Pola súa actividade cultural e política tivo que fuxir da represión franquista en xullo do 36. Pasou primeiro a Portugal e de alí a Francia. Despois dun curto periodo en Cataluña, xa acabada a guerra, cruzou de novo a fronteira francesa para embarcar, camiño do exilio, rumbo a México.

En México exerceu diversos oficios e viviu en distintas cidades ata que se estableceu en Veracruz. Continuou a súa actividade política e cultural e xunto con outros exiliados fundou a revista Vieiros e participou na creación do Ateneo de Galicia e o Padroado da Cultura Galega de México.

Regresou varias veces a Galicia pero xa nunca para ficar. Morreu en California en 1987.

A obra poética de Florencio Delgado Gurriarán consta de catro libros: Bebedeira (1934), Galicia infinda (1963), Cantarenas. Poemas (1934-1980) (1981) e O soño do guieiro (1985). Tamén se encargou de escolmar e traducir os poemas franceses de Poesía inglesa e francesa vertida ao galego (1949) e da tradución de Cemeterio mariño de Paul Valéry.

Delgado Gurriarán adcríbese na chamada Xeración do 25 e, dentro dela, na corrente hilozoísta ou animista que se caracteriza pola constante animación da paisaxe. O poema hilozoísta é unha sucesión de imaxes animistas ou persnificacións que dotan de ánima a natureza a cal cobra vida e adquire características animais e mesmo humanas: “…O vento / baril mociño das festas / mercou na tenda do souto / seu perfume de candeas…” (Bebedeira). O representante máis recoñecido desta estética vangardista é o pontevedrés Lois Amado Carballo e, ademais de Delgado Gurriarán, tamén foi seguida por poetas como Eugenio Montes, Anxel Sevillano ou Augusto Casas.

Pero Delgado Gurriarán soubo trascender a poesía meramente paisaxista. Sobre todo en O soño do guieiro atopamos poemas de claro contido social e mesmo político. Moi interesantes son os chamados “poemas sociolingüísticos” nos que o poeta fai unha notable defensa da fala e da tradición lingüística galegas. Destacamos nesta liña o poema “Louvanza dos nomes enxebres” no que se critica a torpe castelanización dos topónomos tradicionais: “...Arriba Penouta e abaixo Penota / que é nome en castrapo e rima con Jota. / Afora Jaguaza, nome cacofónico / adiante Xaguaza, enxebre e eufónico…”