A paixón pola lingua e o ensino que continúa máis alá da xubilación

A paixón pola lingua e o ensino que continúa máis alá da xubilación

A paixón pola lingua e o ensino que continúa máis alá da xubilación

Concedemos protagonismo ao colectivo pontevedrés “De vella a bella” para coñecer os intereses e preocupacións das persoas +60 da nosa cidade. Hoxe visítanos Manuel Lastra en compañía dos catedráticos de Lingua Galega e Literatura xubilados Vitoria Ogando Valcárcel e Anxo González Guerra para falar de lingua, docencia e da web que crearon hai case 20 anos: ogalego.eu

 

Anxo e Vitoria
Manuel Lastra Galiano

Manuel Lastra Galiano

Profesor de Lingua Galega

Son Manuel Lastra Galiano. Nacín hai case sesenta e un anos en Salcedo, ao lado de Pontevedra.

Sempre me gustou a literatura polo que decidín estudar Filoloxía e facerme profesor. O curso pasado puxen fin á miña etapa de docente despois de exercer durante trinta e sete anos, trinta deles no IES Valle Inclán desta cidade.

Penso que a xubilación non debe implicar o cese da vida activa. Ao contrario, agora podo dedicarme á realización de moitas actividades lúdicas e culturais que tiña aprazadas pola falta de tempo.

A publicación deste blog responde a esta ansia de manterme activo. Xunto cos meus compañeiros, espero que as propostas que vos fagamos sexan do voso agrado.

máis artigos

♥♥♥ síguenos ♥♥♥

Gal Costa por Manuel Lastra Galiano

Gal Costa por Manuel Lastra Galiano

O pasado 9 de novembro finou aos 77 anos en Sao Paulo a cantante brasileira Gal Costa quen, xunto con Caetano Veloso, Maria Bethânia e Gilberto Gil, formaron a mediados dos anos sesenta o chamado “Cuarteto de ouro” da música popular brasileira.

Gal Costa

María da Graça Costa Penna Burgos, máis coñecida como Gal Costa (Gaw Costa na pronuncia brasileira) naceu en Salbador de Bahía en 1945 e, como dixemos, morreu en São Paulo o pasado 9 de novembro. En 1963 coñeceu a Caetano Veloso quen vai influír notablemente na súa carreira musical. Ao ano seguinte debutou en Salvador de Bahía e pronto decidiu trasladarse a Rio de Janeiro onde comezou a actuar co grupo antes citado. Estamos no momento álxido da Bossa nova que xurdira a finais dos cincuenta en Río froito da mestizaxe entre o samba autóctono e o jazz americano. A Bossa nova supuxo unha grande revolución no panorama músical de Brasil dominándoo durante os anos sesenta e pronto tivo recoñecemento mundial. Foron os cantantes e compositores Vinicius de Moraes, João Gilberto e Tom Jobim entre outros os precursores deste movemento e Garota de Ipanema e Chega de saudade dous dos temas fundacionais desta nova estética musical

Meu nome é Gal

Um dia de domingo

A bossa nova parte do samba popular e carnavaleiro pero moi matizado e suavizado para ser levado a espazos máis reducidos e tranquilos. Ao mesmo tempo incorpora a espontaneidade e improvisacións propias do jazz do que tamén colle as irregularidades armónicas tan caracterísitcas. Gal Costa e os seus compañeiros do Cuarteto de ouro comenzaron participando desta nova maneira de entender a música pero a partir dos anos setenta e oitenta ampliaron os seus repertorios e incorporaron outras propostas sempre moi ligadas aos ritmos populares.

En 1965 gravou o seu primeiro disco coas cancións Eu vim da Bahía e Sim, foi você. Pero foi no 68 coa canción Baby de Veloso cando chegaría a fama. A crítica destaca o seu timbre de voz doce e algo agudo e a súa ousadía para atreverse con todo tipo de ritmos e estilos: bossa nova, samba, rock ou swing.

Gal Costa

Gal Costa gravou máis de corenta discos durante as cinco décadas que durou a súa carreira. Entre as súas cancións máis representativas podemos citar Vapor barato, Meu nome é Gal, Festa do interior ou Um dia de domingo.

