Xota de Presqueiras-Forcarei por Pilar Braga Crespo

Xota de Presqueiras-Forcarei por Pilar Braga Crespo

-Maruxiña, dáme un bico
que che ei de dar un patacon,
-Non quero bicos dos homes
que me cheiran ó tabaco.

E ti para que preguntas si eu son de Vigo

se a noite pasada nena durmin contigo

Durmín contigo rapaza durmín contigo

E ti para que preguntas si eu son de Vigo

Anque somos dalá arriba

Da par do toxo molar

sabemos dar o cariño

A quen nos saiba tomar

E ti para que preguntas si eu son de Vigo

se a noite pasada nena durmin contigo

Durmín contigo rapaza durmín contigo

E ti para que preguntas si eu son de Vigo

Pilar Braga Crespo

Pilar Braga Crespo

máis artigos

♥♥♥ síguenos ♥♥♥

Chucho das Rabadeiras por Manolo Gulías Márquez

Chucho das Rabadeiras por Manolo Gulías Márquez

Chucho das Rabadeiras

Manolo Gulías Márquez

DÉCIMO CONTO: DÍA DE SAN DALMACIO E SANTA LIDIA

SÁBADO

SUSO DAS RABADEIRAS   

     “Chucho”, é caralludo, boa xente onde a haxa. De nome Antonio e Fernández de primeiro apelido que segundo non ten.

Antonio ninguén llo chama, todo aquel que sabe quen é o tal, coñéceo polo seu alcume.

Nacido nas Rabadeiras, ata os dezaseis anos todo canto mundo coñecía andaba arredor dos cincuenta quilómetros da súa casa.

Estivo varios anos no Brasil nunha época que resultou boa para ganar algo de cartos. A moeda dos cariocas era forte e o cambio favorecía moito ó emigrante.

Daquela no noso país todo era unha mesquindade, unha miseria, non se ganaba nin para comer aínda que se comera pouco e mal.

“Chucho”, e outros coma el, non quería ser un miserable nin vivir naquela escura penuria. O tempo corría en contra súa. Os nubarróns non levantaban e a vida se non ía a peor, mellorar non melloraba. Levando con el a súa pesadume, emigrou para o estranxeiro embarcando nun mercante, cos zapatos rotos na punta e o pantalón rachado no cu. “Chucho”, pese a ser rapaz novo, xa daquela era home de pelo no peito.

Tras cansarse de andar dando tombos dun lugar para outro polo Brasil adiante probando sorte nun oficio e noutro, despois de moitos trompicóns foi dar cos seus ósos á grande cidade de San Paulo.

No tempo da súa estancia no pais irmán, aforrou uns bos cartos grazas ós sacrificios que facía. Na fábrica de pan onde traballou cubría as quendas cando algún compañeiro non podía ir ó traballo ou ocupaba os postos doutros empregados cando algún deles estaba con algún mal.

As saídas que facía pola inmensa urbe, reducíanse a paseos a pé e a mirar na cidade todo canto lle interesaba ver, que curioso si que era, pero sen lle afectar economicamente ó peto. Non gastaba unha cadela senón que fora absolutamente necesario.

Naquel sitio e daquela maneira, deuse perfecta conta de que no Brasil non ataban tampouco os cans con longanizas.

No barrio de Tucurubí, no saturado núcleo de poboación de San Paulo, gran capital do Brasil, foi onde aprendeu a profesión de panadeiro.

Traballou a reo nos anos que botou no continente americano, fixo moi boas amistades, pero disque a terra tira o que non hai.

De volta, na aldea das Rabadeiras, montou unha espléndida panadería: “Panadería Tieté”. Tieté é o río que pasa por San Paulo e a “Chucho” gustoulle moito o nome.

É a panadería máis moderna que se coñece polo contorno e “Chucho” ten merecida fama de facer o mellor pan da comarca. O negocio funciónalle ben.

Cando algún cliente que vai pola panadería o quere escoitar e ten a suficiente paciencia e tempo como para facelo, el non ten inconveniente algún en contarlle, como sendo un mozote, veu ó mesmo demo alá no Brasil.

