Amigo meu de Castelao por Charo Valcárcel Mato

Amigo meu de Castelao por Charo Valcárcel Mato

por Charo Valcárcel Mato

Amigo meu: Eu era cismador e pensatibre a quen a morte gadaña axexaba cos dentes arregañados. No intre de pecha-los ollos para me durmire, un dediño de óso, ou máis ben de marfil, petaba levián na miña testa e o medo facía esplosión en min. Tódalas noites.

Eu morríame do corazón e os médicos non me decían a verdade porque cicais o meu mal non tiña cura. Visitei un e outro e outro máis, e todos me dixeron o mesmo: “Non ten nada”. Pero eu sentía o meu corazón debaterse na súa gaiola, coma un paxaro entolecido, e somentes cando eu ficaba quediño, sen bulir nin chisco, durmía o paxaro do meu peito. 

No intre en que os médicos me dicían “non ten nada” eu sempre avistei nos seus ollos a pintiña escentilante da mentira e da bulra, e un día esgotouse a miña pacencia e cuspinlle na cara ó especialista.. Dende entón eu vivo no manicomio.

Fai pouco tempo entrou nesta casa un médico eminente, que anque está tolo conserva enteira a súa sabencia, e consulteime con el. O meu compañeiro ensaminoume ben e de remate díxome sin chisco de mintira nos ollos: “Ti non tes nada no corazón; ti estás tolo e nada máis”.

Agora eu xa sei que teño san o meu corazón porque os médicos tolos non minten nin se bulran don enfermos. Pero… teño unha dúbida que me arrepía.

O meu compañeiro dixo que eu estou tolo e agora cómpre que ti, que andas solto, consultes o meu caso cun avogado e que che diga se un médico tolo ten dereito a saber de tolerías.

Moitas apertas do teu amigo

P.D. Contéstame axiña porque quero saber se estou tolo ou non.

Charo Valcárcel Mato

Charo Valcárcel Mato

Profesora de Filoloxía Galega

Eu son Charo Valcárcel. Nacín nunha pequena freguesía da Estrada (Sta. Cristina de Vinseiro) hai 60 anos, pero xa levo trinta e cinco vivindo en Pontevedra, case tantos como os que traballei no IES Valle Inclán (trinta e dous), toda unha vida…

Estudei Filoloxía Hispánica, aínda que me presentei e aprobei as oposicións para profesora de Lingua galega e sempre exercín como tal, do cal me sinto e sentirei sempre moi orgullosa.

No Valle Inclán coñecín a Ana, Manuel, Isidro, Benito e Sara que, considero, máis que compañeiros, amigos, bos amigos. Xuntos compartimos moitas experiencias.

Agora esta na que nos implicou Ana que, polo menos para min, é un salvavidas, un incentivo que chega para encher o oco que deixa o ensino nas nosas vidas.

Pero tamén formamos parte dun grupo de teatro de profesores (en activo e xubilados) que naceu no 2005 no seo do Valle Inclán, Argallada, e que está esperando tempos mellores para retomar a súa actividade.

Agardo que as miñas contribucións no blog devellabella sexan merecedoras do voso beneplácito ou, polo menos, non do voso desgusto.

máis artigos

♥♥♥ síguenos ♥♥♥

Dende a fiestra por Charo Valcárcel Mato

Dende a fiestra por Charo Valcárcel Mato

por Charo Valcárcel

Dende a fiestra

vexo o teu lombo corcovado

erguéndose no cume poderoso

pecho os ollos

           e son eu                       estou aí

os meus dedos rozan cadeixas brancas

que se esfuman no ar

                       coma pantasmas

mollo os pés na auga dos regatos

e as fragas

fanme cóxegas nas pernas

            ergo a vista          e vou tras a gaivota

pairando no horizonte

e vexo á fin un mundo azul

e fico alí

                   abraiada

ata que esperto.

Charo Valcárcel.

 

Charo Valcárcel Mato

Charo Valcárcel Mato

Profesora de Filoloxía galega

Eu son Charo Valcárcel. Nacín nunha pequena freguesía da Estrada (Sta. Cristina de Vinseiro) hai 60 anos, pero xa levo trinta e cinco vivindo en Pontevedra, case tantos como os que traballei no IES Valle Inclán (trinta e dous), toda unha vida…

Estudei Filoloxía Hispánica, aínda que me presentei e aprobei as oposicións para profesora de Lingua galega e sempre exercín como tal, do cal me sinto e sentirei sempre moi orgullosa.

