A persoa sabida seguramente coñece que un avogado vigués vén de poñer en marcha unha campaña que promove a fin da cita previa obrigatoria nas administracións públicas.

Diego Gómez Fernández (publicación técnica sobre dereito administrativo e urbanismo) é unha das persoas que se indignan de que se manteña una restrición de dereitos das/dos cidadás/áns perante a administración a seren atendidos cando acudan a unha oficina administrativa, invocando o artigo 103 da Constitución de 1978 :

 “A Administración Pública serve con obxectividade os intereses xerais e actúa segundo os principios de eficacia, xerarquía, descentralización, desconcentración e coordinación, con sometemento pleno á lei e ao Dereito”.

Non é dende logo o único caso de “limitación” das nosas potestades. A lei obriga ás entidades sen ánimo de lucro a realizar unha serie de inscricións no rexistro de asociacións. Até aquí, a pesar de que ao tratarse normalmente de persoas xurídicas (si) sen unha estrutura profesional ou semiprofesional e sen os medios persoais e materiais para ter nin unha mínima posibilidade de cumprir con todas as obrigas fixadas pola norma, puidera semellar que non é nada extemporáneo ter esas obrigas. Mais a Xunta esixe que se pague unha taxa, “cantidade de diñeiro que debe pagar o cidadán ao Estado ou a outros entes públicos por determinados servizos e que, en ocasións, ten carácter de imposto ou tributo”, por cada inscrición (lembremos, obrigatoria) que se fai (obrigatoriamente) nos rexistros instituídos ao efecto de… controlar, con toda seguridade.

E lemos de novo a Constitución no seu artigo 22.1 “Recoñecese o dereito de asociación” e 22.3 “As asociacións constituídas ao amparo deste artigo deberán inscribirse nun rexistro aos sós efectos de publicidade”.

Primeiro, asociarse é un dereito; e segundo o rexistro existe a efectos de publicidade. Parece que ao ter que cumprir  esa obriga de inscrición previo pago dunha taxa estamos reducindo o tamaño do dereito e aumentando o da obriga para organizacións sen ánimo de lucro.

   A lei que regula as asociacións é de 2002, alí fala de “instrumento de participación”, “eliminando o sistema de control preventivo” da anterior lei de 1964, “posibilitando o seu exercicio” do dereito de asociación… e podiamos seguir. En todo caso trátase dunha categoría de institucións necesarias para a participación da cidadanía na vida da sociedade democrática que semellan non ser de interese para o poder e que son limitadas mediante normas taxativas como o sometemento ao pago dunha taxa por cada inscrición obrigatoria no rexistro e outras imposicións como a de ter que comunicarse coa administración, calquera administración, por medios electrónicos que supoñen unhas e outras gravames na vida das nosas asociacións sen ánimo de lucro.

A loita pola conquista dos dereitos cidadáns está por comezar, diversas campañas deben facer ver ás persoas que ostentan, provisionalmente, o poder que as persoas estamos moi por riba da recadación.