Divagaciones andarinas por Luis P. Molano

Divagaciones andarinas por Luis P. Molano

Son las nueve de la mañana y el sol, aunque no hay nubes, se resiste a salir. O mejor dicho : hay un monte que se interpone entre él y el sol. Sale de su cabaña y mira en derredor suyo : esta mañana, la escarcha albea los árboles y la hierba. No hay viento, pero sí un frío glacial infiltrado en el aire. No observa ninguna señal de vida animal, salvo el discreto canto de un petirrojo mientras se escabulle entre las zarzas. Todos los demás animales  -grandes y pequeños-  amparados en algún refugio, duermen una especie de sueño de los justos, a la espera del discreto trompeteo in crescendo de los heraldos primaverales, aún lejanos.

 El café y la ropa de abrigo, han ido templando su cuerpo. Se dirige ahora  -sin prisa-  hacia una vereda que le llevará a una cañada y esta a una pequeña aldea distante. En torno a él, algunas avecillas, van rasgando el silencio sepulcral de la mañana y, poco a poco  -como ocurre en las orquestas sinfónicas cuando ensayan-  un coro de notas desiguales va anunciando la llegada de la luz del Sol. Atraviesa, de cuando en cuando, alguna garganta cristalina que, desde lo alto, bajando entre arbustos y robles, discurre también cantando. Va cobrando vida, pues, el paisaje, conforme avanza la mañana.

Divagaciones andarinas

El sonido profundo de doce campanadas ha llegado a su oído y, a su señal, se ha sentado en un cancho. Mira el horizonte, allá abajo : un encinar inmenso, inacabable, en una llanada infinita, tras la que aparecen las estribaciones del Sistema Central que hacen frontera con la provincia salmantina y con Portugal. Una piara de jabalíes atraviesa un arroyo, no muy lejos de él, arrancando en tropel y arruando al notar su presencia y desapareciendo después con rapidez entre las frondas. Continúa por una trocha y ya van apareciendo zahúrdas que, otrora, se construían con el abundante granito de la zona, hoy ya derruidas : y es que, en tiempos no lejanos, el ganado porcino era en Jarilla una importante fuente de alimento.

 Ha llegado a Jarilla : un pueblecito minúsculo, ya casi deshabitado como tantos otros. Atraviesa un puentecillo salvando un cauce que baja atropellando barranqueras desde el monte. Continúa por calles solitarias y mudas y sólo escucha algún quedo murmullo que surge de entre el granito que compone las casas apiñadas. Pocos pasos le bastan para arribar a la pequeña Plaza de España, donde hay una fuente de dos caños y desde donde descubre, algo encaramada, la portada de la iglesia parroquial, flanqueada por dos vetustos olmos. Mientras se dirige a ella, rompen el silencio los sones rotundos que expande la campana del alto campanario exento.

Está ya en el interior del diminuto templo. Recurrentes dudas existenciales vuelven a él. Recuerda cuando era adolescente y no tenía dudas : había Vida Eterna y todo, pues, estaba bien. Ya no es así. Recuerda con decepción aquel esperanzador azul índigo de los muros de Santo Domingo  -cuando aún iba a misa-  con aquella pátina polvorienta que le aportaba una tonalidad única : hubo un tiempo en que ese azul le prometía llegar al Paraíso.

Hoy, el único Cielo en el que cree es el Aquí y Ahora y la Naturaleza : donde todo nace y todo muere, en un incesante ciclo marcado por la impermanencia. Son días cortos los de invierno : ha de volver. Atraviesa nuevamente alcornocales, encinares y robledos. El Sol, generoso, ha caldeado hoy el bosque ; pero está ya cercano a su ocaso : muy pronto, las sombras lo irán sembrando de nuevo de tinieblas y el frío irá envolviendo en el mutismo al paisaje. Ya ha llegado hasta él la lúgubre llamada de algún cárabo tempranero. Cerca está ya de llegar a su aposento.

foto d andainas

La luna, algo creciente, lleva toda la tarde visible en el añil. Poco a poco, a medida que oscurece, va destacando más intensamente, como una preciosa moneda blanca prendida en el Cielo. Sin duda  -piensa mientras la observa-  se cierne otra noche gélida que traerá carámbanos a los charcos y hará tiritar a la hierba y las rocas con la escarcha.

 Luis P. Molano.

