por Isabel García Uría
Vengo de lejos
de aquellos tiempos
de rutas sin frontera
cuyos límites de agua
detenían mi rumbo.
Mi sangre viento
que busca los confines
de la última ribera
en los bosques sin nombre.
Mis ojos lluvia
que llena cada día
manantiales ocultos
en los valles del cielo.
Broto de nuevo
a través de los siglos
árbol y flor
que liban las abejas.
Soy noche en la noche
renazco con el alba
sensible a las caricias
de la luz y del fuego.
Me afirmo en la palabra
y en el diálogo eterno
universal y humilde
que crea mi universo
Isabel García Uría
Isabel García Uría
Profesora de Música
Mª Isabel García Uría naceu en Bilbao e pasou a súa infancia en Asturias. Cando era adolescente a familia trasladouse a Vigo e alí estudou o bacharelato e a carreira de música no Conservatorio Elemental e posteriormente no Real Conservatorio Superior de Música de Madrid. É licenciada en Filoloxía Románica pola Universidade de Santiago de Compostela onde tamén realizou os cursos de doutoramento. Traballou como profesora en varios institutos de Galicia ata que obtivo destino definitivo en Pontevedra, cidade na que actualmente reside. Tamén impartiu clases na UNED. A súa gran afección desde nena foi escribir e recitar poesía. Ten publicados dous libros: Pingas de Luz e A Realidade Extraviada, ademais de varios poemas en antoloxías e revistas. Foi unha das organizadoras do XIII Encontro de Poetas na Rede que se realizou no Palacio da Deputación de Pontevedra no ano 2015. Colabora habitualmente co Brumario Poético que organiza cada ano a Fundación Cuña- Casasbellas. Edicións Casiopea seleccionoulle un microrrelato, titulado Unha Emoción Inexplicable, para publicalo no VII Premio Internacional de Mujeres Viajeras. Un dos seus haikus está no Muro dos Poetas de Vigo. Varios poemas seus foron traducidos ao árabe e publicados na Letra Nazarí, cadernos que edita a Embaixada Española en Marrocos. Na actualidade ten inédito un libro de poemas que espera que pronto poida ver a luz.
máis artigos
♥♥♥ síguenos ♥♥♥
Trackbacks/Pingbacks