Manuel Lastra Galiano

Manuel Lastra Galiano

Profesor de Galego

Son Manuel Lastra Galiano. Nacín hai case sesenta e un anos en Salcedo, ao lado de Pontevedra.

Sempre me gustou a literatura polo que decidín estudar Filoloxía e facerme profesor. O curso pasado puxen fin á miña etapa de docente despois de exercer durante trinta e sete anos, trinta deles no IES Valle Inclán desta cidade.

Penso que a xubilación non debe implicar o cese da vida activa. Ao contrario, agora podo dedicarme á realización de moitas actividades lúdicas e culturais que tiña aprazadas pola falta de tempo.

A publicación deste blog responde a esta ansia de manterme activo. Xunto cos meus compañeiros, espero que as propostas que vos fagamos sexan do voso agrado.

Sistelo, o pequeno Tibet portugués

A Peregrina en Madrid

máis artigos

♥♥♥ síguenos ♥♥♥

A Peregrina en Madrid por Manuel Lastra

A Peregrina en Madrid por Manuel Lastra

A capela da Virxe Peregrina é un dos símbolos máis representativos da cidade de Pontevedra. A planta circular -en forma de vieira- e a fachada convexa danlle a este templo unha traza moi particular que os pontevedreses consideramos única. Por iso resulta curioso que na rúa de San Justo en pleno corazón do Madrid dos Austrias se atope unha igrexa de parecido sorprendente, a basílica pontificia de San Miguel.

As características dos dous edificios son moi similares: á fachada curva antes mencionada hai que engadir unhas dimensións e proporcións moi parecidas, o feito de que os dous templos estean divididos en dous corpos construtivos separados por cornixas e que cada un deses dous corpos estea dividido á súa vez verticalmente en tres partes mediante columnas ou pilastras e que ambas igrexas están rematadas por un frontón central (partido no caso da pontevedresa) e dúas torres laterais.

A igrexa madrileña, obra do arquitecto Santiago Bonavía, comenzou a construirse en 1739 en estilo barroco con influencias italianas.

O templo pontevedrés é algo máis serodio. Encetáronse as obras en 1778 dirixidas polo mestre Antonio Souto. O estilo é barroco tamén pero con claras influencias portuguesas e algún elemento neoclásico.

A Peregrina

Capela da Virxe Peregrina

Basílica pontificia

Basílica pontificia de San Miguel

Manuel Lastra Galiano

Manuel Lastra Galiano

Profesor de Galego

Son Manuel Lastra Galiano. Nacín hai case sesenta e un anos en Salcedo, ao lado de Pontevedra.

Sempre me gustou a literatura polo que decidín estudar Filoloxía e facerme profesor. O curso pasado puxen fin á miña etapa de docente despois de exercer durante trinta e sete anos, trinta deles no IES Valle Inclán desta cidade.

Penso que a xubilación non debe implicar o cese da vida activa. Ao contrario, agora podo dedicarme á realización de moitas actividades lúdicas e culturais que tiña aprazadas pola falta de tempo.

A publicación deste blog responde a esta ansia de manterme activo. Xunto cos meus compañeiros, espero que as propostas que vos fagamos sexan do voso agrado.

Sistelo, o pequeno Tibet portugués

máis artigos

♥♥♥ síguenos ♥♥♥

Festa das Rosas. Vila Franca do Lima por Manuel Lastra

Festa das Rosas. Vila Franca do Lima por Manuel Lastra

Vila Franca do Lima é unha freguesía do concello miñoto de Viana do Castelo situada na marxe sur do río Lima. Esta poboación que non chega aos dous mil habitantes é coñecida por celebrar cada segunda fin de semana de maio a chamada Festa das Rosas en honra á súa padroeira, a Nosa Señora do Rosario. Trátase dunha romaría popular na que non faltan bandas de música, actuacións folclóricas, tamborradas e foguetes de artificio. O cemiterio e a igrexa énchense de rosas de todas as clases e cores que se contan por milleiros sobre todo no altar da patroa.

