Ciencia, tecnoloxía e innovación máis aló do crecemento  por Onda cero

Ciencia, tecnoloxía e innovación máis aló do crecemento  por Onda cero

Ciencia, tecnoloxía e innovación máis aló do crecemento 

Concedemos protagonismo ao colectivo pontevedrés “De vella a bella” para coñecer os intereses e preocupacións das persoas +60 da nosa cidade.

Coñecemos ao investigador Mario Pansera e o seu traballo da man das amigas de “De vella a bella”

ESEE

A 10ª Conferencia Internacional de Decrecemento e a 15ª Conferencia da Sociedade Europea de Economía Ecolóxica (ESEE) terán lugar na cidade de Pontevedra do 18 ao 21 de xuño de 2024. Esta conferencia conxunta desenvolverase no marco das actividades “Pontevedra ESEE-Degrowth 2024“, convertendo a Pontevedra na capital europea do decrecemento en 2024.

Peque González Nóvoa

Peque González Nóvoa

Mestra

Son Peque González Nóvoa. Nacín en Pontevedra hai 63 anos, nunha familia das de aquela, “numerosa”. Estudiei Psicoloxía en Santiago e dediquei toda a miña vida laboral á docencia, no ensino público; nos primeiros anos como mestra de infantil e posteriormente como orientadora, ata que hai dous anos decidín pasar a esta etapa chamada xubilación. 

No meu percorrido de vida acostumo a definirme como muller, mestra, nai e avoa, sen orde prevalente, por que considero que son os elementos que conforman quen son.

Achégome a este grupo de xente que tivo a boa idea de poñer en marcha este proxecto “De vella a bella” coa intención de aprender e poder aportar un micrograo de area. Neste contexto no que vivimos, e nesta situación de pandemia, creo que todo o que implique a activación das persoas, sexa cal sexa a súa idade, é positivo. 

máis artigos

♥♥♥ síguenos ♥♥♥

25 de abril en Portugal: 50 anos dun soño por Onda cero

25 de abril en Portugal: 50 anos dun soño por Onda cero

25 de abril en Portugal: 50 anos dun soño

Concedemos protagonismo ao colectivo pontevedrés “De vella a bella” para coñecer os intereses e preocupacións das persoas +60 da nosa cidade.

Hoxe visítanos Peque González en compañía de Xaime Toxo para compartir unha clase de Historia e convidarnos á programación que organiza o Ateneo de Pontevedra para conmemorar a “Revolução dos Cravos” do 25 de abril.

25 abril onda cero
Peque González Nóvoa

Peque González Nóvoa

Maestra

Son Peque González Nóvoa. Nacín en Pontevedra hai 63 anos, nunha familia das de aquela, “numerosa”. Estudiei Psicoloxía en Santiago e dediquei toda a miña vida laboral á docencia, no ensino público; nos primeiros anos como mestra de infantil e posteriormente como orientadora, ata que hai dous anos decidín pasar a esta etapa chamada xubilación. 

No meu percorrido de vida acostumo a definirme como muller, mestra, nai e avoa, sen orde prevalente, por que considero que son os elementos que conforman quen son.

Achégome a este grupo de xente que tivo a boa idea de poñer en marcha este proxecto “De vella a bella” coa intención de aprender e poder aportar un micrograo de area. Neste contexto no que vivimos, e nesta situación de pandemia, creo que todo o que implique a activación das persoas, sexa cal sexa a súa idade, é positivo. 

máis artigos

♥♥♥ síguenos ♥♥♥

PONTEVEDRA,RUEIRO RE-DETALLADO  por Peque González

PONTEVEDRA,RUEIRO RE-DETALLADO por Peque González

PONTEVEDRA: RUEIRO RE(de)TALLADO

3. ARTURO SOUTO FEIJÓO

Unha placa no número 11 da rúa Michelena, na chamada “casa dos calzóns”, hoxe a piques de desaparecer, recordanos que nesa rúa naceu Arturo Souto Feijóo.
Naceu o 4 de xullo de 1902, fillo de Alfredo Souto Cuero, maxistrado e pintor, e de Pilar Feijóo Freire.
Con residencia en distintas cidades españolas por mor do traballo do pai, en 1916 matricúlase na Escola Industrial de Artes e Oficios e de Belas Artes de Sevilla.

