A primavera veio para ficar por António Silva

A primavera veio para ficar por António Silva

São flores, as pedras no meu caminho

Que transformo em alpondras

E conduzem-me às veredas do passado

Num turbilhão de recordações,

Relembro que são certas as palavras

Que cercam o meu nome

Mas que escrevo em letras minúsculas

Porque o tempo as reduziu,

E as camélias orvalhadas

De fronte da minha janela

Atapeteiam o meu caminho

Mas o dia amanheceu cedo

E tem um entardecer de silêncios

Que ficam por contar,

Tenho as minhas mãos vazias de mim

Mas pétalas de “amores perfeitos”

Coloridos como o sol nascente

E lírios roxos do meu jardim secreto

Enchem minhas mãos

Como um buquê primaveril,

Porque correm em minhas veias

Os rios que galgam as margens

Onde sonhos ficaram escondidos,

Pedi ao mundo um minuto de silêncio

E sobre as sombras da madressilva

Gaivotas murmuram segredos

E ajudam-me a escrever

Mesmo que a medo

Um parágrafo

De um velho poema

Que estava por terminar,

Bato à porta da primavera duas vezes

E a Primavera veio para ficar.

 

António Silva

Março de 2023

Foto/Pinterest

António Silva

António Silva

Poeta

Eu me chamo António Silva. Sou português e da província do Baixo Alentejo. Gosto muito de pintar e escrever poesia.

Meus poemas são pequenas pinturas coloridas. Cada tela que pinto é um poema colorido. E meus poemas são pinturas que retratam pedaços da minha vida. Recordações de infância que ficaram gravadas em meu coração. Eu gosto de colorir a vida com meus poemas e minhas pinturas. Assim a vida é mais fácil e mais bonita. Pinto e escrevo, como se ainda eu fosse uma criança.

Pois por dentro, eu não mudei, sou uma criança que tem um corpo de adulto.

Emigrante

máis artigos

♥♥♥ síguenos ♥♥♥

A Natureza fai o seu camiño por Jose Solla

A Natureza fai o seu camiño por Jose Solla

por Jose Solla

Natureza

A Natureza fai o seu camiño

 A mellor herdanza que podemos deixar aos nosos fillos é un planeta onde poidan vivir.

Jose Solla Casqueiro

Jose Solla Casqueiro

Fotógrafo

Jose Solla Casqueiro naceu en Pontevedra no ano 1962, encántalle a fotografía artística, conceptual, minimalista, a actividade física e as viaxes, é un aventureiro incansable.

É profesor de Educación física recén xubilado

Colaboradores

O seu blog

Paseo de mañá

máis artigos

♥♥♥ síguenos ♥♥♥

Viaxe por España 1ª parte por Manolo Gulias

Viaxe por España 1ª parte por Manolo Gulias

Viaxe por España, 1ª parte

Manolo Gulías Márquez

RUTA PREVISTA E FEITA NO MES DE XULLO DO ANO 2021

 O mércores, día 7 de xullo de 2021, a iso das oito e media da mañá, saímos no coche con dirección a Santiago de Compostela. Dende Santiago, pola estrada que leva por Arzúa e Melide continuamos cara Lugo, e bordeando a cidade, continuamos ata Piedrafita do Cebreiro, que sería a nosa primeira parada. Encontramos unha néboa que non se vía un burro a tres pasos, pero aí polas once conseguimos chegar ás pallozas e á igrexa de Santa María. Había bastante xente, uns a pé e outros en bicicleta, facendo o Camiño de Santiago, co día que estaba non lles tivemos a menor envexa.

Son curiosas as pallozas coa planta ovalada, paredes baixas de pedra e tellado de palla, intúese que estaban preparadas para o frío e o mal tempo en xeral. Visitamos a que é museo etnográfico na que se ven as estancias onde convivían animais e persoas e logo fomos á igrexa prerrománica, do século IX, de santa María a Real.

Pincha no PDF da dereita para ler a viaxe completa

San Marcos
Zaragoza, el Pilar
León
Manolo Gulias Márquez

Manolo Gulias Márquez

Docente

Xosé Manuel Gulías Márquez naceu en Pontevedra en 1952, pero foi bautizado en Forcarei de onde eran seus pais. En 1983 aprobou as oposicións por ciencias logo fixo a especialidade de galego e daba as clases nesa lingua. O seu último destino levouno ao instituto onde estudou, é dicir ao Valle Inclán, non podía estar máis feliz xa que despois de case 20 anos non tivo que volver coller o coche. Neste instituto estivo 18 anos ata que con 65 xubilouse, porque xa tiña o tempo de servizo e xa tocaba. Colabora con nós relatando as súas viaxes.

