QUINTO CONTO: DÍA DOS SANTOS ARTEMIO

QUINTA FEIRA: ALFREDO DA RINCHA

         Alfredo da Rincha, de sobrenome “Fredi”, que orgullosamente pasea o seu alcume pola terra, da mesma maneira que leva polo universo adiante de nome de pía Alfredo Ferradás Cancelas, fillo de Alfonso Ferradás e de María do Carme Cancelas “a Rincha”, é un home de alma limpa, gran corazón e corpo de puro óso coma se por un groso arame estivera formado.

Así como se ve, con eses fracos ósos que Deus lle deu, recubertos por riba cun roñoso e engurrado cartón pedra a modo de carne –súa nai xa era así fraca coma el-; “Fredi” é un individuo ilustrado coma poucos na comarca; iso é grazas a parte de mundo que leva percorrido e que lle permite, entre outras moitas cousas, non confundir nunca as ovellas ruzas e as meiriñas. Pero coma calquera humano ten alomenos un defecto, iso si: limpa os mocos coa manga da chaqueta. 

“Fredi” deixou o propio terruño e o dos seus devanceiros a primeiros dun ano marcado por mil tempestades e fríos sen fin. Co corazón contento e ó mesmo tempo cheo de pena, púxose en marcha saíndo do seu berce para ir a unhas afastadas terras e a un país incerto e descoñecido.

Partiu para o chamado novo mundo, coma quen di, esfurricado polos pantalóns co medo. Foi metido de polisón –con outros varios compañeiros de quen sabe cantos lugares-, na fétida adega dun vello barco mixto, chamado -¡que paradoxo!- “Envexa do Mar”, que se dedicaba conxuntamente á carga varia de mercadorías e a pasaxe.

Marchou naquel aciago día cunha tarde neboenta e con vento do mar procedente do nordés, dende o porto de Vigo cara a cidade de Nova Iorque, coa intención e a rexa decisión de facerse un home rico; un home con moitos cartos, por conseguinte, un home de ben.

Despois de pasar moitas, moitas, moitas penurias… Infinidade de incontables miserias; vómitos e mareos incluídos entre a inmensidade das desgrazas que lle ocorreron durante o seu desprazamento… Comendo como puido, cando puido e canto puido, mentres transcorre o tempo que durou a longa travesía… Por fin arribou na grande urbe dos rañaceos, orgullo dos Estados Unidos de Norte América, nun xélido día de mediados do mes de febreiro.

Correu o risco certo, coma os seus compañeiros de aventura e de desventura, de morrer teso a causa do frío que sen consideración naquela inmensa cidade facía e ó pouco vestido de abrigo que posto ó lombo o pobre levaba consigo.

Despois de dar moitas máis voltas das que calquera que non teña boa paciencia puidera contar; percorrendo este grande país adiante e atrás de riba para abaixo probando fortuna, sempre remisa a serlle favorable, recaeu cos seus maltratados ósos e coa pel que por aqueles días malamente o recubría, na cidade de Riverton, no impronunciable estado de Wyoming, zona ben montañosa dos Estados Unidos.

Alfredo da Rincha -el xa tivo esa premonición en canto veu o nome da gran vila-, fixo na cidade de Riverton toda a fortuna que nos Estados Unidos de Norte América lle foi dado conseguir.

No Coto, pequena aldeíña –pequena como a maioría das aldeas desta bisbarra-, da parroquia de Caroi, máis exactamente Santiago de Caroi, do concello de Cotobade, na provincia de Pontevedra de España, moi preto da mesma capital da provincia, ó seu retorno da aventura americana, asentou os seus reais o insigne emigrante “Fredi” para vivir o que lle puidera quedar de existencia neste mundo de desgrazas e maldades…

A vida na aldea é tranquila, sosegada, e iso é o que lle fai falta a un home co corpo breado como está o de Alfredo da Rincha.

Hai un dito moi vello que nos lembra de que vaian por onde vaian, as cabras sempre tirarán ó monte… e non é por dicir con mala fe que Alfredo da Rincha sexa unha cabra, que non o é, pero á volta da viaxe a América o home ó seu monte voltou…

Un antigo, experimentado e baqueteado emigrante como calquera podería considerar a un individuo á maneira de Alfredo da Rincha, e dende o momento en que el mesmo se precia de tal cousa; ten que ter sempre preparados un impreciso número de contos ou algunhas entretidas historias de alén do mar para en caso de necesidade saír á palestra e contarlle ós variados auditorios de paisanos –incondicionais ademais-, que sempre se atopan nas aldeas pequenas, como é o caso do Coto, e que teñen pouco con que entreterse nas longas e escuras noites do inverno galego.

