Ola papá:

Sempre me dicías que as augas deste belo lugar da costa atlántica eran máxicas, porque cambian de cor segundo o momento do día, eu quedaba horas e horas, cando era neno, embobado véndoas. Asustábame a idea de volver a velas e non miralas coa mesma ilusión que cando tiña dez anos, que non esteas para explicarme para que serve cada unha das cousas que construíu o home, ou repetirme que nin o mellor enxeñeiro de camiños conseguiu aínda, romper a regra de que “Todo o que se quita ao mar, este recupérao por outro lado”.

Volvo aquí despois de tanto tempo, volvo para purgar as miñas culpas.

A brisa mariña acaríñame agarimosamente os cabelos, finxo ser un neno por breves instantes que non teme a nada porque estás ao meu lado. Percibo todas as sensacións de paz e acougo que se fan palpables neste máxico paraxe, síntote aquí onde compartimos tantos momentos que por un tempo se volveron dolorosos , síntote en min.

Vén á miña memoria o recordo dun feito que me impactou profundamente, unha persoa espallou dende o alto desta montaña as cinzas da súa irmá. Este sitio é sagrado sóubeno desde entón.

Quero recuperar a ilusión perdida o día que ti te fuches para sempre, o día que se silenciou o teu alento, e eu despedinte cun bico e unha promesa. Fronte a este mar que amabas pídoche perdón, papá, por incumprir esa promesa.

A crueldade da enfermidade arrincoute deste mundo sen darme tempo de asimilalo, vivir o día a día contigo e ver como o cancro facía estragos en ti foi algo moi duro para todos, a min encheume dunha furia e unha ira contida. A miña ledicia foise contigo e, vivir convertérase en algo indiferente para min. Unha parte importante de min morreu contigo e esquecín vivir por un tempo.

Todas as túas ensinanzas, o teu exemplo como o meu guía, o teu apoio nos meus proxectos, todo o ignorei afogado na miña mágoa, sentíndome unha vítima . O meu amor propio esfumouse como se evapora a auga a cen graos de calor, no meu caso de furia. Todo o que saía de min era dor e odio cara ao mundo, o vitimismo era agora o meu compás.

Afasteime de todo o que me lembraba a ti para non sentir a túa ausencia, convertinme nunha persoa mediocre e gris, falto de sentimentos válidos para dar a quen máis me quería.

Ela deixoume un día, dous meses despois da túa morte, cansada de aguantar as miñas culpas cara a todo ao meu arredor, incapaz de vivir ao meu lado unha vida de sufrimento carente de esperanzas, de degoiros. Vivir a través dela facíame distanciarme da realidade e non notaba a túa ausencia. Ao non notar a fatiga de ter que remar nas turbulentas augas da vida non notaba que ti non estabas. Ti aprendíchesme a navegar, déchesme as suficientes ferramentas a través dos teus valores para saber guiarme polo mar de noite, polas estrelas. Estiven cego, deixara o leme da miña vida nas mans doutros.

Ela deixoume, e nese momento fun consciente do só que estaba, só co meu quebrado espírito.

Miro ao horizonte e respiro unha calma envolvente, a miña mente e o meu espírito comezan a curar. Aprendín a lección de como xestionar a miña dor, apoiándome nos meus seres queridos e dándolles apoio porque eles tamén te perderon.

Non te preocupes papá, volvín a ordenar de novo a miña vida e comecei a cumprir a promesa que che fixen, quería que te sentiras orgulloso de min. Estráñote tanto que pensar en ti alíviame a alma, sinto unha inmensa soidade ao lembrarte.

Hoxe remato esta carta que escribín oitenta e dous días despois da túa morte, e léocha aquí na cima desta montaña fronte a este mar testemuña das nosas vivencias compartidas, por sempre lembradas.

Quérote moito papá, botareite tanto de menos que non notarei a túa ausencia.

Até sempre, eternamente no meu pensamento.

 O protagonista desta historia é un mozo valente con inquedanzas, o seu sorriso chegoume ao corazón. Tiven o pracer de compartir con el unha agradable conversa fronte a un descafeinado. A carta volveu ás súas mans, grazas a que asinou cunha inicial e un apelido e nas redes sociais atopeina.