Moi calma e moi serena, disposta coma sempre a quedar no lugar onde está, a tristura rematou o seu baño e, sen ningunha présa –ou, mellor dito, sen conciencia do paso do tempo-,con preguiza e moi de vagar, saíu do estanque.
Na beira decatouse de que a súa roupa xa non estaba.
Como todos sabemos, se hai algo que á tristura non lle gusta é quedar en coiro. Así que puxo a única roupa que había onda o estanque: o vestido da furia.
Contan que, dende entón, moitas veces un bate coa furia, cega, cruel, terríbel e anoxada. Pero se nos detemos a mirar ben decatámonos de que esta furia que vemos é só un disfrace, e que detrás do disfrace da furia, en realidade, está agochada a tristura.
Charo Valcárcel Mato
Profesora de galego
Eu son Charo Valcárcel. Nacín nunha pequena freguesía da Estrada (Sta. Cristina de Vinseiro) hai 60 anos, pero xa levo trinta e cinco vivindo en Pontevedra, case tantos como os que traballei no IES Valle Inclán (trinta e dous), toda unha vida…
Estudei Filoloxía Hispánica, aínda que me presentei e aprobei as oposicións para profesora de Lingua galega e sempre exercín como tal, do cal me sinto e sentirei sempre moi orgullosa.
No Valle Inclán coñecín a Ana, Manuel, Isidro, Benito e Sara que, considero, máis que compañeiros, amigos, bos amigos. Xuntos compartimos moitas experiencias.
Agora esta na que nos implicou Ana que, polo menos para min, é un salvavidas, un incentivo que chega para encher o oco que deixa o ensino nas nosas vidas.
Pero tamén formamos parte dun grupo de teatro de profesores (en activo e xubilados) que naceu no 2005 no seo do Valle Inclán, Argallada, e que está esperando tempos mellores para retomar a súa actividade.
Agardo que as miñas contribucións no blog devellabella sexan merecedoras do voso beneplácito ou, polo menos, non do voso desgusto.
máis artigos
♥♥♥ síguenos ♥♥♥