Estando nos seus principios, caseque de recén chegado ás terras americanas, cando aínda coidaba ovellas naquel país de promisión, ocorreulle o que puidera ser a súa desgraza ou a súa maior fortuna. Depende de como se queira mirar…

Un día no medio e medio dunha forte treboada que encadrándoa moi suavemente lle poderiamos asignar o cualificativo de impresionante, unha tormenta que moi posiblemente asustaría ou deixaría sen fala a máis dun home ben temperado -cousa que el non era-, ó pobre do Alfredo da Rincha caeulle un mal raio encima do mirrado corpo que tiña por seu caparazón e sen compaixón ningunha case o atravesou dende riba abaixo.

Entroulle toda a forza da descarga eléctrica, desprendida do negro ceo, polo picudo ombreiro esquerdo e saíulle, coma se dun foguete das festas se tratara, pola ingua dereita.

Durante un certo tempo, aínda ben del, estivo morto; pero morto de verdade, morto de todo, segundo conta… O de ter moitos mocos seica lle vén de aí… do accidente…

Disque, nese tempo no que o seu corpo estivo sen vida activa, o seu espírito libre dese corpo material camiñou cara o ceo; pero tivo tan mala sorte –el así o di-, que cando ía á altura do que nós lle chamamos o limbo, e ó parecer por causa dunha especie de rara néboa que alí había ou dunha posible bruma mesta que a el se lle formou no cerebro, perdeuse nun complicado mundo etéreo e coma se dun gran labirinto se tratara empezou a dar voltas para un lado e para outro de tal modo e maneira que non logrou atopar a San Pedro que era quen tiña que estar gardando a ansiada porta da morada de Deus pola que el buscaba para entrar definitivamente.

Así foi como daquela, ó non atopar a porta do ceo, tendo que obrigado voltar para a terra, foi condenado a continuar vivo por outro tempo que quen sabe canto vaia a durar.

A maior fortuna que Alfredo da Rincha conseguiu nos Estados Unidos de Norte América foi, con moito traballo e suor polo medio, poder xuntar os cartos xustos e necesarios –nin un centavo a mais- para poder regresar para a terra que o vira nacer.

No monte do Coto, “Fredi”, coa soa compañía do can chamado “chiste”, coida na actualidade das ovellas tal e como fixo durante doce anos en Riverton, que foi onde adquiriu a sabedoría suficiente para non confundir as ruzas coas meiriñas.

Tratando en temas referentes a materia ovina Alfredo da Rincha é un doutor…

Alfredo da Rincha leva a pastar polos restantes montes da comarca –o do Coto non dura todo o ano-, ós tres centos de ovellas propiedade dun home con cartos e un bo patrimonio rústico que vive na veciña vila de Ponte Caldelas. A el págalle catro cartos polos coidados que lle dedica ós animais, pero está contento co seu cometido.

Levas ata os mellores pastos e trainas con moito garbo e con sabedoría. E como bo pastor que é, tenlle posto nome a todas e cada unha delas e a todas polo seu nome coñece: branquiña, clariña, bela, raíña… a algunhas incluso as bautizou en inglés: black, almond, friend… se ben a súa preferida é a doncela…

Tódolos pastores –ben, todos ó mellor non-, coas súas ovellas teñen veleidades e algúns incluso amores… disque.

Alfredo da Rincha coñece polo seu nome, sen equívoco ningún, a tódalas ovellas do rabaño que coida.

Cando na taberna do Coto conta un conto sobre a fama que adquiriu en Riverton despois de que lle caíra o raio enriba, moitos dos oíntes presentes no local quedan pasmados, algúns deles quedan coa boca aberta e a mandíbula desencaixada de tal maneira que corren verdadeiro risco de non dala pechado sen a axuda das mans propias e a veces hai que recorrer a mans alleas.

Despois de restablecida de todo a saúde –quedoulle só o dos mocos-, curado das súas doenzas cos remedios que lle aplicaron nun modesto hospital da capital americana, Alfredo da Rincha –conta o coitado-, xa non voltou a ir cos rabaños de ovellas para os montes próximos a pesar do moito que el gozaba facendo aquel traballo.

O patrón a quen servía na cidade de Riverton, un home entrado en carnes, en moitas carnes, e de gran estatura e envergadura, chamado Theodor Montgomeri, descubriu no seu empregado español unha calidade que lles podía traer ós dous fama e fortuna, unha cantidade de dólares non facilmente cuantificable.

O patrón, que “Fredi” tiña, era coma unha aguia para ventar os bos negocios. Gozaba dunha gran sensibilidade para detectar todo aquelo que lle puidera reportar cartos e que non lle supuxera traballo engadido ó que xa el tiña.

A cor verde e a efixie dos dólares eran para el a representación da bandeira nacional americana.

