Tocaba como nunca. Era a súa gran noite, a do seu aniversario. Talmente como a noite inaugural que abrise unha nova era. Endexamais experimentara antes unha euforia semellante riba dun escenario. Sentiu que toda a súa vida agardara este momento. Santi Soul estaba de volta cunha forza inaudita. Sen dúbidas nin vacilacións. Coa seguridade de saber o que quería, quen era, e o que os seus seguidores esperaban esta noite del. Repasou toda a súa carreira, sen deixar ningún tema fóra, nin as cancións coñecidas nin as malditas. Estremecía escoitar pezas como Ruído mental, Moscas de estrea, A curmá do baixo ou Puto flasback. As cantigas, feitas de rabia e sentimento, non perderan actualidade ningunha co paso dos anos, ao contrario. Santi Soul reviviu as pegadas que fora deixando no ronsel do seu itinerario; un camiño coutado, de verbas iradas e notas distorsionadas, que os cambios tecnolóxicos e as decisións gobernamentais interrumpiran catro décadas antes, de xeito brusco e previsíbel. Cantaba e pulsaba as cordas da súa vella Fender descunchada gozando de cada inflexión da voz, de cada pulsación, de cada fricción da puga contra as cordas tensas da guitarra, como se fose a reencarnación do mesmo Hendrix.

A electricidade estaba nas xemas dos seus dedos, atravesáballe o corpo todo. Unha enerxía especial subía do granito do pavimento, chegaba á súa gorxa e inflamaba o ar, verténdose nun auditorio enfebrecido. Ou se cadra era só a emoción dun día tan sinalado, pero non. Era algo especial, irrepetíbel, unha noite como non habería outra na historia do mundo. A súa banda de gala, os que sobreviran aos anos silandeiros, os que venderan os instrumentos en poxas para coleccionistas, os que se reciclaran coma historiadores da arte, os novos seaeiros, un público que agardaba esta velada contando os días.

     Cumpría setenta anos. Tocaba con público presencial, por vez primeira en trinta anos. Tocaba coma se ardese cun lume interior xamais apagado. Tocaba e cantaba coma se fose o espírito vivo de todos os músicos, os comediantes, os xograres, os poetas que o precederan desde a noite dos tempos. Santi Soul era todo iso esta noite, sen deixar de ser el mesmo. E nunca tanto foi el mesmo. As horas corrían e por terminar apagaron. O artista choraba de pura emoción, esgotado. O seu público, co corazón sobrecollido abandonaba o recinto, coas mans doridas de aplaudir.

Estamos no ano 2073. A esperanza de vida no planeta Terra supera os setenta anos, e mesmo acada os cen de ordinario, pero non para os artistas. Os artistas saen da norma, e presentan anomalías. Hai que lles dar de comer á parte. O común dos humanos superou innúmeros problemas de saúde, ambientais e de toda caste, e vive doadamente, sen lle buscar as tripas á máquina. A intelixencia artificial global, a verdadeira autoridade que goberna este mundo, decidiu tolerar os artistas novos, deixalos facer no furor creativo da súa primeira xuventude, mais pasada esta non liberalos de traballos rutineiros, e telos en cintura, até que acaden a idade de retiro laboral. Cando esta chega todos os artistas, que aínda conserven azos nesa altura, poden reverdecer os seus loureiros nunha fermosa noite, á vez de apoteose e de despedida. Ao seu remate, deben optar entre as dúas posibilidades reservadas para eles.

Isto acontece ao cumpriren setenta anos, idade na que eses raros temperamentos comezan a dar, estatisticamente, á sociedade que os tolera, un gran número de problemas. Das dúas cousas a elixir, alternativa pola que optou Santiago Cousido, Santi Soul de nome artístico, é a de emigrar ao planeta Marte, onde unha colonia humana pioneira se bate contra un medio hostil. Con esta idade, sete décadas no lombo, só unha terceira parte dos pasaxeiros sobreviven á viaxe; pero en compensación, caso de chegaren a Marte en condicións, poden adicarse á arte sen restricción ningunha, en compaña de espíritos tan creativos e anómalos coma os seus. A intelixencia omnisapiente matou así dous paxaros dun tiro: librarse de espécimes estraños, antes de que envellezan e confundan de máis e, ao tempo, repoboar o afastado planeta vermello. A outra única alternativa para os artistas, cumprido o aniversario sinalado, é o suicidio voluntario. Mais poucos elixen esta segunda posibilidade.