Estes son algúns dos campos de concentración mellor coñecidos.

CEDEIRA Campo de longa duración. Situado nunha antiga fábrica de salgadura á beira da praia. Achegouse a mil prisioneiros cando a súa capacidade era de só 180 homes. As propias autoridades franquistas recolleron nun informe que «debido ás súas pésimas condicións hixiénicas debería desaparecer» Estivo en funcionamento dende máis ou menos outubro de 1937 ata polo menos novembro de 1938. O edificio foi destruído e hoxe o paseo atravesa o seu emprazamento antigo. Hai un monólito na memoria dos prisioneiros.

FERROL Campo de longa duración. Complexo de concentración habilitado no arsenal da cidade. Situado nos Almacéns de La Escollera, os buques Contramaestre Casado, Plus Ultra e Genoveva Fierro tamén se empregaron en varios momentos para confinar aos prisioneiros. Permaneceu en funcionamento dende xullo de 1936 ata polo menos abril de 1939. O lugar segue a ser o arsenal e a base naval da Mariña.

MUR0S Campo estable: había dous campos na localidade que funcionaban con certa autonomía entre si. Localizáronse na fábrica de salgadura, situada xunto á praia da Rocha, e nos Almacéns da empresa conserveira Vieta, moi preto do faro de Rebordiño. Funcionou polo menos desde outubro de 1937 ata polo menos febreiro de 1938. Hoxe en día a fábrica de salgadura é un restaurante e parte do edificio permanece en pé, aínda que nun estado ruinoso.

PADRÓN. Campo de longa duración. Situado na fábrica de azucre da parroquia de Santa María de Iria. A súa capacidade recoñecida foi de 1.700 prisioneiros. Funcionou entre decembro de 1937 e abril de 1940, aínda que o seu peche oficial debería producirse en novembro de 1939. O edificio foi destruído e o seu emprazamento foi utilizado para uso residencial. Foi o último campo de concentración galego en pechar.

A POBRA DO CARAMIÑAL Campo estable. Había dous campamentos que tiñan certa autonomía. A máis longa abriuse na Fábrica de conservas coñecida como El Pozo, xunto á desembocadura do río Pedras, na ría de Arousa. Tiña unha capacidade oficial de 1.000 presos e funcionou polo menos desde xaneiro de 1939 ata novembro dese mesmo ano. O segundo, situado nunha fábrica de conservas da zona do Areal, xa recibía prisioneiros en abril de 1939. Só quedan en pé as ruínas do Pozo.

RIANXO Campo de longa duración. Situado nunha Fábrica de salgadura pertencente á familia Goday, situada xunto á ría de Arousa, o recinto tiña unha capacidade de 2.000 prisioneiros e funcionou desde polo menos outubro de 1937 ata polo menos decembro de 1939. O seu lugar está ocupado hoxe por unha urbanización. O Concello de Rianxo erixiu un monólito coa seguinte inscrición: «Neste lugar, para a maior ignominia e desprezo pola condición humana, existiu un campo de concentración entre 1937 e 1939. Este monumento é unha homenaxe aos presos republicanos que máis sufriron e sufriron «. Ou pobo de Rianxo. Outubro do 2003 »

SANTIAGO DE COMPOSTELA Campo estable. Nun campo e algúns antigos almacéns situados xunto ao aeroporto de Lavacolla. Tiña unha capacidade para 2.000 presos. Operou desde polo menos marzo de 1939 ata novembro dese mesmo ano, cando se converteu en sede dos batallóns de traballadores. Un dos edificios é agora albergue e restaurante.

OURENSE

LEIRO . Campo, ao parecer, provisional. Situado no Mosteiro de San Clodio. Funcionou, polo menos, durante abril de 1939. Hoxe é un hotel de luxo.

