NON NO NOSO NOME

A Franxa de Gaza é un territorio de 41 quilómetros de longo e 10 quilómetros de ancho (aproximadamente 365 km2 en total) que alberga a máis de 2,3 millóns de palestinos, o que a converte nunha das zonas máis densamente poboadas do mundo.
No ano 1947, unha resolución das Nacións Unidas dividiu o territorio de Palestina en dous segmentos: o 55 % para o Estado xudeu, coa cidade de Xerusalén baixo un goberno internacional, e o resto para os palestinos, incluída a Franxa de Gaza.

Ilustración de Isidro Cortizo del Río

Despois de varias guerras e ocupación por parte do estado israelí de territorios palestinos, os Acordos de Oslo de 1993 concederon unha autonomía limitada a Gaza. Non foi ata 2005 que Israel retirou completamente as súas tropas da Franxa, pero o Estado xudeu segue a exercer o control sobre a entrada e saída de persoas e recursos.
Debido a estas restricións, o Observatorio Internacional de Dereitos Humanos, describiu a Franxa de Gaza como “unha prisión ao aire libre”.

Como profesionais da educación, non podemos conformarnos con celebrar un Día da Paz ao ano soltando globos ou pintando pombas, mentres os nenos de Gaza medran baixo bombas, drons e avións de guerra. A educación familiar e escolar, tanto formal como informal, debe contribuír a desaprender a guerra e demostrar o seu rexeitamento inequívoco a todas as guerras. A actuación do estado de Israel non é lexítima defensa, é xenocidio, invasión e exterminio dun pobo, o pobo palestino, negando o pasado e cegándoo ao seu futuro.

No ano 1940 defínese por primeira vez a palabra XENOCIDIO, en referencia aos actos cometidos coa intención de destruír, de xeito total ou parcial, a un grupo nacional, étnico, racial ou relixioso. Segundo o artigo 2 da Convención de Nacións Unidas sobre xenocidio, este defínese como calquera dos seguintes actos:
1. matar membros do grupo.
2. causar graves danos físicos ou mentais aos membros do grupo.
3. someter intencionadamente ao grupo a condicións de vida destinadas a causar
a súa destrución física, total ou parcialmente.
4. impoñer medidas destinadas a impedir o nacemento de nenos dentro do grupo.
5. traladar pola forza a nenos do grupo a outro grupo.
En virtude da Convención, os autores do xenocidio deberán ser castigados, xa sexan gobernantes constitucionais, funcionarios públicos ou particulares.

A Corte Penal Internacional emitiu, en novembro de 2024, orde de arresto contra o primeiro ministro israelí e o seu ministro de Defensa, por cargos que inclúen crimes de guerra e contra a humanidade. E a 26 de maio de 2025, nun fallo histórico, declarou oficialmente ao primeiro ministro israelí, Benjamín Netanyahu, culpable de crimes de guerra e crimes de lesa humanidade.
Ante estos feitos, de sobra coñecidos, a sociedade occidental, europea, participante no seu momento desta Convención e Declaracións, leva asistindo a execución dun xenocidio contra o pobo palestino desde hai moito tempo atrás e de xeito intensivo e cruento no último ano.
Non queremos entrar a aportar máis detalles históricos sobre a orixe e o desenvolvemento da situación actual do pobo palestino, nin máis datos dos confirmados diariamente pola propia organización de Nacións Unidas, ou estériles debates sobre semitismo e antisemitismo. Nos últimos dezaoito meses, Israel deu morte a máis de 54.000 palestinos, dos que máis de 16.000 son nenas e nenas, ademais de máis 34.000 menores feridos e máis de 1.000.000 obrigados a desprazarse forzosamente. (Datos de UNICEF).l

Non hai ningún rescoldo de dúbida que xustifique o que está a acontecer día a día diante de todas e todos nós. É un XENOCIDIO, e cada día que pasa, cada hora, cada minuto que pasa sen rexeitalo, fainos cómplices. Cada grao que aportemos para que a presión social faga actuar ao poder político con medidas que illen ao goberno xenocida israelí, actuar con palabras pero tamén con feitos, inmediatos e contundentes, cada un deses graos, fai masa para que sexamos unha sociedade mellor.
Non no noso nome.