Propiedad privada por Vicente Méndez González

Propiedad privada por Vicente Méndez González

por Vicente Méndez

Voy a ser libre

Gritaste al tiempo

No seré de nadie

Te odiabas de ser propiedad

            Privada.

Con rencor te miraste

Por un lado y por el otro

Te pusiste de puntillas

Para ver desde arriba

A los que con tanto afán

En ti ponían su cariño y otras causas,

Te dieron cuanto tenían

Te colmaron de alabanzas

¡Serían tontos pensabas!, que eras de propiedad,

               Privada.

Y como una fiera

Por el mundo galopaste

Comiste en otras mesas

Dormiste en otras camas

Empujaste sin descanso

El placer de otros amantes

Que como tú se creían

Prisioneros encerrados

En cárceles privadas,

Donde se les quería ¡Se les respetaba!

Todos despreciasteis ser de propiedad

                Privada.

Ya tenéis el Alma abierta

El corazón sin puertas ni ventanas

El cuerpo pisoteado

De tantos actos públicos en esa plaza,

¡Qué no es de nadie! ¡Qué es fácil ser ocupada!

Que nadie cuida después de usarla

Hartos del uso público

Que no conduce a nada

Miráis con ansia a la propiedad

                Privada.

Con el tiempo ya pasado

Cuando se os mira de cerca

El deseo de vuestros ojos

Es volver a ser de propiedad

             Privada.

Vicente Méndez.

 

Vicente Méndez González

Vicente Méndez González

Poeta

Vicente Méndez González:  vive en Vigo, Pontevedra

Figura en la Guía Cultural de Artistas de Galicia. (Xunta de Galicia 2004)

Exposiciones: Colectiva Xuventude, Xunta de Galicia Universidade Popular de Vigo

OBRA:- Talla en Madera, Escultura, Pintura y Poesía. POESÍA:-Libro publicado.  Necesito un Nombre.

Colactánea Literatura e Artes—Raía Luso Española

COLABORACIONES:-Colectivas en varias editoriales,  en libros de Poesía.—Amarga Hiel, Mar de Nubes, Melodía de colores, Días de Sol, Vientos del Pasado, Tragedias Poéticas II, y Erotismo Poético III. Poetas Nocturnos III.

NOVELAS:– La Coleccionista de Clavos.

Publicadas. Qué Vida más extraña= Una Mala Historia. Los Gritos de los que se Creían Vivos y llevan años Muertos.

MICRO RELATOS.  Pluma, Tinta y Papel. NOVELA   El  Regreso a Valdecasas.       

El Faro

Mañana

máis artigos

♥♥♥ síguenos ♥♥♥

O Cemiterio do monte Miau por Xosé Manuel Gulías Márquez

O Cemiterio do monte Miau por Xosé Manuel Gulías Márquez

O cemiterio do monte Miau

Xosé Manuel Gulías Márquez

DÉCIMO SEXTO CONTO

  DÍA DOS SANTOS DIODORO E DÍDIMO

CUARTA FEIRA

     O CEMITERIO DO MONTE MIAU

Ramiro, algo pailán el, contaba sempre que podía o mesmo conto. Dicíalle a aquel que o quixera escoitar, con toda a seriedade con que o seu carácter lle permitía expresarase e sen facerse de rogar, que el vira levantarse a un defunto da súa propia tumba.

Tampouco era un pesado contanto historias como facían outros, Ramiro contaba só o conto que coñecía.

-Como ti ben sabes, cando vou dende Forcarei para a miña casa teño que pasar polo monte Miau e, ou me desvio pola congostra que hai cara a aldea de Corneas dando un bo rodeo e tardando en chegar un bo pouco máis, ou teño que ir polo camiño que leva por diante do cemiterio parroquial.

O día que me pasou esta historia, acórdome ben porque era polo san Martiño, e xúroche polo máis sagrado que é verdade e que Deus me perdoe, ó chegar á altura do cemiterio, mesmo dende onde está a entrada, pareceume escoitar cara dentro un ruído estraño e pareime a escoitar, gardei ata a respiración para poder oír mellor. A cancela que da para dentro estaba arrimada e no interior do camposanto non se vía a ninguén.

Cando xa ía seguir camiño adiante e xa respirei con certa normalidade, volvín a oír coma se fora unha especie de rum-rum, ou algo que se parecia moito a un ronquido dun animal. Como era á noitiña non se podía ver demasiado ben cara dentro. Pero no mesmo momento que mirei facendo por afinar ben os ollos, vin con total claridade saír as pernas dun morto para fóra da súa tumba. Saía do nicho tal coma se estivera vivo e non morto.

-Non che creo nada Ramiriño da miña vida… –á xente cústalle crer estas historias de mortos, e non por que teñan a Ramiro por mentireiro, pero…algo parvo si que é.

