Contacto

ADAPTACIÓN AO GALEGO DO CONTO DE JORGE BUCAY: “O TEMIDO INIMIGO”

  Había unha vez nun reino de lonxe un rei ao que lle gustaba moito sentirse poderoso.

 El non tiña espellos máxicos que lle dixesen o poderoso que era, pero contaba cunha morea de cortesáns e serventes ao seu redor aos que preguntar se el era o máis poderoso do reino.

 Sempre lle dicían todos o mesmo:

  -Alteza, es moi poderoso, pero ti sabes que o mago ten un poder que ninguén posúe: El coñece o futuro.

 O rei , como podedes supoñer, estaba moi celoso do mago do reino, non só polo seu poder senón tamén porque o pobo o amaba e o admiraba por ser un home moi bo e xeneroso, ao contrario do rei que, quizais porque precisaba demostrar que era el o que mandaba, non era xusto e, moito menos, bondadoso.

Entón pediríalle que dixese en que data ía morrer o mago do reino.  Este daría unha resposta, un día calquera, non importaba cal.  O rei tiña planeado nese mesmo intre sacar a súa espada e matalo.  Así conseguiría dúas cousas dun só golpe: desfacerse do seu inimigo para sempre e demostrar que o mago non puidera adiantarse ao futuro xa que se equivocara na súa predición. 

Iniciáronse os preparativos e moi axiña chegou o día do festexo.

Despois dunha gran cea, o rei fixo pasar o mago ao centro e dirixiuse a el:

-¿É certo que podes ler o futuro?

-Un pouco- dixo o mago.

-¿E podes ler o teu propio futuro? –preguntou o rei.

-Un pouco –dixo o mago.

-Entón quero que me deas unha proba: Que día has morrer? Cal é a data da túa morte?

 O mago sorriu, mirouno aos ollos e non contestou.

 -Que pasa mago? –dixo o rei sorrinte- Non o sabes? ¿Non é certo que podes ver o futuro?

-Non é iso –contestou o mago-. Pero o que sei, non me atrevo a dicircho.

-Como te atreves? –dixo o rei- . Eu son o teu rei e ordénoche que mo digas.  Contéstame. Cando morrerá o mago do reino?

 Despois dun tenso silencio, o mago mirouno e dixo:

 -Non podo precisarche a data, pero sei que o mago morrerá exactamente un día antes có rei.

Durante uns intres, o tempo conxelouse.  Un murmurio correu entre os invitados.

O rei sempre dixera que non cría nin en magos nin en adiviñacións, pero o certo é que non se atreveu a matar o mago.

Decatouse de que se equivocara.

A súa xenreira fora a peor conselleira.

 Pensou que o mago fora moi arteiro. Dera a única resposta que podía evitar a súa morte.

 Teríaa adiviñado?

A predición non podía ser certa. Pero… e se o fose?

O rei estaba atordado…e aínda que ía retirarse aos seus cuartos volveu sobre os seus pasos  e dixo en voz alta:

-Mago, es famoso no reino pola túa sabedoría. Prégoche que pases esta noite no palacio pois debo consultarche algunhas decisións reais pola mañá.

 -¡Maxestade! Será un grande honor… -dixo o invitado cunha reverencia.

 O rei deu ordes aos seus gardas persoais para que acompañasen o mago ata os cuartos dos hóspedes no palacio e custodiasen a súa porta asegurándose de que non lle pasase nada.

Esa noite o monarca non puido conciliar o sono, estivo moi inquedo pensando que pasaría se ao mago lle sentase mal a comida ou se se mancase accidentalmente durante a noite ou se simplemente lle chegase a súa hora.

 Moi cedo, pola mañá, o rei petou na porta do cuarto do seu invitado.

 Nunca antes se lle ocorrera consultar a ninguén antes de tomar as súas decisións, pero esta vez, tan axiña como o mago o recibiu, fíxolle unha pregunta… Necesita unha escusa.

E o mago, que era un sabio, deulle unha resposta correcta, creativa e xusta.

