NON NO NOSO NOME por Peque González e Sara Valenzuela

NON NO NOSO NOME por Peque González e Sara Valenzuela

NON NO NOSO NOME

A Franxa de Gaza é un territorio de 41 quilómetros de longo e 10 quilómetros de ancho (aproximadamente 365 km2 en total) que alberga a máis de 2,3 millóns de palestinos, o que a converte nunha das zonas máis densamente poboadas do mundo.
No ano 1947, unha resolución das Nacións Unidas dividiu o territorio de Palestina en dous segmentos: o 55 % para o Estado xudeu, coa cidade de Xerusalén baixo un goberno internacional, e o resto para os palestinos, incluída a Franxa de Gaza.

ánxel caido de Isidro Cortizo

Ilustración de Isidro Cortizo del Río

Despois de varias guerras e ocupación por parte do estado israelí de territorios palestinos, os Acordos de Oslo de 1993 concederon unha autonomía limitada a Gaza. Non foi ata 2005 que Israel retirou completamente as súas tropas da Franxa, pero o Estado xudeu segue a exercer o control sobre a entrada e saída de persoas e recursos.
Debido a estas restricións, o Observatorio Internacional de Dereitos Humanos, describiu a Franxa de Gaza como “unha prisión ao aire libre”.

No último ano, as operacións militares israelís en Gaza están destinadas a causar danos irreparables á poboación palestina. Entre eles inclúense os bombardeos implacables que matan e feren a decenas de miles de persoas e causan unha destrución sen precedentes, o desprazamento forzoso do 90 % da poboación e a denegación e obstrución da axuda humanitaria, os servizos esenciais e os bens que salvan vidas. Isto provoca o colapso das redes de auga e saneamento, da produción de alimentos e dos sistemas sanitarios.

Como profesionais da educación, non podemos conformarnos con celebrar un Día da Paz ao ano soltando globos ou pintando pombas, mentres os nenos de Gaza medran baixo bombas, drons e avións de guerra. A educación familiar e escolar, tanto formal como informal, debe contribuír a desaprender a guerra e demostrar o seu rexeitamento inequívoco a todas as guerras. A actuación do estado de Israel non é lexítima defensa, é xenocidio, invasión e exterminio dun pobo, o pobo palestino, negando o pasado e cegándoo ao seu futuro.

No ano 1940 defínese por primeira vez a palabra XENOCIDIO, en referencia aos actos cometidos coa intención de destruír, de xeito total ou parcial, a un grupo nacional, étnico, racial ou relixioso. Segundo o artigo 2 da Convención de Nacións Unidas sobre xenocidio, este defínese como calquera dos seguintes actos:
1. matar membros do grupo.
2. causar graves danos físicos ou mentais aos membros do grupo.
3. someter intencionadamente ao grupo a condicións de vida destinadas a causar
a súa destrución física, total ou parcialmente.
4. impoñer medidas destinadas a impedir o nacemento de nenos dentro do grupo.
5. traladar pola forza a nenos do grupo a outro grupo.
En virtude da Convención, os autores do xenocidio deberán ser castigados, xa sexan gobernantes constitucionais, funcionarios públicos ou particulares.

A Corte Penal Internacional emitiu, en novembro de 2024, orde de arresto contra o primeiro ministro israelí e o seu ministro de Defensa, por cargos que inclúen crimes de guerra e contra a humanidade. E a 26 de maio de 2025, nun fallo histórico, declarou oficialmente ao primeiro ministro israelí, Benjamín Netanyahu, culpable de crimes de guerra e crimes de lesa humanidade.
Ante estos feitos, de sobra coñecidos, a sociedade occidental, europea, participante no seu momento desta Convención e Declaracións, leva asistindo a execución dun xenocidio contra o pobo palestino desde hai moito tempo atrás e de xeito intensivo e cruento no último ano.
Non queremos entrar a aportar máis detalles históricos sobre a orixe e o desenvolvemento da situación actual do pobo palestino, nin máis datos dos confirmados diariamente pola propia organización de Nacións Unidas, ou estériles debates sobre semitismo e antisemitismo. Nos últimos dezaoito meses, Israel deu morte a máis de 54.000 palestinos, dos que máis de 16.000 son nenas e nenas, ademais de máis 34.000 menores feridos e máis de 1.000.000 obrigados a desprazarse forzosamente. (Datos de UNICEF).l

Non hai ningún rescoldo de dúbida que xustifique o que está a acontecer día a día diante de todas e todos nós. É un XENOCIDIO, e cada día que pasa, cada hora, cada minuto que pasa sen rexeitalo, fainos cómplices. Cada grao que aportemos para que a presión social faga actuar ao poder político con medidas que illen ao goberno xenocida israelí, actuar con palabras pero tamén con feitos, inmediatos e contundentes, cada un deses graos, fai masa para que sexamos unha sociedade mellor.
Non no noso nome.

