Variacións Pérsicas (serie II): IIb. Sempre pasa por Ramón Caride

Variacións Pérsicas (serie II): IIb. Sempre pasa por Ramón Caride

Comezou a historia da arte un día moi, moi distante, na semiescuridade dunha cova. O primeiro artista, alguén abrumado polo caos circundante e polas ameazas mortais, procurou a fondura dun abrigo na aba da montaña, e alí decidiu representar o mundo, reconstruílo ao seu xeito. Ordenouno impoñendo un método estrito nas imaxes pintadas naquel muro: as vulvas da fertilidade, as femias grávidas, os homes armados, as cazadas, os animais abaténdose submisos baixo as frechas… Traballou, tras daquela descuberta, moitas horas, cos dedos tinguidos en sangue, en óxido, en graxa. Só, abstraído, ensumido nas súas lembranzas e soños. E longo tempo despois do solpor, á luz insegura dos fachos, lume recén domeado daquela, admirou a súa obra, á fin satisfeito. A parede cuberta polos pigmentos, feitos agora signos, sinais dun universo restaurado.

   Absorto aínda na contemplación da obra primixenia, o primeiro artista non foi quen de erguer a vista e reparar na serpe que, silandeira,  se ía achegando aos seus pés ata o mesmo instante de sentir a picadura. Lamentablemente había, xa daquela, seres insensíbeis á arte.

Ramón Caride Ogando

Ramón Caride Ogando

Profesor de Bioloxía, escritor

Ramón Caride Ogando naceu en Cea, Galicia, en 1957. Estudou Bioloxía na Universidade de Santiago de Compostela e  traballou como profesor de secundaria. É un prolífico escritor que cultivou diversos xéneros como a poesía, a narrativa para nenos e adultos e o ensaio. Escribe en galego, e a súa primeira obra narrativa publicouse en 1990, “Os ollos da noite. Algunhas das súas obras traducíronse ao castelán como Perigo vertical, O futuro roubado, Ameaza na Antártida ou O frío azul. Pola súa produción de literatura infantil e xuvenil, o autor galego foi recoñecido co Premio Merlín. Tamén se fixo con premios como “Risco ou Café Dublín”, polas súas novelas. É un dos fundadores da revista A Santa Compaña de Cambados(segunda época) e colaborou como columnista en El Mundo, Faro de Vigo ou O Correo Galego.

“No 2017 xubilouse do ensino formal, da escrita por agora aínda non”

Entrevista

Daquela Maneira

máis artigos

♥♥♥ síguenos ♥♥♥

Vamos por Vicente Méndez

Vamos por Vicente Méndez

por Vicente Méndez

Quieres venir conmigo

Adonde yo te lleve,

-Vamos-

Allí vamos a cambiar de traje

Los que no tenemos nada que cambiar,

Allí vamos los extraviados,

Las Almas sin apariencia,

Allí moran los seres sin destino.

 

Suelo caminar por los aleros de la vida,

Y me malhirió el afán de ser feliz,

Olvidé que el destino,

Cada día dice no me busques,

-Aquí me tienes-

 

Ahora vivo esas horas solitarias,

Donde la vida es como de otro mundo,

Cada instante el dolor,

Llena el Alma de espanto, espanto solitario,

Que angustia el corazón humano,

Todo es un sueño oscuro

En este vivir diario.

Vicente Méndez.

Vicente Méndez González

Vicente Méndez González

Poeta

Vicente Méndez González:  vive en Vigo, Pontevedra

Figura en la Guía Cultural de Artistas de Galicia. (Xunta de Galicia 2004)

Exposiciones: Colectiva Xuventude, Xunta de Galicia Universidade Popular de Vigo

OBRA:- Talla en Madera, Escultura, Pintura y Poesía.

POESÍA:-Libro publicado.  Necesito un Nombre.

Colactánea Literatura e Artes—Raía Luso Española

COLABORACIONES:-Colectivas en varias editoriales,  en libros de Poesía.—Amarga Hiel, Mar de Nubes, Melodía de colores, Días de Sol, Vientos del Pasado, Tragedias Poéticas II, y Erotismo Poético III. Poetas Nocturnos III.

NOVELAS:– La Coleccionista de Clavos.

Publicadas. Qué Vida más extraña= Una Mala Historia. Los Gritos de los que se Creían Vivos y llevan años Muertos.

MICRO RELATOS.  Pluma, Tinta y Papel.

NOVELA   El  Regreso a Valdecasas.       

