DÉCIMO QUINTO CONTO

  DÍA DOS SANTOS ADELFO E FEOLOXILDO

QUINTA FEIRA

A FADA ANANA

Habitaba na pequena aldea de Tomonde, na abrupta Terra de Montes, un labrego teimudo, de nome Domingos do Carallo que se ben polos parroquianos era considerado boa persoa, e gastaba bo trato con todo o mundo, tiña a sona de ser moi xeniudo e ter uns prontos de terrible furia.

Domingos fora o nome con que o bautizaran seus pais coa colaboración dos padriños, parella veciña e amiga de seus país, e a do cura da súa parroquia, o de chamarlle do Carallo…

Un día cinco do mes de marzo, ía Domingos do Carallo con Remedios de volta para a casa dende a feira de Forcarei onde mercara unha xuvenca noviña con moi boa estampa.

Xa apalabraran a compra el e o dono do animal con antelación, o trato estaba feito con anterioridade, só tiveran que ir a buscala á feira do gando a Forcarei e pagar o precio estipulado entre eles.

Entón polo camiño cara a casa empezoulles a chover. Como ningún dos dous, nin Domingos nin Remedios, levaban paraugas, puñéronse coma un par de San Lázaros.

Domingos do Carallo tocábase en calquera parte do corpo e notábase empapado de auga, Remedios malia que non se queixaba non estaba mellor co seu marido.

Cando chegaron á casa, Remedios gardou a vaca na corte. Domingos, cabreado pola molladura que pillara, entrou na vivenda, colleu o paraugas que tiña á entrada da porta, e de seguido foise á corte. Agarrando fortemente coas dúas mans pola empuñadura, non o dubidou , doulle tal tunda á vaca que o esnaquizou, non quedou nada del que se parecera ó paraugas que ata daquela tiña, as variñas e o bastón remataron esnaquizados no medio da negra tea.

-¡Malia quen te fixo!¡Paraugas do carallo! Por culpa túa e do deus que te fixo pillei esta molladura –dicíalle colérico ó que quedara do paraugas-. Se non fora por te ir comprar á feira a tal hora estaría na casa enxoito ¡vaca do carallo! –dicíalle ó inocente animal dende que lle pegara os rancorosos paraugazos.

Cando o impresionante cabreo que tiña enriba del lle pasou –duroulle preto de tres días-, caeu na conta de que por causa dos bárbaros paraugazos que lle dera á xovenca, esta coxeaba ostensiblemente dunha pata de atrás.

-¡Vaia polas ánimas do purgatorio!¡Arre carallo!¡Agora si que a fixen boa!

-Pásache por animal, que es un animal… ¡mala centella te divida!–a súa muller, Remedios, dalle sempre onde máis lle doe-, se pensaras un pouco coa cabeciña que tes e que só che vale para poñer a boina, non farías a tal tolería que fixeches. Rompiches o mellor paraugas que tiñas e mancaches á becerriña recén mercada.

-¡Cala Remedios!¡Cala Remedios!¡Cala carallo! Non me queiras tourear carallo…, que logo me quento e aínda teño outro paraugas para o que faga falta carallo…

-Quéntate o que queiras…, a min dame o mesmo ca se enfrias. Agora tes a xuvenca mancada, ti que es moi listo, e a ver como fas para curala.

Domingos do Carallo coñecía, como coñecía todo ser vivinte de Tomonde e arredores, que a señora Rosalía do Crego era unha menciñeira e feiticeira de marca maior. Se ía onda ela, case que con seguridade lle daría algún emplasto ou algún remedio barato para curar o mal da vaca e todos en paz. Xuvenca curada desgraza arreglada. Paraugas xa compraría outro se lle daba a gana.

Despois de moito cavilar, a pesar de que a el non lle gustaba Rosalía do Crego, decidiuse e así o fixo, foi á casa da curandeira.

Cando lle contou o acontecido coa xuvenca á volta fa feira, Rosalía púxolle mala cara:

-Podería darche un remedio ou algún feitizo se a vaca se tivera lastimado en algún lugar indo por un camiño ou mesmo traballando, ou se pelexando con outra vaca se mancara, pero se quen feríu ó pobre animal fuches ti, que es o dono, os meus remedios non van valer de nada. Aconsélloche que mellor vaias ver á anana Clodomira. Esa muller tenche remedio para todo e ó mellor se ten un bo día aténdete.

A anana Clodomira formaba parte dunha vella lenda propagada por aquela comarca, o caso e que non se sabía con certeza se a tal Clodomira existía ou non.

Dicíase que nunha cova, preto da aldea de Guitón, na parroquia de Santa Mariña de  Ribela no concello de A Estrada, habitaba unha fada anana que tiña a cabeza dotada de dous pequenos cornechos na fronte.