Peque González Novoa

Peque González Novoa

Profesora

Son Peque González Nóvoa. Nacín en Pontevedra hai 63 anos, nunha familia das de aquela, “numerosa”. Estudiei Psicoloxía en Santiago e dediquei toda a miña vida laboral á docencia, no ensino público; nos primeiros anos como mestra de infantil e posteriormente como orientadora, ata que hai dous anos decidín pasar a esta etapa chamada xubilación. 

No meu percorrido de vida acostumo a definirme como muller, mestra, nai e avoa, sen orde prevalente, por que considero que son os elementos que conforman quen son.

Achégome a este grupo de xente que tivo a boa idea de poñer en marcha este proxecto “De vella a bella” coa intención de aprender e poder aportar un micrograo de area. Neste contexto no que vivimos, e nesta situación de pandemia, creo que todo o que implique a activación das persoas, sexa cal sexa a súa idade, é positivo. 

Sara Valenzuela Viz

Sara Valenzuela Viz

Profesora de Xeografía

Eu son Sara Valenzuela.

Nacín na parroquia de Santirso de Manduas, en Bandeira.

Aos nove anos mandáronme estudar a Santiago e alí pasei uns cantos anos da miña vida, xa que logo fixen Filosofía e letras e liciencieme en Xeografía-Historia.

Exercín de profesora percorrendo moitos centros educativos das catro provincias, penso que de aí vén o que me gusta viaxar.

Levo en Pontevedra 27 anos, nesta fermosa cidade coñecín a unha parte dos integrantes do blog devellabella, no IES Valle Inclán e tamén no Frei Martín Sarmiento. Con eles vivín moitas aventuras, dende a nosa dedicación común ao teatro a festas diversas relacionadas co noso traballo, e sempre me sentín en total confianza.

Levo xubilada dous anos e procuro aproveitalo ao máximo, sobre todo facendo viaxes.

Neste proxecto vou poñer o meu graniño de area, e espero que sexa do voso agrado

máis artigos

♥♥♥ síguenos ♥♥♥

A luz que agora entra…. de Castelao por Peque González Nóvoa

A luz que agora entra…. de Castelao por Peque González Nóvoa

por Peque González Nóvoa

A luz que agora entra pol-o ancho ventanal d-este apartamento e que se emborca sobor da miña mesa de traballo, tráime unha sensación de paz e de benestar cáseque inconcebibles n-estes tempos de barbarie. E aínda que fose lícito gorentar esta pracidez, sabendo que están en chamas os centros vitaes da civilización, eu daría o caudal luminoso d-este ancho ventanal por un pequeno vidro, embafado de choiva galega. Teño morriña; pero a miña door non é, non, unha “especie de remordimento”, porque nunca lle furtei á miña Terra, nin os meus pensamentos nin o meu traballo. Por eso quero retornar a Galiza; máis non para morrer, senón para vivir. Eu non penso na morte nin creo que me ande rondando, porque apenas acabo de entrar na primaveira da vellez, que é cando un comeza a saber o que di; e non me sosteñen os recordos senón as espranzas, porque creo no retorno á miña Terra, que será un retorno á vida e, por ende, á loita. E se a vida se me acabase no desterro, sen poder devolverlle o meu corpo á terra que mo emprestou, aínda había de ser para Galiza o meu derradeiro alento.

Sempre en Galiza. Libro terceiro. Capítulo 1. Bós Aires 1943

Peque González Nóvoa

Peque González Nóvoa

Mestra

Son Peque González Nóvoa. Nacín en Pontevedra hai 63 anos, nunha familia das de aquela, “numerosa”. Estudiei Psicoloxía en Santiago e dediquei toda a miña vida laboral á docencia, no ensino público; nos primeiros anos como mestra de infantil e posteriormente como orientadora, ata que hai dous anos decidín pasar a esta etapa chamada xubilación. 