Ó parecer, debido á ferida que o raio infrinxira naquel desgraciado corpo, Alfredo da Rincha adquirira a moi estraña dote de predicir o tempo atmosférico que ía facer nunha ampla comarca ó seu arredor, cunha semana a lo menos de antelación.

Era coma se a natureza despois do adverso suceso lle dotara o corpo da capacidade de adiviñar o tempo polas dores que notaba nunha ou noutra parte da súa anatomía.

Sabía de choivas, néboas, ventos… e todo o referente ó estado da atmosfera con tanta exactitude coma se estivera vendo no momento presente o que ía a ocorrer de alí a uns días e incluso ás veces coa distancia de máis dunha semana…

Co permiso do seu empregado, e agora amigo e socio “Fredi”, Theodor Montgomeri convenceu, non sen traballo, a Abraham Lincoln, fachendoso dono do periódico local “O Heraldo de Riverton”, para que lle pagara uns bos puñados de dólares polas acertadas prediccións meteorolóxicas que facía “Fredi” co suficiente tempo de antelación como para deixar asombrado a todo lector do periódico diario.

As sensacións que notaba cada vez que o tempo tiña variación eran tan notorias no seu corpo que non levaba traballo ningún en facer os diagnósticos sobre os cambios do clima.

Daquela, chegou a ser tal a sona de Alfredo da Rincha en Riverton e os seus arredores como predictor do tempo, que saíu facendo os seus prognósticos en emisoras de radio e incluso en algunhas de televisión da localidade e aínda da rexión.

Alfredo da Rincha de sobrenome “Fredi”, antes de ir para as américas ó parecer non era así, pero agora na aldea ten sona de ser algo mentireiro…

A realidade, se vén se mira, é que xa ten uñas de mentireiro, e as uñas din moito da personalidade do ser humano…

Alá en Riverton a patrona de “Fredi” era boa muller, a el queríao pola vida, verdade é que tamén o empregado de Theodor Montgomeri era ben mandado, e tratándose de quereres tamén lle correspondía á súa patrona.

A dona de Theodor Montgomeri, a señora Nanci Montgomeri, de solteira Nanci Mansfield, razón pola que seguía sendo coñecida co sobrenome de “Man” entre os veciños do barrio –ó mellor porque a súa humanidade era como a do seu marido-, muller moi instruída en letras e en receitas de cociña, seica lle descubriu un día a “Fredi” o fácil que era entender o misterio da Santísima Trindade.

Alfredo da Rincha tiña as súas dubidas sobre este tema relixioso, ó que o pastor da igrexa a onde ían á misa os domingos, facía referencia con moita frecuencia.

Estando aburrido no monte, coidando das ovellas de mister Montgomeri, cavilara moitas veces sobre o misterio da Santísima Trindade.

O caso é que non tiña moito máis en que cavilar, pero non acababa de entender ben todo aquelo das tres persoas distintas e un só Deus verdadeiro. Ofuscábase e non era quen de pensar con claridade. A Alfredo da Rincha cando algo non lle quere entrar na cabeza non lle entra…

-Mira “Frediño” –chamáballe a señora “Man” cariñosamente-, vouche aclarar algo que sei que te trae desacougado dende hai certo tempo –lle dixo a señora “Man” naquela memorable ocasión-, aproveitando que hoxe o meu marido Theodor vai de caza, é moi doado que entendas ese misterio que che preocupa a pouco que poñas atención no que che vou dicir a continuación, escoita…, ti escoita e non te distraias do que che eu digo: pensa que hoxe a cazar coellos no monte vai o meu marido, pero vai o pai dos meus dous fillos, e vai tamén o teu patrón; ¿entendes? Isto é: tres persoas distintas e un só Theodor Montgomeri verdadeiro. ¿Enténdesme ou non…?

Entendeu…

Logo aclaroulle máis misterios cada vez que Theodor Montgomeri saía de caza…

Alfredo da Rincha despois daquela exposición tan clara, con uns feitos concretos e sen dúbidas que considerar, non tivo máis problemas para comprender tanto ese coma outros misterios que se lle presentaron posteriormente na vida.

Grazas ás explicacións da señora Nanci Montgomeri, dende o día en que o seu patrón foi de caza, soubo que cando algún enigma se presenta… o mellor è serenarse, pararse tranquilo a reflexionar sobre o tema do misterio e a solución non a tardar en saír. Antes ou despois os enigmas desaparecen deixando paso á claridade…

O pastor de ovellas Alfredo da Rincha co alcume de “Fredi”, que non confunde nunca  as ovellas ruzas coas meiriñas, home de alma limpa e gran corazón, é un mocoso porcallán e un mentireiro impenitente… na súa aldea sábeno ben…