Uns días en Xapón por Sara Valenzuela Viz

Uns días en Xapón por Sara Valenzuela Viz

Uns días en Xapón

Sara Valenzuela Viz

É moi difícil contar esta viaxe. Era unha viaxe planificada. Fomos cun grupo de amigos. Estamos afeitos a planificar viaxes pero ista foi unha viaxe diferente Vimos moitas cousas en moi pouco tempo e quero contarvos todo. Espero que o gocedes tanto coma nós.

En primeiro lugar, quero falar dos xaponeses. Xapón é coñecido pola súa hospitalidade e o seu carácter respectuoso, organizado e honesto. Isto reflíctese na súa vida cotiá. Vese tanto no transporte público como na rúa. Dan grazas por todo. O xesto de inclinar a cabeza ou a parte superior do torso é unha sinal de saúdo, reverencia, gratitude ou desculpas.

En Toquio, unha megalópole de máis de 30 millóns de habitantes, non hai lixos, non hai nin un só papel no chan. Non hai contedores de lixo para recoller residuos nas rúas. Despois duns días de viaxe por Xapón, dáste conta de que non tes onde deixar o teu lixo, tes que gardalo para poder tiralo no hotel, ou onde esteas. Só fan isto os xaponeses. Noutros países aos que viaxei, non o vin. Non é que limpen moito, non é necesario, é que non manchan. Os baños dos bares máis cutres están impecables.

Foi un país que me impresionou moito. É unha cuestión de raíces culturais. Está claro. Podería estar escribindo e falando de costumes xaponeses moito tempo, pero vou comezar a falarvos da propia viaxe.

Estivemos  9 días e vimos moito en tan poucos días. Visitamos grandes cidades e pequenas aldeas. Tratarei de resumir e ao mesmo tempo contar as nosas experiencias.

Vou comezar por Toquio. Estivemos tres noitesA metrópole máis poboada do mundo é a capital de Xapón. É famosa pola súa moda e zonas comerciais. Os barrios comerciais de moda de Harajuku e Shibuya, así como as tendas emblemáticas de luxo de Ginza.

A primeira visita que fixemos foi ao santuario Meiji, un santuario xintoísta dos anos 20 rodeado por un vasto bosque e dedicado ao emperador e emperatriz Meiji, Un bosque que abarca unha superficie de 700.000 m² (uns 175 acres) e contén 120.000 árbores de 365 especies diferentes. Esta árbores  foron doadas pola xente de todo Xapón cando se construíu o santuario. O bosque é moi popular como zona de lecer e tranquilidade no centro de Toquio.O santuario foi destruído durante os bombardeos da II Guerra Mundial e tivo que ser reconstruído en 1958.

Xapón
xapón 1
Xapón 2
Sara Valenzuela Viz

Sara Valenzuela Viz

Profesora de Historia

Nacín na parroquia de Santirso de Manduas, en Bandeira.

Aos nove anos mandáronme estudar a Santiago e alí pasei uns cantos anos da miña vida, xa que logo fixen Filosofía e letras e liciencieme en Xeografía-Historia.

Exercín de profesora percorrendo moitos centros educativos das catro provincias, penso que de aí vén o que me gusta viaxar.

Levo en Pontevedra 27 anos, nesta fermosa cidade coñecín a unha parte dos integrantes do blog devellabella, no IES Valle Inclán e tamén no Frei Martín Sarmiento. Con eles vivín moitas aventuras, dende a nosa dedicación común ao teatro a festas diversas relacionadas co noso traballo, e sempre me sentín en total confianza.

Levo xubilada dous anos e procuro aproveitalo ao máximo, sobre todo facendo viaxes.