Al tiempo

máis artigos

♥♥♥ síguenos ♥♥♥

Variacións Pérsicas (serie II): IIa. Daquela maneira por Ramón Caride

Variacións Pérsicas (serie II): IIa. Daquela maneira por Ramón Caride

Impensadamente, entras no museo, baleiro de público nesta hora morta da sesta. Percorres, sen deterte, as sás que se van sucedendo unha tras doutra, ollando apenas as ringleiras interminábeis de cadros, os asentos estratexicamente dispostos no centro de cada estancia, os carteliños con nomes e datas ao pé de cada obra. A semipenumbra da luz indirecta nas paredes dálle ao museo un algo de catedral, ou de cemiterio. Absoluto silenzo que te fai sentir alleo, absorto nas túas cavilacións, sen ninguén que repare en ti, pois os vixilantes non erguen a vista das súas mesas, presos tamén da somnolencia, do aballoamento eterno quizais.

   Na última sá bates de fronte cunha figura repulsiva, a do animal que te olla dentro do seu marco dourado, preciosa cenefa de ebanistería que testemuña tempos idos e mans destras. Inmóbel, seducido polas cores descarnadas do animal, que destacan como o lume do fondo gris, apenas diferenciado do fondo xeral da sá do museo, suspendido pola viveza, polo realismo da tea, estantío, ollas de fronte o horror, o noxo encarnado no animal.

 Un ente apenas bípedo, vagamente humano. A súa carne suxa, escura, de formas imprecisas. As súas extremidades deformes. A face cos ollos ardentes, salvaxes, cravados nos teus, o pánico que te mira. Arte suprema, a pintura semella ter vida propia; faite revivir medos ancestrais. Á fin, como nunha trasnada infantil das de outrora, vencendo a repulsión a duras penas, vas erguendo a man, achegándoa ao cadro. E, cando o tocas, o teu corazón xéase, de súbito tan frío e liso como a superficie de vidro e azougue que rozan os teus dedos: a superficie do espello que reflicte a túa propia imaxe.

Ramón Caride Ogando

Ramón Caride Ogando

Profesor de Bioloxía, escritor

Ramón Caride Ogando naceu en Cea, Galicia, en 1957. Estudou Bioloxía na Universidade de Santiago de Compostela e  traballou como profesor de secundaria. É un prolífico escritor que cultivou diversos xéneros como a poesía, a narrativa para nenos e adultos e o ensaio. Escribe en galego, e a súa primeira obra narrativa publicouse en 1990, “Os ollos da noite. Algunhas das súas obras traducíronse ao castelán como Perigo vertical, O futuro roubado, Ameaza na Antártida ou O frío azul. Pola súa produción de literatura infantil e xuvenil, o autor galego foi recoñecido co Premio Merlín. Tamén se fixo con premios como “Risco ou Café Dublín”, polas súas novelas. É un dos fundadores da revista A Santa Compaña de Cambados(segunda época) e colaborou como columnista en El Mundo, Faro de Vigo ou O Correo Galego.

“No 2017 xubilouse do ensino formal, da escrita por agora aínda non”

Entrevista

Santi plays Guitar

máis artigos

♥♥♥ síguenos ♥♥♥

Cando a chuvia cae por Isabel García Uría

Cando a chuvia cae por Isabel García Uría

por Isabel García Uría 

Cando a chuvia cae

Góstame que se alongue o día

Dentro da casa                

Mentres a Auga afoga a cidade.

 

A soedade pérdese

Na silandeira escuridade dos recunchos.

 

Déixome levar

Pola inconsciencia propia  do que flota

No mar da memoria

Donde sempre hai tempo para todo

Ata para xogar coas palabras

Ou sentir o agarimo dos meus país

Que seguen pervivindo en min.

                                                       

Son sombras que atravesan o tempo

E consolan o día a día da existencia.

 

                                 Isabel García Uría

Isabel García Uría

Isabel García Uría

Profesora de Música

Mª Isabel García Uría naceu en Bilbao e pasou a súa infancia en Asturias. Cando era adolescente a familia trasladouse a Vigo e alí estudou o bacharelato e a carreira de música no Conservatorio Elemental e posteriormente no Real Conservatorio Superior de Música de Madrid. É licenciada en Filoloxía Románica pola Universidade de Santiago de Compostela onde tamén realizou os cursos de doutoramento. Traballou como profesora en varios institutos de Galicia ata que obtivo destino definitivo en Pontevedra, cidade na que actualmente reside. Tamén impartiu clases na UNED. A súa gran afección desde nena foi escribir e recitar poesía. Ten publicados dous libros: Pingas de Luz e A Realidade Extraviada, ademais de varios poemas en antoloxías e revistas. Foi unha das organizadoras do XIII Encontro de Poetas na Rede que se realizou no Palacio da Deputación de Pontevedra no ano 2015. Colabora habitualmente co Brumario Poético que organiza cada ano a Fundación Cuña- Casasbellas. Edicións Casiopea seleccionoulle un microrrelato, titulado Unha Emoción Inexplicable, para publicalo no VII Premio Internacional de Mujeres Viajeras. Un dos seus haikus está no Muro dos Poetas de Vigo. Varios poemas seus foron traducidos ao árabe e publicados na Letra Nazarí, cadernos que edita a Embaixada Española en Marrocos. Na actualidade ten inédito un libro de poemas que espera que pronto poida ver a luz.

