Tódolos pastores –ben, todos ó mellor non-, coas súas ovellas teñen veleidades e algúns incluso amores… disque.
Alfredo da Rincha coñece polo seu nome, sen equívoco ningún, a tódalas ovellas do rabaño que coida.
Cando na taberna do Coto conta un conto sobre a fama que adquiriu en Riverton despois de que lle caíra o raio enriba, moitos dos oíntes presentes no local quedan pasmados, algúns deles quedan coa boca aberta e a mandíbula desencaixada de tal maneira que corren verdadeiro risco de non dala pechado sen a axuda das mans propias e a veces hai que recorrer a mans alleas.
Despois de restablecida de todo a saúde –quedoulle só o dos mocos-, curado das súas doenzas cos remedios que lle aplicaron nun modesto hospital da capital americana, Alfredo da Rincha –conta o coitado-, xa non voltou a ir cos rabaños de ovellas para os montes próximos a pesar do moito que el gozaba facendo aquel traballo.
O patrón a quen servía na cidade de Riverton, un home entrado en carnes, en moitas carnes, e de gran estatura e envergadura, chamado Theodor Montgomeri, descubriu no seu empregado español unha calidade que lles podía traer ós dous fama e fortuna, unha cantidade de dólares non facilmente cuantificable.