DÉCIMO CUARTO CONTO

  DÍA DE SAN MAGÍN

SEGUNDA FEIA

FABIÁN DA BICA

A súa familia, os seus devanceiros ata onde se pode facer memoria, foron sempre coñecidos todos eles polos da casa da Bica.

Sen dalo por seguro, hai quen di que o nome á familia lle ben porque do vertedeiro da cociña saía por debaixo da ventá un cano que botaba a auga para a eira de diante da casa, ou outra posibilidade que os vecinos barallaron sempre era que tódolos da casa, aínda sendo moi traballadores e merecedores de confianza, eran moi afeccionados a arrimar o fuciño ó bico da xerra do viño tinto do Ribeiro. Vertedeiro da cociña con un cano para que saíra a auga para a eira téñeno moitas casas…

Chanzas á parte, ata chegaren a Fabián tódolos homes da familia, tamén as mulleres, estiveran considerados como xente seria e sempre gozaran do respeto dos veciños e da outra xente de ben que os coñecía.

Ó chegar Fabián…

Fabián da Bica, único supervivente xa da referida familia, vivía, bebía, e habitaba só nunha casa do lugar do Salgueiro, lugar de non moitos habitantes, moi preto de Forcarei, parroquia de san Martiño á que pertence.

Os poucos residentes da aldea do Salgueiro non lle facían nin moito nin pouco caso, o que motivaba que só se atopara alí á hora de durmir.

Fabián era un langrán sen gana de traballar, vestido daquela maneira, con catro dentes na boca xogando a brisca, coroado por unha boa mata de pelo cano na cima da cabeza e barba do mesmo xeito que moito non lava por non gastar xabón e por non levar traballo.

No máis cru do inverno andaba calzado cunhas madroñas compradas na feira de Soutelo de Montes cando era un mozo imberbe, que parece que debían ter tantos anos coma el, e armado cun caxato revirado de madeira de carballo co que se defendía dos cans que por veces se tiraban a el.

Contaría con setenta e sete ou setenta e oito anos idade no momento en que o ollei por última vez, se ben polo desastrado que andaba parecía aínda máis vello. Para min non era fácil adiviñar os anos que levaba neste mundo.

Fabián tiña coma unha grande honra, e dela se gababa diante de todo o mundo que o quería escoitar, o ter deixado de fumar cincuenta e unha veces durante os anos que tiña de vida e de ter caído no mesmo vicio outras cincuenta e dúas.

Dende moi noviño fumaba tabaco de picadura e chupaba dos cigarros cos beizos tinxidos de viño tinto, coma se os quixera engulir.

Pero tiña unha gran vontade, facultade dos animais con alma, nel insospeitada, deixaba de fumar a picadura case sempre o día de San Fabián, o día vinte de xaneiro aí polas dez e media da noite, momento no que se deitaba na cama para durmir, e comezaba a fumar outra vez ó día seguinte vinteun de xaneiro, día de Santa Inés polas oito ou oito e media da mañá, que era cando se levantaba por que empezaba a sentir frío no corpo para, a poder ser, non traballar en nada e pasear por calquera lado, Fabián da Bica se podía non movía unha palla en todo o día e así día tras día.

A anormalidade de Fabián da Bica, se de anormalidade a quixeramos tratar, fundaméntase nunha cousa: el dicía que nacera en dous anacos separados un do outro e logo, máis tarde, os dous anacos  foran pegados nun só…

Cando o atopei entretido razoando coa súa persoa, era a súa filosofía dar leria consigo mesmo, nun día trece na feira da Freixeira, como a min aínda non me explicara nunca directamente o conto da súa lonxana pegadura, malia que eu xa ben o sabía por terceiros, sen dar maiores rodeos pregunteille:

-¡Oe, Fabián! ¿E logo como é a historia esa da maneira en que ó parecer naciches?

Daquela Fabián da Bica estarrícase coma se quixera medrar de estatura, ponse na punta dos pés e todo cheo de razón, dime:

-Mira raparigo, ti seguramente xa o as de saber, o que pasa é que me queres tirar da lingua, pero a min non che me importa sempre que pagues un grolo de tinto do Ribeiro aí no pendello de Silvina, así contocho de boa gana porque ti es bo rapaz e farei coma que non sabes a historia aínda.

Aí puiden ver con claridade que Fabián me consideraba seu amigo, cousa que non todo o mundo podía dicir. E empezou o conto. 

-Ben, pois aínda que non mo creas, nacín en dous anacos… Miña nai, que Deus a teña na súa gloria, como era estreita de alí…, pariu primeiro unha parte e logo pariu a outra, e a señora Manuela que era como se chamaba a parteira que a asistiu no dito transo, foi quen me pegou nun só pedazo.

Pendellos da feira

-Explícame logo, se queres, como foi que conseguiches descubrir que naceras en dúas partes se ela che dicia que saíras coma tódolos meniños recén nacidos…

Fabián da Bica fai diversos xestos coa faciana como necesitado de concentración. En momentos críticos coma este necesita sumar tódalas ideas que ten danzando pola confundida cabeza.

A xente, que coma nós estaba na feira, andaba mirando o que había nos pendellos que se puidera mercar e os animais que lles chamaban a atención e pasaban para riba e para baixo ollando as mercadorías mentres Fabián da Bica non arrancaba coa explicación.

-A ver Fabián, seica queres que me pasme mirando cara ti, deixa xa de facer tempo que me vou durmir e cóntame como o soubeches.

-Non teñas tanta présa que agora vai, recórdoche que fuches ti quen preguntou o que eu sei e ti parece que non, e xa ves que eu non che meto présa para ir tomar o grolo de tinto pese a que teño boa sede.

-Vale home, vale, pero se pode ser hoxe…

-Ben, pois como che ia dicindo, iso descubrino sendo aínda un meniño case que de teta. Ocorréuseme mirar para os meus collóns un día que me estaba bañando no lavadoiro da casa e vin que estaban pegados en dous anacos. Nos meus collóns apréciase moi claramente a unión do meu anaco dereito do corpo co anaco esquerdo…

-Verás, home, pero verás… Pero Fabián…, iso que parece unha unión que tes nos collóns terémolo tódolos homes, digo eu ou…

-Mira, non cho sei, eu non lle ando mirando por aí os collóns a ninguén e só vin os meus. Se os demais nacestes en dous anacos ou nacestes enteiros dunha vez xa non cho podo discutir, eu dende logo sei que nacín así, e non teño noticias de que lle ocorrera a máis ninguén.

Así, ata que morreu dunha farta de viño con oitenta e un anos, continuou nas súas trece Fabián da Bica sorprendendo co relato do seu nacemento a propios e estraños.

Que se saiba, de momento, é o único home do concello de Forcarei que naceu en dous anacos e logo foi pegado nun só.

Noutros concellos xa non sei…