O viño por Jose Solla Casqueiro

O viño por Jose Solla Casqueiro

por Jose Solla

copa de viño

Título: O viño

É certo que un bo viño abre o camiño. O tinto con xamón é boa inxección. Pero, moito viño pouco tino ,,,,,,

Jose Solla Casqueiro

Jose Solla Casqueiro

Fotógrafo

Jose Solla Casqueiro naceu en Pontevedra no ano 1962, encántalle a fotografía artística, conceptual, minimalista, a actividade física e as viaxes, é un aventureiro incansable.

É profesor de Educación física xubilado

O seu blog

Os paxaros

A xuventude, o gran tesouro

máis artigos

♥♥♥ síguenos ♥♥♥

Regresso a casa porque o tempo se faz tarde por António Silva

Regresso a casa porque o tempo se faz tarde por António Silva

Poema

Regresso a casa porque o tempo se faz tarde

 António Silva

Maio de 2024

Foto/Pinterest

Num papel da cor da cal

Das casas da minha aldeia

Que ficam longe como o tempo

Fui fazendo rabiscos com um lápis da cor do mar

E com a saudade do sabor das amoras

Regresso a casa porque o tempo se faz tarde,

Morei dentro da minha saudade

Numa terra de gente sem esperança

Entre os socalcos dos silêncios

Enquanto a primavera não chegava,

E eu guardei a sete chaves

As palavras que alguém me escreveu

Num envelope descolorido

Quando as oliveiras perderam o candeio,

Das minhas mãos fugiram os sonhos

E eu rumei a casa no comboio da noite

Na estação apenas o silêncio me esperava,

E caminhei pela minha rua devagar

Regresso a casa porque o tempo se faz tarde,

Caem no chão folhas mortas amarelas

Que eu vou pisando

Porque é o chegado o Outono

E um sol da cor do mel

Numa aguarela que Deus pintou

Eu vou guardando no meu peito a saudade,

E vou caminhando devagar

Na lembrança uma toalha engomada sobre a mesa

Com rosas amarelas numa jarra

Lembranças de uma despedida,

Uma saudade que estava escondida

E que no meu peito agora arde

Sei que já estão à minha espera

Os braços da minha mãe

E regresso a casa porque o tempo se faz tarde.

António Silva

António Silva

Poeta

Eu me chamo António Silva. Sou português e da província do Baixo Alentejo. Gosto muito de pintar e escrever poesia.

Meus poemas são pequenas pinturas coloridas. Cada tela que pinto é um poema colorido. E meus poemas são pinturas que retratam pedaços da minha vida. Recordações de infância que ficaram gravadas em meu coração. Eu gosto de colorir a vida com meus poemas e minhas pinturas. Assim a vida é mais fácil e mais bonita. Pinto e escrevo, como se ainda eu fosse uma criança.

Pois por dentro, eu não mudei, sou uma criança que tem um corpo de adulto.

Guardo en min a tua primavera

Comi meu pão de côdea já dura

Nunca me despedí de ti

máis artigos

♥♥♥ síguenos ♥♥♥

Cine en Nollywood por Jose Luis Vázquez

Cine en Nollywood por Jose Luis Vázquez

Hablar de cine es, para muchos, hablar de Hollywood.

Todo el mundo esta acostumbrado a ver películas americanas, la mayoría rodada en estudios de la industria de Hollywood, y es difícil sustraerse a esa asimilación. Pero no todo el cine es americano ni es en EEUU donde más películas se ruedan o se filman, por extraño que suene la afirmación.

El país que más películas hace cada año es India, “Bollywood”, en Mumbai. No sólo hace más películas, también a los indios les gustan más sus films que los que les llegan de Hollywood. En 2015, las películas hechas en la India representaron el 85% de los ingresos por cine en ese país. Las películas de Hollywood no representaron más del 10% de los ingresos.

La mayoría de películas se ruedan en hindi, pero también hay un número significativo de películas en tamil y telegu, otros dos idiomas en un país con tantos contrastes como la India.

El segundo país que más películas hace cada año es Nigeria. Nadie lo diría, pero es así. Cada año se hacen más de 1.000 películas.

En Nigeria, un país de más de 180 millones de habitantes, no hay muchos cines, tal y como los conocemos en Europa o EEUU. Las proyecciones se efectúan en lugares improvisados, locales diversos o en domicilios particulares. En los últimos años, algunos inversores han puesto en marcha algunas salas de cine de pago ante el auge del negocio y las limitaciones en la distribución.