PONTEVEDRA

OIA Campo intermitente e estable. Situado no Mosteiro de Santa María. Chegou a congregar a 3.000 prisioneiros. Operou durante os últimos meses de 1937 e entre febreiro de 1939 e, polo menos, maio dese ano. O edificio atopábase, mentres funcionou como campo de concentración, en mal estado de conservación, na actualidade estase a converter hotel de luxo.

CAMPOSANCOS Campo de longa duración. Situado no Convento e Colexio dos xesuítas. Aínda que a súa capacidade oficial era de 868 homes, superábanse sobradamente os 2.000 reclusos. Foi coñecida como «a porta do inferno». O edificio utilizouse como lugar de confinamento desde xullo de 1936, aínda que a proba documental como campo de concentración comeza en outubro de 1937 e remata en novembro de 1939, cando estaba controlado por prisións. O monumental edificio está abandonado e en ruínas.

E algún outro, non confirmado…

No libro, Os Campos de Concentración de Franco, o autor, inclúe información sobre algúns campos cuxa existencia non puido certificar por completo, pero sobre os que si existen referencias orais ou documentais. Tres deles son galegos

• A Coruña. Na documentación oficial aparecen citados en 1939 dous campos de concentración de nova creación na cidade da Coruña, que meses despois non figuran nos rexistros, aínda que si se menciona o traslado de presos a un campo da cidade. Tamén se cita en ocasións a Praza de Touros como «campo proposto».
• Santiago de Compostela. Ademais do campo de Lavacolla, na documentación oficial cítase un predio de catro quilómetros ofrecido para acoller 1.000 prisioneiros.
• Ribadeo. Na documentación oficial franquista fálase da existencia dun campo en 1938.

No campo de concentración de Camposancos celebráronse consellos de guerra, sábese que o 4 de xuño de 1938 celebráronse tres, nos que foron xulgados 20 homes en cada un deles, ditando un total de 28 sentenzas de morte das que 21 foron executadas.

Hai moitas testemuñas do medo que pasaron os presos, porque sabían que a garda civil pasaba pola noite, sacábaos, a calquera, pegaban catro tiros e tirábanos no cemiterio. Cando os sacaban durante o día era para cambiar de cárcere, se era de noite era para pegar catro disparos, dinos Carlos Iglesias.

Os veciños das localidades próximas aos campamentos non eran alleos ao que estaba a suceder, os veciños de Rianxo, o son que máis os inquietaba era o dos camións que pasaban pola cidade pola noite, cargados de presos e dirixíndose cara a un destino incerto. Así o contou Berlamina Ordoñez, que tiña ao seu marido no interior do campo. Comentárono entre os cidadáns «pola noite non pasearon a ninguén, eu non oín nada. Pola noite si, dicía outro.» Estaban asustados e sobresaltados e con moito medo.

Estaban baixo ameaza permanente de morte, o único xeito que levaba á liberdade, ou polo menos á supervivencia, era obter un papel que identificase ao prisioneiro como «apoio» ao Movemento, o obxectivo era buscar avais para que os sacaran de alí; políticos, sacerdotes, xente de dereitas … Garda Civil … Algúns conseguírono pero moi poucos foron apoiados, non tiñan xente que os apoiase. “Ás veces, as garantías  chegaban despois de que o prisioneiro morrera”, segundo contaba o sancristán de Santa María de Oia,  os rostros  dos pais cando preguntaron polo seu fillo e obtiveron a resposta de que estaba morto,  que chegaran demasiado tarde cos avais, non o esquecerá.

As condicións eran infrahumanas, fame, sede, isto causaba enfermidades, desnutrición, deshidratación, e moitos morrían . As relacións entre os presos, as necesidades, estaban marcadas polo egoísmo pero non sempre foi así, en moitos campos prevaleceu a solidariedade.