Croacia

máis artigos

♥♥♥ síguenos ♥♥♥

Variacións Pérsicas (serie II): IIa. Daquela maneira por Ramón Caride

Variacións Pérsicas (serie II): IIa. Daquela maneira por Ramón Caride

Impensadamente, entras no museo, baleiro de público nesta hora morta da sesta. Percorres, sen deterte, as sás que se van sucedendo unha tras doutra, ollando apenas as ringleiras interminábeis de cadros, os asentos estratexicamente dispostos no centro de cada estancia, os carteliños con nomes e datas ao pé de cada obra. A semipenumbra da luz indirecta nas paredes dálle ao museo un algo de catedral, ou de cemiterio. Absoluto silenzo que te fai sentir alleo, absorto nas túas cavilacións, sen ninguén que repare en ti, pois os vixilantes non erguen a vista das súas mesas, presos tamén da somnolencia, do aballoamento eterno quizais.

   Na última sá bates de fronte cunha figura repulsiva, a do animal que te olla dentro do seu marco dourado, preciosa cenefa de ebanistería que testemuña tempos idos e mans destras. Inmóbel, seducido polas cores descarnadas do animal, que destacan como o lume do fondo gris, apenas diferenciado do fondo xeral da sá do museo, suspendido pola viveza, polo realismo da tea, estantío, ollas de fronte o horror, o noxo encarnado no animal.

 Un ente apenas bípedo, vagamente humano. A súa carne suxa, escura, de formas imprecisas. As súas extremidades deformes. A face cos ollos ardentes, salvaxes, cravados nos teus, o pánico que te mira. Arte suprema, a pintura semella ter vida propia; faite revivir medos ancestrais. Á fin, como nunha trasnada infantil das de outrora, vencendo a repulsión a duras penas, vas erguendo a man, achegándoa ao cadro. E, cando o tocas, o teu corazón xéase, de súbito tan frío e liso como a superficie de vidro e azougue que rozan os teus dedos: a superficie do espello que reflicte a túa propia imaxe.

Ramón Caride Ogando

Ramón Caride Ogando

Profesor de Bioloxía, escritor

Ramón Caride Ogando naceu en Cea, Galicia, en 1957. Estudou Bioloxía na Universidade de Santiago de Compostela e  traballou como profesor de secundaria. É un prolífico escritor que cultivou diversos xéneros como a poesía, a narrativa para nenos e adultos e o ensaio. Escribe en galego, e a súa primeira obra narrativa publicouse en 1990, “Os ollos da noite. Algunhas das súas obras traducíronse ao castelán como Perigo vertical, O futuro roubado, Ameaza na Antártida ou O frío azul. Pola súa produción de literatura infantil e xuvenil, o autor galego foi recoñecido co Premio Merlín. Tamén se fixo con premios como “Risco ou Café Dublín”, polas súas novelas. É un dos fundadores da revista A Santa Compaña de Cambados(segunda época) e colaborou como columnista en El Mundo, Faro de Vigo ou O Correo Galego.

“No 2017 xubilouse do ensino formal, da escrita por agora aínda non”

Entrevista

Santi plays Guitar

máis artigos

♥♥♥ síguenos ♥♥♥

TICS, que gañamos, que perdemos. O importante é o bambeo por Nieves Fernández

TICS, que gañamos, que perdemos. O importante é o bambeo por Nieves Fernández

TICS, que gañamos, que perdemos. O importante é o bambeo

Nieves Fernández Barrio

Os carteiros agora só traen cartas de publicidade, dos bancos, notificacións oficiais…; agora xa ninguén espera unha carta de amizade, de invitación para compartir unhas vacacións, para informarnos de que o noso fillo ou filla vainos converter en avós… Agora todo iso faise por teléfono, a través das redes sociais.

É posible que o noso fillo estea en Australia e coñecer á súa parella a través dunha vídeo chamada, darlle as indicacións precisas e acompañalo no proceso de facer ¨esa¨ tortilla que tanto lle gusta e cuxa receita aínda non ten perfeccionada. É unha grande vantaxe do uso do teléfono móbil e as redes sociais, como o foi durante a pandemia o poder ver aos nosos seres queridos a pesar do confinamento.