Neste proxecto vou poñer o meu graniño de area, e espero que sexa do voso agrado

Viaxe a Panamá

Marrocos pola costa

máis artigos

♥♥♥ síguenos ♥♥♥

Eu non teño mágoa de Castelao por Sara Valenzuela

Eu non teño mágoa de Castelao por Sara Valenzuela

por Sara Valenzuela Viz

Eu non teño mágoa do picariño que mira con ollos encalmados de boi cando os automóbiles pasan pola súa porta. Eu non teño door do picariño que non corre detrás dos automóbiles. Fame que pase o picariño, sempre será feliz.

Eu teño mágoa do rapaz que sinte formigueiros nos pés cando os automóbiles pasan pola súa porta. Eu teño door do pícaro que corre detrás dos automóbiles. Os rapaces inquedos que andan probando as súas forzas en tódalas máquinas non encherán os seus anceios de felicidade.

Os rapaces da miña terra corren sempre detrás dos automóbiles…

Sara Valenzuela Viz

Sara Valenzuela Viz

Profesora de Xeografía e Historia

Eu son Sara Valenzuela. Nacín na parroquia de Santirso de Manduas, en Bandeira.

Aos nove anos mandáronme estudar a Santiago e alí pasei uns cantos anos da miña vida, xa que logo fixen Filosofía e letras e liciencieme en Xeografía-Historia.

Exercín de profesora percorrendo moitos centros educativos das catro provincias, penso que de aí vén o que me gusta viaxar.

Levo en Pontevedra 27 anos, nesta fermosa cidade coñecín a unha parte dos integrantes do blog devellabella, no IES Valle Inclán e tamén no Frei Martín Sarmiento. Con eles vivín moitas aventuras, dende a nosa dedicación común ao teatro a festas diversas relacionadas co noso traballo, e sempre me sentín en total confianza.

máis artigos

♥♥♥ síguenos ♥♥♥

Marrocos pola costa, por Sara Valenzuela

Marrocos pola costa, por Sara Valenzuela

Marrocos pola costa. De Tánxer ao Sáhara Occidental

Sara Valenzuela Viz

Esta viaxe  tiñámola planeada dende había tempo, e tres días antes de partir de Pontevedra para Cádiz produciuse un terremoto neste país, na zona de Marraquesh e arredores. Pensamos moito, non sabiamos se eramos moi atrevidos, se se podía facer con coidado e, por suposto, sen molestar nos traballos de rescate que se estaban levando a cabo coa axuda humanitaria de varios países. Finalmente, decidimos modificar o percorrido, evitando a zona máis afectada polo sismo e seguir co previsto valorando sobre a marcha si merecía ou non a pena seguir.

O terremoto de Marrakech-Safi de 2023 acadou a magnitude 6,8 que afectou a esa rexión de Marrocos ás 23:11 hora local (22:11 UTC) do venres 8 de setembro de 2023. Nos saimos catro días despois, o día 12.

A maioría dos falecidos foron en vilas montañosas, cuxas antigas e precarias casas de adobe foron destruídas polo terremoto.

Marrocos, situado na falla entre as placas tectónicas africana e euroasiática, vén sufrindo grandes terremotos, como o de 1960 en Agadir e o de 2004 en Alhucemas. Porén, os marroquís non só habitan en vivendas inseguras construídas con ladrillos de barro, senón que non tomaron medidas preventivas para responder aos desastres.

Os terremotos que afectan a Marrocos adoitan producirse en dúas zonas principais. A primeira está situado fronte á costa norte , ao longo da zona de transformación Azores-Xibraltar e a súa continuación cara ao leste no mar de Alborán. A segunda está en terra, ao longo das montañas do Rif, no norte de Marrocos, e do Atlas, no noroeste de Alxeria. Pola contra, os terremotos ao longo do cinto do Atlas, como o que ocorreu o 8 de setembro, son moito menos frecuentes.

Guelmin
Marrocos
Tan Tan
Sara Valenzuela Viz

Sara Valenzuela Viz

Profesora de Historia

Nacín na parroquia de Santirso de Manduas, en Bandeira.