Placa Arturo Soto
rueiro mapa 2

E no 1920 ingresa, en Madrid, na Real Academia de Belas Artes de San Fernando. No 1925 realiza a súa primeira exposición individual na Casa de Galicia en Madrid, e no 1931 é becado pola Deputación de Pontevedra o que lle permite viaxar a París e visitar distintos museos europeos. Participa en diversas exposicións individuais e colectivas en Galicia e España, traspasando fronteiras ata Berlín, Copenhaguen e Londres. 

En 1931 adhírese á Sociedade de Artistas Ibéricos, cos que asina o Manifesto dirixido á opinión pública e os poderes oficiais, na defensa da arte moderna e de vangarda. En 1934 accede, por oposición, ao Pensionado de pintura da Academia de Roma, onde permanece ata 1936.

A raíz do golpe de estado de 1936 ingresa na Alianza de Intelectuais Antifascistas e realiza unha intensa labor como ilustrador para revistas do goberno como Nova Cultura, e no 1937 participa no pavillón español da Exposición Universal de París, representando a Galicia. Ao remate da guerra, en 1940 exíliase a Nova Iorque, onde permanece ata 1942, cando se traslada a México.

rueiro foto 3
Colección do Parlamento de Galicia

En México, continúa o seu labor artístico, e mantén relación con outros exiliados, entre eles, León Felipe, Luis Cernuda e Carlos Velo, cos que participa no desenvolvemento intelectual do país que tan xenerosamente acolleu a moitas e moitos grandes do exilio español. Ademais de continuar coa súa obra pictórica, pon en marcha a revista Vieiros, xunto con Luis Soto Fernández, Carlos Velo e Florencio Delgado Gurriarán, editada polo Padroado da Cultura Galega en México. Vieiros declárase como un espazo de pensamento galego e portugués, polo que emprega as dúas linguas nos seus catro exemplares publicados (1959-1968).

revista vieiros 4
Revista Vieiros. Do arquivo do Consello da Cultura Galega

Regresou a España en 1962, onde realizou diversas exposicións en Vigo, Santiago, Madrid e Bilbao, pero tivo que regresar a México, onde falece dous anos despois, en 1964.
A súa obra permanece en importantes museos como o Museo Nacional Reina Sofía, o Museo d’Art de Catalunya, o Museo de Belas Artes de A Coruña e o Museo de Pontevedra. A cidade de Pontevedra púxolle o seu nome a unha praza en recoñecemento á súa arte.

A información para elaborar esta pequena reseña é emprestada do Consello da Cultura Galega, de artigos de prensa e de “La aportación decisiva de Aturo Souto a la plástica de Vieiros”, de Mª Victoria Carballo-Calero Ramos.

Peque González Novoa

Peque González Novoa

Profesora

Son Peque González Nóvoa. Nacín en Pontevedra hai 63 anos, nunha familia das de aquela, “numerosa”. Estudiei Psicoloxía en Santiago e dediquei toda a miña vida laboral á docencia, no ensino público; nos primeiros anos como mestra de infantil e posteriormente como orientadora, ata que hai dous anos decidín pasar a esta etapa chamada xubilación. 

No meu percorrido de vida acostumo a definirme como muller, mestra, nai e avoa, sen orde prevalente, por que considero que son os elementos que conforman quen son.

Achégome a este grupo de xente que tivo a boa idea de poñer en marcha este proxecto “De vella a bella” coa intención de aprender e poder aportar un micrograo de area. Neste contexto no que vivimos, e nesta situación de pandemia, creo que todo o que implique a activación das persoas, sexa cal sexa a súa idade, é positivo. 

