A VELLEZ
Un día descóbrela no espello,
non chegou de repente,
estaba aí,
foise coando amodo ante os teus ollos,
sen case decatarte,
pero ti
non querías vela.
Foise abrindo paso entre os enfeites,
cada vez máis necesarios,
máis visibles,
ata que non puideron ocultala,
facíase evidente, era tanxíbel,
pero ti
aínda non querías vela.
E teimaches na loita contra ela
sen saber apenas que loitabas
por borrar os signos delatores
porque ti
seguías sen querer vela.
Ata que un día admites
que non te podes enganar
e comprendes que esa imaxe, que es ti,
chegou aí para quedar e empeorar,
aínda que ti
te negues a vela.
Pero sabes
que é o reflexo da vida que viviches,
e descobres aínda na mirada
un brillo tenue
da infancia distante
entón é cando ti
xa por fin podes vela.
Charo Valcárcel outubro 2020
LA VEJEZ
La descubres un día en el espejo,
no llegó de repente,
estaba ahí,
se fue colando despacio ante tus ojos,
sin casi darte cuenta,
pero tú
no querías verla.
Se fue abriendo paso entre aderezos,
cada vez más necesarios,
más visibles,
hasta que no pudieron ocultarla,
se hacía evidente, era tangible,
pero tú
aún no querías verla.
Y porfiaste en tu lucha contra ella
sin saber apenas que luchabas
por borrar sus signos delatores
porque tú
seguías sin querer verla.
Hasta que un día admites
que no te puedes engañar
y comprendes que esa imagen, que eres tú,
llegó ahí para quedar y empeorar,
aunque tú
te niegues a verla.
Pero sabes
que refleja la vida que viviste,
y descubres aún en tu mirada
un brillo tenue
de la infancia lejana,
y es entonces cuanto tú
ya por fin puedes verla.
Charo Valcárcel outubro 2020
Charo Valcárcel Mato
Profesora de galego
Eu son Charo Valcárcel. Nacín nunha pequena freguesía da Estrada (Sta. Cristina de Vinseiro) hai 60 anos, pero xa levo trinta e cinco vivindo en Pontevedra, case tantos como os que traballei no IES Valle Inclán (trinta e dous), toda unha vida…
Estudei Filoloxía Hispánica, aínda que me presentei e aprobei as oposicións para profesora de Lingua galega e sempre exercín como tal, do cal me sinto e sentirei sempre moi orgullosa.
No Valle Inclán coñecín a Ana, Manuel, Isidro, Benito e Sara que, considero, máis que compañeiros, amigos, bos amigos. Xuntos compartimos moitas experiencias.
Agora esta na que nos implicou Ana que, polo menos para min, é un salvavidas, un incentivo que chega para encher o oco que deixa o ensino nas nosas vidas.
Pero tamén formamos parte dun grupo de teatro de profesores (en activo e xubilados) que naceu no 2005 no seo do Valle Inclán, Argallada, e que está esperando tempos mellores para retomar a súa actividade.
Agardo que as miñas contribucións no blog devellabella sexan merecedoras do voso beneplácito ou, polo menos, non do voso desgusto.
máis artigos
♥♥♥ síguenos ♥♥♥
Bello poema de Charo Valcarcel sobre la vejez, real como la vida mísma.Poeta, Charo Valcarcel, coma la copa de un pino, con muchos “tintes rosalianos” en su fina y humana sensibilidad.