Aos nove anos mandáronme estudar a Santiago e alí pasei uns cantos anos da miña vida, xa que logo fixen Filosofía e letras e liciencieme en Xeografía-Historia.

Exercín de profesora percorrendo moitos centros educativos das catro provincias, penso que de aí vén o que me gusta viaxar.

Levo en Pontevedra 27 anos, nesta fermosa cidade coñecín a unha parte dos integrantes do blog devellabella, no IES Valle Inclán e tamén no Frei Martín Sarmiento. Con eles vivín moitas aventuras, dende a nosa dedicación común ao teatro a festas diversas relacionadas co noso traballo, e sempre me sentín en total confianza.

Levo xubilada dous anos e procuro aproveitalo ao máximo, sobre todo facendo viaxes.

Neste proxecto vou poñer o meu graniño de area, e espero que sexa do voso agrado

Viaxe a Panamá

máis artigos

♥♥♥ síguenos ♥♥♥

Suroeste dos EEUU por Sara Valenzuela Viz

Suroeste dos EEUU por Sara Valenzuela Viz

Viaxe ao Suroeste dos EEUU

Sara Valenzuela Viz

Deixamos Panamá e imos cara ao suroeste dos Estados Unidos onde pasaremos 15 días, hoxe é 15 de febreiro, 

Voamos a Los Ángeles e coma sempre a rutina dos traslados, un Uber ao aeroporto, as tarxetas de embarque (facíamos escala en San Salvador), o control de pasaportes, control da equipaxe e unha vez dentro tomamos un café e agardamos ata que embarcamos. Chegamos moi tarde a Los Ángeles e o proceso de control de inmigración é lento, somos moitos pasaxeiros e poucos policías, pasamos o control sen problema e ao saír collemos un autobús cara a zona de taxis e descargamos Lyft, unha aplicación de taxis que funciona moi ben xa que temos tido problemas con Uber noutras ocasións en EE.UU. O taxi levounos ao apartamento pero custounos máis de 60 dólares e, aínda que foi un traxecto moi longo, démonos conta de que nesta cidade interesaba utilizar transporte público e deixar os taxis para os casos imprescindibles.

Chegamos ao piso despois das 11 da noite, morrendo de fame, non había nada aberto, pouca vida na zona. O apartamento estaba en unha zona de casas baixas e pequenos negocios e a maioría dos habitantes eran hispanos, case todos mexicanos. Iso gustounos , os mexicanos son xente moi “friendly” e sempre disposta a proporcionarche calquera axuda, a solidariedade é fundamental entre eles e con calquera que fale español xa que ao vir de fóra están acostumados a axudar ao que acaba de chegar e desvívense por facelo; pero sobre todo é xente moi aberta e amigable coa que podes charlar e escoitar as súas experiencias. Menos mal que había un Pizza Hut 24horas cerca , alí collemos unha pizza e levámola ao apartamento, ceamos e fomos para a cama.

16-2- Primeiro día en Los Ángeles, despois do cravo que nos deu o taxista, decidimos utilizar o transporte público, un autobús pasa moi preto do noso piso, pero como non tiñamos tarxeta, fomos camiñando ata a estación do metro e alí mercamos unha para movernos ata Hollywood; a verdade é que esta cidade non nos gustou pero tiñamos que ir a visitala e despois poder opinar. En Hollywood todo era hiperturístico, ducias de tendas de souvenirs, un museo de cera, pequenos museos relacionados co cine. Paseamos polo paseo da fama coas estrelas na beirarrúa, e visitamos o teatro Dolby no exterior que é onde se entregan os Óscar e o centro comercial dos seus arredores. Había moitos mendigos e xente sen teito, algúns tirados polo chan y eso que era o centro do barrio. Noutras ocasións tiñamos visto o problema que supón a xente sen teito nos USA pero en Los Ángeles o problema está máis presente e segundo nos comentan o consumo de fentanilo estase a expandir e a agravalo. No metro, sobre todo nas estacións do centro e de Hollywood, atópase moita xente con evidentes problemas de adicción e de falla de vivenda o que fai que non sexa un medio de transporte moi utilizado a pesar de resolver traslados importantes, en metro poderíase chegar a case todos os lugares de interese da cidade. 

os anxeles
Beverly
viaxe ao suroeste,
Sara Valenzuela Viz

Sara Valenzuela Viz

Profesora de Historia

Nacín na parroquia de Santirso de Manduas, en Bandeira.

