes movementos e acontecementos.
Hai máis dun século, o 25 de marzo de 1911, 140 traballadoras do téxtil morreron nunha fábrica de Nova York. Ese día marcou un momento tráxico na loita pola reivindicación e mellora dos dereitos laborais, un evento que desgraciadamente rematou nun incendio que lles custou a vida.

Clara Zetkin
En 1907 tivo lugar en Stuttgart (Alemaña) a primeira Conferencia Internacional de Mulleres Socialistas dirixida por Clara Zetkin, onde se fundou a Internacional Socialista de Mulleres. Un dos primeiros obxectivos que perseguían foi o sufraxio feminino. En 1910, na II Conferencia Internacional de Mulleres Socialistas celebrada en Copenhague (Dinamarca) coa asistencia de máis de 100 mulleres de 17 países, decidiuse proclamar o Día Internacional das Mulleres Traballadoras. Detrás desta iniciativa estaban defensoras dos dereitos das mulleres como Clara Zetkin e Rosa Luxemburgo. Non fixaron unha data específica, pero si o mes: marzo.
EN QUE CONTEXTO HISTÓRICO, ECONÓMICO E SOCIAL AS MULLERES ACADARON O SEU DEREITO A VOTAR?
A incorporación masiva das mulleres ao traballo, primeiro despois da Revolución Industrial no século XIX e máis tarde durante a Primeira Guerra Mundial (1914-1918), orixinou unha serie de cambios, tanto sociais como económicos, que contribuíron ao ascenso do feminismo cunha demanda crecente do papel das mulleres en igualdade de condicións que os homes. A principios do século XX, por exemplo, o 70% das mulleres británicas solteiras de entre 20 e 45 anos traballaban remuneradas. Así mesmo, o número de mulleres solteiras maiores de 45 anos viña aumentando desde mediados do século anterior, especialmente entre a clase media. A crecente conciencia do seu valor social fomentaba as demandas das mulleres polo seu dereito ao voto. O movemento sufraxista xorde, entón, nos países capitalistas, con fortes clases medias e principios democráticos. Os Imperios Centrais (austrohúngaro, alemán, turco) tiveron que esperar á súa derrota na Primeira Guerra Mundial e en Rusia, para a Revolución Comunista. En xeral, en Europa, o movemento sufraxista foi moito antes e moito máis forte nos países protestantes (Reino Unido, Escandinavia) que nos católicos (España, Portugal, Italia).
As mulleres fomos discriminadas en todos os tempos e países. Dereitos que podemos gozar hoxe no pasado estabánnos prohibidos polo mero feito de ser mulleres. Os que hoxe parecen dereitos totalmente asumidos, no pasado eran conceptos radicais. A loita feminista continúa na actualidade, xa que a igualdade de dereitos entre sexos está lonxe de acadarse.
Desde 1893, cando Nova Zelandia outorga o dereito a voto ás mulleres maiores de 21 anos, ata o ano 2015, no que as mulleres sauditas poden por primeira vez participar e optar ás eleccións, distintas vitorias foron marcando camiño nos distintos países. En España, o 9 de decembro de 1931 as Cortes aproban a nova Constitución da República que recoñece o dereito ao voto das mulleres. As deputadas Clara Campoamor, Victoria Kent e Margarita Nelken xogan un papel destacado nos debates sobre esta cuestión; paradoxalmente, as mulleres poderían ser elixidas, aínda que non puidesen votar. As mulleres españolas non exercerán este dereito ata o 19 de novembro de 1933, cando se celebran as seguintes eleccións xerais. Despois das de 1936, en España non se puido exercer o dereito a voto ata 1977, ao remate do réxime franquista.
O MOVEMENTO FEMINISTA HOXE
Actualmente, a igualdade de xénero é unha das cuestións que máis preocupa á sociedade europea e mundial polo enorme camiño que queda por percorrer para lograr a igualdade plena e real entre homes e mulleres. Nalgunhas áreas, como a laboral, esta desigualdade é máis destacada. Segundo un desalentador informe presentado polo Foro Económico Mundial, con este ritmo teremos que agardar ata o ano 2120 para superar a fenda salarial de xénero. En España, a diferencia salarial entre homes e mulleres sitúase, segundo os últimos informes, entre o 12 e o 14%. Mentres seguen a suceder elementos tan graves e discriminatorios contra as mulleres como a mutilación xenital feminina, os matrimonios infantís, a feminización da pobreza, a trata…