“Chucho” trapelea algo do idioma brasileiro que malamente aprendeu no forzado exilio. Cando fala das cousas de alá, ponse en posición, debrúzase no mostrador onde despacha o pan e a continuación comeza co relato da historia tantas veces xa contada a un e a outro.

Ficaba eu no Brasil, na cidade de San Paulo, cando aquelo me sucedeu –di poñendo cara de circunstancias-, foi a cousa máis rara que me aconteceu neste mundo e que seguramente a moi pouca xente lle terá pasado, se é que a alguén máis lle ocorreu.

Deiteime ó amañecer, como facía tódolos días, despois de saír rendido de traballar na panadería. Cando me levantei pasado o medio día mirei o calendario que tiña colgado dunha parede na cociña da casa, daquela decateime de que era a véspera do día de San Xoán.

A festa do San Xoán no Brasil festéxase por todo o alto. Na cidade de San Paulo é unha conmemoraçâo moi celebrada. Os cativos fan por rúas ou por barrios as fogueiras como facemos nós aquí e ademais soltan ó aire montóns e montóns de globos de papel, feitos polos propios veciños. Van voando polo ceo adiante iluminando a noite coma se foran pequenas lúas. Por veces ata lle poñen uns petardos  e ó chegar a eles o lume da vela que levan prendida para quentar o aire, fan un ruído que merece ser escoitado… é un espectáculo marabilloso.

pan artesán

Pan da panadería Tieté das Rabadeiras

É unha noite especialmente bonita, todo aquel que non ten outra obriga, está pola rúa gozando da xornada máxica do San Xoán.

-Todo iso está moi ben “Chucho”, ¿pero cóntasme o conto do demo, ou non mo vas contar?

-Niso estou, niso estou…, un pouco de resignaçâo meu señor…

-Nin “resignasao” nin centellas vivas… Remata dunha vez co conto.

-Ben, ben… pero non é un conto ¡eh! Que quede claro isto.

-Vale, vale, pero segue dunha vez…

-Ben… Ó solpor dese día entrei a traballar na panadería igual ca facía tódolos días coma o resto dos compañeiros panadeiros. Os que estaban de aprendices e os amasadores entraban antes ca nós. Eu daquela, se ben era novo, xa era panadeiro recoñecido polo patrón.

Nos tres fornos que tiña a fábrica do pan, cocíanse á vez centos de pezas. Aquelo era un mundo de chuscos de pan cando os metiamos ou os sacabamos…

Teño a lembrança  coma se fora hoxe. Naquela memorable xornada o noso xefe, para celebrar a entrada do día de San Xoán, fixera algunhas xarras de caipirinha.

Non era que o meu patrón fora un entusiasta da festa do San Xoán, é que era así como el se chamaba: Xoán Ferreira Soares era o seu nome e iso celebraba. Invitaba a tódolos empregados a caipirinha e a pan de manteiga.

Moi boa estaba a condenada da caipirinha aquela… como refrescaba a gorxa e que ben quentaba o peito…

Ningún dos compañeiros da panadería e eu mesmo eramos afeccionados a tomar alcohol, pero aquela bebida é saborosa, viciosa coma unha chispa, dígocho eu…

A famosa caipirinha, por se che interesa sabelo, faise mesturando a augardente de caña, a cachaça que lle chaman, con zume de lima, que eles nomean coma limón galego, e anacos de xeo picado. Sabe que se relambe un…

-Pero “Chucho” segue coa historia do demo.

-¿E ti que pensas que estou facento?

Sigo logo, e non me interrumpas…

-Vale, vale…

-Eu tomei un vaso ben acugulado dela cando terminei de meter a primeira fornada. Coa calor do forno tiña unha sede negra, e a pesar de que sempre bebía auga, aquel día…

Cando rematei co traballo de meter a segunda fornada fixen o mesmo, metinlle para dentro ó peito outro vaso da tan saborosa caipirinha, logo sentei nun tallo para descansar un pouco.

De alí a un anaquiño acerqueime á calor aquela para ver como ía a cocción da fornada do pan que tiña dentro.

Tan só abrir a porta que pechaba o forno, vin ó demo dentro. Vino tan claro coma te vexo agora a ti aquí diante, mesmo como te vexo neste momento, coa mesma claridade.

