Carmela Lazcano Nóvoa por Ana Santos

Carmela Lazcano Nóvoa naceu en febreiro de 1950 na rúa Sagasta desta vila. A familia vivía no edificio de Fenosa nesta rúa porque seu avó materno, Francisco Nóvoa Patiño, era xerente na empresa.

 Carmela coa súa avoa o irmán e os primos

Con tres anos comezou no instituto en párvulos. Tiñan unha táboa redonda onde facían os exercicios. Lembra que aprendeu a ler co método Montesori, cunhas pizarras. Como mestras tivo primeiro a Carmiña Ameijeiras, despois a Alicia, xa con sete anos e por último, para preparar o ingreso, a Lita que era a máis esixente. Fixo o bacharelato por ciencias aínda que a súa materia favorita era a xeografía. Lembra que en 2º e 3º a súa nai foi tamén a súa profesora cando xa era catedrática de latín e grego. En Preu atragantáronselle as matemáticas e pasou ás letras. Carmela ao rematar no instituto quixo seguir estudando.

Foi a Santiago estudar Filosofía e letras. Eran dous anos de comúns e despois íaste decantando por onde querías especializarte pero Carmela non rematou porque casou antes.

Viñan moito a Pontevedra porque ela tamén daba clases na academia Germinal. Ás veces pasaba varios días na capital e ía os fins de semana co marido. Chegaron a vivir dous matrimonios xuntos nun piso en Vigo. O seu era un matrimonio moi atípico e independente, el sempre a animou a progresar e estudar.

Carmela mesturábase na vida cultural de Vigo e Pontevedra. Eran anos dunha forte eclosión cultural cunha enorme oferta. Seu pai fundou o cineclube de Pontevedra nos anos 50 e foi impulsor e secretario do Ateneo nos anos 60.

Co grupo de teatro do Ateneo dirixido por Jose Luis Reinoso participou na representación no teatro Malvar de O Adefesio de Rafael Alberti en 1968. Era unha obra prohibida polo franquismo na que ela facía de criada.

Veraneaba en Raxó onde seu pai organizaba sesións de cine nas que aparecían Juan e Caqui Viñas coa cámara e o proxector.

Ao rematar a carreira, ela e unha amiga, Sesi, montaron unha academia en Domaio que durou algúns anos.

Empezou a pintar no ano 1972 pola influencia e ánimo de Cáccamo e a sua moza. Tamén porque a profesora de plástica era moi boa. Facía colares con barro e algunha figuriña e tamén pintaba. Un dos seus primeiros cadros está feito con rotulador, foi despois dunha visita á praia da Caleta en Cádiz e aínda colga da parede da súa sala. Nunca pensou dedicarse profesionalmente á pintura aínda que fixo algunha exposición.

Volveron a Pontevedra aínda que Juan seguía a traballar en Vigo. Matriculouse na escola de idiomas no ano 80 e fixo o primeiro ciclo de inglés. Despois de 14 anos de relación e máis tempo na casa decidiron ter un fillo, Juan, que naceu en 1984. Ten unha inmobiliaria en Pontevedra, Mercaservice, e acaba de facela avoa dun neno que se chama Álvaro.

Presentouse ás oposicións para a biblioteca da universidade e quedou a décimas do aprobado, pero chegou para entrar nas listas e que a fosen chamando. Empezou de contratada no CUVI da Uvigo. Logo saíu un concurso de méritos para bibliotecas da Xunta e traballou na biblioteca pública de Pontevedra durante moitos anos ata que volveu á Universidade. Traballou en Belas Artes e iso incentivouna a meterse de cheo na pintura no ano 1995. Despois estivo en forestais e tamén facía os fins de semana na facultade de CCSS. En 2009 morreu Juan e decidiu xubilarse.

No ano 2017 entrou no Ateneo de vocal e agora é a encargada do clube de lectura (xa estivera na biblioteca pública con Santiago Izaguirre). Ten un grupo de 23 persoas que se reúnen unha vez ao mes para comentar e falar da lectura que se propón. Este ano trataron moito novelas de mulleres desde a Pardo Bazán de La Tribuna ata Lucia Berlín en Manual para mujeres de la limpieza.

De cando en vez traen ao autor ou autora, xa estiveron Jose Mª Pérez Álvarez “Chesi”, Regina Vega, Xosé Monteagudo, Xesús Constela, Manuel Loureiro, etc..

Tamén montou un club de cine na fundación Cuña-Casasbellas con Pilar Fariña e Antón Sobral e foi Fina Casalderrey presentar a súa curtametraxe, entre outros.

Si hai un libro que a marcou foi La embriaguez de la Metamorfosis de Stefan Zweig e toda a súa obra.

Nos anos 90, por casualidade, interesouse polo Tarot e tamén se mergullou no estudo das cartas e os arquetipos relacionados coa mitoloxía: é un mundo fascinante para quen lle interese”, dime.