Nos camiños do tempo por Ramón Caride

O Vákner é unha figura mitolóxica que designa o ser que o peregrino armenio Mártiros, bispo de Arzendjan, atopou no seu camiño a Fisterra en 1492, e que se converteu hoxe nun símbolo da peregrinación xacobea fisterrá. Trátase dun animal descoñecido e cunha denominación atípica. O bispo peregrinou a Roma, e logo continuou viaxe por Europa, chegando a Santiago de Compostela, e desde aquí a Fisterra, pasando en total 84 días en Galicia. De todo o seu periplo, que durou máis de seis anos, deixou memoria nun escrito en armenio, que se publicou en Francia, e en 1898 en España. O bispo conta como nos montes de Buxantes, en Dumbría, despois de recibir a bendición de Santiago, “púxenme en camiño e cheguei á extremidade do mundo, á praia da Santa Virxe, a un edificio que foi construído pola propia man do apóstolo san Paulo e que os francos chaman Santa María de Fisterra. Padecín moitos traballos e fatigas nesta viaxe, na cal topei con gran cantidade de bestas moi perigosas. Encontramos o Vákner, animal grande e dañino, do que libramos por milagre”.

                                                   (Da páxina web Galicia Encantada)

A moza sentía o corazón a piques de lle saír fóra do peito.  Tentou sosegar, e non foi quen. Que é o que estaba a facer coa súa vida, indo por onde andaba? Aínda o sabía hai pouco. Agora xa non estaba moi certa. A soidade e a indefensión estaban dando conta dos seus azos. Ollou para tras. Albiscou, aínda por un instante, a fita de asfalto que se perdía nas revoltas, a estrada da que partía a verea estreita con piso de terra que ninguén máis ca ela transitaba daquela.

    Os piñeiros zoaban, cun son alleo e ferinte, abanados polo vento dun solpor que xa se presentía chegando entre os outeiros. O mesmo vento que lle proía nos ouvidos e lle remexía os cabelos. Non lle gustaba aquel sitio, tan distinto da cidade. O carreiro viraba pola aba do monte, ancheaba ás veces, sen moita traza de rematar axiña. Facíaselle longo. Ela non traía moita equipaxe consigo. Así e todo, e mesmo que a pendente non fose tanta, agora o camiño semellaba moi costa arriba. O cansazo dos días precedentes, as noites sen poder pegar ollo, agoniada pola súa situación e as escasas expectativas, estaban a pasar arestora a súa magoante factura.

    Na véspera, na enésima vela feita de insomnio e desacougos, logo de lle dar tantas voltas, asumira que non tiña moito que perder ao vir a este lugar. Un sitio ubicado na fin do mundo no que nunca antes estivera, nin imaxinara estar algún día. Así son as cousas, dicía a súa avoa, o que está para unha non o leva o demo… Cando lle falaran de vir, ao comezo, negárase nin a consideralo sequera. Mais por veces as cousas van saíndo todas ao revés, de xeito que as portas todas se van fechando, e non se abren outras novas. Nunca. O mundo é así de fodido, pois é. Considerou, ao cabo, que outras fixeran antes aquel camiño e voltaran satisfeitas e con mellor vida da que tiñan antes; ela tampouco tiña moito onde escoller, nas súas circunstancias. E mesmo con todo iso ás costas, agora case dubidaba. Estaría facendo o que debía?

Meditara moito se lle conviña vir ou se non. A pesar de que tivese considerado tantas veces todas e cada unha das súas limitadas alternativas e non vise outra solución ningunha, arestora non as tiña todas consigo.  Así e todo, avisáranlle que tivese moito coidadiño con cada paso, porque se cadra este camiño, a semellanza da pista que atravesaba o mato, non ía a destino certo nin daría en cousa boa. Mellor sería nin pensalo. Quen dese poder baleirar o lixo da cabeza.  Porén contábanse cousas noxentas, historias que daban arrepío, do que lles acontecera a algunhas persoas con aquelas bestas bravas, grandes e agresivas. Tentou desbotar semellantes presaxios de infortunio. Mais a soidade e o desamparo son cargas duras de carrexar.  

     Nin sequera podía contalo segundo a quen. Nin atreverse a falalo coas persoas que máis quería. Iso xamais. E case que con ninguén. O mesmo condutor do taxi que ela collera en Dumbría, cando chegara esa tarde nun autocar desde Santiago de Compostela, -case dúas horas de paisaxes estrañas, nas que só os eidos medrados de millo lle poderían lembrar algo familiar- tampouco lle quixera dar a mínima información do que ela levaba escrito nun papel. E nin tan sequera levala até o sitio preciso no vehículo. Xa non puxera boa cara ao ver o enderezo. Respostaba a todo con monosílabos. E cando viu que a noite se lle ía botar enriba, parou o carro ao pé da pista forestal. “Non ten perda, siga por aquí. O camiño vai dereito”.

Non fixo caso das súas protestas. “A partir de aquí, vaia soa. Está cerca. Eu non quero volver máis por aí”. Ela quixo preguntar o porqué, e o home non lle deu nin tempo. Fíxoa baixar do coche e deu volta axiña, coma se quitase un peso inconmensurábel de riba. Liscou por onde a trouxera. Mirouno alonxarse, e logo pensou que debía chegar canto antes. Non era cousa de agardar por ninguén e tampouco tiña camiño de volta. Se cadra ao home agardáballe un prato quente na mesa e unha familia agarimosa. Se cadra non. Que importaba.

    En todo caso ela non tiña outro remedio que ir ao encontro do seu sino, e cando chegase, tentar liscar das súas gadoupas, se a fortuna ou deus lle eran propicios. A fame era a fame. A súa filla pequena e a súa propia nai que deixara atrás dependían dela para o sustento. Mais agora non sabía se a recompensa da súa estraña peregrinación compensaría o risco azaroso dos seus pasos. Tanto tiña, xa era tarde demais para semellantes lerias.

     Afogando as bágoas, forzouse a acelerar o ritmo dos seus pés riba do sábrego.  Ao cabo, cando xa desesperaba, a un tempo decepcionada e arrepentida, viu  por fin o letreiro de neón coas siluetas provocativas e as letras rechamantes. VÁKNER-Night Club-Sexy Girls