Tamén corría de boca en boca, que calquera persoa que padecera un mal descoñecido, que os médicos non puideran curar e que por moita devoción e fervor relixioso que tivera ningún santo conseguía remediar; se ía onda a fada e lle pasaba polos cornos un pano das mans limpo e logo se colocaba no sitio onde se sentía o mal, este pasaba instantaneamente.

Cova da Fada Anana

-¡Bos días señora fada! Pero…, non sei ben como empezar co que che quero dicir… ¡Manda carallo…! Semella se me atascan as verbas para saír o que quero dicir…

-¡Bos días Domingos! Empeza como queiras meu amigo, eu algo xa sei… ¿Que novidade te trae logo por aquí?

-¡Pois carallo! Veño ver se me deixas pasarche un pano polos teus cornechos. Teño unha vaca ranqueante e quería curala. ¡Carallo..! eu non te quero ofender, pero polo que se di por aí…

-Pasa o pano logo, home, pasa… eu estou neste mundo para favorecer á xente cando coma ti anda necesitada.

-¡Carallo! Non sabes ben canto cho agradezo… Viña con medo de que te ofenderas e que me mandara dereito á merda.

-¡Hai home! Que mal pensas de min. Iso non, non sei o que se dirá de min por aí, pero eu se algo teño é que non son unha mal educada.

-Non sabes o peso que se me quitou de enriba.

-Ben, fai o que viñeches que facer.

Domingos pasoulle polos cornos a Clodomira o pano das mans que traía preparado e despedíndose con respeto e expresándolle a súa consideración collía camiño de volta cara a casa cando a fada lle voltou a falar.

-Mira, tes que conseguir unhas herbas de verxebán ou de mexacán, maceralas en augardente do Ulla e logo porllas por debaixo do pano das mans, non che son doadas de conseguir, pero santo remedio.

Durante o percorrido de regreso para o seu fogar, que non era unha carreiriña dun can, ía pensando se o que se dicía da Clodomira non sería todo un conto e non lle valería para nada a viaxe que fixera para estar con ela. Verdade era que tampouco non lle custara nada máis ca camiñata… a anana non lle cobrara unha perra…

Andivo buscando as herbas de verxebán ou de mexacán e cando lle pareceu que atopara unas de mexacán, colleu un ramillete delas e xa na casa púxoas a macerar toda a noite nunha tina cun dedo cumprido de augardente do Ulla. Non foran tan difíciles de atopar como a fada pensaba.

Feito o remedio, ó día seguinte, foi á corte, sen entreterse púxolle o pano untado na menciña na pata mancada á vaca con todo o agarimo e todo o coidado do que foi capaz.

Pasado un pouco a vaca seguía igual, pero ó cabo duns minutos de ter o pano posto na ferida a sorpresa que levou foi maiúscula, agora a vaca recén comprada en vez de estar eivada dunha pata quedara tolleita das dúas ancas de atrás. A cabrona da anana Clodomira enganárao como a un parvo… ¡Arre carallo! Pasarlle iso a el.

Nesas estaba cando…

-¡Domingos!¡Domingos! Esperta, desgraciado. Vaia borracheira que pillaches hoxe na feira –Remedios sacude nel por un ombro-, acorda lambón, que xa chegamos e hai que axudar a baixar a vaca do coche de Morgade.

-¡Arre carallo! –a Domingos pónselle costa arriba espabilar.

Xa consciente de onde está, nota humida a roupa que ten posta.

-¿E se viñemos no coche de Morgade dende a feira logo como é que estou mollado?

A molladura era pequena pero a Domingos non lle gustaba nada estar húmido, a humidade tan só se era por dentro do corpo cun bo viño do Ribeiro.

-Estás algo mollado porque te tiven un pouco sentado á choiva fóra dos pendellos a ver se che pasaba algo a borracheira que agarraches co tinto con que lle puxaches ó polbo. Non te enteraches nin de cando te subimos ó coche.

-¡Carallo para o conto…!

Aclarado todo.

Ramón mentres durmía a mona no asento do coche que os traía da feira soñara coa xuvenca e coa fada anana…

Con facilidade baixaron o animal do autobús de Morgade que os transportara a todos. O autobús de Morgade estaba preparado para levar xente na metade de diante e animais no anaco de atrás.

Sen moita présa dirixíronse á casa, estaba moi preto de onde os deixara o omnibus.

Meteron á xuvenca na corte e Domingos foi ata a porta de entrada da casa onde tiña o paraugas. Agarrou o máis consistente e con el foi ata a corte onde gardara á vaca recén comprada.

-¡Malia quen te fixo!¡vaca do carallo! –dicíalle Domingos ó pobre animal mentres, con toda a forza de que era capaz, lle zorregaba no lombo co paraugas-. ¡Mala centella te coma! Se non fora por ti á feira non me mollaba… ¡filla de puta…!

A malleira rematou coa xuvenca coxa da pata esquerda de atrás…