Desde entón todos os días pola mañá ou pola tarde o rei ía ata o cuarto do mago para consultalo e comprometíao para unha nova consulta ao día seguinte.

Non pasou moito tempo ata que o rei se decatou de que os consellos do seu novo asesor eran sempre acertados e terminou, case sen notalo, téndoos en conta en toda as súas decisións.

Pasaron os meses, e logo os anos.

E coma sempre: “estar cerca do que sabe fai máis sabio ao que non sabe” .

E así foi porque pouco a pouco o rei foise volvendo máis e máis xusto.

Xa non era despótico nin autoritario nin precisaba demostrar o seu poder..

 Aprendeu que a humildade tamén podía ter as súas vantaxes e empezou a reinar dunha maneira máis sabia e bondadosa.

E sucedeu que o seu pobo comezou a amalo como nunca antes o amara.

Ademais o rei xa non ía ver o mago para saber da súa saúde, senón simplemente para aprender, para compartir unha decisión ou simplemente para falar.

O rei e o mago convertéronse en excelentes amigos.

Ata que un día, máis de catro anos despois daquela cea, sen que houbese ningún motivo, o rei lembrou.

 Lembrou que aquel home, ao que agora consideraba o seu mellor amigo, fora o seu odiado inimigo.

 Lembrou o plan que urdira para matalo.

E decatouse de que non podía seguir mantendo aquel segredo sen sentirse un hipócrita,

Por iso proveuse de coraxe e foi ata o cuarto do mago.  Petou na porta e, tan axiña como entrou, díxolle:

  -¡Meu irmán! Teño algo que contarche que me oprime o peito.

 -Dime –dixo o mago- e alivia o teu corazón.

 -A noite que te invitei a cear e che preguntei sobre a túa morte, eu non quería saber nada sobre o teu futuro, realmente planeaba matarte fose cal fose a túa resposta.  Quería que a túa morte inesperada desmitificase a túa sona de adiviño.  Odiábate porque todos te amaban…¡Estou tan avergoñado!

O rei suspirou profundamente e seguiu:

-Aquela noite non me atrevín a matarte e, agora que somos amigos e, máis que amigos, irmáns, atérrame pensar todo o que tería perdido se o tivese feito.

Precisaba dicirche todo isto para que me perdoes ou  me despreces, pero sen enganos.

 O mago mirouno e díxolle:

  -Tardaches moito en podermo dicir, pero alédame que o fixeses porque isto é o único que me permitirá dicirche que xa o sabía.

 Cando me fixeches aquela pregunta e agarimáches coa man a empuñadura da espada, foi tan clara a túa intención que non precisaba ser adiviño para decatarme do que pensabas facer.

O mago sorriu e puxo a súa man sobre o ombreiro do rei.

 -Como xusta devolución á túa sinceridade, debo dicirche que eu tamén che mentín.  Confésoche que inventei esa absurda historia da miña morte antes cá túa para darche unha lección.  Unha lección que  quizais foi o máis importante de todo o que che ensinei.

 A túa morte, querido amigo meu, chegará xusto o día da túa morte, e nin un minuto antes.

É importante que saibas que eu estou vello, e que o meu día seguramente se achega.  Non hai ningunha razón para pensar que a túa partida deba estar atada á miña.  Son as nosas vidas as que se vencellaron, non as nosas mortes.

  O rei e o mago abrazáronse e festexaron brindando pola confianza que cada un sentía naquela relación que souberan construír xuntos.

Contan que o rei ergueuse e cavou coas súas propias mans unha tumba, para o seu amigo o mago, no xardín, xusto debaixo da súa fiestra.

Enterrou alí o seu corpo e o resto do día quedou ao lado do montículo de terra, chorando como só se pode chorar ante a perda dos seres máis queridos.

E, recén entrada a noite, o rei volveu ao seu cuarto.

Conta a lenda que esa mesma noite, vinte e catro horas despois da morte do mago, o rei morreu no seu leito mentres durmía….

   Quizais por casualidade…

   Quizais por dolor…

  Quizais para confirmar a última ensinanza do seu mestre.