Inocente

Sentía como se movía no seu ventre avultado e non podía evitar as náuseas e o noxo. Nunca imaxinara que podería vivir algo así. Un ser inocente medraba no seu interior, si, inocente, tiña que repetilo, inocente.

 Unha e outra vez escoitaba as voces que proviñan da súa conciencia desgarrada e que trataban de axudala a asimilalo para poder querelo.

Era real, o seu ventre avultado era real, os movementos cada vez máis frecuentes e intensos do diminuto ser que levaba dentro eran tremendamente reais e, ao contrario do que soe suceder coa maioría das futuras mamás, para ela non supoñían ningún alivio, nin a facían sentir máis feliz, para ela eran a proba irrefutable do seu castigo.

As dúbidas comenzaron a torturala. E se non era quen? Que podía facer agora?

Estraños pensamentos cruzaban pola súa mente, mais íaos descartando un a un.

Non llo dixo a ninguén, sentíase demasiado avergoñada, sucia, decepcionada e o noxo era coma unha náusea continua que lle ocupaba a boca do estómago.

Tivo que pensar nunha explicación crible, en algo que poder contar. O seu círculo de amizades era bastante reducido, sempre fora moi reservada, introvertida, e custáballe facer amigos, non obstante un embarazo non se podía obviar, por moi reservada que fose, así que contou que se sometera a unha inseminación artificial, que decidira ter un fillo antes de que fose demasiado tarde. Xa non era unha nena. Non se estrañaron, coñecíana, sabían como protexía a súa intimidade, así que esa mentira ocupou o lugar dunha verdade inconfesable, polo menos para ela.

Durante un tempo sentiuse culpable, pensaba que seguramente de forma inconsciente fixera algo que fora malinterpretado, que dera a entender o que non era e por iso el se atrevera a poñer as súas mans sobre ela e comezara a percorrerlle o corpo sen ningún pudor, e logo, para vencer a súa resistencia, a apreixara daquela maneira tan violenta.

Pero entón por que non a soltou cando ela, arrepiada, intentou liberarse daquel cárcere de brazos e mans que a suxeitaban con forza e que apenas a deixaban respirar?

Por que non a soltou cando lle cravou as unllas no rostro intentando defenderse?

Cando o pranto, contido pola mordaza de carne que a oprimía, brotou en ríos de bágoas dos seus ollos desorbitados?

Lera que algúns agresores buscaban mulleres ás que lle presupoñían certa debilidade e polo tanto fáciles de dominar, probablemente ela cadrase bastante ben con ese tipo de muller, tamén que eran incapaces de sentir empatía e que o que os excitaba de verdade era exercer o poder sobre alguén, alguén ao que dobregar, someter, mesmo humillar.

Non podía lembrar ben pero cría que debera chegar a perder o coñecemento pois non recordaba con claridade o que ocorrera despois, tan só aquel sabor agre na boca, aquela ardentía que lle queimaba as entrañas e que el xa non estaba alí.

Mais a vida ás veces sométenos a duras probas que non podemos esquivar. Aquel acto vandálico tivo unha consecuencia que non por pouco probable era menos predecible. Para ela foi unha burla cruel do destino que se viu na obriga de enfrontar. Era un desafortunado paradoxo que algo que sempre desexara ocorrera daquela maneira. Quizais foi iso, o devezo que a acompañara desde que era case unha nena, o que a arrastrou a tomar a decisión, ou máis ben o responsable de que non fixera nada, de que deixara que a natureza seguise o seu curso, á fin e ao cabo era tamén algo de seu.

Malia todo as dúbidas que a asaltaban eran cada vez máis frecuentes e varias veces estivo a punto de pórlle fin ao seu estado, mais chegada a hora non podía. Demasiado covarde, ou talvez demasiado valente. Pero agora xa non había marcha atrás, era demasiado tarde. Agora levaba o fillo do seu agresor dentro.

