A recomendación que traio hoxe é a dunha novela escrita orixinariamente en inglés por Chimamanda Ngozi, unha autora nixeriana que descubrín con esta lectura, lectura á que fora animada afervoadamente e da que teño que dicir que cumpriu sobradamente as expectativas creadas tras unha recomendación tan entusiasta: a novela introdúcenos nunha realidade devastadora, impactante, dramática, que nos conmove profundamente e nos fai adictos a esta escritora polo seu bo facer contando historias, historias que, neste caso, responden a tráxicas realidades do seu país de nacemento.
Pero antes de continuar quero compartir outras opinións vertidas en distintos medios sobre a novela e a súa autora que avalan absolutamente a miña recomendación.
“Hay muchas razones para leer ‘Medio sol amarillo’; la principal, que la prosa de Chimamanda Ngozi Adichie es tan buena como dicen (por ejemplo, otros autores africanos de la talla de Chinua Achebe o Coetzee). Es suave pero despiadada, lúcida pero tierna, cuidada pero intensa, y consigue hacer que vivamos a través de los tres personajes, creíbles y bien construidos, cada una de sus emociones.” Cristina Domínguez (Librópatas.com)
“Escrita con gran maestría pero también con un lenguaje sencillo y natural, la novela llega al lector con la empatía, lucidez e intensidad de una autora comprometida que analiza y cuestiona asuntos tan interesantes y peliagudos como el colonialismo o la responsabilidad moral de las potencias mundiales”
“Medio sol amarillo recrea una realidad en todo su esplendor, a través de personajes llenos de vida y profundidad con los que nos identificamos los lectores, como en las mejores novelas del siglo XIX. Evocativa, absorbente, llena de matices y con una gran hondura para reflejar los sentimiento Chary Arbolí (publicada en Info Libre)
Foi publicada no 2006 na súa lingua orixinal, o inglés, e traducida ao español no 2007 e, como dicía, trátase dun fresco devastador sobre o conflito bélico que se produce cando Biafra tenta ser unha república independente de Nixeria e os tremendos dramas sociais e persoais que isto orixinou.
Chimamanda, boa coñecedora da historia do seu país, introdúcenos nese ambiente cargado de compromisos e reivindicacións políticas que procuran a dignidade dos negros e renegan da colonización británica, das desigualdades sociais, da miseria de moitos e do esplendor duns poucos, pero tamén dos enfrontamentos étnicos potenciados polo conflito, a persecución e matanzas de igbos.
A novela amósanos todo este período tan convulso da historia de Nigeria a través da vida de varios personaxes que van sufrila nas súas propias carnes e levan ao lector da man para conducilo a unha butaca de primeira fila desde a que poderá percibir, case coma se o estivese vivindo, o medo, a fame, a angustia, a solidariedade, o terror, a morte…
É unha novela desas que deixan pegada fonda, desas nas que personaxes como Ugwu, Olanna, Kainene, Richard, Okeoma… entran para quedar.
Foi levada ao cine no 2013, dirixida por Biyi Bandele (novelista, dramaturgo e cineasta nixeriano)
SAIBAMOS ALGO MÁIS SOBRE CHIMAMANDA NGOZI ADICHIE
Chimamanda naceu en Nigeria, na aldea de Abba, pertencente á etnia igbo, e pasou a súa infancia na cidade de Nsukka, sede da Universidade de Nigeria. A súa nai foi a primeira secretaria de admisións da Universidade nigeriana onde era profesor de estatística o seu pai.
Aos 18 anos trasladouse a Estados Unidos cunha beca para estudar comunicación e ciencias políticas na Universidade de Drexel, en Filadelfia. Posteriormente continuou os seus estudos na Universidade Estatal do Este de Connecticut, na que se graduou no 2001. Tamén realizou estudos de escritura creativa e un máster de estudos africanos en Yale.
Os principais temas da súa obra, escrita en inglés, son: o feminismo, a inmigración, o sexismo e a problemática racial.
En 2003, publicou a súa primeira novela, La flor púrpura (Purple Hibiscus), que evoca os anos posteriores á guerra civil nigeriana, marcados pola inestabilidade política xerada por múltiples golpes de estado. Esta novela recibiu o Commonwealth Writer’s Prize for Best First Book en 2005.
A súa segunda novela foi: Medio sol amarillo (Half of a Yellow Sun, 2006), que lle debe o título ao deseño da bandeira de Biafra, e da que xa falamos. Recibiu o Premio Orange de Ficción no 2007
En Americanah, 2013 retrata vidas de nixerianos que viven en todo o mundo, reflexionando sobre o racismo en Occidente. Esta obra mereceu o Premio do Círculo de Críticos Nacional do Libro e o Chicago Tribune Heartland Prize no 2013
O seu ensaio: Todos deberiamos ser feministas, publicado no 2014 (We Should All Be Feminist) vendeu máis de medio millón de exemplares.
Outras obras son: For Love of Biafra (drama, 1998), Decisions (poesía, 1998), You in America (2001). Algo alrededor de tu cuello (2009) Querida Ijeawele. Cómo educar en el feminismo. (2017).
Tamén imparte obradoiros de escritura creativa.
Actualmente vive entre Nixeria e os Estados Unidos
Webgrafía:
https://www.cccb.org/es/participantes/ficha/chimamanda-ngozi-adichie/227334
Charo Valcárcel Mato
Profesora de Galego
Eu son Charo Valcárcel. Nacín nunha pequena freguesía da Estrada (Sta. Cristina de Vinseiro) hai 60 anos, pero xa levo trinta e cinco vivindo en Pontevedra, case tantos como os que traballei no IES Valle Inclán (trinta e dous), toda unha vida…
Estudei Filoloxía Hispánica, aínda que me presentei e aprobei as oposicións para profesora de Lingua galega e sempre exercín como tal, do cal me sinto e sentirei sempre moi orgullosa.
No Valle Inclán coñecín a Ana, Manuel, Isidro, Benito e Sara que, considero, máis que compañeiros, amigos, bos amigos. Xuntos compartimos moitas experiencias.
Agora esta na que nos implicou Ana que, polo menos para min, é un salvavidas, un incentivo que chega para encher o oco que deixa o ensino nas nosas vidas.
Pero tamén formamos parte dun grupo de teatro de profesores (en activo e xubilados) que naceu no 2005 no seo do Valle Inclán, Argallada, e que está esperando tempos mellores para retomar a súa actividade.
Agardo que as miñas contribucións no blog devellabella sexan merecedoras do voso beneplácito ou, polo menos, non do voso desgusto.
máis artigos
♥♥♥ síguenos ♥♥♥