
Amigo meu de Castelao por Charo Valcárcel Mato
por Charo Valcárcel Mato
Amigo meu: Eu era cismador e pensatibre a quen a morte gadaña axexaba cos dentes arregañados. No intre de pecha-los ollos para me durmire, un dediño de óso, ou máis ben de marfil, petaba levián na miña testa e o medo facía esplosión en min. Tódalas noites.
Eu morríame do corazón e os médicos non me decían a verdade porque cicais o meu mal non tiña cura. Visitei un e outro e outro máis, e todos me dixeron o mesmo: “Non ten nada”. Pero eu sentía o meu corazón debaterse na súa gaiola, coma un paxaro entolecido, e somentes cando eu ficaba quediño, sen bulir nin chisco, durmía o paxaro do meu peito.
No intre en que os médicos me dicían “non ten nada” eu sempre avistei nos seus ollos a pintiña escentilante da mentira e da bulra, e un día esgotouse a miña pacencia e cuspinlle na cara ó especialista.. Dende entón eu vivo no manicomio.
Fai pouco tempo entrou nesta casa un médico eminente, que anque está tolo conserva enteira a súa sabencia, e consulteime con el. O meu compañeiro ensaminoume ben e de remate díxome sin chisco de mintira nos ollos: “Ti non tes nada no corazón; ti estás tolo e nada máis”.
Agora eu xa sei que teño san o meu corazón porque os médicos tolos non minten nin se bulran don enfermos. Pero… teño unha dúbida que me arrepía.
O meu compañeiro dixo que eu estou tolo e agora cómpre que ti, que andas solto, consultes o meu caso cun avogado e que che diga se un médico tolo ten dereito a saber de tolerías.
Moitas apertas do teu amigo
P.D. Contéstame axiña porque quero saber se estou tolo ou non.

Charo Valcárcel Mato
Profesora de Filoloxía Galega
Eu son Charo Valcárcel. Nacín nunha pequena freguesía da Estrada (Sta. Cristina de Vinseiro) hai 60 anos, pero xa levo trinta e cinco vivindo en Pontevedra, case tantos como os que traballei no IES Valle Inclán (trinta e dous), toda unha vida…
Estudei Filoloxía Hispánica, aínda que me presentei e aprobei as oposicións para profesora de Lingua galega e sempre exercín como tal, do cal me sinto e sentirei sempre moi orgullosa.
No Valle Inclán coñecín a Ana, Manuel, Isidro, Benito e Sara que, considero, máis que compañeiros, amigos, bos amigos. Xuntos compartimos moitas experiencias.
Agora esta na que nos implicou Ana que, polo menos para min, é un salvavidas, un incentivo que chega para encher o oco que deixa o ensino nas nosas vidas.
Pero tamén formamos parte dun grupo de teatro de profesores (en activo e xubilados) que naceu no 2005 no seo do Valle Inclán, Argallada, e que está esperando tempos mellores para retomar a súa actividade.
Agardo que as miñas contribucións no blog devellabella sexan merecedoras do voso beneplácito ou, polo menos, non do voso desgusto.
máis artigos
♥♥♥ síguenos ♥♥♥