O cemiterio do monte Miau

DÉCIMO SEXTO CONTO

  DÍA DOS SANTOS DIODORO E DÍDIMO

CUARTA FEIRA

     O CEMITERIO DO MONTE MIAU

Ramiro, algo pailán el, contaba sempre que podía o mesmo conto. Dicíalle a aquel que o quixera escoitar, con toda a seriedade con que o seu carácter lle permitía expresarase e sen facerse de rogar, que el vira levantarse a un defunto da súa propia tumba.

Tampouco era un pesado contanto historias como facían outros, Ramiro contaba só o conto que coñecía.

-Como ti ben sabes, cando vou dende Forcarei para a miña casa teño que pasar polo monte Miau e, ou me desvio pola congostra que hai cara a aldea de Corneas dando un bo rodeo e tardando en chegar un bo pouco máis, ou teño que ir polo camiño que leva por diante do cemiterio parroquial.

O día que me pasou esta historia, acórdome ben porque era polo san Martiño, e xúroche polo máis sagrado que é verdade e que Deus me perdoe, ó chegar á altura do cemiterio, mesmo dende onde está a entrada, pareceume escoitar cara dentro un ruído estraño e pareime a escoitar, gardei ata a respiración para poder oír mellor. A cancela que da para dentro estaba arrimada e no interior do camposanto non se vía a ninguén.

Cando xa ía seguir camiño adiante e xa respirei con certa normalidade, volvín a oír coma se fora unha especie de rum-rum, ou algo que se parecia moito a un ronquido dun animal. Como era á noitiña non se podía ver demasiado ben cara dentro. Pero no mesmo momento que mirei facendo por afinar ben os ollos, vin con total claridade saír as pernas dun morto para fóra da súa tumba. Saía do nicho tal coma se estivera vivo e non morto.

-Non che creo nada Ramiriño da miña vida… –á xente cústalle crer estas historias de mortos, e non por que teñan a Ramiro por mentireiro, pero…algo parvo si que é.

-Xúroche que foi tal como cho conto. Daquela faltoume tempo para botar a correr. As pernas movíanse elas sen que eu as notara. Nunca na miña vida tal susto levei. Cando ía correndo, debeu ser co medo que collín, ata me pareceu que o morto me reclamaba a berros, nin que me coñecera e quixera levarme con el o moi cabrón.

Dende que isto me aconteceu, Ramiro da Grela, o seu seguro servidor, sen mentir nada, cre nos espíritos e sen dúbida ningunha, en que os mortos se poden levantar –así remataba a narración da súa fabulosa historia o da Grela.

-Non che creo nada Ramiro.

-Pois alá ti…

-Pero home…

-Alá ti…

Pero o morto de Ramiro, que el non dubidaba que se levantara da sepultura, non era outro ca Salustiano da Casanova, borrachín profesional e traballador da labranza nas fincas da súa propiedade.

Salustiano contaba a mesma historia ca Ramiro da Grela, pero doutra maneira ben diferente.

-Aquel día, cando Ramiro da Grela veu que o morto saía do seu nicho, viña eu de Rozados da matanza do porco; convidárame miña tía Ambrosia, a irmá pequena de meu pai, que en paz descanse, cando no monte Miau, chegando á altura do cemiterio, empezou a chover mansiño.

Daquela non era moita a auga que caía, unhas pingueiras se a caso, pero eu non me quería mollar por fóra, porque por dentro xa viña ben mollado coas copas de augardente que tomaramos co raxo para celebrar a matanza na casa da miña tía. 

A todo porco lle chega o seu san martiño

Busquei pero non atopei ningún sitio nin bon in malo para meterme. Ese día ata a porta do cuberto onde se fan as autopsias ós mortos de desgraza estaba pechada, pero cando estaba alí diante do cuberto vin que frote a el había un nicho aberto e tan rápido como puiden metinme nel coa cabeza por diante. Entrei enteiro naquela sepultura que Deus puxo ó meu alcance para me abrigar.

-Ti es o demo Salustiano… Eres talmente o diaño…

-¡Que va! O que fixen eu faríao calquera que se vira na mesma situación.

-¡Hai si oh! Iso polo nabo…

-Si oh, que cho digo eu.

-Non hai tanto atrevido Salustianiño… 

-Ben, como ti queiras logo, e volvendo ó conto, o caso é que coa calorciña que facía alí dentro e como fóra non paraba de caer auga, engorde funme quedando durmido.

Cando espertei escampara e xa case era noite pecha.

Fun saíndo amodo para non romper a roupa e non me rascar nas áreas soltas do panteón e cando xa saín de todo e saquei a cabeza, mirei para fóra do cemiterio, daquela vin saír a un home corre que te corre. Ía que perdía o cu a correr. Máis parecía un foguete ca un cristián, Deus me valla.

Eu, como puiden, botei a correr cara a saída do campo santo para tratar de tranquilizalo non se fora a matar chocando contra algo coa marcha que levaba, e dende alí, dende a entrada do cemiterio, recoñecín a Ramiro da Grela que fuxía coma perseguido polo mesmísimo diaño.

Chameino a berros, porque botei de conta que se asustara ó verme saír do nicho, se é que me vira, que supoño que si, pero el, ou non me oíu os berros que botei ou non me quixo facer caso. A cuestión é que nin sequera revirou a cabeza e canto eu máis berraba e o chamaba máis el corría.

-Pobre Ramiro da Grela. E nunca llo dixeches a el.

-Si, pero non me cre, di que son un mentireiro.

-Vaia polas animas do purgatorio…

Esta é a mesma historia vista dende dúas perspectivas ben diferentes, contábana Ramiro da Grela e Salustiano da Casanova que a estas horas na gloria estean os dous, un pailán e o outro un borrachín.

Cada quen pode crer no que lle dea a gana.