 Segundo foron pasando as semanas, a medida que o seu corpo ía cambiando, o peso da súa decisión converteuse nunha carga case insostible que ameazaba con derrubala. Decatouse de que ía ser moito máis difícil do que pensara.

Dalo en adopción cando nacese? pensarían que estaba tola, unha inseminación artificial para logo dar o bebé en adopción?

Podía dicir que nacera morto, total ninguén ía estar ao seu lado para comprobalo.

 E se non chegase a nacer? Non, era unha crueldade impropia dela sequera pensalo, o tempo diso ficara atrás e, se daquela non o fixera, agora tiña que aterse ás consecuencias.

Sopesou o da adopción, talvez non fose unha mala idea, mellor iso que criar un fillo que non vas querer.

Porén, quen lle dicía a ela que ese rexeitamento que sentía agora non desaparecería co tempo, quizais cando o vise por primeira vez, non din que se crea un forte vínculo entre nai e fillo? Un vínculo que dura toda a vida?

Pero non, e como se explicaban entón todos eses casos de parricidios horrendos, que de tempo en tempo ocupaban os titulares dos distintos medios de comunicación?

Mais ela…, ela non era unha parricida. Non fora quen de denunciar o seu agresor e ía poder desfacerse do seu fillo?

Aínda que… pensándoo ben… por que non o denunciara? Non fora por un acto piadoso de perdón, non, non cría que ese momento puidera chegar algún día; fora medo, medo a se expoñer e ser xulgada.

O que tiña claro é que non sería quen de facerlle dano, era inocente. Que culpa tiña el do que pasara?

Outra cousa era se podería querelo.

E se o estaba condenando a unha infancia desgraciada? A unha infancia na que tería que sobrevivir sen o amor da súa nai?

Crearía un monstro? Seica os sociópatas con frecuencia proceden de familias desarraigadas, que no seu día foron nenos ou nenas que medraron sen o afecto dos pais.

Como podería facerlle algo así se era inocente?

Pero o amor, de calquera tipo, e o filial tamén, tense ou non se ten, non é algo que dependa dunha decisión, non vale de nada decidir que tes que querer a alguén, simplemente quérese ou non se quere.

E ela?, chegaría a querelo?

As dúbidas consumíana día e noite mentres o seu estado de “boa esperanza”- que irónico! – avanzaba irremediablemente cara ao desenlace.

Cando apenas faltaban dúas semanas para a data prevista do parto soñou co seu fillo. Era a primeira vez, polo menos a primeira vez que o recordaba.

As imaxes impactantes incrustáranse na súa meniña e non era quen de borralas. Ela estaba feliz observándoo mentres o alimentaba, era un bebé tan fermoso! Como puidera ter dúbidas? Había algo máis marabilloso que telo alí nos seus brazos?

Mais de súpeto notou unha presión moi forte na man. Era o neno, a súa forza non se correspondía co seu diminuto tamaño, que estaba sucedendo?

Ficou arrepiada. Os seus braciños convertéranse en horrendas gadoupas que a apretaban sen piedade e o seu rostro…, o seu rostro era o rostro del, o mesmo rostro do horrible home que a forzara, os mesmos ollos escuros e fríos. Un calafrío percorreulle o corpo e un berro longo afogou na súa gorxa facéndoa espertar bañada nunha suor pegañenta e nun estado de alteración que non lle permitiu volver durmir aquela noite.

Din que cando se aproxima a data prevista moitas futuras mamás teñen pesadelos co parto. O que lle pasara viña sendo algo semellante, só que a ela dáballe máis medo que se parecese a el que ningunha outra cousa.

Debía acougar, só fora un soño.

 -É unha nena, ímoscha poñer no peito, mira, mira como busca o alimento desesperadiña. Miña pobre! Semella algo desnutrida. Comías ben durante o embarazo?

Aquilo que lle achegaba a comadroa aínda tinguido polo sangue e os restos da placenta, aquilo que berraba con toda a forza que lle permitían os seus minúsculos pulmóns era a súa filla. Unha nena, pensou, unha nena!

Que miúda e fráxil se vía!