Cine en Nollywood

Nigeria es un país con más de 300 tribus y más de 500 lenguas diferentes. Diverso, complejo y grande.

La falta de salas, los escasos presupuestos de producción y las dificultades de distribución, hacen que las producciones se hagan en formato video, más barato.

El 56% de las películas se graban en yoruba (31%), hausa (24%) e igbo (1%). Las películas grabadas en yoruba se dice pertenecen a Nollywood y, las grabadas en otras lenguas, pertenecen a Kannywood. El resto, es decir el 44%, se hacen en inglés.

Los consumidores de estos videos son los nigerianos y la gente de la diáspora en Europa y EEUU. También pueden verse estas producciones en muchos otros países africanos.

Nollywood

El negocio del cine comenzó a desarrollarse en Nigeria después de 1960 con la llegada de la independencia. El formato video comenzó a expandirse a partir de 1990.

Muchos de los actores más famosos en Nigeria son ghaneses, un fenómeno que comenzó a darse a partir de 2006. También en Accra, capital de Ghana, se ruedan muchas películas nigerianas, por tener unos costes más baratos.

El tercer país que más películas hace, ahora sí, es EEUU, luego vienen China, Japón, Francia, Alemania y España.

Si en lugar de fijarnos en el número de películas que se hacen cada año nos fijáramos en la recaudación que hacen los cines de cada país, las cosas cambian sustancialmente.

En ese caso, EEUU (+Canadá) es el número uno: más de 12.000 millones de dólares.

En segundo lugar, aparece China, con más de 9.000 millones. Japón, con 2.000 millones, estaría en tercera posición. Luego siguen: Reino Unido, Corea del Sur, Francia, India (1.500 millones), Alemania, Australia. España (700 millones) sería duodécima. Nigeria ni aparece, ni se sabe, y es muy complicado hacer una estimación. 

Jose Luis Vázquez

Jose Luis Vázquez

Escritor

Estudió Ciencias Económicas en la Universidad Central de Barcelona y cursó un máster en Dirección de Marketing en EADA.

Ha trabajado como directivo financiero y de logística en varias empresas de logística y alimentación.
Ha realizado numerosos viajes de aventura por los cinco continentes, ascendiendo montañas, conviviendo con tribus y cruzando ríos y mares.

Le encanta el cine, y los wésterns en particular.
Lector empedernido: novela, historia, ciencia y filosofía.
Cursó tres años de Narrativa y Novela en la prestigiosa Escola d’Escriptura del Ateneu de Barcelona.
Ha publicado dos libros: Clara y algo más, de cuentos, y La memoria en color, autobiográfico.
Barrabás el Sicario es su primera novela.

Entrevista

El conquistador

máis artigos

♥♥♥ síguenos ♥♥♥

O asubío do Candán por Manolo Gulías Márquez

O asubío do Candán por Manolo Gulías Márquez

O asubío do Candán

Manolo Gulías Márquez

DÉCIMO PRIMEIRO CONTO:DÍA DOS SANTOS BERTOLDO E CONRADO

O ASUBÍO DO CANDÁN

    Parece ser que ó anoitecer, cando no horizonte a negrura do ceo se comeza a confundir coa terra, en certos sitios do lugar de Vilaverde, na parroquia de Santa María de Aciveiro, preto da cima do monte, se sente, unha especie de asubío. Só se escoita nalgúns días da primavera. Uns din que procedente do vento ó topar contra os obxectos pola natureza alí colocados, pero outros, os máis dos veciños da comarca, din que é outra cousa…

Moito antes de chegaren os doce frades bieitos a Aciveiro, moito antes de levantar o fachendoso mosteiro á beira do monte Candán, había no seu lugar un vetusto castelo pertencente a un home moi rico e con abondosas terras. A sólida fortificación amurallada estaba construída moi preto das fontes onde o río Lérez comeza a vida de pequeno regato.

Don Alberte, tal era o nome do seu dono, fidalgo de renome en toda a comarca, era feliz vivindo alí coa súa muller a quen todos coñecían polo nome de dona Matilda. Esta dita da parella aumentou ó grao máximo dende o nacemento –aínda que tardío-, dunha linda nena que era a súa xoia máis prezada.