No Valle Inclán coñecín a Ana, Manuel, Isidro, Benito e Sara que, considero, máis que compañeiros, amigos, bos amigos. Xuntos compartimos moitas experiencias.

Agora esta na que nos implicou Ana que, polo menos para min, é un salvavidas, un incentivo que chega para encher o oco que deixa o ensino nas nosas vidas.

Pero tamén formamos parte dun grupo de teatro de profesores (en activo e xubilados) que naceu no 2005 no seo do Valle Inclán, Argallada, e que está esperando tempos mellores para retomar a súa actividade.

Agardo que as miñas contribucións no blog devellabella sexan merecedoras do voso beneplácito ou, polo menos, non do voso desgusto.

Vou contarvos un conto triste

máis artigos

♥♥♥ síguenos ♥♥♥

O mar e a poesía, as dúas paixóns de Dulia Piñeiro por Onda cero

O mar e a poesía, as dúas paixóns de Dulia Piñeiro por Onda cero

“O mar e a poesía, as dúas paixóns de Dulia Piñeiro”

A cita quincenal co colectivo pontevedrés “De Vella a Bella” trae hoxe á nosa radio +60 á Dulia Piñeiro, mariscadora e poeta de Vilanova de Arousa.

Neste enlace directo á web podes volver escoitar a sección con Susana Pedreira e De Vella a Bella no programa Máis de Un Pontevedra de Onda Cero.

Dulia Piñeiro
Charo Valcárcel Mato

Charo Valcárcel Mato

Profesora de Filoloxía Galega

Eu son Charo Valcárcel. Nacín nunha pequena freguesía da Estrada (Sta. Cristina de Vinseiro) hai 60 anos, pero xa levo trinta e cinco vivindo en Pontevedra, case tantos como os que traballei no IES Valle Inclán (trinta e dous), toda unha vida…

Estudei Filoloxía Hispánica, aínda que me presentei e aprobei as oposicións para profesora de Lingua galega e sempre exercín como tal, do cal me sinto e sentirei sempre moi orgullosa.

No Valle Inclán coñecín a Ana, Manuel, Isidro, Benito e Sara que, considero, máis que compañeiros, amigos, bos amigos. Xuntos compartimos moitas experiencias.

Agora esta na que nos implicou Ana que, polo menos para min, é un salvavidas, un incentivo que chega para encher o oco que deixa o ensino nas nosas vidas.

Pero tamén formamos parte dun grupo de teatro de profesores (en activo e xubilados) que naceu no 2005 no seo do Valle Inclán, Argallada, e que está esperando tempos mellores para retomar a súa actividade.

Agardo que as miñas contribucións no blog devellabella sexan merecedoras do voso beneplácito ou, polo menos, non do voso desgusto.

máis artigos

♥♥♥ síguenos ♥♥♥

Vou contarvos un conto triste de Castelao por Charo Valcárcel

Vou contarvos un conto triste de Castelao por Charo Valcárcel

por Charo Valcárcel Mato

Vou contarvos un conto triste

A pouco de casar, dona Micaela comenzou a facer camisiñas; mais a súa ilusión abateuse de súpeto e con bágoas nos ollos meteu nun frasco de augardente o froito merado dos seus amores.

Doña Micaela escribeu nun papeliño: “Adolfo, 12 de maio de 1887”. Pegou o papeliño no frasco e, dispois de bicalo tristemente, gardouno no armario das sabáns de liño.

Non vos riades, porque o conto é triste.

Aínda non decorreran catro meses e dona Micaela comenzou a traballar novamente nas camisiñas. A boa fidalga regalábase cavilando no herdeiro que xa estaba en camiño do mundo, e por segunda vez doña Micaela ollou murchas as súas ilusións de nai, e con fonda tristura meteu en augardente o novo froito dos seus amores.

Doña Micaela escribeu: “Rosa, 7 de xaneiro de 1888”.

Pegou o papeliño no frasco e moi amargurada gardouno no armario das sabáns de liño.

Non vos riades, porque o conto é triste.

A probe señora chorou tres veces máis e meteu en outros tantos frascos de augardente un “Pedro”, un “Ramón” e unha “Alicia”.

Non vos riades.