-Xúroche que foi tal como cho conto. Daquela faltoume tempo para botar a correr. As pernas movíanse elas sen que eu as notara. Nunca na miña vida tal susto levei. Cando ía correndo, debeu ser co medo que collín, ata me pareceu que o morto me reclamaba a berros, nin que me coñecera e quixera levarme con el o moi cabrón.

Dende que isto me aconteceu, Ramiro da Grela, o seu seguro servidor, sen mentir nada, cre nos espíritos e sen dúbida ningunha, en que os mortos se poden levantar –así remataba a narración da súa fabulosa historia o da Grela.

-Non che creo nada Ramiro.

-Pois alá ti…

-Pero home…

-Alá ti…

Pero o morto de Ramiro, que el non dubidaba que se levantara da sepultura, non era outro ca Salustiano da Casanova, borrachín profesional e traballador da labranza nas fincas da súa propiedade.

Salustiano contaba a mesma historia ca Ramiro da Grela, pero doutra maneira ben diferente.

-Aquel día, cando Ramiro da Grela veu que o morto saía do seu nicho, viña eu de Rozados da matanza do porco; convidárame miña tía Ambrosia, a irmá pequena de meu pai, que en paz descanse, cando no monte Miau, chegando á altura do cemiterio, empezou a chover mansiño.

Daquela non era moita a auga que caía, unhas pingueiras se a caso, pero eu non me quería mollar por fóra, porque por dentro xa viña ben mollado coas copas de augardente que tomaramos co raxo para celebrar a matanza na casa da miña tía. 

Miña tía cando quere sabe ser espléndida, e ese día foino dabondo, houbo fartura da boa para tódolos presentes na matanza do seu porco.

E continúo co conto que perdo o fío. Entón, como a porta estaba aberta, o que fixen sen pensalo demasiado, para que a auga non me asolagara, foi meterme dentro para ver se atopaba un lugar onde gorecerme da maldita chuvia.

porco moro en san martiño

A todo porco lle chega o seu san martiño

Busquei pero non atopei ningún sitio nin bon in malo para meterme. Ese día ata a porta do cuberto onde se fan as autopsias ós mortos de desgraza estaba pechada, pero cando estaba alí diante do cuberto vin que frote a el había un nicho aberto e tan rápido como puiden metinme nel coa cabeza por diante. Entrei enteiro naquela sepultura que Deus puxo ó meu alcance para me abrigar.

-Ti es o demo Salustiano… Eres talmente o diaño…

-¡Que va! O que fixen eu faríao calquera que se vira na mesma situación.

-¡Hai si oh! Iso polo nabo…

-Si oh, que cho digo eu.

-Non hai tanto atrevido Salustianiño… 

-Ben, como ti queiras logo, e volvendo ó conto, o caso é que coa calorciña que facía alí dentro e como fóra non paraba de caer auga, engorde funme quedando durmido.

Cando espertei escampara e xa case era noite pecha.

Fun saíndo amodo para non romper a roupa e non me rascar nas áreas soltas do panteón e cando xa saín de todo e saquei a cabeza, mirei para fóra do cemiterio, daquela vin saír a un home corre que te corre. Ía que perdía o cu a correr. Máis parecía un foguete ca un cristián, Deus me valla.

Eu, como puiden, botei a correr cara a saída do campo santo para tratar de tranquilizalo non se fora a matar chocando contra algo coa marcha que levaba, e dende alí, dende a entrada do cemiterio, recoñecín a Ramiro da Grela que fuxía coma perseguido polo mesmísimo diaño.

Chameino a berros, porque botei de conta que se asustara ó verme saír do nicho, se é que me vira, que supoño que si, pero el, ou non me oíu os berros que botei ou non me quixo facer caso. A cuestión é que nin sequera revirou a cabeza e canto eu máis berraba e o chamaba máis el corría.

-Pobre Ramiro da Grela. E nunca llo dixeches a el.

-Si, pero non me cre, di que son un mentireiro.

-Vaia polas animas do purgatorio…

Esta é a mesma historia vista dende dúas perspectivas ben diferentes, contábana Ramiro da Grela e Salustiano da Casanova que a estas horas na gloria estean os dous, un pailán e o outro un borrachín.

Cada quen pode crer no que lle dea a gana.

Manolo Gulias Márquez

Manolo Gulias Márquez

Docente

Xosé Manuel Gulías Márquez naceu en Pontevedra en 1952, pero foi bautizado en Forcarei de onde eran seus pais. En 1983 aprobou as oposicións por ciencias logo fixo a especialidade de galego e daba as clases nesa lingua. O seu último destino levouno ao instituto onde estudou, é dicir ao Valle Inclán, non podía estar máis feliz xa que despois de case 20 anos non tivo que volver coller o coche. Neste instituto estivo 18 anos ata que con 65 xubilouse, porque xa tiña o tempo de servizo e xa tocaba. Colabora con nós relatando as súas viaxes.