Se houbo un campo de concentración franquista creado para cubrir as necesidades de traballo escravo, foi o aeródromo de Lavacolla en Santiago de Compostela no primeiro trimestre de 1939. A pesar de que o campo de Lavacolla pechouse en novembro de 1939, uns meses despois instaláronse no centro varios batallóns de traballadores. En xuño de 1935 abriuse un campo de aviación no lugar. O traballo espertou tanto interese que se solicitou ás autoridades franquistas a creación dunha academia de aviación. Santiago podería converterse no aeroporto galego, pero para iso era fundamental ampliar a capacidade das instalacións. Franco viu nos presos republicanos derrotados na Guerra Civil a solución aos futuros aeroportos galegos. Desde 1940, varios batallóns traballaron nas instalacións co obxectivo de converter Lavacolla nun aeroporto transoceánico

Raro é o prisioneiro que non fala en primeira persoa de torturas ou golpes; segundo informou Santos Vidal, un preso en Camposancos, cando recibiu unha monumental malleira por capricho «Golpéanche co que pillaran, cun pau….» Houbo gardas que deixaron a súa pegada, fixéronse famosos pola súa extrema crueldade, en Padrón tremeron cando souberon do Rabioso e do Manco, como deixou claro Marcos Agrasar, o veciño de Padrón, « por calquera motivo nos golpeaban, cando saímos ao patio, os que estaban na porta,  descargaban toda a súa  furia contra nós”. Tamén houbo gardiáns franquistas que deixaron un bo recordo entre os cativos, como nos conta Enrique Llera. LLera foi enviado ao campo de concentración de Rianxo, onde coñeceu a un cabo que arriscou a vida para axudar a un preso  que “os piollos estaban coméndoo «. Despois de curalo e lavar a súa  roupa .

Chegada ao campo. En Rianxo por exemplo, as autoridades franquistas intentaron evitar que os habitantes contemplasen a chegada dos presos. Os traslados fixéronse pola noite, pero os veciños sabíano xa que había un apagón de luz na zona por onde pasaron os cativos, os presos, e o ruído das botas quedou gravado na memoria de moitos nenos.

Hai testemuños sobre relixiosos que acabaron sendo verdugos de palabras ou feitos, que se repite en toda a xeografía. Na escollera  de Ferrol, os prisioneiros viron con horror como os sacerdotes que atendían aos que ían ser fusilados se enfurecían con eles se se negaban a aceptar a comuñón antes de ir ao paredón.

En San Simón os prisioneiros dicían do padre Nieto: Vén a insultarnos, é un tolo, Antonio Duran detalla o que dixo o relixioso «Anxeliños de Deus, fillos da Pasionaria Debemos queimarvos a todos como se queimaron aos xudeus …”

Tamén hai que dicir que na Pobra e Rianxo os prisioneiros recibían comida dos párrocos. Para  mantemento do campo foron feitos en moitos casos pagos por parte dos concellos, pero non se rexistraron estes pagos aínda así en moitos arquivos locais, en Rianxo, conservaron como os veciños pagaban boa parte da comida, material de ferraxería, o cal para calear o edificio …

Practicamente non había letrinas, Casimiro Jabonero descríbeo en Lavacolla / 1939) :

“Para aliviarnos, prepararon unha cuneta no recuncho do campo que está a ser evacuado, somos 2000 homes e poucos días despois, o cheiro é imposible”

En Santa María de Oya dixeron, como lembra Francisco Miñarro:

«se ías ao baño — non había baño era unha cuneta e, cando estabas alí, viña un soldado, dábate unha patada e botábache a cuneta con toda a merda «

Centos de miles de homes e mulleres en España permaneceron presos nas localidades nas que residían. Despois da vitoria dos rebeldes, como sucedeu en todos e cada un dos campos de concentración, elimináronse os vestixios do seu pasado. É importante que se saiba, xa que só se sabe o que quería o réxime franquista, e queda moito que estudar, coñecer e transmitir. Os mozos teñen que coñecer o seu pasado. A historia é hoxe, onte e mañá. Para que non se repita, e este é un resumo moi pequeno, non podemos esquecer o que ocorreu. Todos temos dereito a saber, e tamén que se faga xustiza coas vítimas do ditador Franco.