02/02/2024

Luis Palomo Molano

Luis Palomo Molano

Breve semblanza.
Luis Palomo Molano. Nací en Plasencia (Cáceres), estudié Psicología en la Universidad Autónoma de Madrid y me especialicé en Psicología Clínica en la E. de Psicología y Psicotecnia de la Universidad Complutense de Madrid.
Muy interesado en la temática psicosocial -dada la estrecha relación entre lo individual y lo social- y las desigualdades, realicé un Máster de Gerencia de Servicios Sociales en la Universidad de Extremadura de dos cursos académicos, además de otra variada formación en el mismo ámbito.
Mi actividad laboral ha sido diversa : deficiencia mental en INSERSO (hoy, competencias ya transferidas a las comunidades autónomas) ; marginación social, en CÁRITAS, ALDEAS INFANTILES SOS (en la Aldea del barrio tinerfeño de El Tablero), etc. ; dirección de programas formativos y laborales de Atención Sociosanitaria a personas dependientes en el ámbito privado e institucional, Inadaptación de Menores, etc. ; Psicología Clínica, etc. Mi principal ámbito laboral, ha sido el de los Servicios Sociales, particularmente en programas de Familia e Infancia y en Dependencia.
Durante un tiempo, colaboré con los diarios regionales “Hoy” y “Extremadura”, como articulista sobre temas básicamente profesionales, referidos -en general- a la Comunidad Autónoma Extremeña.
Luis. 11/10/2022

Identidad & Libertad

máis artigos

♥♥♥ síguenos ♥♥♥

Viaxar como forma de vida despois da xubilación por Onda cero

Viaxar como forma de vida despois da xubilación por Onda cero

Viaxar como forma de vida despois da xubilación

Concedemos protagonismo ao colectivo pontevedrés “De vella a bella” para coñecer os intereses e preocupacións das persoas +60 da nosa cidade. 

Hoxe visítanos Ana Santos en compañía de Anxo Ricón e Xaime Toxo para falar da súa última viaxe en grupo a Marrocos

onda cero Marrocos
Ana Santos Solla

Ana Santos Solla

Profesora de Educación física

Son Ana Santos, nacín en Pontevedra no ano 1960, a miña infancia estivo moi ligada a Santa María de Xeve, a terra da miña nai, son a terceira de 8 irmáns, a maior das mozas, a máis vella como me dicían de pequena. Sempre me gustou o deporte e estudei INEF en Madrid, estiven 34 anos no IES Valle Inclán impartindo Educación Física alí foi onde coñecín ao resto dos meus compañeiros que agora me acompañan neste proxecto. Decidín xubilarme para dar un novo rumbo á miña vida e levar a cabo este tipo de iniciativas como @devellabella ue pretende que o envellecemento activo convértase en embelecemento persoal e poder achegar a miña experiencia nesta etapa da vida.

Nós os maiores aínda temos moita guerra que dar, espero que este blogue motívevos a querer colaborar connosco.

máis artigos

♥♥♥ síguenos ♥♥♥

A paixón pola lingua e o ensino que continúa máis alá da xubilación

A paixón pola lingua e o ensino que continúa máis alá da xubilación

A paixón pola lingua e o ensino que continúa máis alá da xubilación

Concedemos protagonismo ao colectivo pontevedrés “De vella a bella” para coñecer os intereses e preocupacións das persoas +60 da nosa cidade. Hoxe visítanos Manuel Lastra en compañía dos catedráticos de Lingua Galega e Literatura xubilados Vitoria Ogando Valcárcel e Anxo González Guerra para falar de lingua, docencia e da web que crearon hai case 20 anos: ogalego.eu

 

Anxo e Vitoria
Manuel Lastra Galiano

Manuel Lastra Galiano

Profesor de Lingua Galega

Son Manuel Lastra Galiano. Nacín hai case sesenta e un anos en Salcedo, ao lado de Pontevedra.

Sempre me gustou a literatura polo que decidín estudar Filoloxía e facerme profesor. O curso pasado puxen fin á miña etapa de docente despois de exercer durante trinta e sete anos, trinta deles no IES Valle Inclán desta cidade.

Penso que a xubilación non debe implicar o cese da vida activa. Ao contrario, agora podo dedicarme á realización de moitas actividades lúdicas e culturais que tiña aprazadas pola falta de tempo.

