Nunca imaxinarías que de universitaria pasarías a “miss” nun abrir e pechar de ollos, e iso sen necesidade de participar en ningún certame de beleza. A verdade é que non che deu tempo a pensalo sequera. Remataches a carreira en xuño e ás poucas semanas recibiches a oferta, por parte dun antigo profesor, de entrar a traballar nun colexio privado. Nin se che pasou pola cabeza dicir que non. Os teus pais, encantados de que comezases a gañar diñeiro tan axiña, e ti, aínda que nunca tiveras vocación de ensinante, sabías que era a saída máis lóxica aos teus estudos de filoloxía e velaí que, sen apenas tempo a dixerir que te converteras nunha licenciada, comezaches a ser unha profesora nun colexio do Opus, nin máis nin menos.

Esa prohibición, que a verdade deixoute bastante perplexa, só foi a primeira de moitas outras que irías descubrindo pouco a pouco, como a bata branca que era obrigado vestir encima da roupa e en cuxo peto superior esquerdo debía ir bordado o teu nome.

Aquilo era como entrar nun mundo paralelo, totalmente diferente ao que coñeceras ata entón, en moitos aspectos caricaturesco… Como miss? Por que non señorita ou profe? Logo soubeches que ese centro fora un colexio inglés, de aí procedía o de “miss”. O caso é que o alumnado non estaba acostumado a ter profesores, ata había ben pouco todas eran profesoras e iso provocaba as constantes confusións ao dirixirse a eles tamén como “miss”, erro que a maioría dos afectados recibían con sentido do humor.

En fin, o dito: caricaturesco.

Durante anos fuches vítima das bromas dos amigos e amigas pola ridícula denominación de “miss”, que aceptabas con humor e alivio cando xa só eles te chamaban así. Pero alí tamén aprendiches un pouquiño máis sobre a hipocrisía do ser humano e a absurda relevancia concedida a soster unha falsa aparencia de persoas dignas e íntegras cando a realidade era ben distinta. Unha hipocrisía que se estendía de forma escandalosa ao aspecto relixioso, onde o rezo do rosario no mes de maio, as misas diarias, as visitas ao confesionario que debía realizar o alumnado, aproveitadas para tirarlles información sobre a vida privada da súa familia (sobre todo no caso dos que eran fillos de pais separados), os golpes no peito e as placas do TOTUS TUUS durante a visita do Papa a Compostela conformaban un todo indecente e falso que era a pedra angular daquel afamado colexio do OPUS.

Por suposto tamén indagaban na túa ideoloxía política, tratando de reconducila polo mesmo camiño que a súa. En fin, ideoloxía, pensamento, e vida social, igual que a sacrosanta ortografía (elevada a primus inter pares das ensinanzas impartidas ao alumnado) debían mostrar unha corrección inmaculada, impoluta e, por que non dicilo, absurda e ridícula. Mais isto último non debía saír do ámbito da clandestinidade, practicada con gusto entre os ensinantes desafectos ao réxime opusdeísta, os máis novos e novatos que caerades alí por obra e graza da casualidade, necesidade, ou ignorancia dos métodos empregados e que utilizabades nas vosas xuntanzas externas como necesaria liberación de tanta imposición e autoritarismo.