No meu percorrido de vida acostumo a definirme como muller, mestra, nai e avoa, sen orde prevalente, por que considero que son os elementos que conforman quen son.

Achégome a este grupo de xente que tivo a boa idea de poñer en marcha este proxecto “De vella a bella” coa intención de aprender e poder aportar un micrograo de area. Neste contexto no que vivimos, e nesta situación de pandemia, creo que todo o que implique a activación das persoas, sexa cal sexa a súa idade, é positivo. 

máis artigos

♥♥♥ síguenos ♥♥♥

PONTEVEDRA,RUEIRO RE-DETALLADO por Peque González

PONTEVEDRA,RUEIRO RE-DETALLADO por Peque González

PONTEVEDRA: RUEIRO RE(de)TALLADO

4. LUÍS AMADO CARBALLO 

A placa do número 1 da rúa Cobián Roffignac, recórdanos que alí vivíu o poeta Luís Amado Carballo.
Nace en Pontevedra o 2 de maio de 1901, fillo de Luís Amado de la Riega e de Consuelo Carballo Pesqueira. Cursou estudos primarios no Colexio Balmes, que estaba na actual praza de Méndez Núñez, e de bacharelato no Instituto de Pontevedra. Aos 17 anos comeza estudos universitarios de Filosofía e letras na Universidade de Santiago, e no seguinte curso trasládase a Madrid, onde entra en contacto co mundo bohemio e literario. Nese mesmo ano, 1919, comeza a publicar varios relatos, algún soneto e diversos poemas, en xornais e revistas.

Placa de Amado Carballo
PLANO DA VILA

Regresa a Pontevedra e continúa a publicar, neste caso en A Nosa Terra, contos como “Supersticeón”, adicado a Castelao, ou “O culto da vaca astral en Galicia”.
En 1922 funda, xunto con Xoán Vidal Martínez e Modesto Bará Álvarez, a revista Alborada, da que se publicaron catro números, nos que Amado Carballo colabora con distintos relatos e un libro de poemas, Proel.
En 1923 publica, na revista Lar, a novela curta “Os probes de Deus”, con deseño da portada de Camilo Díaz Baliño.
En 1924 colabora como redactor, con artigos xornalísticos sobre a realidade de Galicia e de España.
En 1925 enferma de tuberculose, e na súa convalecencia, que transcorre entre Soutelo de Montes e Mourente, escribe os poemas que compediarán o seu libro O Galo, publicado, a título póstumo, en 1928. Previamente, en 1927, publica Proel, con poemas escritos en anos anteriores, na revista Alborada.

Falece en Pontevedra aos 27 anos, o 3 de setembro de 1927, con 26 anos.
A súa pegada no mundo literario galego é destacada, caracterizándose, xunto con Manuel Antonio no entronque da poesía galega daquel tempo coas vangardas literarias. A Real Academia Galega dedicou a conmemoración das Letras Galegas no ano 1982 a súa traxectoria e obra. Recordámolo cunha pequena mostra, nun poema seu recollido no libro Proel.

Amado Carballo
Amado Carballo

Sol-por
Acorado e roibo
durmíase o día
coa testa deitada
no colo da ría.
As campás beatas
no ceo bulían
rezando rosarios
á Virxen María.
Bogando nas nubens
cara o ceo ían
envoltas nos ouros
do sol que morría.

Polo mar, as velas
eran folerpiñas,
que da lúa aberta
nas ágoas caíran.
Da beira do río
chegaban cantigas
choutando nas leiras
molladas de risas.
Preto do hourizonte
estrelas obrizas
frotaban os ollos
tirando a preguiza.

E bicando os lonxes
as foulas ispidas
ó alén nevaban
de limpas surrisas.
Un outo aturuxo
voando fuxía.
E os bosques lonxanos
noite revertían.

A información para elaborar esta pequena reseña é emprestada da Real Academia Galega, de artigos de prensa e do “Inventario histórico da capital da provincia. Monumentos e placas conmemorativas”, de Juan Santos Cao, Revista de Novos Investigadores nº 3.

Peque González Novoa

Peque González Novoa

Profesora

Son Peque González Nóvoa. Nacín en Pontevedra hai 63 anos, nunha familia das de aquela, “numerosa”. Estudiei Psicoloxía en Santiago e dediquei toda a miña vida laboral á docencia, no ensino público; nos primeiros anos como mestra de infantil e posteriormente como orientadora, ata que hai dous anos decidín pasar a esta etapa chamada xubilación. 

