Marsella
Ana Santos SollaHai anos que soño con ir a Marsella, só aterrei no seu aeroporto camiño de Córcega, imaxinaba unha cidade caótica, multicultural, chea de contrastes e moi luminosa, atopamos unha cidade ateigada de turistas e só dos 20 establecementos que levaba anotados resistían 3 abertos, a pandemia tamén se ceibara neste lado de Europa.
Fixemos esta viaxe Elena e mais eu, xa coincidiramos noutras aventuras e tiñamos ganas de saír de Pontevedra uns días. Deixamos que o vo e mais o hotel fora cousa da axencia de viaxes, nós encargabamonos de gozar do sur de Francia.
Saímos de Porto con Ryanair e con media hora de retraso chegamos a Marsella ás 19:00 horas, collemos o bus 91, 16 euros ida e volta, cara ao centro da cidade, tardou 25 minutos en chegar á estación St Charles e o noso hotel estaba apenas a 900 metros, quedamos nun B&B cerca do barrio do Panier e do vieux port, limpo, cómodo, céntrico e ben de prezo. Leer máis
Hai anos que soño con ir a Marsella, só aterrei no seu aeroporto camiño de Córcega, imaxinaba unha cidade caótica, multicultural, chea de contrastes e moi luminosa, atopamos unha cidade ateigada de turistas e só dos 20 establecementos que levaba anotados resistían 3 abertos, a pandemia tamén se ceibara neste lado de Europa.
Fixemos esta viaxe Elena e mais eu, xa coincidiramos noutras aventuras e tiñamos ganas de saír de Pontevedra uns días. Deixamos que o vo e mais o hotel fora cousa da axencia de viaxes, nós encargabamonos de gozar do sur de Francia.
Saímos de Porto con Ryanair e con media hora de retraso chegamos a Marsella ás 19:00 horas, collemos o bus 91, 16 euros ida e volta, cara ao centro da cidade, tardou 25 minutos en chegar á estación St Charles e o noso hotel estaba apenas a 900 metros, quedamos nun B&B cerca do barrio do Panier e do vieux port, limpo, cómodo, céntrico e ben de prezo. Leer máis
Ana Santos Solla
Profesora de Educación Física
Son Ana Santos, nacín en Pontevedra no ano 1960, a miña infancia estivo moi ligada a Santa María de Xeve, a terra da miña nai, son a terceira de 8 irmáns, a maior das mozas, a máis vella como me dicían de pequena. Sempre me gustou o deporte e estudei INEF en Madrid, estiven 34 anos no IES Valle Inclán impartindo Educación Física alí foi onde coñecín ao resto dos meus compañeiros que agora me acompañan neste proxecto. Decidín xubilarme para dar un novo rumbo á miña vida e levar a cabo este tipo de iniciativas como @devellabella ue pretende que o envellecemento activo convértase en embelecemento persoal e poder achegar a miña experiencia nesta etapa da vida.
Nós os maiores aínda temos moita guerra que dar, espero que este blogue motívevos a querer colaborar connosco.
máis artigos
♥♥♥ síguenos ♥♥♥