A boa fidalga decatouse de que non aloumiñaría endexamais un fillo verdadeiro e cos seus grandes azos maternais adicou a vida enteira ó coidado garimoso dos frascos de augardente. ¡Triste vida!

Non; non vos riades, porque o caso é triste.

Cando unha fanada ilusión cumplía anos doña Micaela remudáballe o augardente. Tódolos días bicaba os frascos e arrombaba os laciños de seda que cinguían as vincas dos frascos de “Rosa” e de “Alicia”.

A boa fidalga chegou a vella e tiña criadas de tanto ben que andaban coas chaves dos armarios e gobernaban a casa.

Un día chegou diante de doña Micaela unha das criadas. Viña tan cortada que non podía falar; mais a probe muller tirou consigo no chan e pouco a pouco foi confesando antre saloucos:

— ¡Perdón, miña ama! ¡Ai, qué desgracia, señora! O señorito “Adolfo” caeume das mans e rompeuse.

E no intre doña Micaela esmoreceuse para sempre.

Charo Valcárcel Mato

Charo Valcárcel Mato

Profesora de Filoloxía Galega

Eu son Charo Valcárcel. Nacín nunha pequena freguesía da Estrada (Sta. Cristina de Vinseiro) hai 60 anos, pero xa levo trinta e cinco vivindo en Pontevedra, case tantos como os que traballei no IES Valle Inclán (trinta e dous), toda unha vida…

Estudei Filoloxía Hispánica, aínda que me presentei e aprobei as oposicións para profesora de Lingua galega e sempre exercín como tal, do cal me sinto e sentirei sempre moi orgullosa.

No Valle Inclán coñecín a Ana, Manuel, Isidro, Benito e Sara que, considero, máis que compañeiros, amigos, bos amigos. Xuntos compartimos moitas experiencias.

Agora esta na que nos implicou Ana que, polo menos para min, é un salvavidas, un incentivo que chega para encher o oco que deixa o ensino nas nosas vidas.

Pero tamén formamos parte dun grupo de teatro de profesores (en activo e xubilados) que naceu no 2005 no seo do Valle Inclán, Argallada, e que está esperando tempos mellores para retomar a súa actividade.

Agardo que as miñas contribucións no blog devellabella sexan merecedoras do voso beneplácito ou, polo menos, non do voso desgusto.

Amigo meu

máis artigos

♥♥♥ síguenos ♥♥♥

Miss por Charo Valcárcel Mato

Miss por Charo Valcárcel Mato

Nunca imaxinarías que de universitaria pasarías a “miss” nun abrir e pechar de ollos, e iso sen necesidade de participar en ningún certame de beleza. A verdade é que non che deu tempo a pensalo sequera. Remataches a carreira en xuño e ás poucas semanas recibiches a oferta, por parte dun antigo profesor, de entrar a traballar nun colexio privado. Nin se che pasou pola cabeza dicir que non. Os teus pais, encantados de que comezases a gañar diñeiro tan axiña, e ti, aínda que nunca tiveras vocación de ensinante, sabías que era a saída máis lóxica aos teus estudos de filoloxía e velaí que, sen apenas tempo a dixerir que te converteras nunha licenciada, comezaches a ser unha profesora nun colexio do Opus, nin máis nin menos.

As sorpresas que encerraba o teu traballo non tardaron en mostrarse, mesmo antes de presentarte no centro. E é que fuches advertida de forma moi contundente sobre como debería ser a túa indumentaria, que quizais conviría que te fixeras con dous ou tres vestidos ou traxes de chaqueta e saia, porque nese colexio non se permitían os pantalóns nas mulleres. Deseguida a túa nai, por fortuna moi boa modista, comprou os tecidos para dous traxes que estiveron listos nun chiscar de ollos.

miss 1

Esa prohibición, que a verdade deixoute bastante perplexa, só foi a primeira de moitas outras que irías descubrindo pouco a pouco, como a bata branca que era obrigado vestir encima da roupa e en cuxo peto superior esquerdo debía ir bordado o teu nome.

Aquilo era como entrar nun mundo paralelo, totalmente diferente ao que coñeceras ata entón, en moitos aspectos caricaturesco… Como miss? Por que non señorita ou profe? Logo soubeches que ese centro fora un colexio inglés, de aí procedía o de “miss”. O caso é que o alumnado non estaba acostumado a ter profesores, ata había ben pouco todas eran profesoras e iso provocaba as constantes confusións ao dirixirse a eles tamén como “miss”, erro que a maioría dos afectados recibían con sentido do humor.