Aos nove anos mandáronme estudar a Santiago e alí pasei uns cantos anos da miña vida, xa que logo fixen Filosofía e letras e liciencieme en Xeografía-Historia.

Exercín de profesora percorrendo moitos centros educativos das catro provincias, penso que de aí vén o que me gusta viaxar.

Levo en Pontevedra 27 anos, nesta fermosa cidade coñecín a unha parte dos integrantes do blog devellabella, no IES Valle Inclán e tamén no Frei Martín Sarmiento. Con eles vivín moitas aventuras, dende a nosa dedicación común ao teatro a festas diversas relacionadas co noso traballo, e sempre me sentín en total confianza.

Levo xubilada dous anos e procuro aproveitalo ao máximo, sobre todo facendo viaxes.

Neste proxecto vou poñer o meu graniño de area, e espero que sexa do voso agrado

Viaxe a Panamá

máis artigos

♥♥♥ síguenos ♥♥♥

Viaxe a Panamá por Sara Valenzuela Viz

Viaxe a Panamá por Sara Valenzuela Viz

Viaxe a Panamá

Sara Valenzuela Viz

Xaneiro 2024. Decidimos facer unha viaxe un pouco longa, os lugares pedíano, fomos 15 días a Panamá e outros 15 ao suroeste de EE.UU.

Saímos de Madrid. Unha visita rápida a Ana e a Dani e esa noite durmimos alí e ceamos con eles.

O día 31 voamos. Once horas de viaxe. Para Benito entre os viños que nos deron no avión e un par de tranquimazins, a viaxe foi bastante ben, e eu entre películas e a lectura que tiña no meu ebook, ben tamén.

E chegamos a Panamá.

En primeiro lugar, gustaríame dicir que os panameños/as son moi simpáticos, agradables, atentos e dispostos sempre a axudar. No aeroporto compramos unha tarxeta de datos para dispoñer de conexión e evitar os sablazos de Vodafone. Idea inútil porque, como non quitaramos a tarxeta española por se producía algunha chamada urxente, Vodafone quere cobrarnos 12 euros por día e, claro, estamos a facer unha reclamación pedindo que nos devolvan todo o que nos meteron nas facturas, case 500 euros. Temos todas as capturas de pantalla que mostran que usamos a tarxeta do país. En fin…

rúa dos sombreiros
museo panamá
Panamá
Sara Valenzuela Viz

Sara Valenzuela Viz

Profesora de Historia

Nacín na parroquia de Santirso de Manduas, en Bandeira.

Aos nove anos mandáronme estudar a Santiago e alí pasei uns cantos anos da miña vida, xa que logo fixen Filosofía e letras e liciencieme en Xeografía-Historia.

Exercín de profesora percorrendo moitos centros educativos das catro provincias, penso que de aí vén o que me gusta viaxar.

Levo en Pontevedra 27 anos, nesta fermosa cidade coñecín a unha parte dos integrantes do blog devellabella, no IES Valle Inclán e tamén no Frei Martín Sarmiento. Con eles vivín moitas aventuras, dende a nosa dedicación común ao teatro a festas diversas relacionadas co noso traballo, e sempre me sentín en total confianza.

Levo xubilada dous anos e procuro aproveitalo ao máximo, sobre todo facendo viaxes.

Neste proxecto vou poñer o meu graniño de area, e espero que sexa do voso agrado

Viaxe ao sudeste asiático

máis artigos

♥♥♥ síguenos ♥♥♥