Hai tantos exemplos de ilustres poetas de todas as nacionalidades que poderiamos ter escollido para protagonizar esta homenaxe! Pero é obvio que sería un arduo traballo e difícil de publicar. Por iso aí van uns cantos en representación de tantos outros. Procuramos que todos tivesen en común falar da poesía dentro da poesía, é dicir, o que denominamos a metapoesía.

Agardamos que vos guste a selección.

PABLO NERUDA

( de Veinte poemas de amor y una canción desesperada: “Poema XX”)

Puedo escribir los versos más tristes esta noche.

Escribir, por ejemplo: “La noche está estrellada,
y tiritan, azules, los astros, a lo lejos.”

El viento de la noche gira en el cielo y canta.

Puedo escribir los versos más tristes esta noche.
Yo la quise, y a veces ella también me quiso.

En las noches como ésta la tuve entre mis brazos.
La besé tantas veces bajo el cielo infinito.

Ella me quiso, a veces yo también la quería.
Cómo no haber amado sus grandes ojos fijos.

Puedo escribir los versos más tristes esta noche.
Pensar que no la tengo. Sentir que la he perdido.

Oir la noche inmensa, más inmensa sin ella.
Y el verso cae al alma como al pasto el rocío.

Qué importa que mi amor no pudiera guardarla.
La noche está estrellada y ella no está conmigo.

Eso es todo. A lo lejos alguien canta. A lo lejos.
Mi alma no se contenta con haberla perdido.

Como para acercarla mi mirada la busca.
Mi corazón la busca, y ella no está conmigo.

La misma noche que hace blanquear los mismos árboles.
Nosotros, los de entonces, ya no somos los mismos.

Ya no la quiero, es cierto, pero cuánto la quise.
Mi voz buscaba el viento para tocar su oído.

De otro. Será de otro. Como antes de mis besos.
Su voz, su cuerpo claro. Sus ojos infinitos.

Ya no la quiero, es cierto, pero tal vez la quiero.
Es tan corto el amor, y es tan largo el olvido.

Porque en noches como ésta la tuve entre mis brazos,
mi alma no se contenta con haberla perdido.

Aunque éste sea el ultimo dolor que ella me causa,
y estos sean los últimos versos que yo le escribo.

ROSALÍA DE CASTRO

(de Follas novas: “Poema IV de Vaguedás”)

Diredes destes versos, i é verdade,
que tén estrana insólita armonía,
que neles as ideas brilan pálidas
cal errantes muxicas
que estalan por instantes,
que desaparecen xiña,
que se asomellan á parruma incerta
que voltexa no fondo das curtiñas,
i ó susurro monótono dos pinos
da beiramar bravía.

Eu diréivos tan só que os meus cantares
así sán en confuso da alma miña,
como sai das profundas carballeiras
ó comenzar do día,
romor que non se sabe
si é rebuldar das brisas,
si son beixos das frores,
si agrestes, misteriosas armonías
que neste mundo triste
o camiño do ceu buscan perdidas.

LUIS DE CAMÕES

(Soneto 1)

Enquanto quis Fortuna que tivesse

Esperança de algum contentamento,

O gosto de um suave pensamento

Me fez que seus efeitos escrevesse.

Porém, temendo Amor que aviso desse

Minha escritura a algum juízo isento,

Escureceu-me o engenho co’o tormento,

Para que seus enganos não disesse

 Ó vós que Amor obriga a ser sujeitos

A diversas vontades! Quando lerdes

Num breve livro casos tão diversos,

Verdades puras são e não defeitos;

E sabei que, segundo o amor tiverdes,

Tereis o entendimento de meus versos.

CURROS ENRÍQUEZ

(de Aires da miña terra: “Crebar as lirasfragmentos)

Por sobr’ a barafunda
D’ escarnios e pauliñas
Que as cántigas d’ os servos
Por onde quer suscitan,
Espaventada, atóneta,
A virxe Poesia
Clamóu desalentada:
«¡Vates, crebade as liras!»

(…)

Crebar as liras diante
D’ a libertá qu’ espira
Baix’ a gadoupa férrea
D’ o dogma que a asesina!…
¡Inda goberna Claudio!
¡Inda Seyano priva!
¡Inda os proscritos choran
E trunfa Mesalina!

Non-a crebés, poetas!
Templáina en ódeo, en ira,
Hastra que d’ ela sayan
As esplosiós d’ as minas:
Hastra que cada nota
Com’ onha espada fira,
Com’ on andacio barra
As vellas theogonías.

Gustoso esnaquizara
E resinado a miña,
Si n’ eso d’ o meu povo
A sorte consistira;
Mais, mentras horfo e triste
Os meus consolos pida,
Crebala… ¡n’ a tua testa
Tan sólo, tiranía!

GUSTAVO ADOLFO BÉCQUER

(de Rimas)

RIMA XXI

¿Qué es poesía?, dices mientras clavas
en mi pupila tu pupila azul.
¿Qué es poesía? ¿Y tú me lo preguntas?
Poesía… eres tú.

EUSEBIO LORENZO BALEIRÓN

(de A morte presentida: “Os sinais externos” fragmento)

Porque o poema está feito

Da materia dos soños,

Arco de pedra e tempo

No que un deus se comprace

E habita

Para xogar coas sombras azuis das cousas.

Porque o poema é

Unha lingua de area

Que se deita entre os mares de outono

RUBÉN DARÍO

(de Cantos de vida y esperanza: “¡Torres de Dios!  ¡Poetas!”Fragmento)

¡Torres de Dios! ¡Poetas!

¡Pararrayos celestes,
que resistís las duras tempestades,
como crestas escuetas,
como picos agrestes,
rompeolas de las eternidades!

La mágica esperanza anuncia un día
en que sobre la roca de armonía
expirará la pérfida sirena.
¡Esperad, esperemos todavía!

FERNANDO PESSOA

(de Autopsicografia)

O poeta é um fingidor.
Finge tão completamente
que chega a fingir que é dor
a dor que deveras sente.

E os que lêem o que escreve,
na dor lida sentem bem,
não as duas que ele teve,
mas só a que eles não têm.

E assim nas calhas de roda
gira, a entreter a razão,
esse comboio de corda
que se chama coração.

                                                                                                                                                                                                           Fotografía do artigo de Elena Abad

Charo Valcárcel Mato

Charo Valcárcel Mato

Profesora de Galego

Eu son Charo Valcárcel. Nacín nunha pequena freguesía da Estrada (Sta. Cristina de Vinseiro) hai 60 anos, pero xa levo trinta e cinco vivindo en Pontevedra, case tantos como os que traballei no IES Valle Inclán (trinta e dous), toda unha vida…

Estudei Filoloxía Hispánica, aínda que me presentei e aprobei as oposicións para profesora de Lingua galega e sempre exercín como tal, do cal me sinto e sentirei sempre moi orgullosa.

No Valle Inclán coñecín a Ana, Manuel, Isidro, Benito e Sara que, considero, máis que compañeiros, amigos, bos amigos. Xuntos compartimos moitas experiencias.

Agora esta na que nos implicou Ana que, polo menos para min, é un salvavidas, un incentivo que chega para encher o oco que deixa o ensino nas nosas vidas.

Pero tamén formamos parte dun grupo de teatro de profesores (en activo e xubilados) que naceu no 2005 no seo do Valle Inclán, Argallada, e que está esperando tempos mellores para retomar a súa actividade.

Presentación Lingua irmá

máis artigos

♥♥♥ síguenos ♥♥♥