En fin, o dito: caricaturesco.

Foi moi difícil adaptarse ás estritas normas do colexio, aos constantes interrogatorios sobre a vida privada, a ideoloxía política, a relixión…, saber que os teus pasos eran observados dentro e fóra daquel recinto escolar, ser testemuña dos arrebatos coléricos do director e das xefas de disciplina de EXB e BUP cara a alumnos ou alumnas que cometían calquera tipo de falta – como por exemplo estar mal sentados no pupitre ou non rematar a comida servida ese día-, os rezos ao comezar a clase, a interrupción da mesma á “Hora del Ángelus”, as interminables gardas de comedor e recreo e a obrigatoriedade de desprazarse no autobús escolar coidando o comportamento do alumnado.

A verdade é que ese curso estivo colmado de experiencias que encherían o teu anecdotario particular para toda a vida.

corredor

Durante anos fuches vítima das bromas dos amigos e amigas pola ridícula denominación de “miss”, que aceptabas con humor e alivio cando xa só eles te chamaban así. Pero alí tamén aprendiches un pouquiño máis sobre a hipocrisía do ser humano e a absurda relevancia concedida a soster unha falsa aparencia de persoas dignas e íntegras cando a realidade era ben distinta. Unha hipocrisía que se estendía de forma escandalosa ao aspecto relixioso, onde o rezo do rosario no mes de maio, as misas diarias, as visitas ao confesionario que debía realizar o alumnado, aproveitadas para tirarlles información sobre a vida privada da súa familia (sobre todo no caso dos que eran fillos de pais separados), os golpes no peito e as placas do TOTUS TUUS durante a visita do Papa a Compostela conformaban un todo indecente e falso que era a pedra angular daquel afamado colexio do OPUS.

Por suposto tamén indagaban na túa ideoloxía política, tratando de reconducila polo mesmo camiño que a súa. En fin, ideoloxía, pensamento, e vida social, igual que a sacrosanta ortografía (elevada a primus inter pares das ensinanzas impartidas ao alumnado) debían mostrar unha corrección inmaculada, impoluta e, por que non dicilo, absurda e ridícula. Mais isto último non debía saír do ámbito da clandestinidade, practicada con gusto entre os ensinantes desafectos ao réxime opusdeísta, os máis novos e novatos que caerades alí por obra e graza da casualidade, necesidade, ou ignorancia dos métodos empregados e que utilizabades nas vosas xuntanzas externas como necesaria liberación de tanta imposición e autoritarismo.

Afortunadamente para vós a vosa carreira docente continuou no novo curso ben lonxe daquel enxendro de aulas sometidas a unha abafante vixilancia, a través das paredes acristaladas que compartían co corredor e que permitían a descarada espionaxe do que sucedía no seu interior, e mesmo a abrupta irrupción no espazo docente sen mediar palabra.

Soubeches, non hai moito tempo, que só hai tres anos que pechou as súas portas definitivamente.

Que descanse en paz!

Charo Valcárcel

Charo Valcárcel Mato

Charo Valcárcel Mato

Profesora de Galego

Nacín nunha pequena freguesía da Estrada (Sta. Cristina de Vinseiro) hai 60 anos, pero xa levo trinta e cinco vivindo en Pontevedra, case tantos como os que traballei no IES Valle Inclán (trinta e dous), toda unha vida…

Estudei Filoloxía Hispánica, aínda que me presentei e aprobei as oposicións para profesora de Lingua galega e sempre exercín como tal, do cal me sinto e sentirei sempre moi orgullosa.

Formamos parte dun grupo de teatro de profesores (en activo e xubilados) que naceu no 2005 no seo do Valle Inclán, Argallada, e que está esperando tempos mellores para retomar a súa actividade.

Agardo que as miñas contribucións no blog devellabella sexan merecedoras do voso beneplácito ou, polo menos, non do voso desgusto.

Elisabeth

máis artigos

Contacto

Ana Santos & De Vella a Bella

Hablemos ♥♥♥
No dudes en ponerte en contacto con nosotros, enviándonos un mensaje mediante el formulario siguiente.

Ana Santos & De Vella a Bella

♥♥♥ síguenos ♥♥♥