-Con moito gusto farei o que me pedides, ademais penso que tendes razón. É mellor ir a pé ata alá, a egua vese bastante alterada.
-¿Como te chamas? –ó mozo nin pola cabeza lle pasara dicir o seu nome.
-Perdoade que non me dera conta e non me presentara. Meus pais puxéronme o nome de Rudesindo, o mesmo ca se chamaba meu avó materno que Deus teña na gloria.
Debaixo do azulado manto do firmamento, xa sabendo un como era o nome do outro, levando Rudesindo á besta polo ramal e á doncela dona Neves collida da cintura e cun brazo dela por riba do seu pescozo, fóronse engorde acercando ó castelo.
Pouco antes de entrar á fortificación, o bo labrego despediuse:
-Será mellor que dea volta dende aquí, agora podedes chamar a calquera servidor para que vos axude, non sexa que ó voso pai non lle guste a compaña que traedes…
-A meu pai iso non lle importa, e moito menos aínda ó saber que quen me acompaña é o home que me axudou…
A pesar do que Neves lle di, Rudesindo da media volta e afástase da fortaleza indo cara o campo para continuar co traballo que se atopaba facendo cando, aconteceu a accidente da fermosa fidalguiña.