Michelena 11: A casa dos calzóns

Sebastián González García-Paz

Concepción Arenal

máis artigos

♥♥♥ síguenos ♥♥♥

PONTEVEDRA: RUEIRO RE(de)TALLADO por Peque González

PONTEVEDRA: RUEIRO RE(de)TALLADO por Peque González

PONTEVEDRA: RUEIRO RE(de)TALLADO

2. CONCEPCIÓN ARENAL PONTE

Na rúa da Oliva, no número 27, unha placa recorda que alí viviu Concepción Arenal, dona Concha.

Nada o 31 de xaneiro de 1820 en Ferrol, filla dun militar liberal cántabro e dunha ferrolá. Á morte do pai, a súa familia instalouse no val de Liébana ata o seu traslado a Madrid en 1835, cando Concepción tiña 15 anos. Quince anos e unha inmensa curiosidade por aprender; nos libros descubre a filosofía, a ciencia, as linguas.

plano rua oliva

En 1841, con 21 anos, pelo curto, sombreiro de copa e levita, asiste a clases de Dereito na Universidade madrileña (hoxe a Complutense). Unha vez descuberta a súa condición de muller, enfróntase a un exame que supera con nota, permitíndolle seguir asistindo a clases, separada dos homes, que eran os únicos con dereito a estudar. É, de feito, a primeira muller en asistir a clases na Universidade. Estudou Dereito durante 4 anos e licenciouse sen título.

En 1848 casou con Fernando García Carrasco, con quen estableceu un matrimonio igualitario. Compartiron pensamentos e traballo intelectual. Tiveron tres fillos, dos que só lle sobreviviu un, Fernando, quen, co paso dos anos, traeríaa a Pontevedra. As súas primeiras obras, nos primeiros anos do seu matrimonio son de carácter literario, e en 1855 comeza a publicar artigos no xornal La Iberia, publicacións que cesan coa morte do seu home en 1857, pola imposibilidade de asinar, como muller, artigos en prensa.

Concepción Arenal

Regresa a Cantabria. En 1860, despois de moita controversia, novamente pola  súa condición de muller, outórganlle o premio da Academia de Ciencias Morais e Políticas, polo seu ensaio A Beneficencia, a Filantropía e a Caridade, obra dedicada a Juana de Vega.

En 1864 é nomeada a primeira muller visitadora de cárceres femininos, posto reservado ata ese momento exclusivamente aos homes. O posto é en A Coruña, cidade á que se traslada e na que estreita amizade con Juana de Vega, con quen promove a Asociación “As Madalenas”, para asistir e acompañar ás presas nos termos legais e persoais. É cesada dous anos despois sen mediar explicacións. A publicación do ensaio Cartas aos delincuentes, defendendo a reforma do Código Penal, parece estar nas causas do seu cese. Non é unha muller fácil e acomodaticia para o establecido.

En 1868, co cambio no goberno, é nomeada Inspectora de Casas de Corrección de Mulleres, cargo que ocupa ata 1873. Nestes anos publica varias obras sobre dereitos das mulleres, a educación, o traballo e a dignidade. Funda o xornal A Voz da Caridade.

En 1875 trasládase a Xixón, acompañando desde ese momento a seu fillo Fernando na súa traxectoria laboral. En cada cidade na que viviu mantivo tertulias nas que participa en pé de igualdade cos homes, e continúa escribindo e publicando ensaios arredor do conflito social, penitenciario e o feminismo.

En 1889, o traballo de seu fillo tráea a Pontevedra por uns meses, xa enferma. Aquí, na rúa da Oliva, comparte tertulia con Casto Sampedro, Augusto González Besada e o marqués de Riestra. No ano 1908, o concello de Pontevedra ponlle o seu nome á praza que hoxe aínda o leva. O Museo de Pontevedra é depositario de distintos textos de Concepción Arenal, como obras de teatro e poemas inéditos, xunto con obra artística.

placa na rúa Oliva
Placa conmemorativa na rúa Oliva nº 27 en Pontevedra

O 4 de febreiro de 1893 falece en Vigo, onde está enterrada.

