Impensadamente, entras no museo, baleiro de público nesta hora morta da sesta. Percorres, sen deterte, as sás que se van sucedendo unha tras doutra, ollando apenas as ringleiras interminábeis de cadros, os asentos estratexicamente dispostos no centro de cada estancia, os carteliños con nomes e datas ao pé de cada obra. A semipenumbra da luz indirecta nas paredes dálle ao museo un algo de catedral, ou de cemiterio. Absoluto silenzo que te fai sentir alleo, absorto nas túas cavilacións, sen ninguén que repare en ti, pois os vixilantes non erguen a vista das súas mesas, presos tamén da somnolencia, do aballoamento eterno quizais.

   Na última sá bates de fronte cunha figura repulsiva, a do animal que te olla dentro do seu marco dourado, preciosa cenefa de ebanistería que testemuña tempos idos e mans destras. Inmóbel, seducido polas cores descarnadas do animal, que destacan como o lume do fondo gris, apenas diferenciado do fondo xeral da sá do museo, suspendido pola viveza, polo realismo da tea, estantío, ollas de fronte o horror, o noxo encarnado no animal.

 Un ente apenas bípedo, vagamente humano. A súa carne suxa, escura, de formas imprecisas. As súas extremidades deformes. A face cos ollos ardentes, salvaxes, cravados nos teus, o pánico que te mira. Arte suprema, a pintura semella ter vida propia; faite revivir medos ancestrais. Á fin, como nunha trasnada infantil das de outrora, vencendo a repulsión a duras penas, vas erguendo a man, achegándoa ao cadro. E, cando o tocas, o teu corazón xéase, de súbito tan frío e liso como a superficie de vidro e azougue que rozan os teus dedos: a superficie do espello que reflicte a túa propia imaxe.