A nena, bautizada co nome de Neves, foi medrando en corpo, fermosura e en intelixencia e bondade. Por estas calidades, das que nunca presumía, era apreciada por tódolos servidores e veciños, de maneira que a felicidade dos pais aumentaba de día en día.

Unha tarde do verán, tendo xa dezaoito anos, moza de moi bo ver, saíu do castelo dacabalo dunha besta que fora de boa andadura, coa intención de dar un pequeno paseo pola marxe esquerda do río Lérez. A dócil egua, vestida de gala, xa medio vella, era mansa coma un año e levándoa ó paso non resultaba perigoso cabalgar nela.

No percorrido atopou algunha xente no campo traballando as terras da súa familia e coidando do gando pertencente a seu pai.

Cando xa levaba anaco de tempo paseando placidamente, un liscanzo asustou á vella besta que Neves montaba, con tan mala sorte que atopándose a rapaza distraída, dou coa mociña no chan.

Un rapaz labrego, que está preto de onde ocorre o accidente, ó ver o acontecido bota a correr e rápido coma un lóstrego chega onda Neves. Sen pararse a pensalo, cóllea cos robustos brazos modelados polo esforzo do traballo –a doncela estaba sen sentido-, e colócaa á sombra dun veterano carballo. En canto a acomoda vai rápido ata a beira do río e collendo o farrapo que ten atado ó pescozo móllao na auga, e volve de seguido onda a doncela para poñerllo na fronte e ver que espabile.

En canto notou que voltaba en si, deixouna por un momento soa e foi á procura da cabalgadura.

Ó recuperarse a rapaza, máis do susto ca do golpe, falou co seu benfeitor:

-¿E logo ti quen es? Non te teño visto por aquí…

-Miña señora, son un pobre labrego que traballa unha pequena parte das terras que pertencen ó voso pai. Se non me coñecedes é debido a que paseades pouco por esta parte das propiedades de don Alberte.

-Pero ti es moi novo para ter de teu terras de meu pai para traballar…

-Teño vinte anos, miña señora, realmente as terras téñenas en parcería meus pais. Eu axúdolles traballando nelas.

-Xa mo parecía a min. E… agora ti… ¿non me poderías axudar a chegar ó castelo de meu pai? Paréceme que debín torcer un nocello porque me doe bastante. Non podo andar ben e na besta non quero subir agora, aínda parece estar moi nerviosa.

-Con moito gusto farei o que me pedides, ademais penso que tendes razón. É mellor ir a pé ata alá, a egua vese bastante alterada.

-¿Como te chamas? –ó mozo nin pola cabeza lle pasara dicir o seu nome.

-Perdoade que non me dera conta e non me presentara. Meus pais puxéronme o nome de Rudesindo, o mesmo ca se chamaba meu avó materno que Deus teña na gloria.

Debaixo do azulado manto do firmamento, xa sabendo un como era o nome do outro, levando Rudesindo á besta polo ramal e á doncela dona Neves collida da cintura e cun brazo dela por riba do seu pescozo, fóronse engorde acercando ó castelo.

Pouco antes de entrar á fortificación, o bo labrego despediuse:

-Será mellor que dea volta dende aquí, agora podedes chamar a calquera servidor para que vos axude, non sexa que ó voso pai non lle guste a compaña que traedes…

-A meu pai iso non lle importa, e moito menos aínda ó saber que quen me acompaña é o home que me axudou…

A pesar do que Neves lle di, Rudesindo da media volta e afástase da fortaleza indo cara o campo para continuar co traballo que se atopaba facendo cando, aconteceu a accidente da fermosa fidalguiña.

Pasaron uns días sen acontecer nada importante nas vidas dos dous rapaces. Neves non se movía do castelo para que o nocello lle curara ben. Rudesindo acudía tódolos días ás mesmas leiras para traballar no campo.

Pero o demo, espírito maligno, que todo o lía, fixo que a dona Neves, en canto o nocello estivo ben, se lle dera outra vez por ir a pasear pola beira do río buscando o encontro co labrego que a axudara despois da caída da besta e que, aínda que lle custaba recoñecelo, tan gratamente a deixara impresionada polo seu altivo porte.

Case no sitio onde por accidente o encontrara por vez primeira atopouno traballando nesta segunda viaxe.