A súa é unha vida centrada na loita por unha sociedade máis xusta e igualitaria, con especial acento en conseguir o acceso da muller a todos os niveis do ensino. Abríu camiño para mellorar a vida nos cárceres. A obra de Marilar Aleixandre, Premio Nacional de Narrativa 2022, As malas mulleres, reivindica a súa figura nun exercicio de memoria histórica.

Atreveuse a entrar, en pleno século XIX, nos dominios do patriarcado. Definila como precursora do feminismo quédase curto. Dona Concha é feminista, sen ambaxes.

lema da escritora
Lema na Plaza de Concepción Arenal en Pontevedra

A información para elaborar esta pequena reseña é emprestada do Consello da Cultura Galega , da Real Academia da Historia, de artigos de prensa e da obra “De mi viejo carnet”, de Prudencio Landín.

Peque González Novoa

Peque González Novoa

Profesora

Son Peque González Nóvoa. Nacín en Pontevedra hai 63 anos, nunha familia das de aquela, “numerosa”. Estudiei Psicoloxía en Santiago e dediquei toda a miña vida laboral á docencia, no ensino público; nos primeiros anos como mestra de infantil e posteriormente como orientadora, ata que hai dous anos decidín pasar a esta etapa chamada xubilación. 

No meu percorrido de vida acostumo a definirme como muller, mestra, nai e avoa, sen orde prevalente, por que considero que son os elementos que conforman quen son.

Achégome a este grupo de xente que tivo a boa idea de poñer en marcha este proxecto “De vella a bella” coa intención de aprender e poder aportar un micrograo de area. Neste contexto no que vivimos, e nesta situación de pandemia, creo que todo o que implique a activación das persoas, sexa cal sexa a súa idade, é positivo. 

Michelena 11: A casa dos calzóns

Sebastián González García-Paz

máis artigos

♥♥♥ síguenos ♥♥♥

PONTEVEDRA: RUEIRO RE(de)TALLADO por Peque González

PONTEVEDRA: RUEIRO RE(de)TALLADO por Peque González

PONTEVEDRA: RUEIRO RE(de)TALLADO

1. SEBASTIÁN GONZÁLEZ GARCÍA-PAZ

A historia de cada vila e cidade vaise escribindo paso a paso. Nese devir do tempo hai feitos e persoas que deixan a súa pegada e quedan retallos nas rúas e lugares que, na meirande parte das ocasións, pasan desapercibidos aos paseantes e veciños. Coñecer a nosa intrahistoria axuda a saber mellor quen somos como persoas, vilas e cidades.

Nesta sección que hoxe inauguramos, queremos facer presentes esas pegadas pasadas que atopamos nas rúas de Pontevedra.

rueiro de placas

Permítome a licenza de inaugurar a sección coa placa que, na rúa Castelao, lembra a Sebastián González García-Paz, o meu tío Tano.

Naceu en Pontevedra o 26 de maio de 1908, fillo de Bernardino González e de Ceferina García, e irmán de Daría e Enrique (meu pai).

Estudou no Instituto de Pontevedra, onde trabou unha amizade que perdurou toda a vida con Antón Fraguas. Xuntos crearon naquela primeira etapa, sendo aínda moi novos, no 1924, a Sociedade da Lingua (SDL). Rematado o bacharelato, continuou estudos de historia na Universidade de Santiago, onde se licenciou con premio extraordinario e foi bolseiro da Xunta de Ampliación de Estudos en Francia e Alemaña. Doutorado en Madrid, investigou a cultura castrexa, acadando a praza de profesor de arqueoloxía e historia da arte da Universidade de Santiago.