Indiferencia

Tu ausencia

máis artigos

♥♥♥ síguenos ♥♥♥

A nai de Antonio Lois

A nai de Antonio Lois

por Antonio Lois Pérez

 ” A Nai “

Choraches cando marchei.

Choraches cando volvín.

Souben porqué chorabas o día que te perdín.

Que lonxe queda no tempo

aquil día en que te vin,

e, cando de ti me lembro,

que cerquiña estás de min.

Non chores máis, miña nai,

xa non chores máis naiciña,

que eu estou ó teu carón

e ti a miña beiriña.

Vendo, os dous, pasar o Miño

baixo da nosa ribeira,

escoitamos o ruxido

das súas vellas cachoeiras.

Non chores máis,miña nai,

que, ainda que me atope lexos,

ti estás ao meu carón

e eu de ti estou moi preto.

                     Antonio Lois

Antonio Lois pérez

Antonio Lois pérez

Economista

Nacín un día 4 do  mes de xaneiro, ano 1948, no lugar do Castro de Mourelos, parroquia de Mourelos (Saviñao – Lugo). Son economista e técnico en tintes, estampación e acabados téxtiles. Actualmente vivo en Barcelona.

Gústame escribir poesía en galego do pobo, o galego dos meus pais, que é o galego que amo; non en galego ilustrado! Participei en tres libros de poesía (Poetas do Reencontro, Caminhos da Poesía e Raia Luso Española), así coma na revista Xistral do Concello de Lugo.  Non hai moito máis que contar de unha  vida moi vulgar!

Son do Castro de Mourelos; onde mellor se ve o Miño, onde mellor se ve o ceo; onde, ulindo ó seu vento, eu xa sei se vai chover. ¡Que pena que non estén aqueles que eu amei; que pena que xa non vexa o Castro que eu deixei! A pesar de todo eso; ou pode sexa por eso, do Castro sempre serei

Historia de vida

A Galiza do emigrante

máis artigos

♥♥♥ síguenos ♥♥♥

Cidade por Xaime Toxo

Cidade por Xaime Toxo

CIDADE.

 Os pasos que dou resoan nunha rúa

que non leva a ningún lado,

nunha cidade que , á fin,

é o centro do labirinto.

 

Debía saber por Cavafis e Borges

que a cidade e mais eu somos

a mesma cousa, un azar ao pé

de ningures, lonxe, moi lonxe,

dos xogos infantís, do canto dos

paxaros, da rosa que unha man

arrincou da poliña dun arbusto

silvestre, onde enredabamos hai

demasiado tempo a saltar os perigos

dunha fochanca que reflectía o rostro

dun neno que empezaba a non ser eu.

Xaime Domínguez Toxo

Xaime Domínguez Toxo

Escritor

 Bueu,  11 de Novembro de 1955.

Licenciado en Filosofía e Ciencias da Educación.

Presidente do Ateneo de Pontevedra dende o ano 2007.

 Ten publicado na editorial Xerais o libro de relatos AS PALABRAS QUE MOVE O MAR, polo servizo de publicacións da Deputación de Pontevedra conxuntamente co artista Antón Sobral ten publicado o CADERNO DE MAR, na editorial Ancoradouro o libro de relatos PROTEXER O INVISIBLE, na editorial Laiovento o poemario A CASA SEN NÓS. Conta no seu haber con distintos relatos e poemas publicados en libros colectivos, revistas e xornais.

 Premios:

  •  Premio Primeiro Certame Literario “O xadrez faise palabra” da ONCE, Madrid, ano 2000, co relato Escuro é o rostro da memoria.
  • Accésit do Premio Modesto R. Figueiredo no 2002.
  • Primeiro premio do Certame de relatos do Concello de Paradela no 2002.
  • Primeiro premio do Certame Manuel Murguía de narracións breves no 2004.
  • Accésit do Premio Modesto R. Figueiredo no 2011, por Eco da afasia.
  • Accésit no Certame Manuel Murguía de narracións breves do ano 2011 polo relato Unha viaxe de inverno.

 Pedagogo e mestre especialista en Cegueira e Baixa Visión. Forma parte do Equipo de Intervención Pedagóxica en Cegueira, Baixa Visión e Orientación Escolar da O.N.C.E. na provincia de Pontevedra.

Historia de vida

Poema para unha revolución

máis artigos

♥♥♥ síguenos ♥♥♥