Tan grata foi a conversa e tan a gusto se atopaba un e mais o outro facéndose compañía, que houbo unha terceira vez, unha cuarta…  e xa se trataban de ti… A frecuencia das reunións propiciou a confianza aínda sabedores da distancia que por cuna os separaba.

Ó cabo, coa calor que o sangue da ós vinte anos, Rudesindo, amor louco que non pensa, declaroulle os seus sentimentos a Neves:

-…e por ti daría ata a miña vida…

A mociña non lle fixo máis fronte a cupido ca que lle fixo Rudesindo. En certas circunstancias a compoñente sexual axuda a nubrar o entendemento

-Eu tamén te quero Rudesindo, xa non podería vivir sen ti. Pero non podemos continuara así. Esta noite espérote na miña habitación do castelo e estaremos xuntos…

A pobreza e amiga da prudencia e trata de imporñerse.

-Iso non é prudente Neves, mellor será que sigamos un tempo como ata agora. Sabes ben que mentres teu pai e túa nai vivan a nosa unión pola igrexa será imposible…

-Non me importa ter que esperar a casar contigo. Podo vivir sen iso, pero quérote ter tódalas noites ó meu lado e sentir a túa calor e os teus bicos.

-Pero Neviñas, iso é moi perigoso. Se teu pai se decatase a miña vida valería menos ca unha cadela.

-Non ten porque decatarse ninguén. Ti ven a iso da media noite, cando todo o mundo está durmindo na fortaleza. Asubías debaixo da miña ventá e eu bótoche unha corda, heina coller na corte para que ti subas… Non te preocupes, os criados a pesar de que noten a falta non han dicir nada, uns pensarán que a roubaron outros e entre eles non se denuncian nunca.

Meu dito, meu feito. A primeira noite que Rudesindo foi visitar a Neves na habitación, a aventura saíulle á perfección e para eles foi unha velada inolvidable.

Como nos seguintes encontros tampouco atopou maior impedimento, decidiron que Rudesindo, sen levantar a garda, iría tódolos días á fortaleza sen distinción de laborables ou festivos.

O sistema empregado polos dous amantes era sempre o mesmo. Alá pola media noite chegaba o namorado, situábase debaixo da ventá da moza amada, asubiaba, ela botáballe para abaixo a corda con uns nós, que ela mesma fixera, e Rudesindo rubía rapidamente para a alcoba.

O mesmo que se di que non hai mal que cen anos dure, cos secretos ocorre outro tanto pero normalmente a experiencia di que o tempo é máis reducido.

castelo

O Castelo de Don Alberte

Don Alberte, pai da namorada fidalguiña Neves, pola escura boca dun criado que traballa de porqueiro, coñeceu as relacións da súa filla co labrego Rudesindo.

Don Alberte non deixou que soubera do asunto tan sequera dona Matilda. Non fixo escándalo de ningunha clase, nin alborotou o galiñeiro da súa propiedade con medidas de forza, pero non dou á filla por perdida para a casa do labrego nin contaba con que Rudesindo viñera para o seu castelo.

O que fixo o señor do Candán foi chamar a Estebo. Era este home un mozo das cortes, encargado e coidador dos mellores cabalos e fiel servo seu. Estebo non se poñía límite ós servizos que debía prestar a don Alberte.

Nesta ocasión o encargo non deixaba opción a dúbida ningunha.

-Tes que matar a Rudesindo, o fillo de Matías. Son os labregos que teñen en parcería as terras de lado do camiño que leva a Grovas. ¿Daste conta de quen che estou falando?

-Coñezo ben ó pai e mais ó fillo.

A Estebo –tan acostumado estaba a obedecer-, tan sequera se lle ocorreu preguntar o motivo polo que tiña que realizar tan mesquiña fazaña.

Ós tres días de dar a orde o terratenente fidalgo, o cadáver de Rudesindo aparecía acoitelado nun carreiro que pasaba por moi preto da casa de seus pais.

Neves, preñada de pouco tempo, ó coñecer a morte do seu amado chorou día e noite e ata chegou a enfermar coa pena.

Pero a natureza coa súa sabedoría foi facendo que, moi de vagar, a rapaza se fora compoñendo ata chegar a calmar. Ós quince días do infausto suceso Neves estaba en franca recuperación.