Participou intensamente na actividade intelectual, cultural e política do país como membro activo das Irmandades da Fala, do Partido Galeguista e do Seminario de Estudos Galegos, do que foi secretario xeral. Concelleiro na corporación municipal de Santiago que presidiu Ánxel Casal, a súa traxectoria política e cultural en Galicia quedou truncada co golpe de estado de 1936. En 1940 foi inhabilitado polo réxime franquista cunha sanción de inhabilitación total, seis anos de desterro a máis de 200 quilómetros de Santiago e 5000 pesetas.

SEBASTIÁN GONZÁLEZ GARCÍA-PAZ
Placa conmemorativa no costado do Hotel Rías Baixas, na rúa Castelao

Exilouse en Porto Rico, onde foi acollido en casa de familia materna, na que tamén vivía a súa curmá segunda, Manuela Lamela, coa que casou en 1941 e coa que tivo tres fillos, Sebastián, Juan Manuel e Maripí. Volve a casa por primeira vez do exilio en 1953 como cidadán estadouniense.

En 1939 comeza a impartir clases na Universidade de Porto Rico, na cátedra de historia da arte, e xa no 1943 foi nomeado decano da Facultade de Humanidades, cargo que ocupa ata 1962. Na universidade coincide con Juan Ramón Jiménez , Cristóbal Ruíz, Eugenio Granell e Pedro Salinas. Con todos eles mantivo amizade e conversas. Obras de Granell e Cristóbal Ruíz adornaron as paredes da súa casa de San Juan e hoxe, algunha delas, honra a vivenda da súa neta, Magda Mari, en Nova Iorque.

Seguindo a liña dos movementos culturais nos que participou en Galicia, en Porto Rico impulsou o Teatro Universitario, complementado co Teatro Rodante, replicante de La Barraca de García Lorca, o Coro, o Museo da universidade e o Centro de Excavacións Arqueolóxicas. Creou o Seminario de Estudos Portorriqueños que, como sinala Antón Fraguas: Non se escapará a ninguén o paralelismo co seu antigo Seminario de Estudos Galegos, onde se traballaba, guiados por el, na recolleita de materiais con esa pacencia que fai falla, prescindindo da presuntuosa nombradía.

Foi nomeado senador vitalicio do Senado de Porto Rico.

O edificio da Facultade de Humanidades do recinto de Río Piedras da Universidade portorriqueña leva o seu nome.

Faleceu en Pontevedra o 5 de agosto de 1967. O Museo de Pontevedra é depositario de parte dos seus traballos.

Os seus fillos manteñen unha fonda relación con Pontevedra e coa familia paterna. A súa personalidade e o enorme afecto que lle profesaban os seus irmáns fixo mella en toda a nosa familia que reivindicamos con orgullo o seu nome e o seu labor en Galicia e Porto Rico.

Sebastian González
Sebastián González García-Paz nas excavacións de Santa Tegra (1930)

A información para elaborar esta pequena reseña é emprestada da memoria familiar , do Consello da Cultura Galega, do libro de memorias  de Tuco Cerviño, Un taxi verde e un concerto, e de número 21 da revista Grial, no que Antón Fraguas publica un artigo sobre Sebastián González.

Peque González Novoa

Peque González Novoa

Profesora

Son Peque González Nóvoa. Nacín en Pontevedra hai 63 anos, nunha familia das de aquela, “numerosa”. Estudiei Psicoloxía en Santiago e dediquei toda a miña vida laboral á docencia, no ensino público; nos primeiros anos como mestra de infantil e posteriormente como orientadora, ata que hai dous anos decidín pasar a esta etapa chamada xubilación. 

No meu percorrido de vida acostumo a definirme como muller, mestra, nai e avoa, sen orde prevalente, por que considero que son os elementos que conforman quen son.

Achégome a este grupo de xente que tivo a boa idea de poñer en marcha este proxecto “De vella a bella” coa intención de aprender e poder aportar un micrograo de area. Neste contexto no que vivimos, e nesta situación de pandemia, creo que todo o que implique a activación das persoas, sexa cal sexa a súa idade, é positivo. 

Michelena 11: A casa dos calzóns

Comadre

máis artigos

♥♥♥ síguenos ♥♥♥