
NON NO NOSO NOME por Peque González e Sara Valenzuela
by Peque | Xuñ 22, 2025 | Articulos
NON NO NOSO NOME
A Franxa de Gaza é un territorio de 41 quilómetros de longo e 10 quilómetros de ancho (aproximadamente 365 km2 en total) que alberga a máis de 2,3 millóns de palestinos, o que a converte nunha das zonas máis densamente poboadas do mundo.
No ano 1947, unha resolución das Nacións Unidas dividiu o territorio de Palestina en dous segmentos: o 55 % para o Estado xudeu, coa cidade de Xerusalén baixo un goberno internacional, e o resto para os palestinos, incluída a Franxa de Gaza.

Ilustración de Isidro Cortizo del Río
Despois de varias guerras e ocupación por parte do estado israelí de territorios palestinos, os Acordos de Oslo de 1993 concederon unha autonomía limitada a Gaza. Non foi ata 2005 que Israel retirou completamente as súas tropas da Franxa, pero o Estado xudeu segue a exercer o control sobre a entrada e saída de persoas e recursos.
Debido a estas restricións, o Observatorio Internacional de Dereitos Humanos, describiu a Franxa de Gaza como “unha prisión ao aire libre”.
No último ano, as operacións militares israelís en Gaza están destinadas a causar danos irreparables á poboación palestina. Entre eles inclúense os bombardeos implacables que matan e feren a decenas de miles de persoas e causan unha destrución sen precedentes, o desprazamento forzoso do 90 % da poboación e a denegación e obstrución da axuda humanitaria, os servizos esenciais e os bens que salvan vidas. Isto provoca o colapso das redes de auga e saneamento, da produción de alimentos e dos sistemas sanitarios.
Como profesionais da educación, non podemos conformarnos con celebrar un Día da Paz ao ano soltando globos ou pintando pombas, mentres os nenos de Gaza medran baixo bombas, drons e avións de guerra. A educación familiar e escolar, tanto formal como informal, debe contribuír a desaprender a guerra e demostrar o seu rexeitamento inequívoco a todas as guerras. A actuación do estado de Israel non é lexítima defensa, é xenocidio, invasión e exterminio dun pobo, o pobo palestino, negando o pasado e cegándoo ao seu futuro.
No ano 1940 defínese por primeira vez a palabra XENOCIDIO, en referencia aos actos cometidos coa intención de destruír, de xeito total ou parcial, a un grupo nacional, étnico, racial ou relixioso. Segundo o artigo 2 da Convención de Nacións Unidas sobre xenocidio, este defínese como calquera dos seguintes actos:
1. matar membros do grupo.
2. causar graves danos físicos ou mentais aos membros do grupo.
3. someter intencionadamente ao grupo a condicións de vida destinadas a causar
a súa destrución física, total ou parcialmente.
4. impoñer medidas destinadas a impedir o nacemento de nenos dentro do grupo.
5. traladar pola forza a nenos do grupo a outro grupo.
En virtude da Convención, os autores do xenocidio deberán ser castigados, xa sexan gobernantes constitucionais, funcionarios públicos ou particulares.
A Corte Penal Internacional emitiu, en novembro de 2024, orde de arresto contra o primeiro ministro israelí e o seu ministro de Defensa, por cargos que inclúen crimes de guerra e contra a humanidade. E a 26 de maio de 2025, nun fallo histórico, declarou oficialmente ao primeiro ministro israelí, Benjamín Netanyahu, culpable de crimes de guerra e crimes de lesa humanidade.
Ante estos feitos, de sobra coñecidos, a sociedade occidental, europea, participante no seu momento desta Convención e Declaracións, leva asistindo a execución dun xenocidio contra o pobo palestino desde hai moito tempo atrás e de xeito intensivo e cruento no último ano.
Non queremos entrar a aportar máis detalles históricos sobre a orixe e o desenvolvemento da situación actual do pobo palestino, nin máis datos dos confirmados diariamente pola propia organización de Nacións Unidas, ou estériles debates sobre semitismo e antisemitismo. Nos últimos dezaoito meses, Israel deu morte a máis de 54.000 palestinos, dos que máis de 16.000 son nenas e nenas, ademais de máis 34.000 menores feridos e máis de 1.000.000 obrigados a desprazarse forzosamente. (Datos de UNICEF).l
Non hai ningún rescoldo de dúbida que xustifique o que está a acontecer día a día diante de todas e todos nós. É un XENOCIDIO, e cada día que pasa, cada hora, cada minuto que pasa sen rexeitalo, fainos cómplices. Cada grao que aportemos para que a presión social faga actuar ao poder político con medidas que illen ao goberno xenocida israelí, actuar con palabras pero tamén con feitos, inmediatos e contundentes, cada un deses graos, fai masa para que sexamos unha sociedade mellor.
Non no noso nome.