É unha das festas máis tradicionais do concello de Viana e este ano vén de cumprir 400 anos de historia pois está documentada desde 1622 en que os frades dominicos fundaron a confraría de Nosa Señora do Rosario.

Nosa senora do rosario

Ofrenda á Virxe

Cartaz da festa

Cartaz deste ano

Esta romaría encádrase na antiga  tradición de festexar a chegada da primavera e o revivir do ciclo vital tan arraigada nos pobos agrícolas e que foi cristianizada pola igrexa. As ofrendas florais á Virxe son moi frecuentes no mes de maio que se converte así no mes das flores e no mes de María.

O prato forte desta Festa das Rosas é sen dúbida o desfile e posterior ofrenda dos Cestos Floridos. Consisten en estruturas de grande tamaño con forma de cestos profusamente decorados con diversos motivos alegóricos, históricos ou relixiosos elaborados integramente con materiais vexetais: flores, follas, sementes… unidos con milleiros de alfinetes e que sosteñen, como non, ducias de rosas na súa parte máis alta.

Cesto na igrexa

As encargadas de transportar os cestos floridos son as Mordomas, mozas da parroquia ataviadas co traxe tradicional e que locen orgullosas as alfaias da familia, cantidades inxentes de ouro en peito, orellas e pescozo. As mordomas son axudadas polas labradeiras que se diferencian daquelas na color do traxe (negro para as mordomas, corido para as labradeiras) e do pano da cabeza (de novo corido o das labradeiras e negro ou branco o das mordomas). O esforzo destas xoves é tremendo pois os cestos poden chegar a pesar máis de 50 quilos e o desfile prolóngase por algúns centos de metros con varias costas pronunciadas. Conclúe o desfile na igrexa parroqial onde os cestos (entre oito e dez) son ofrecidos á Virxe e fican expostos na nave do templo.

Mordomas

Mordomas 

lavradeira

Labradeira

Neste pequeno vídeo pódese apreciar o colorido da festa tradicional portuguesa.

Ano 2012. Festa das rosas onde se destacam os Cestos Floridos, confecionados com sementes e pétalas de flores naturais, transportados à cabeça pelas mordomas em Vila Franca do Lima, Viana do Castelo, Minho, Portugal. 

Manuel Lastra Galiano

Manuel Lastra Galiano

Profesor de Galego

Son Manuel Lastra Galiano. Nacín hai case sesenta e un anos en Salcedo, ao lado de Pontevedra.

Sempre me gustou a literatura polo que decidín estudar Filoloxía e facerme profesor. O curso pasado puxen fin á miña etapa de docente despois de exercer durante trinta e sete anos, trinta deles no IES Valle Inclán desta cidade.

Penso que a xubilación non debe implicar o cese da vida activa. Ao contrario, agora podo dedicarme á realización de moitas actividades lúdicas e culturais que tiña aprazadas pola falta de tempo.

A publicación deste blog responde a esta ansia de manterme activo. Xunto cos meus compañeiros, espero que as propostas que vos fagamos sexan do voso agrado.

Sistelo, o pequeno Tibet portugués

máis artigos

♥♥♥ síguenos ♥♥♥

Florencio Delgado Gurriarán por Manuel Lastra

Florencio Delgado Gurriarán por Manuel Lastra

A Real Academia Galega acordou dedicarlle este ano 2022 o Día das Letras Galegas ao poeta Florencio delgado Gurriarán, recoñecendo tanto a súa valía como escritor como a súa defensa dos valores democráticos e galeguistas nunha época escura da nosa historia que o levaron á persecución e ao desterro.

Delgado Gurriarán naceu en Córgomo (Vilamartín de Valdeorras) en 1903. A causa da profesión do  pai, a familia desprazouse a Palencia cando Florencio contaba seis anos de idade. Estudou en Palencia e Valladolid onde se licenciou en Dereito pero nunca rompeu os lazos coa aldea natal á que volvía todos os veráns.

