Felices Peregrinas por Anxo González Guerra

Agardo que se len isto os grupos municipais da Boa Vila non me retiren o meu medio Cidade de Pontevedra (a outra metade é de Vitoria Ogando) por mor de que nunca estiven nos días grandes das Peregrinas. Empecei a traballar no Sánchez Cantón o 7 de xaneiro de 1980, rematei o 31 de xaneiro de 2015 e en Pontevedra (e Bueu) sigo de xubilado. No 1981 non puiden estar nas festas porque andaba desfilando nos Regulares de Ceuta e os outros anos tampouco porque sempre coinciden co San Lourenzo do meu nativo Cartelos (Carballedo-Lugo), e xa se sabe que “o home onde nace e o boi onde pace”. Tamén saben os lectores de De vella a bella que sexan de aldea que os días da festa da parroquia son sagrados para as familias; agás hospital ou servizo militar hai que estar. O señor José de Trasar era moi limpo pero só se lavaba unha vez ao ano de corpo enteiro, na mañá do San Lourenzo poñía unha pía de auga da fonte na solaina e refregaba cun anaco de xabón mercado ex professo na feira de Chantada.

Agora xa non están os pais, pero aínda hai irmáns e cuñadas, polo que segue sendo obrigatorio o noso San Lourenzo. Ademais estes dous últimos anos as ramistas son mulleres e organizan unhas festas moi xeitosas e participativas nas que priman os grupos da contorna fronte ás aparatosas orquestras e tampouco hai bombas, que moito o agradecen os cans da parroquia.

O San Lourenzo non é o patrón da parroquia, que é o Santo Estevo, mais o Estevo celébrase en decembro, mal tempo para as festas, polo que sempre se festexa o Lourenzo. A imaxe xa vai indo vella, mesmo perdeu a grella pero non nos importa aos de Cartelos, seguímoslle tendo agarimo. Igual había que pintalo, pero vendo algunhas restauracións famosas quizais sexa mellor deixalo como está. Isto de pintalo vén de vello, que un veciño do tempo dos meus avós cando lle falaban de algo que non lle interesaba contestaba “imos pintar o San Lourenzo, imos pintar o San Lourenzo”.

Tampouco fun nunca aos touros en San Roque, pois en Trasar sempre fomos de ter vacas e a miña familia dos Parentes pasa hoxe das trescentas. Nin me integrei en ningunha das “famosas peñas”, e non estaría mal, disque o mesmo Castelao saía cos das peñas aínda que tamén predicaba contra as touradas.

Igualmente nunca fun convidado ao baile ese do Casino no que as mozas se presentan en sociedade, iso si, mentres daba clases sempre tiña algunha alumna nese acto. A miña relación co Casino de Caballeros vén de que botei un mes pendurado nunha parede do salón nobre, non pensen mal, foi a miña cara, que a amiga Alba Paz Framil agasalloume cun retrato da súa autoría que levou á exposición do Casino. Isto do Casino e Pontevedra é curioso, xa escoitaba contar no Santiago universitario como algúns mozos “progres” e “comunistas” poñían o “smoking y pajarita” para iren aos bailes do Casino. Cousas que hai que entender no momento e situación como cando conta o Afonso Eiré que el, Manuel María e Bautista Álvarez celebraron un gol da selección española nun bar de Santiago para abraio de outros nacionalistas. A vida é así, xa o dicía o señor Indalecio “cada un ten o seu intestino, para o estómago ao Jaime préstalle o bicarbonato e a min vaime mellor a augardente”.

Seguindo coas festas, chócalle a moita xente de fóra que as nomeen así, en plural: as Peregrinas. Non sei cal é a causa, que non son PTV, aínda que leve 44 anos bebendo a auga do Lérez. Alá por Mondoñedo tamén se di “As San Lucas” por “as feiras de…”. Tanta tradición ten o nome que cando en Lugo se empezou a festexar o “Arde Lucus” moita xente dicía “As de Lucas” (“mañá vou ás de Lucas”).

Sexa en Pontevedra ou en Cartelos o caso é gozar das festas cadaquén cos seus; sexa co Lourenzo ou coa Peregina a xente do campo xa agradece a choiva: “se chove polo San Lourenzo ten a auga bo recibimento”, “Polas Peregrinas inverno encima”.

Bo outono teñan as lectoras e lectores do De vella a bella. E mellor se puideron gozar das grandes festas da Peregrina.

Post: como teño alumnos/as nos tres grupos municipais seguro que me perdoan que non vaia ás Peregrinas e o premio poderá seguir lucindo no salón da nosa casa.