Século XXIII. Obsesionada dende meniña pola posibilidade de viaxar no tempo, a doctora Sonia Ruibal, científica nomeada, a maior  autoridade mundial no campo da Física Cuántica, adicou -tras o recoñecemento definitivo que lle supuxo a obtención do Premio Nobel- todos os seus esforzos á construción dun artefacto que lle permitise realizar o seu soño. Teima moi antiga e quimera improbábel só unhas décadas antes, os avances últimos no dominio da relatividade especial –ata entón leis que supuñan unha fronteira teórica infranqueábel- permitiran, finalmente, a creación artificial de C.T.F. –curvas de tempo fechadas- que facilitarían á investigadora a posibilidade de retroceder exactamente tres décadas, así como retornar, sen sobresaltos nin alteracións irreparábeis, ao presente. Infindas alegacións ao proxecto e sucesivos atrancos retrasaran a experiencia. Non obstante, as conclusións dos estudos previos eran absolutamente concluíntes en canto á súa factibilidade, e tamén na absoluta seguridade da proba para a doctora Ruibal, quen sería, por méritos propios, o primeiro ser humano en viaxar ao pasado.

 Finalmente, esgotados todos os trámites, vencidas as dificultades, estamos na véspera da proba decisiva. Xa é noite  ben entrada, con todo disposto e o mundo enteiro agardando expectante a chegada das oito da mañá, hora fixada  para o experimento definitivo –a primeira viaxe na máquina, até menos trinta anos- evento que abrirá unha nova era para a humanidade.

   Daquela, coas horas da conta atrás enriba súa, Sonia Ruibal repara, casualmente, nunha vella fotografía súa enmarcada, pousada ao chou, datada xustamente trinta anos antes. Aterrada pola probabilidade de atoparse con ela mesma no pasado, coa Sonia Ruibal que foi, a doutora érguese, silandeira e con súbita determinación, desbotando o construído con tanto esforzo, destrúe para sempre  a máquina do tempo.