Chegamos ao piso despois das 11 da noite, morrendo de fame, non había nada aberto, pouca vida na zona. O apartamento estaba en unha zona de casas baixas e pequenos negocios e a maioría dos habitantes eran hispanos, case todos mexicanos. Iso gustounos , os mexicanos son xente moi “friendly” e sempre disposta a proporcionarche calquera axuda, a solidariedade é fundamental entre eles e con calquera que fale español xa que ao vir de fóra están acostumados a axudar ao que acaba de chegar e desvívense por facelo; pero sobre todo é xente moi aberta e amigable coa que podes charlar e escoitar as súas experiencias. Menos mal que había un Pizza Hut 24horas cerca , alí collemos unha pizza e levámola ao apartamento, ceamos e fomos para a cama.
16-2- Primeiro día en Los Ángeles, despois do cravo que nos deu o taxista, decidimos utilizar o transporte público, un autobús pasa moi preto do noso piso, pero como non tiñamos tarxeta, fomos camiñando ata a estación do metro e alí mercamos unha para movernos ata Hollywood; a verdade é que esta cidade non nos gustou pero tiñamos que ir a visitala e despois poder opinar. En Hollywood todo era hiperturístico, ducias de tendas de souvenirs, un museo de cera, pequenos museos relacionados co cine. Paseamos polo paseo da fama coas estrelas na beirarrúa, e visitamos o teatro Dolby no exterior que é onde se entregan os Óscar e o centro comercial dos seus arredores. Había moitos mendigos e xente sen teito, algúns tirados polo chan y eso que era o centro do barrio. Noutras ocasións tiñamos visto o problema que supón a xente sen teito nos USA pero en Los Ángeles o problema está máis presente e segundo nos comentan o consumo de fentanilo estase a expandir e a agravalo. No metro, sobre todo nas estacións do centro e de Hollywood, atópase moita xente con evidentes problemas de adicción e de falla de vivenda o que fai que non sexa un medio de transporte moi utilizado a pesar de resolver traslados importantes, en metro poderíase chegar a case todos os lugares de interese da cidade.
