Somos probes cesteiros,
cestos que compoñer,
pobriños de nosoutros
que vamos a morrer.
Fame que temos, vaia por Dios!
No sei se é fame se será tose;
Entra pola boca, e sae polos pés,
todo este mundo anda ao revés.
Cando vamos á feira
cos cestos a vender
chamamos ás mulleres
que nolos veñan ver.
E son bos cestos,
e son, son, son,
que como os meus
non hai ningún bon
E son bos cestos, míremos ben,
pois como os meus xa non os fai ninguén.
Cando vamos para a vila
pola calle raial quedan as
señoritas
sentadas nun portal.
Elas, moi empolvadas,
saen para ó mirador
e falan polos dedos palabriñas de amor.
Eses son cestos,
eses son, son,
en todos eles non hai un bon.
Vistes os cestos, vístelos ben,
pois coma eles non os fai ninguén.
Eses son cestos, eses son, son, son
en todos eles non hai un bon.
Vistes os cestos, vístelos ben,
pois coma eles non os fai ninguén.
Pilar Braga Crespo
máis artigos
♥♥♥ síguenos ♥♥♥