Creu que se a tocaba ía romper en mil anacos coma se fose un cristal.

Non rompeu, mais o tacto da súa pel tan fina e suave impresionouna. Como dun acto tan vil e noxento podía xurdir algo tan sumamente delicado?  

Pensou que a vida nunca deixa de sorprendernos, que está chea de paradoxos que nos desconcertan.

Pensou que aquel diminuto ser tamén era unha vítima, unha vítima que precisaba da súa protección. Só a tiña a ela no mundo.

O tempo que tivo que permanecer no hospital debido ao seu pouco peso foi unha dura proba para ela que quedaba alí mirándoa mentres pensamentos contraditorios se paseaban pola súa mente, impasibles á súa dor.

Pasou o tempo mentres os días se enchían coa vivencia da súa maternidade, unha vivencia coa que aínda lle custaba coexistir.

Ata que un día…

Cando a nena comezaba a dar os seus primeiros pasos, aínda inseguros, creu percibir algo estraño na súa mirada. Fora só coma un lampo, algo fugaz, case imperceptible, pero conseguiu inquietala e lembrou aquel soño.

Aquela noite non puido durmir e nos días sucesivos axexaba calquera xesto da pequena co corazón encollido temendo que o peor dos seus pesadelos se fixese realidade.

Ela mesma trataba de acougar pensando que apenas recordada aquel home, que o seu rostro se fora desdebuxando na memoria pouco a pouco, mais no fondo sabía que non era así, que aínda podía sentir o seu bafo quente afogándoa e aqueles ollos fríos cravándose nos seus.

Non volveu ter paz, os xestos da súa filla convertéronse nunha obsesión que a perseguía sen compaixón. Calquera era analizado cunha minuciosidade case forense tentando descubrir se detrás se agochaba a pegada daquel home.

Non era que non a quixese, a pobre era inocente, que culpa ía ter? Mais o rastro que deixara el ía manifestándose cada vez con maior claridade, ou iso cría ela.

Seguro que esa mirada furtiva a herdara del.

E esa forma de rir tan peculiar.

E a forza coa que lanzaba os xoguetes polo ar cando se cansaba deles.

E os seus andares firmes e decididos.

E as rabechas.

E o seu falar pausado.

E ata os bicos e as caricias que lle daba.

Todo.

Seguro que en TODO deixara o seu miserable estigma.

 Non volveu ser quen de gozar daquela nena que alegraría os días de calquera, de calquera que non fose ela. Aquela nena inocente, tenra, pura, que nada sabía de brutais agresores nin de nais laceradas para sempre.

Charo Valcárcel

                                                                                        (decembro 2021)

Charo Valcárcel Mato

Charo Valcárcel Mato

Profesora de galego

Eu son Charo Valcárcel. Nacín nunha pequena freguesía da Estrada (Sta. Cristina de Vinseiro) hai 60 anos, pero xa levo trinta e cinco vivindo en Pontevedra, case tantos como os que traballei no IES Valle Inclán (trinta e dous), toda unha vida…

Estudei Filoloxía Hispánica, aínda que me presentei e aprobei as oposicións para profesora de Lingua galega e sempre exercín como tal, do cal me sinto e sentirei sempre moi orgullosa.

No Valle Inclán coñecín a Ana, Manuel, Isidro, Benito e Sara que, considero, máis que compañeiros, amigos, bos amigos. Xuntos compartimos moitas experiencias.

Agora esta na que nos implicou Ana que, polo menos para min, é un salvavidas, un incentivo que chega para encher o oco que deixa o ensino nas nosas vidas.

Pero tamén formamos parte dun grupo de teatro de profesores (en activo e xubilados) que naceu no 2005 no seo do Valle Inclán, Argallada, e que está esperando tempos mellores para retomar a súa actividade.

Agardo que as miñas contribucións no blog devellabella sexan merecedoras do voso beneplácito ou, polo menos, non do voso desgusto.

Jorge Arias

máis artigos

♥♥♥ síguenos ♥♥♥