A guerra non rematou en Nicaragua coa vitoria da Revolución. Entre os anos 1980 e 1990, a chamada Contra ( contra revolucionarios), guerrilla financiada por Estados Unidos e apoiada polo seu presidente daquela, Ronald Reagan, fundamentalmente a través da CIA, levou a cabo unha ofensiva armada continua contra o goberno e o pobo nicaraguano. O Tribunal da Haya condenou a Estados Unidos a indemnizar a Nicaragua, por estas accións, con 17.000 millóns de dólares.

Non foi o goberno de Estados Unidos a única inxerencia estranxeira en Nicaragua. No ano 1983, o Papa Wojtyla, Juan Pablo II, visita o país. O ministro de Cultura, Ernesto Cardenal, sacerdote, recibiuno axeonllado, e a imaxe co dedo de amoestación do Papa por formar parte do goberno sandinista, deu a volta ao mundo. 

Atraídos por unha revolución que foi carismática para a esquerda mundial, moitas persoas acudiron a Nicaragua para cooperar nun país en construción. Numerosas ONG instaláronse no país, coas respectivas contra-partes nicaraguanas, e numerosos países, maioritariamente europeos participaron, a través das súas Axencias de cooperación internacional, no seu desenvolvemento. Destacar aquí o papel da ONG Axunica, con base en Lugo, liderada por Ana Mª Vila Montero, que reside en Granada (Nicaragua) desde os tempos da revolución ata o ano 2018. O traballo desta ONG, como o de tantas outras en distintas comarcas do país, céntrase nas zonas rurais, co obxectivo de estender a educación a través de preescolares con comedores e de becas de aloxamento na cidade para cursar a secundaria á que non teñen acceso nos lugares onde viven. A súa metodoloxía de traballo pasa polo empoderamento das mulleres como axentes activas na vida das súas zonas. Hoxe en día, a contra parte desta ONG, presidida no seu momento por Fernando Cardenal, e outras 200, está prohibida polo goberno de Daniel Ortega e a casa comunal de Granada, Cally Tanday, na que residín na miña etapa de cooperante en 2012, construída coas achegas da AECI e o concello de Lugo, está sen uso.

O avance nos dereitos das mulleres, impulsado por organizacións e movementos feministas dentro e fora do Frente, encabezados por mulleres sandinistas,  quedaron plasmados no ano 1996 coa Lei 230 sobre violencia intrafamiliar. No ano 2013 a reforma desta lei supuxo un claro retroceso nos dereitos das mulleres, así como o  desmantelamento da atención integral ás mulleres, que con tanto esforzo se construíra, nun país cun elevadísimo índice de violencia de xénero. O aborto está prohibido en Nicaragua, sen ningún tipo de excepción terapéutica.

No plano político, Daniel Ortega ven concentrando, desde o ano 2007, gran cantidade de recursos públicos e privados no seu entorno familiar, e o control dos resortes da administración do estado, incluído o exército, a policía e o poder xudicial. No ano 1990, entre a data da derrota electoral e a toma de posesión do novo goberno, tivo lugar a coñecida Piñata, pola que se transferiron inmobles e bens públicos a organizacións do Frente e a dirixentes do entorno orteguista.

No ano 1995, destacados sandinistas, desconformes coa traxectoria do Frente, fundan o Movemento de Renovación Sandinista (MRS). Nomes destacados da revolución e novas personalidades implicadas na actividade social do país, agrupáronse baixo a idea da renovación e a democratización das institucións. Sergio Ramírez e Gioconda Belli, os escritores nicaragüenses máis universais, despois de Rubén Darío, a comandante e historiadora Dora Mª Téllez que foi vicepresidenta do Consello de Estado e ministra de saúde nos anos 80, o exvicecanciller do primeiro goberno sandinista Víctor Hugo Tinoco, a avogada Ana Margarita Vigil, Ernesto Cardenal, son nomes ligados ao MRS, actualmente denominado Unamos e partícipe da Unidade Nacional Azul e Branco.