Era un cabestro horripilante posto en pé, estaba vermello coma unha cereixa. Metía medo velo, levei un susto coma na miña vida…

Tiña uns cornos retorcidos e afiados que impuñan a calquera. O rabo rebericháballe cara a riba, da boca saíalle unha lingua coma a das serpes e nunha das mans, non me lembro ben en cal delas, tiña unha forquita con catro gallas afiadas, apuntando cara min.

O demo era un macho cabrío con malas intencións, apuntándome cunha forquita…

Pensei que me ía esfurricar por min. Pero co sobresalto que papei caín de cu e perdín o sentido.

Cando acordei, de alí a nada, tiña a carón meu ós outros panadeiros que acudiran ó verme tirado no chan.

-“Chucho” ¿que che pasou? –preguntoume o que me levantaba a cabeza.

-Nada de particular, vin ó demo…

“Chucho” tardou unha semana en deixar o traballo naquela panadería para a continuación embarcarse para o país que o vira nacer.

Nunca máis quixo saír xa das Rabadeiras.

Manolo Gulias Márquez

Manolo Gulias Márquez

Docente

Xosé Manuel Gulías Márquez naceu en Pontevedra en 1952, pero foi bautizado en Forcarei de onde eran seus pais. En 1983 aprobou as oposicións por ciencias logo fixo a especialidade de galego e daba as clases nesa lingua. O seu último destino levouno ao instituto onde estudou, é dicir ao Valle Inclán, non podía estar máis feliz xa que despois de case 20 anos non tivo que volver coller o coche. Neste instituto estivo 18 anos ata que con 65 xubilouse, porque xa tiña o tempo de servizo e xa tocaba. Colabora con nós relatando as súas viaxes.

Historia de vida

O asubio do Candán

máis artigos

♥♥♥ síguenos ♥♥♥

Deixaste comigo un pouco do teu perfume por António Silva

Deixaste comigo un pouco do teu perfume por António Silva

Deixaste comigo um pouco do teu perfume

Quero que as manhãs deixem as tardes em silêncio

E que as ruas fiquem ensolaradas

Dentro de outros mundos inventados

Com as rosas do mês de Maio floridas

E as madressilvas perfumadas

E eu fique olhando o horizonte

Sobre a vida ao pé da tarde

Ao deixar crescer na minha vida, a saudade,

E que as sombras diminuam

E se tornem dias solarengos

As aves façam ninhos nas árvores frondosas

Eu com elas quero voar como se eu fosse criança

Enquanto vou aproveitando os ventos

Que vão mudando de lugar,

Porque as minhas memórias

São como pássaros que vão partindo

Enquanto gotas de orvalho regam as raízes

Em outras primaveras em outros lugares

E os valados floridos vão ganhando mais cor,

Vão os dias morrendo devagar nos canaviais da ilusão

E eu descanso sob um céu onde as estrelas choram

Que vão perdendo a cor das açucenas

E a noite se esconde nos becos onde morrem os dias

Em desejos de um tempo distante

Marcado por uma simples recordação de uma casa cheia

Onde os dias ainda tinham histórias para contar,

Mas onde os rios correm agora devagar

Num silêncio onde a mágoa vai fazendo-se tarde

Enquanto o trigo fica agora por colher

E vão ficando para trás as velhas marés,

O tempo segue sem rumo certo

Morrem alheias as palavras

Numa janela virada para um futuro incerto,

Perco-me nas palavras que escrevo

Na doçura do tempo das minhas memórias

Daqueles que passaram

E na minha vida deixaram várias histórias

Uns deixaram seu perfume que se foi perdendo no tempo

E outros ficaram, seu perfume deixaram

E ficaram para nunca mais terem de partir.

                                                          António Silva

Maio de 2024

António Silva

António Silva

Poeta

Eu me chamo António Silva. Sou português e da província do Baixo Alentejo. Gosto muito de pintar e escrever poesia.

Meus poemas são pequenas pinturas coloridas. Cada tela que pinto é um poema colorido. E meus poemas são pinturas que retratam pedaços da minha vida. Recordações de infância que ficaram gravadas em meu coração. Eu gosto de colorir a vida com meus poemas e minhas pinturas. Assim a vida é mais fácil e mais bonita. Pinto e escrevo, como se ainda eu fosse uma criança.