O problema xorde cando o uso racional deixa de selo e o teléfono non só non axuda a comunicarnos senón que nos dificulta, ás veces mesmo nos impide, ver ao que temos en fronte, ao que temos á beira.

Recentemente nun curso de formación que recibín, no cal a media de idade estaría ao redor dos 50 anos, sorprendeume que algúns compañeiros, mentres a profesora estaba a explicar un tema importante, estaban a utilizar o teléfono e en varias ocasións respondendo ao mesmo dentro da propia aula. O que me reafirma en que o uso inadecuado das tecnoloxías da información e da comunicación (TIC) non só é representativo dos adolescentes.

Se nos paramos na área de servizo dunha autoestrada e nos fixamos nos coches que están estacionados, podemos observar como é obvio que van nenos pequenos na parte traseira pola existencia de elevadores, e porque hai un número importante de coches nos que hai un ou dous dispositivos para que os nenos vaian vendo películas. Está claro que isto nos evita o malestar e o cansazo, por repetitiva, da pregunta: canto falta?. Pero poderiamos probar a xogar con eles ao “vexo, vexo”, “o ladrón de vogais”, “o xogo do si e non”… ou “palabras encadeadas” nas súas múltiples variacións: pola última palabra, a última silaba, só con nomes de cidades, de países, de animais… e decatarnos do moito que saben e tamén do que lles podemos ensinar dunha forma lúdica e pracenteira.

É frecuente ver a un grupo de adolescentes que están nunha roda e todos interaccionando, non entre eles senón con terceiros, a través do teléfono móbil e á vez en moitos casos compartindo entre os presentes, tamén a través do teléfono, o que esoutras persoas están a dicirlles.

adolescentes2

Se observamos este gráfico podemos ver como o uso da internet non é exclusivo dos adolescentes, pero se non lemos toda a información do estudo podemos ficar cunha idea equivocada. Cando o INE fai referencia a ¨maneira frecuente¨ cada un pode pensar o primeiro que se lle vén á cabeza: todos os días, catro horas ao día, dúas horas…, cando en realidade fai referencia a unha vez por semana no últimos tres meses. É necesario ter toda a información, só os titulares pódennos dar unha información ao sesgo, e tamén é moi importante saber quen fai unha publicación e comparar os datos con outros estudos similares.

Non só, non sempre os mozos lideran o uso inadecuado das Tecnoloxías de Información e Comunicación.

gráfico addicións

Fonte: Enquisa sobre equipamento e uso de Tecnoloxías da información e Comunicación nos fogares. INE

Se navegamos na internet podémonos atopar, en relación ao uso das redes sociais para comunicarnos ou informarnos, cun intervalo que pode ir das dúas horas diarias a outras publicacións que indican que case 43 millóns de españois son usuarios da internet e empregan unha media diaria de 6 horas e 11 minutos navegando pola web. Loxicamente este dato non fai referencia só aos mozos. Ademais, case o 94% accede á Rede a través dun dispositivo móbil.

Estes datos forman parte dunha realidade da que dunha ou outra forma case todos formamos parte, pero o que realmente eu pretendía é que nos paremos a pensar, novos e non tan novos: somos quen de prescindir do teléfono durante unhas horas, e deixalo na casa?, de falar cos nosos amigos persoalmente e non falar con eles maioritariamente por redes sociais?, de comer cos nosos pais/parella/fillos sen ningún teléfono encima da mesa?, como felicitamos aos nosos amigos polos seus aniversarios: por WhatsApp/Facebook/Twitter, ou chamámolos e quedamos con eles?, podemos apagar o teléfono móbil de noite?. ?

teléfono
mayores

Ir pola rúa observando o que hai ao noso arredor pódenos axudar a gozar da nosa contorna, a relaxarnos: as tendas de froita teñen un colorido precioso, os escaparates de embutidos non só nos poden aledar a vista, tamén é moi probable que nos fagan salivar pensando no seu agradable sabor; pararnos coa xente que coñecemos ou gozar simplemente dun paseo con nós mesmos é algo que podemos perder se imos interaccionando co teléfono móbil.

A dixitalización chegou, consolidouse e cambiou a nosa forma de relacionarnos, en moitas ocasións de forma moi positiva. Deixando á marxe o tempo que obrigatoriamente temos que estar conectados por temas laborais o certo é que a través dun smartphone, dunha tablet, dun computador, ou de calquera outro dispositivo cada vez pasamos máis tempo conectados: ás redes sociais, comprando en liña, lendo a prensa ou libros que nos descargamos, comprando entradas para o cinema, teatro festivais… e pensar que podemos perder o teléfono xéranos certa ansiedade por todo o que contén no seu “disco duro”: os nosos contactos, xestións realizadas e pendentes, documentación, fotos, citas importantes… Podemos formularnos se hai algo que poidamos cambiar.

