Cauchemar de Enrique Piñeiro

Se puidese

se atopase a maneira de apagar

este lume

que me queima por dentro

e amasar un pan doce de leite

con estas palabras oxidadas

 

se puidese esquecer

os desexos inútiles

as vas esperanzas cociñadas sen lévedo

extirpar a dor de cabeza

que se abre coma unha orquídea

e as poutadas da ansiedade

coma ondas

que golpean un corpo contra as rochas.

 

Se fose quen

de debullar as pequenas mazarocas

que nacen nos minutos de ledicia

interpretar os murmurios

que o vento vespertino

sopra nos meus oídos

cando camiño pola gris beirarrúa

da Rue La Fayette

borrar do cerebro os medos saltimbanquis

que de súpeto me encerran

neste maldito cuarto

 

e poder durmir á fin

tranquilo

 

corazón

 

coma se non existise esta cidade

as rúas desertas

as vellas árbores que amosan tristes

as pólas mutiladas.

 

Durmir en paz

esquecer as bágoas

dos nenos de Río

de Somalia

os nenos de Sarajevo

o pranto de todos os nenos

ao redor do mundo

e recuperar a luz tranquila da miña rúa

cerca do río manso.

 

A miña vida é este patio sucio

entre dúas soidades

 

os anos corren coma lebres asustadas

corazón

e aínda me quedan tantas cousas por facer.

 

Chamo á porta da felicidade

mais ben sei que a felicidade

é unha rapaza esquiva

chamo aos servizos de emerxencia

na metade da noite

chamo á porta de amigos

que aínda non coñezo

pero que sen dúbida nalgún lugar

estarán agardándome

 

e trato de fuxir desta cidade

escapar do xentío que se aperta no metro

ignorar eses rostros fríos que vixían

coma faros na néboa

as miradas de xeo

que caen coma follas resecas

e as lindezas que un clochard borracho

ao que non dou unha moeda

me adica

 

a soidade vístese con peles de armiño

con gravatas de seda

con farrapos perfumados de alcohol.

 

Envellezo

corazón

j’ai mal au coeur

ma tête tourne

unha lúa desgastada e fríxida fai garda

alá enriba nun recanto do ceo

 

e ti

onde estás

por que non me tendes a man

a túa man pequena

a través do tule da noite

e vendas esta ferida

que supura palabras sen sentido

por que non me ofreces os teus beizos

mollados en viño

e me inxectas a túa paixón de vivir

 

miña compañeira de xogos

 

os meses evapóranse nunha longa invernía

lembro a ledicia dos días de versos e cantigas

e só respiro o ar do baleiro.

 

Se puidese

durmir tranquilo no teu regazo

agochar as miñas penas no teu colo

comer xuntos os pain au chocolat

que tanto che gustaban

corazón

e comprar un bocadillo de jambon-beurre

para os SDF que me acurralan cada noite

 

e acougada a alma

gardar París nunha caixa de mistos

-dez de marzo de 1994-

e acendelo na noite

cando esteas comigo.

 

Dicir au revoir ao xardín do paraíso

non pensar no mañá

inmóbil coma un morto

purificado polos teus bicos

os ollos lavados e brillantes

coma mazás abertas

 

esquecer a data na que vivo

durmir tranquilo

si

como se non existise esta cidade

as rúas desertas

o metro

a guerra de Bosnia

os corpos rebentados

a inocencia da morte

esas sombras tiradas na beirarrúa

a lúa triste

as ganas de berrar.