Manifestación en Pontevedra
Desde a declaración do estado de emerxencia pola pandemia do COVID 19, milleiros de mulleres abandonaron o mercado laboral para ocuparse dos coidados; a violencia machista non cesou, incluso se incrementou pola dificultade das mulleres de abandonar o fogar e acceder aos recursos existentes. Segundo datos da Delegación do Goberno contra a Violencia de Xénero, as consultas telefónicas ao 061 incrementáronse nun 48% con respecto ao ano anterior no mes de marzo do 2020, e nun 733,3% no caso das consultas online no mesmo período.
Durante o confinamento e no momento actual, o chamado teletraballo pasou a ser unha realidade que afectou tanto a homes como a mulleres. As cifras de diferentes estudos da situación da muller no ámbito privado, como un informe elaborado no ano 2020 polo Instituto da Muller, constantan o que é sabido, as mulleres asumen a maior parte do traballo doméstico e o 70% das tarefas de coidados. Co peche dos centros educativos e dos centros de día que atenden aos maiores, durante varios meses do ano pasado incrementouse para as mulleres a desigualdade e a dificultade xa habitual en conciliación e corresponsabilidade.
O feminismo reivindica, e ese foi o lema das convocatorias do ano 2020, a importancia do coidado como un elemento básico dunha sociedade máis xusta e democrática e apúntase a necesidade, como quedou patente na situación de emerxencia que vivimos, de que a organización dos coidados ocupe un lugar privilexiado no debate e na acción política, así como a de asumir a súa responsabilidade de xeito colectivo.
Actualmente, unha parte maioritaria do coidado, pola ausencia de políticas nesta liña, segue a recaer no esforzo silencioso e invisible das familias, fundamentalmente das mulleres, que fan malabares diarios para coidar dos seus, pequenos e maiores.
O feminismo reivindica a democratización dos coidados, tanto no ámbito das persoas que os proporcionan como no das persoas que os reciben.
Ao longo da historia foron moitas as mulleres que loitaron, con acción e palabra, por crear unha sociedade con igualdade entre os diferentes xéneros. Desde Clara Campoamor, promotora do sufraxio feminino,:
“É imposible imaxinar a unha muller dos tempos modernos que non aspira á liberdade”
Frida Khalo, Simone de Beauvoir ou Gloria Steinem, ata Chimamanda Ngozi Adichie:
“Se vas quererme só seguindo as túas regras, garda o teu amor para ti mesmo”.

Clara Campoamor

Simone de Beauvoir

Gloria Steinem
Moitas mulleres con voz pública e moitas mulleres anónimas foron quen de situar o movemento feminista nun primeiro plano. Un movemento feminista moi presente na vida cotiá e política dos últimos tempos, configurado a partir dun dobre proceso: o individual, polo que de distintas maneiras cada muller é consciente de aspectos particulares que percibe como inxustiza ou discriminación; e o colectivo, que xenera a identificación dunhas coas outras e a vontade de actuaren colectivamente contra o sistema patriarcal.
Esta dobre vertente outórgalle singulariedade e forza ao feminismo que non pretende, nin debe, ser dogmático, parcial ou pechado. A capacidade de manter o seu espírito crítico e plural permitirá a este movemento apartidista, transversal e diverso, continuar presente como motor de cambio social, económico, cultural e politico.
Próxima a celebración do Día internacional da Muller neste marzo de 2021, hai voces desde as institucións que cominan as mulleres a non manifestarse na rúa, despois de que nos últimos meses viramos sucederse algunhas mobilizacións de diversas índoles que non foron cuestionadas. Un movemento, que ten demostrado a capacidade de coidar e coidarnos, vai estar á altura de seguir coidándonos e non precisa de tutelas para permitir que expresemos publicamente, de diferentes formas acordes coa situación actual, a reivindicación común dunha sociedade igualitaria.

Peque González Novoa
Profesora
Nacín en Pontevedra hai 63 anos, nunha familia das de aquela, “numerosa”. Estudiei Psicoloxía en Santiago e dediquei toda a miña vida laboral á docencia, no ensino público; nos primeiros anos como mestra de infantil e posteriormente como orientadora, ata que hai dous anos decidín pasar a esta etapa chamada xubilación.
No meu percorrido de vida acostumo a definirme como muller, mestra, nai e avoa, sen orde prevalente, por que considero que son os elementos que conforman quen son.
Achégome a este grupo de xente que tivo a boa idea de poñer en marcha este proxecto “De vella a bella” coa intención de aprender e poder aportar un micrograo de area. Neste contexto no que vivimos, e nesta situación de pandemia, creo que todo o que implique a activación das persoas, sexa cal sexa a súa idade, é positivo.
máis artigos
♥♥♥ síguenos ♥♥♥
Trackbacks/Pingbacks