Historia de vida

Chucho das rabadeiras

Don Efrén

Fabian da bica

máis artigos

♥♥♥ síguenos ♥♥♥

Romualdo era un home fino de Castelao por Xosé Antonio Pérez

Romualdo era un home fino de Castelao por Xosé Antonio Pérez

por Xosé Antonio Pérez Graña

Romualdo era un home “fino”. Polas súas maneiras xeitosas conqueriu creto de home ben enseñado, anque as súas cortesías co chapeu na man non tiñan certamente o cuño da fidalguía enxebre. A Romualdo, tan mixiriqueiro, tan fricoleiro, non lle acaía un oficio de traballo, e dispois de chorarse moito logrou meter cabeza no xuzgado municipal, onde viveu esborranchando papel, deica o día do seu pasamento. Romualdo ademais de escribente era un gran catador de viño, calidade que lle deixara o seu pai en herdo.

No beber era como no escribir: moitos groliños de viño enviados de xeito melindroso, letriña miúda con rabiños enribirichados. Tan “fino” no xuzgado coma na taberna. Romualdo emborrachábase moitas veces; pero endexamais esgallou as pernas. Canto máis viño levase a bordo máis cortesías facía. 

Unha vez Romualdo pasou a noite toda de parranda e no intre de chegar á súa casa topouse cuns amigos. Era domingo.

— Anda, Romualdo, vente conosco, que imos xantar unha empanada.

— Ben; pero agardai un anaquiño que vou dicirllo á miña muller.

E Romualdo entrou deseguida na súa casa. Os amigos sentiro un gran estrondo e dispois unhas verbas adoecidas. ¡Lacazán! ¡Borrachón! ¡Pelexo! A muller de Romualdo mallaba no home coma quen malla nun fol vello. ¡Plim, plam! ¡Plim, plam!

Romualdo apareceu amañando a roupa, e con cara de ledicia finxida díxolle ós seus amigos:

— Ímonos xa, que non está ninguén na casa.

Xosé Antonio Pérez Graña

Xosé Antonio Pérez Graña

Profesor de Filoloxía inglesa

Naceronme en Cotobade no 1952.

Estudei Maxisterio (por inglés) e Psicoloxia. Traballei durante 37 anos no ensino, rematando a miña vida laboral no IES Valle Inclán, onde formei parte do grupo de teatro Argallada.

Encargueime tamén da revista anual do Instituto. Nesta nova etapa, adicareime a recompilar artigos e actividades da nosa Web para facer unha revista-resume cada mes.

Barbeiro de sábado

máis artigos

♥♥♥ síguenos ♥♥♥

A la sombra por Vicente Méndez

A la sombra por Vicente Méndez

por Vicente Méndez

Compañera eres mi triste sombra

Que pertinaz me sigues muda

Eres esa que no se advierte

Que se olvida y hace pensar en la muerte.

 

Caricatura de lo que soy

Del tiempo broma pesada

Sirves de diversión al poeta solitario

Y también a veces le das diversión.

 

Eres mi copia grotesca

De mi cuerpo y no del Alma

Que te observa con calma

Y por momentos piensa olvidarte.

 

Mas hay días que oigo tu voz sorda

¡En alguna parte…!

Podría decirte que eres buena,

Oportuna y de gran caridad.

 

Dime pues sombra

Cuando la luz no me alcance

Donde estarás compañera

Me harás pensar en la muerte ciega.

Vicente Méndez.

 

Vicente Méndez González

Vicente Méndez González

Poeta

Vicente Méndez González:  vive en Vigo, Pontevedra

Figura en la Guía Cultural de Artistas de Galicia. (Xunta de Galicia 2004)

Exposiciones: Colectiva Xuventude, Xunta de Galicia Universidade Popular de Vigo

OBRA:- Talla en Madera, Escultura, Pintura y Poesía. POESÍA:-Libro publicado.  Necesito un Nombre.

Colactánea Literatura e Artes—Raía Luso Española

COLABORACIONES:-Colectivas en varias editoriales,  en libros de Poesía.—Amarga Hiel, Mar de Nubes, Melodía de colores, Días de Sol, Vientos del Pasado, Tragedias Poéticas II, y Erotismo Poético III. Poetas Nocturnos III.

NOVELAS:– La Coleccionista de Clavos.

Publicadas. Qué Vida más extraña= Una Mala Historia. Los Gritos de los que se Creían Vivos y llevan años Muertos.