A publicación deste blog responde a esta ansia de manterme activo. Xunto cos meus compañeiros, espero que as propostas que vos fagamos sexan do voso agrado.

máis artigos

♥♥♥ síguenos ♥♥♥

A infancia e o entroido: lembranzas, tradicións, recendos e sabores

A infancia e o entroido: lembranzas, tradicións, recendos e sabores

A infancia e o Entroido: lembranzas, tradicións, recendos e sabores

Concedemos protagonismo ao colectivo pontevedrés “De Vella a Bella” para coñecer os intereses e preocupacións das persoas +60 da nosa cidade. Hoxe falamos do Entroido, de como se celebraba antes e dos recordos da infancia que sobreviven ao paso do tempo en compañía de Charo Valcárcel e Fina Casalderrey.

Fina Casalderrei
Ana Santos Solla

Ana Santos Solla

Profesora de Educación Física

Son Ana Santos, nacín en Pontevedra no ano 1960, a miña infancia estivo moi ligada a Santa María de Xeve, a terra da miña nai, son a terceira de 8 irmáns, a maior das mozas, a máis vella como me dicían de pequena. Sempre me gustou o deporte e estudei INEF en Madrid, estiven 34 anos no IES Valle Inclán impartindo Educación Física alí foi onde coñecín ao resto dos meus compañeiros que agora me acompañan neste proxecto. Decidín xubilarme para dar un novo rumbo á miña vida e levar a cabo este tipo de iniciativas como @devellabella ue pretende que o envellecemento activo convértase en embelecemento persoal e poder achegar a miña experiencia nesta etapa da vida.

Nós os maiores aínda temos moita guerra que dar, espero que este blogue motívevos a querer colaborar connosco.

máis artigos

♥♥♥ síguenos ♥♥♥

Zentangle: la creatividad como herramienta para combatir el estrés

Zentangle: la creatividad como herramienta para combatir el estrés

Zentangle: la creatividad como herramienta para combatir el estrés

Hoy tomamos la última con Ana Santos del colectivo pontevedrés “De Vella a Bella” y Elisabet Hillerud, profesora certficada de Zentangle. Descubirmos el poder de la creatividad y el amor por Pontevedra e Elisabet, que dejó Suecia para instalarse en España y escogió nuestra ciudad hace veinte años.

zentangle
Ana Santos Solla

Ana Santos Solla

Profesora de Educación Física

Son Ana Santos, nacín en Pontevedra no ano 1960, a miña infancia estivo moi ligada a Santa María de Xeve, a terra da miña nai, son a terceira de 8 irmáns, a maior das mozas, a máis vella como me dicían de pequena. Sempre me gustou o deporte e estudei INEF en Madrid, estiven 34 anos no IES Valle Inclán impartindo Educación Física alí foi onde coñecín ao resto dos meus compañeiros que agora me acompañan neste proxecto. Decidín xubilarme para dar un novo rumbo á miña vida e levar a cabo este tipo de iniciativas como @devellabella ue pretende que o envellecemento activo convértase en embelecemento persoal e poder achegar a miña experiencia nesta etapa da vida.

Nós os maiores aínda temos moita guerra que dar, espero que este blogue motívevos a querer colaborar connosco.

máis artigos

♥♥♥ síguenos ♥♥♥

Coñecemos o universo artístico de Agustín Pousseu

Coñecemos o universo artístico de Agustín Pousseu

Coñecemos o universo artístico de Agustín Pousseu con “De vella a bella

Concedemos protagonismo ao colectivo pontevedrés “De Vella a Bella” para coñecer os intereses e preocupacións das persoas +60 da nosa cidade. Hoxe, por primeira vez en 2024, visítanos Charo Valcárcel para presentarnos ao arquitecto e artista Agustín Pousseu.

onda cero Pousseu
Charo Valcárcel Mato

Charo Valcárcel Mato

Profesora de Lingua Galega

Nacín nunha pequena freguesía da Estrada (Sta. Cristina de Vinseiro) hai 60 anos, pero xa levo trinta e cinco vivindo en Pontevedra, case tantos como os que traballei no IES Valle Inclán (trinta e dous), toda unha vida…

Estudei Filoloxía Hispánica, aínda que me presentei e aprobei as oposicións para profesora de Lingua galega e sempre exercín como tal, do cal me sinto e sentirei sempre moi orgullosa.

Formamos parte dun grupo de teatro de profesores (en activo e xubilados) que naceu no 2005 no seo do Valle Inclán, Argallada, e que está esperando tempos mellores para retomar a súa actividade.

Agardo que as miñas contribucións no blog devellabella sexan merecedoras do voso beneplácito ou, polo menos, non do voso desgusto.

máis artigos

♥♥♥ síguenos ♥♥♥