A comunicación é un proceso mediante o cal transmitimos información aos nosos interlocutores. É o intercambio de información mediante a fala, a escrita ou outros sinais como o braille. A comunicación permítenos transmitir as nosas opinións, desexos, sentimentos…, e unha parte moi importante da nosa comunicación é a comunicación non verbal: o ton de voz, os acenos, a expresión da nosa cara, a inclinación do corpo, o contacto físico… é algo que perdemos se non nos vemos, se non estamos uns á beira dos outros se só nos comunicamos a través dos medios dixitais. Non nos esquezamos de quedar, de falar persoalmente, sobre todo, coa xente que queremos.

adolescentes xogando
adolescentes falando

A dixitalización nos fogares é responsabilidade dos pais, son eles os que inician aos seus fillos no mundo dixital. A idade na que un menor ten acceso ao seu primeiro teléfono é moi dispar e temos que ser conscientes de que xeralmente antes de que un menor teña un teléfono propio é moi probable que leve algúns anos accedendo ás redes sociais a través do teléfono, da Tablet ou do computador dos seus proxenitores.

Desde hai uns anos , tamén en Galicia, os colexios puxeron en marcha o plan de dixitalización no ámbito educativo, e este feito leva implícito a cesión dunha Tablet aos nenos para seguir certas materias e facer os deberes no seu domicilio. Cambiáronse os libros por unha ferramenta dixital; e tamén desde o ámbito educativo asúmese esa responsabilidade de información, formación e control deste novo xeito de acceder á educación formal tanto para os nenos como para os pais; algo imprescindible para o bo uso desta ferramenta.

En idades temperás onde a curiosidade e a falta de criterio case van unidas é moi importante sentar os cimentos dun uso responsable deste medio e somos os adultos os que temos que facilitar ese proceso.

Os mozos, que xa levan anos usando as Tecnoloxías da Información e a Comunicación, defendendo o seu uso por todas as vantaxes que lles ven, empezan a ser máis críticos co uso destas ferramentas, recoñecen un uso excesivo da internet, en moitos casos un alto grao de dependencia e unha importante interferencia no tempo dedicado aos estudos, ao lecer e mesmo ao tempo dedicado a durmir. Unha crítica construtiva desde o uso xeneralizado, expondo unha “fotografía” máis crítica do que pensan sobre o tema que estamos a tratar. Existe esa crítica construtiva por parte dos adultos-maiores ou cometemos algún erro respecto diso?, dedicarlle algún tempo a pensalo, falalo coas persoas da nosa contorna pode resultar interesante.

Non podemos pecharnos a un avance tan importante; entre “o carteiro” e “a vídeo chamada” pasaron moitos anos e todos temos claro o que gañamos. Temos que aprender, e temos que ensinar, a relacionarnos dunha forma sa e sostible cuns recursos que sen dúbida nos facilitan a vida cotiá. Buscar o equilibrio permitiranos informarnos, formarnos e comunicarnos dunha forma máis eficaz e tamén máis eficiente, sen deixar polo camiño a outra parte boa das relacións persoais: falar persoalmente, vernos sen pantallas polo medio, tocarnos, abrazarnos…

Nieves Fernández Barrio

Nieves Fernández Barrio

Psicóloga clínica

Nieves Fernández naceu en Oviedo no ano 1957, vive en Galiza dende o ano 1964, primeiro en Ourense e dende o ano 1990 na provincia de Pontevedra.
Empezou Psicoloxia en Ourense rematando a sua formación na Universidade Central de Barcelona Magister en Drogodependencias, curso de postgrado organizado por el Departamento de Psicología Clínica e Psicobiología e o Departamento de Psiquiatría, Radiología e Medicina Física e Saúde Pública da Universidade de Santiago de Compostela.
Traballou durante 43 anos no ámbito sanitario, en Ourense, Barcelona e finalmente na provincia de Pontevedra, en Vilagarcia e nó Grove onde rematou a sua etapa laboral xubilándose anticipadamente no ano 2020, en pleno apoxeo da pandemia da COVID-19.

Historia de vida 

máis artigos

♥♥♥ síguenos ♥♥♥