Pois por dentro, eu não mudei, sou uma criança que tem um corpo de adulto.

Guardo en min a tua primavera

Comi meu pão de côdea já dura

Nunca me despedi de ti

máis artigos

♥♥♥ síguenos ♥♥♥

Un porvír tardío por Pousseu

Un porvír tardío por Pousseu

“Podes descubrir de onde vés, pero cara a onde vas só o decides ti”, di Iria López Teijeiro. Afortunadamente, actuamos coma se fósemos inmortais, e máis ainda cando a nosa xuventude pode con todo.

Co paso dos anos, imos acumulando experiencias de vida nunha mochila, que reflicte o que imos sendo e cara a onde camiñamos, comprobando a miúdo que “os auténticos inimigos do home están aloxados dentro de nós mesmos”, como di Pérez de Arteaga no seu “Malher”.

E tamén nos imos decatando das limitacións que nos marca o devir do tempo:

“A esperanza tínguese de azuliño,

peiteando ao vento as súas canas,

mentres a persegue

unha fugaz fermosura,

que se agocha sen ganas

nese porvir tardío.

Esa espera

con corazón de pedra,

de xeo baleiro chea,

nun nebuloso labirinto atrapada

e de esquecemento ateigada.”

porvír

E volve o exercicio da Arte a concedernos unha perpetuidade imposible, animándonos a seguir loitando por un mundo mellor, máis pacífico e tamén moito máis fermoso.

Tendemos afanosamente, dende temperá idade, a gardar todos os obxectos que nos proporcionaron unha ilusión, ata que un día nos decatamos de que esa etapa xa pasou. É entón cando nos damos conta de que nos botaron para sempre fora do paraíso.

Como dixo Albert Eistein “é a través do sufrimento e a inxustiza como unha persoa se desenvolve de verdade”.

É probable que toda a experiencia vital acumulada nos permita ver con claridade o verdadeiro destino que nos impuxemos, podendo facer o balance postremeiro que nos redima ou nos censure os nosos pasados actos.

Mais como nunca estaremos seguros de todo, seguiremos adiante coa nosa senda marcada, lastrada polas nosas “teimas” cotiás, tuteladas polo noso particular pepiño grilo e sempre co alivio dunha canción.

Agustín Pousseu Loira

Agustín Pousseu Loira

Arquitecto

Agustín Pousseu Loira. Nace en Río Grande do Sul, Brasil en 1958. Fillo de emigrantes galegos. Arquitecto pola E.T.S.A de A Coruña.

Dende moi novo mostra paixón pola pintura e compaxina esa arte coa profesión  de arquitecto.

Recibiu o 1º  premio do concurso nacional Ferrogrés-Arquitectura 1995 pola obra do Pavillón Polideportivo de Bueu. Accésit Premio 25 anos, convocado polo colexio Oficial de Arquitectos na súa delegación de Pontevedra.

Na pintura e na escultura ten unha longa traxectoria en exposicións individuais e colectivas.

Tamén ten obra literaria inédita “En procura da verdade”, “Cousas de mente preñada”, “Kroatopía e o poemario “Poesía de corto metraje”.

Ten publicado un relato ilustrado coa súa propia obra: “El bosque de Acivro”.

O seu traballo plástico é amplio e abrangue obras de linóleo, plumas a tinta chinesa, pinturas ao óleo e acrílicas, etc. Na escultura ten traballos esculpidos en madeira, en terracota e esculturas de bronce.

Na actualidade está a levar a sua obra plástica á xoería en prata, ouro e resina.

Desexo poliédrico

Monte Umbe

máis artigos

♥♥♥ síguenos ♥♥♥

O arrecendo de querernos sen roupa por Xaime Toxo

O arrecendo de querernos sen roupa por Xaime Toxo

Ordeno un desorde de bazar familiar

neste resto que permanece das horas que pasei

dándolle vida ao que me rodea, baixo un ceo

tan escuro como o que agora contemplo,

que en instantes mudará a claridade de amencer.