Nunha tarde soleada, sen asomo de nubes no ceo, dirixíase ás cabalerizas para coller a vella besta coa intención de dar un paseo cando xa chegando ó portalón da corte escoitou a conversa que sostiña seu pai co criado Estebo.

-…e os papeis destas terras que che dou en propiedade polo ben que o fixeches. Ó quitarlle o pouco que levaba encima, todo o mundo dou por sentado que fora un ladrón o que o acoitelara, tiveches unha boa idea, e mais se convenceron aínda despois do rastrexo que fixemos do monte a ver se atopabamos ó criminal…

-Señor, non me ten porque dar nada, eu só me limitei a obedecer o que vostede me mandou facer.

Neves, non podendo crer o que os seus oídos escoitaban, de repente volveuse tola. Só Deus está informado do que lle custou aguantarse e disimular a violenta emoción que a invadía.

Ós poucos días a vinganza de Neves tomou corpo, Don Alberte e dona Matilda morrían envelenados pola man da súa filla e o cadáver desta aparecía aboiando nunha poza do río Lérez moi preto do lugar onde coñecera a Rudesindo.

O castelo situado nunha aba do monte Candán, que tan desgraciados sucesos presenciara, quedou abandonado dende aquela e pouco a pouco co transcorrer do tempo foise arruinando ata quedar tan só o solar onde máis tarde os monxes bieitos farían o seu mosteiro.

O asubío que ó anoitecer se oe en certos sitios do lugar de Vilaverde, na parroquia de Santa María de Aciveiro, preto da cima do monte Candán, só nalgúns días da primavera,  disque é o que fai Rudesindo chamando á súa Neves para que lle tire a corda e así poder rubir para a habitación da amada fidalguiña.

Manolo Gulias Márquez

Manolo Gulias Márquez

Docente

Xosé Manuel Gulías Márquez naceu en Pontevedra en 1952, pero foi bautizado en Forcarei de onde eran seus pais. En 1983 aprobou as oposicións por ciencias logo fixo a especialidade de galego e daba as clases nesa lingua. O seu último destino levouno ao instituto onde estudou, é dicir ao Valle Inclán, non podía estar máis feliz xa que despois de case 20 anos non tivo que volver coller o coche. Neste instituto estivo 18 anos ata que con 65 xubilouse, porque xa tiña o tempo de servizo e xa tocaba. Colabora con nós relatando as súas viaxes.

Historia de vida

Xan Pirolán

O gato e o rato

A bisavoa

máis artigos

♥♥♥ síguenos ♥♥♥

Habré existido por Vicente Méndez González

Habré existido por Vicente Méndez González

por Vicente Méndez

No seré más que una sombra

-imprecisa-

¿Habré existido un solo instante?

En la piedad que ardía en tus ojos

¡Permaneceré desconocido para ti!!

Tu distraída en tu Luz

No podías verme

Yo apenas viviente en esa línea

Espero cada día la desaparición

Ya sé que estamos difusos

Que en esas sombras vivimos

Cada uno para nuestra luz

Sin dejar fundirse los tensos hilos de nuestras Almas.

¿Dónde estás pregunto?

En que resquicios resides,

Tú que estás hecha de Luz

Menos amarga que yo.

               Vicente Méndez.

Vicente Méndez González

Vicente Méndez González

Poeta

Vicente Méndez González:  vive en Vigo, Pontevedra

Figura en la Guía Cultural de Artistas de Galicia. (Xunta de Galicia 2004)

Exposiciones: Colectiva Xuventude, Xunta de Galicia Universidade Popular de Vigo

OBRA:- Talla en Madera, Escultura, Pintura y Poesía. POESÍA:-Libro publicado.  Necesito un Nombre.

Colactánea Literatura e Artes—Raía Luso Española

COLABORACIONES:-Colectivas en varias editoriales,  en libros de Poesía.—Amarga Hiel, Mar de Nubes, Melodía de colores, Días de Sol, Vientos del Pasado, Tragedias Poéticas II, y Erotismo Poético III. Poetas Nocturnos III.

NOVELAS:– La Coleccionista de Clavos.

Publicadas. Qué Vida más extraña= Una Mala Historia. Los Gritos de los que se Creían Vivos y llevan años Muertos.

MICRO RELATOS.  Pluma, Tinta y Papel. NOVELA   El  Regreso a Valdecasas.       

El Faro

máis artigos

♥♥♥ síguenos ♥♥♥