En 1928 regresou a Córgomo para exercer a avogacía no Barco de Valdeorras e comeza a colaborar no Heraldo ourensano e A Nosa Terra con poemas e artigos. En 1933 ingresa no Partido Galeguista.

Florencio

Pola súa actividade cultural e política tivo que fuxir da represión franquista en xullo do 36. Pasou primeiro a Portugal e de alí a Francia. Despois dun curto periodo en Cataluña, xa acabada a guerra, cruzou de novo a fronteira francesa para embarcar, camiño do exilio, rumbo a México.

En México exerceu diversos oficios e viviu en distintas cidades ata que se estableceu en Veracruz. Continuou a súa actividade política e cultural e xunto con outros exiliados fundou a revista Vieiros e participou na creación do Ateneo de Galicia e o Padroado da Cultura Galega de México.

Regresou varias veces a Galicia pero xa nunca para ficar. Morreu en California en 1987.

A obra poética de Florencio Delgado Gurriarán consta de catro libros: Bebedeira (1934), Galicia infinda (1963), Cantarenas. Poemas (1934-1980) (1981) e O soño do guieiro (1985). Tamén se encargou de escolmar e traducir os poemas franceses de Poesía inglesa e francesa vertida ao galego (1949) e da tradución de Cemeterio mariño de Paul Valéry.

bebedeira
Galicia infinda
cantarenas
o soño do guieiro

Delgado Gurriarán adcríbese na chamada Xeración do 25 e, dentro dela, na corrente hilozoísta ou animista que se caracteriza pola constante animación da paisaxe. O poema hilozoísta é unha sucesión de imaxes animistas ou persnificacións que dotan de ánima a natureza a cal cobra vida e adquire características animais e mesmo humanas: “…O vento / baril mociño das festas / mercou na tenda do souto / seu perfume de candeas…” (Bebedeira). O representante máis recoñecido desta estética vangardista é o pontevedrés Lois Amado Carballo e, ademais de Delgado Gurriarán, tamén foi seguida por poetas como Eugenio Montes, Anxel Sevillano ou Augusto Casas.

Pero Delgado Gurriarán soubo trascender a poesía meramente paisaxista. Sobre todo en O soño do guieiro atopamos poemas de claro contido social e mesmo político. Moi interesantes son os chamados “poemas sociolingüísticos” nos que o poeta fai unha notable defensa da fala e da tradición lingüística galegas. Destacamos nesta liña o poema “Louvanza dos nomes enxebres” no que se critica a torpe castelanización dos topónomos tradicionais: “...Arriba Penouta e abaixo Penota / que é nome en castrapo e rima con Jota. / Afora Jaguaza, nome cacofónico / adiante Xaguaza, enxebre e eufónico…”

Tanto pola súa obra como pola traxectoria persoal, social e política, a elección da Academia deste ano foi plenamente acertada e esperamos que a figura de Florencio Delgado Gurriarán a partir de agora sexa un pouco máis coñecida e recoñecida.

Louvanza dos nomes enxebres” é un dos poemas nos que Florencio Delgado Gurriarán critica a deturpación da toponimia galega e a diglosia. Un grupo de alumnas e alumnos do CEIP Julio Gurriarán do Barco de Valdeorras dramatiza estes versos do protagonista do Día das Letras

Manuel Lastra Galiano

Manuel Lastra Galiano

Profesor de galego

Son Manuel Lastra Galiano. Nacín hai case sesenta e un anos en Salcedo, ao lado de Pontevedra.

Sempre me gustou a literatura polo que decidín estudar Filoloxía e facerme profesor. O curso pasado puxen fin á miña etapa de docente despois de exercer durante trinta e sete anos, trinta deles no IES Valle Inclán desta cidade.

Penso que a xubilación non debe implicar o cese da vida activa. Ao contrario, agora podo dedicarme á realización de moitas actividades lúdicas e culturais que tiña aprazadas pola falta de tempo.

A publicación deste blog responde a esta ansia de manterme activo. Xunto cos meus compañeiros, espero que as propostas que vos fagamos sexan do voso agrado.

O gato

máis artigos

♥♥♥ síguenos ♥♥♥