Atrás quedará algún que vestiu de min,

que camiñou con pasos inseguros

por un eu que comeza a ser alleo e distante,

falando unha voz que resoa máis alá

do silencio que me envolve

con fado de soidade coñecida.

Unha vez máis ela.

Preguntándome se volverei a follear páxinas

de libros ducias de veces repasados ou moverei

algunha das pedras escachadas no quinteiro,

epiderme de musgos indescifrables.

Interrompido o xogo de mimetizarme,

de ocultarme entre as árbores en bosques

de corpos que me protexeron

con tenrura de roce animal.

Vestido cunha pel de estrea,

neste abrente de grises e amarelos

que se anuncia, saberme outro

e o mesmo vaime levar tempo.

Terá algo de exploración de río

sen ribeiras ou dalgún deses espazos

que nos concedemos ás veces de agasallo,

lugares ceibos de culpa e recompensa,

sen memoria exacta de enganos e mentiras,

de tormentas onde florece a selva

de buscarnos en palabras que lle dan

forma ao sabor salgado de vivir,

ou encrespan de mar as travesías

soñadas pola tolemia da imaxinación.

Quedará baleiro o sitio que me corresponde

no círculo que pecha a roda de ser nós,

deberedes, síntoo, acudir sen min

a certas cerimonias de despedida

e enchervos do arrecendo propio

do outono sen agardar a que apareza

para contemplar a caída das follas

que alimentan a terra baixo os nosos pés.

Sinais dun rexistro fósil ensimesmado polo

alento dunha transparencia sen calendario.

 

Non, non vos equivoquedes, non confiedes,

non serei o da gabardina mollada pola chuvia

sen tregua do inverno, nin o que durme

engruñado no colo do sofá, tampouco o vento

de fogueira que arde nos areais do verán

onde disputamos os partidos de querernos

entre suspiros e demandas esixentes de gañar.

O mar que braceei con afán de neno destemido,

as esperas, os camiños percorridos, a nostalxia

de regreso a unha cidade que me amou,

algún eco de voz que retumba no insomnio…,

voaron con ás de dragón a sachar sucos

de papoulas na franxa de horizonte

que agora esculco, a que vai da noite ao día

e arroiba de vermello a meniña do fareiro

encargado de decretar o fin da escuridade

e darlle espanto de certeza á posibilidade

de recoñecerme diante do espello.

Sisifo en pixama, asomado á terrible eternidade

de ser outro e o mesmo nesta mañá que comeza.

Xaneiro 2025

Xaime Domínguez Toxo

Xaime Domínguez Toxo

Escritor

 Bueu,  11 de Novembro de 1955. Licenciado en Filosofía e Ciencias da Educación. Presidente do Ateneo de Pontevedra dende o ano 2007.

 Ten publicado na editorial Xerais o libro de relatos AS PALABRAS QUE MOVE O MAR, polo servizo de publicacións da Deputación de Pontevedra conxuntamente co artista Antón Sobral ten publicado o CADERNO DE MAR, na editorial Ancoradouro o libro de relatos PROTEXER O INVISIBLE, na editorial Laiovento o poemario A CASA SEN NÓS. Conta no seu haber con distintos relatos e poemas publicados en libros colectivos, revistas e xornais.

 Premios:

  •  Premio Primeiro Certame Literario “O xadrez faise palabra” da ONCE, Madrid, ano 2000, co relato Escuro é o rostro da memoria.
  • Accésit do Premio Modesto R. Figueiredo no 2002.
  • Primeiro premio do Certame de relatos do Concello de Paradela no 2002.
  • Primeiro premio do Certame Manuel Murguía de narracións breves no 2004.
  • Accésit do Premio Modesto R. Figueiredo no 2011, por Eco da afasia.
  • Accésit no Certame Manuel Murguía de narracións breves do ano 2011 polo relato Unha viaxe de inverno.

 Pedagogo e mestre especialista en Cegueira e Baixa Visión. Forma parte do Equipo de Intervención Pedagóxica en Cegueira, Baixa Visión e Orientación Escolar da O.N.C.E. na provincia de Pontevedra.

Historia de vida

Cidade

máis artigos

♥♥♥ síguenos ♥♥♥