Peque González Novoa
Profesora
Son Peque González Nóvoa. Nacín en Pontevedra hai 63 anos, nunha familia das de aquela, “numerosa”. Estudiei Psicoloxía en Santiago e dediquei toda a miña vida laboral á docencia, no ensino público; nos primeiros anos como mestra de infantil e posteriormente como orientadora, ata que hai dous anos decidín pasar a esta etapa chamada xubilación.
No meu percorrido de vida acostumo a definirme como muller, mestra, nai e avoa, sen orde prevalente, por que considero que son os elementos que conforman quen son.
Achégome a este grupo de xente que tivo a boa idea de poñer en marcha este proxecto “De vella a bella” coa intención de aprender e poder aportar un micrograo de area. Neste contexto no que vivimos, e nesta situación de pandemia, creo que todo o que implique a activación das persoas, sexa cal sexa a súa idade, é positivo.

Sara Valenzuela Viz
Profesora de Xeografía
Eu son Sara Valenzuela.
Nacín na parroquia de Santirso de Manduas, en Bandeira.
Aos nove anos mandáronme estudar a Santiago e alí pasei uns cantos anos da miña vida, xa que logo fixen Filosofía e letras e liciencieme en Xeografía-Historia.
Exercín de profesora percorrendo moitos centros educativos das catro provincias, penso que de aí vén o que me gusta viaxar.
Levo en Pontevedra 27 anos, nesta fermosa cidade coñecín a unha parte dos integrantes do blog devellabella, no IES Valle Inclán e tamén no Frei Martín Sarmiento. Con eles vivín moitas aventuras, dende a nosa dedicación común ao teatro a festas diversas relacionadas co noso traballo, e sempre me sentín en total confianza.
Levo xubilada dous anos e procuro aproveitalo ao máximo, sobre todo facendo viaxes.
Neste proxecto vou poñer o meu graniño de area, e espero que sexa do voso agrado
máis artigos
Actividades culturais do 23 ao 30 de xuño por Ana Santos
by Ana | Xuño 22, 2025 | Actividades | 0 Comments
Actividades culturais do 16 ao 22 de xuño por Ana Santos
by Ana | Xuño 15, 2025 | Actividades | 0 Comments
Actividades culturais do 9 ao 15 de xuño por Ana Santos
by Ana | Xuño 8, 2025 | Actividades | 0 Comments
Actividades culturais do 2 ao 8 de Xuño por Ana Santos
by Ana | Xuño 1, 2025 | Actividades | 0 Comments
Actividades culturais do 26 de maio ao 1 de xuño por Ana Santos
by Ana | Maio 25, 2025 | Actividades | 0 Comments
Foliada de Nadela por Pilar Braga Crespo
by Colaborador | Maio 11, 2025 | Música | 0 Comments
Xota de Presqueiras-Forcarei por Pilar Braga Crespo
by Colaborador | Febreiro 9, 2025 | Música | 0 Comments
Nacionalismo Gallego. nuestra afirmación regional por Pilar Freitas
by Pilar Freitas | Xuño 22, 2025 | Etnografía | 0 Comments
Preparando a representación por Isidro Cortizo del Río
by Isidro | Xuño 15, 2025 | Artísticas | 0 Comments
Propiedad privada por Vicente Méndez González
by Colaborador | Xuño 15, 2025 | Literarias | 0 Comments