Esa tarde o veciño volveu chamar á súa porta.
-Veciño pódeme emprestar un desaparafusador e unha pinza?
O home sentíase agora máis obrigado ca antes.
-Si, claro
Entrou na casa e saíu coa pinza e o desaparafusador.
Pasou case unha semana e, cando xa estaba pensando en ir recuperar as súas cousas, o veciño chamou á súa porta.
-Ai, veciño, vostede sabíao?
-O que?
-Que o desaparafusador e a pinza son parella.
-Non me diga! –dixo o home cos ollos desorbitados-. Non o sabía.
-Mire, foi un descoido meu. Durante uns intres de nada deixeinos sós e quedou preñada.
-A pinza?
-A pinza! Tróuxenlle a seus fillos.
E abrindo unha canastriña, entregoulle algúns parafusos, porquetas e cravos que, segundo el, parira a pinza.
“Está louco de remate” pensou o home. Pero os cravos e os parafusos sempre viñan ben.
Pasaron dous días. O veciño pedichón apareceu de novo.
-O outro día –díxolle-, cando trouxen a pinza, decateime de que ten vostede sobre a mesa unha fermosa ánfora de ouro. Sería tan xentil de emprestarma durante unha noite?
Ao dono da ánfora tintináronlle os ollos.
-Como non! –dixo en xenerosa actitude. E entrou na súa casa para saír coa ánfora de ouro que lle pedirá emprestada.
-Grazas, veciño.
-Adeus.
-Adeus.
Pasou aquela noite e tamén a seguinte, e o dono da ánfora non se atrevía a chamar á casa do seu veciño para pedirlle que lla devolvera. Non obstante, cando xa transcorrera unha semana, non puido resistir a súa ansiedade e foi reclamarlle a ánfora.
-A ánfora? -dixo o veciño-. Ah!, non o soubo?
– O que?
-Morreu no parto.
-Como que morreu no parto?
-Si, a ánfora estaba embarazada e, durante o parto, morreu.
-Dígame, vostede cre que son parvo? Como vai estar embarazada unha ánfora de ouro?
-Mire, veciño, vostede aceptou o embarazo e o parto da pota. Aceptou tamén a voda e a descendencia dos desaparafusador e a pinza. Por que non ía agora aceptar o embarazo e morte da ánfora?
Charo Valcárcel Mato
Profesora de galego
Eu son Charo Valcárcel. Nacín nunha pequena freguesía da Estrada (Sta. Cristina de Vinseiro) hai 60 anos, pero xa levo trinta e cinco vivindo en Pontevedra, case tantos como os que traballei no IES Valle Inclán (trinta e dous), toda unha vida…
Estudei Filoloxía Hispánica, aínda que me presentei e aprobei as oposicións para profesora de Lingua galega e sempre exercín como tal, do cal me sinto e sentirei sempre moi orgullosa.
No Valle Inclán coñecín a Ana, Manuel, Isidro, Benito e Sara que, considero, máis que compañeiros, amigos, bos amigos. Xuntos compartimos moitas experiencias.
Agora esta na que nos implicou Ana que, polo menos para min, é un salvavidas, un incentivo que chega para encher o oco que deixa o ensino nas nosas vidas.
Pero tamén formamos parte dun grupo de teatro de profesores (en activo e xubilados) que naceu no 2005 no seo do Valle Inclán, Argallada, e que está esperando tempos mellores para retomar a súa actividade.
Agardo que as miñas contribucións no blog devellabella sexan merecedoras do voso beneplácito ou, polo menos, non do voso desgusto.
máis artigos
♥♥♥ síguenos ♥♥♥