MICRO RELATOS.  Pluma, Tinta y Papel. NOVELA   El  Regreso a Valdecasas.       

El Faro

Mañana

máis artigos

♥♥♥ síguenos ♥♥♥

Dende a fiestra por Charo Valcárcel Mato

Dende a fiestra por Charo Valcárcel Mato

por Charo Valcárcel

Dende a fiestra

vexo o teu lombo corcovado

erguéndose no cume poderoso

pecho os ollos

           e son eu                       estou aí

os meus dedos rozan cadeixas brancas

que se esfuman no ar

                       coma pantasmas

mollo os pés na auga dos regatos

e as fragas

fanme cóxegas nas pernas

            ergo a vista          e vou tras a gaivota

pairando no horizonte

e vexo á fin un mundo azul

e fico alí

                   abraiada

ata que esperto.

Charo Valcárcel.

 

Charo Valcárcel Mato

Charo Valcárcel Mato

Profesora de Filoloxía galega

Eu son Charo Valcárcel. Nacín nunha pequena freguesía da Estrada (Sta. Cristina de Vinseiro) hai 60 anos, pero xa levo trinta e cinco vivindo en Pontevedra, case tantos como os que traballei no IES Valle Inclán (trinta e dous), toda unha vida…

Estudei Filoloxía Hispánica, aínda que me presentei e aprobei as oposicións para profesora de Lingua galega e sempre exercín como tal, do cal me sinto e sentirei sempre moi orgullosa.

No Valle Inclán coñecín a Ana, Manuel, Isidro, Benito e Sara que, considero, máis que compañeiros, amigos, bos amigos. Xuntos compartimos moitas experiencias.

Agora esta na que nos implicou Ana que, polo menos para min, é un salvavidas, un incentivo que chega para encher o oco que deixa o ensino nas nosas vidas.

Pero tamén formamos parte dun grupo de teatro de profesores (en activo e xubilados) que naceu no 2005 no seo do Valle Inclán, Argallada, e que está esperando tempos mellores para retomar a súa actividade.

Agardo que as miñas contribucións no blog devellabella sexan merecedoras do voso beneplácito ou, polo menos, non do voso desgusto.

Vou contarvos un conto triste

máis artigos

♥♥♥ síguenos ♥♥♥

Carta a Pontevedra de Castelao por Ana Santos Solla

Carta a Pontevedra de Castelao por Ana Santos Solla

por Ana Santos Solla

CARTA A PONTEVEDRA

Eu vivín longos anos de ledicia en Pontevedra, aferrado a fermosura dos seus arredores, coma quen no pode desprenderse dos brazos mornos dunha noiva. Eu débolle a Pontevedra o mellor da miña vida e agora padezo saudades da súa paisaxe, tristuras de non vela y espranzas de retornar a ela.

Empezo a ser vello e a vivir de recordos. Algunhas veces acode a miña memoria un cantar de requintada morriña:
Vi tan lonxe a mocedade,
Está tan preto o meu fin,
Que ás veces sinto vontade
De poñer loito por min

Pero non é que eu enloite a meu esprito porque a mocedade fuxise de mín. Eu apénome de non poder ir a Pontevedra, que é unha fonte de xuventude, onde se curan os alfaces da vellez. Volver a Pontevedra sería mesmo recobrar a mocedade perdida. E así como Anteo revivía ao caer ao chan e soio morreu por non poder tocar terra. Así eu me libraría da vellez con soio pisar terra pontevedresa.

Penso que si morrese no desterro, os meus osos non se deixarían consumir até que algún anaquiño d-eles chegase a Pontevedra, entón a miña alma cantaría gozosa este cantar:

Xa morrín, xa me enterreí,
E agora xa estou esquí,
Nin a terra me comía,
sen desprenderme de ti.

Ana Santos Solla

Ana Santos Solla

Profesora de Educación Física

Son Ana Santos, nacín en Pontevedra no ano 1960, a miña infancia estivo moi ligada a Santa María de Xeve, a terra da miña nai, son a terceira de 8 irmáns, a maior das mozas, a máis vella como me dicían de pequena. Sempre me gustou o deporte e estudei INEF en Madrid, estiven 34 anos no IES Valle Inclán impartindo Educación Física alí foi onde coñecín ao resto dos meus compañeiros que agora me acompañan neste proxecto. Decidín xubilarme para dar un novo rumbo á miña vida e levar a cabo este tipo de iniciativas como @devellabella ue pretende que o envellecemento activo convértase en embelecemento persoal e poder achegar a miña experiencia nesta etapa da vida.

Nós os maiores aínda temos moita guerra que dar, espero que este blogue motívevos a querer colaborar connosco.

máis artigos

♥♥♥ síguenos ♥♥♥