No meu percorrido de vida acostumo a definirme como muller, mestra, nai e avoa, sen orde prevalente, por que considero que son os elementos que conforman quen son.

Achégome a este grupo de xente que tivo a boa idea de poñer en marcha este proxecto “De vella a bella” coa intención de aprender e poder aportar un micrograo de area. Neste contexto no que vivimos, e nesta situación de pandemia, creo que todo o que implique a activación das persoas, sexa cal sexa a súa idade, é positivo. 

Michelena 11: A casa dos calzóns

Sebastián González García-Paz

Concepción Arenal

Arturo Souto Feijóo

máis artigos

♥♥♥ síguenos ♥♥♥

Ciencia, tecnoloxía e innovación máis aló do crecemento  por Onda cero

Ciencia, tecnoloxía e innovación máis aló do crecemento  por Onda cero

Ciencia, tecnoloxía e innovación máis aló do crecemento 

Concedemos protagonismo ao colectivo pontevedrés “De vella a bella” para coñecer os intereses e preocupacións das persoas +60 da nosa cidade.

Coñecemos ao investigador Mario Pansera e o seu traballo da man das amigas de “De vella a bella”

ESEE

A 10ª Conferencia Internacional de Decrecemento e a 15ª Conferencia da Sociedade Europea de Economía Ecolóxica (ESEE) terán lugar na cidade de Pontevedra do 18 ao 21 de xuño de 2024. Esta conferencia conxunta desenvolverase no marco das actividades “Pontevedra ESEE-Degrowth 2024“, convertendo a Pontevedra na capital europea do decrecemento en 2024.

Peque González Nóvoa

Peque González Nóvoa

Mestra

Son Peque González Nóvoa. Nacín en Pontevedra hai 63 anos, nunha familia das de aquela, “numerosa”. Estudiei Psicoloxía en Santiago e dediquei toda a miña vida laboral á docencia, no ensino público; nos primeiros anos como mestra de infantil e posteriormente como orientadora, ata que hai dous anos decidín pasar a esta etapa chamada xubilación. 

No meu percorrido de vida acostumo a definirme como muller, mestra, nai e avoa, sen orde prevalente, por que considero que son os elementos que conforman quen son.

Achégome a este grupo de xente que tivo a boa idea de poñer en marcha este proxecto “De vella a bella” coa intención de aprender e poder aportar un micrograo de area. Neste contexto no que vivimos, e nesta situación de pandemia, creo que todo o que implique a activación das persoas, sexa cal sexa a súa idade, é positivo. 

máis artigos

♥♥♥ síguenos ♥♥♥

25 de abril en Portugal: 50 anos dun soño por Onda cero

25 de abril en Portugal: 50 anos dun soño por Onda cero

25 de abril en Portugal: 50 anos dun soño

Concedemos protagonismo ao colectivo pontevedrés “De vella a bella” para coñecer os intereses e preocupacións das persoas +60 da nosa cidade.

Hoxe visítanos Peque González en compañía de Xaime Toxo para compartir unha clase de Historia e convidarnos á programación que organiza o Ateneo de Pontevedra para conmemorar a “Revolução dos Cravos” do 25 de abril.

25 abril onda cero
Peque González Nóvoa

Peque González Nóvoa

Maestra

Son Peque González Nóvoa. Nacín en Pontevedra hai 63 anos, nunha familia das de aquela, “numerosa”. Estudiei Psicoloxía en Santiago e dediquei toda a miña vida laboral á docencia, no ensino público; nos primeiros anos como mestra de infantil e posteriormente como orientadora, ata que hai dous anos decidín pasar a esta etapa chamada xubilación. 

No meu percorrido de vida acostumo a definirme como muller, mestra, nai e avoa, sen orde prevalente, por que considero que son os elementos que conforman quen son.

Achégome a este grupo de xente que tivo a boa idea de poñer en marcha este proxecto “De vella a bella” coa intención de aprender e poder aportar un micrograo de area. Neste contexto no que vivimos, e nesta situación de pandemia, creo que todo o que implique a activación das persoas, sexa cal sexa a súa idade, é positivo. 

máis artigos

♥♥♥ síguenos ♥♥♥