Françoise Hardy  Auteur-compositrice-interprète (Paris, 1944)

Nostalgie, quand tu nous tient ….

 Un petit clin d´oeil affectif à Françoise Hardy qui malheureusement a fait parler d´elle ces temps derniers. En effet l´icône – je devrais dire une des icônes– de la chanson francophone des années 60 a de plus en plus de mal à vivre cet automne de la vie.

Ayant survécu à un cancer du larynx, elle parle ouvertement des séquelles de ses traitements médicaux et confie qu´elle n´en peut plus de souffrir. “La France est cruelle” dit-elle. L´euthanasie n´y a pas sa place.

Cette chanson –déjà nostalgique- date de 1966. Elle n´avait que 22 ans à l´époque. Elle prend tout son sens aujourd´hui.

 

Bonne écoute!

La maison où j’ai grandi  (1967)

La maison où j’ai grandi est un album studio de la chanteuse pop française Françoise Hardy.

Il est sorti en France en novembre 1966, sur LP, Disques Vogue / Vogue international industries (CLD 702-30).

Publié sans titre, à l’exception du mot Françoise sur la pochette, mais est devenu connu par le titre de la chanson la plus réussie de l’album, “La maison où j’ai grandi”.

Françoise Hardy

La maison où j’ai grandi

Quand je me tourne vers mes souvenirs

Je revois la maison où j´ai grandi

Il me revient des tas de choses

Je vois des roses dans un jardin

Là où vivaient des arbres

Maintenant, la ville est là

Et la maison, les fleurs que j´aimais tant

N´existent plus

 Ils savaient rire tous mes amis

Ils savaient si bien partager mes jeux

Mais tout doit finir pourtant dans la vie

Et j´ai dû partir, les larmes aux yeux

Mes amis me demandaient

“Pourquoi pleurer?”

Découvrir le monde vaut mieux que rester

Tu trouveras toutes les choses qu´ici on ne voit pas

Toute une ville qui s´endort la nuit, dans la lumière

Quand j´ai quitté ce coin de mon enfance

Je savais déjà que j´y laissais mon cœur

Tous mes amis, oui, enviaient ma chance

Mais moi, je pense, encore à leur bonheur

À l´insouciance qui les faisait rire

Et il me semble que je m´entends leur dire:

“Je reviendrai un jour un beau matin

Parmi vos rires,

Oui, je prendrai un jour le premier train

Du souvenir”.

Le temps a passé et me revoilà

Cherchant en vain la maison que j´aimais

Où sont les pierres  et où sont les roses

Toutes ces choses auxquelles je tenais?

D´elles et de mes amis, plus une trace,

D´autres gens, d´autres maisons ont volé leur place

Là où vivaient des arbres,

Maintenant, la ville est là.

Et la maison, où est-elle?

La maison où j´ai grandi

Je ne sais pas, où est ma maison

La maison où j´ai grandi

Où est ma maison?

Qui sait où est ma maison?

Ma maison, où est ma maison

Qui sait où est ma maison?

A casa onde me eu criei

Cando me viro cara as miñas lembranzas

Volto a ver a casa na que me eu criei

Lembro moreas de cousas

Ollo rosas nun xardín

Alí onde vivían árbores

Agora está a vila

E a casa, as flores que tanto eu gostaba

Xa non existen

Todos os meus amigos sabían rir

Sabían moi ben compartir os meus xogos

Pero todo ten de acabar na vida

E tiven que marchar con bágoas nos ollos

Os meus amigos preguntábanme:

Por que chorar?

Descubrir o mundo é mellor que ficar

Atoparás todo o que aquí non se ve

Toda unha cidade que dorme de noite na luz

Cando deixei ese recanto da miña nenez

Xa sabía que deixaba alí o meu corazón

Si, todos os meus amigos envexaban a miña sorte

Pero eu aínda agora penso na súa felicidade

Na despreocupación que os facía rir

E paréceme que me oio dicirlles:

“Voltarei un día, unha fermosa mañá

Entre os vosos risos,

Si, un día collerei o primeiro tren

Da lembranza”

O tempo pasou e aquí estou

Buscando en van a casa que amaba

U-las pedras e u-las rosas?

Todas esas cousas que tanto estimaba

Delas e dos meus amigos non fica nin unha pegada

Outra xente, outras casas roubaron o seu sitio

Alí onde vivían árbores

Agora está a vila

 E a casa, ula?

A casa na que me eu criei

Non sei onde está a miña casa

A casa na que me eu criei

U-la miña casa?

Quen sabe onde está a miña casa

A miña casa, u-la miña casa

Onde está a miña casa

La casa donde crecí

Cuando me giro hacia mis recuerdos

vuelvo a ver la casa en la que crecí

recuerdo montones de cosas

veo rosas en un jardín

 En el lugar en que vivían árboles

ahora está la ciudad

y la casa, las flores que tanto me gustaban

ya no existen

 Todos mis amigos sabían reír

sabían compartir mis juegos de maravilla

pero todo tiene que acabar en la vida

y me vi obligada a partir con lágrimas en los ojos

mis amigos me preguntaban:

¿Por qué llorar?

Descubrir el mundo es mejor que quedarse

encontrarás todo lo que aquí no se ve

toda una ciudad que se duerme de noche en la luz

 Cuando dejé ese rincón de mi infancia

ya sabía que dejaba allí mi corazón

sí, todos mis amigos envidiaban mi suerte

pero yo aún ahora pienso en su felicidad

en la despreocupación que los hacía reír

y me parece que me oigo decirles:

“Regresaré un día, una bella mañana

entre vuestras risas,

sí, un día cogeré el primer tren

del recuerdo”.

  El tiempo ha pasado y aquí estoy

buscando en vano la casa que amaba

¿dónde están las piedras y dónde las rosas

Todas esas cosas que tanto apreciaba?

De ellas y de mis amigos no queda ni una huella

otra gente, otras casas han robado su lugar

allí donde vivían árboles

Ahora está la ciudad.

 ¿Y la casa, dónde está?

La casa en la que crecí

no sé dónde está mi casa

la casa en la que crecí

¿Dónde está mi casa?

¿Quién sabe dónde está mi casa?

Mi casa, ¿dónde está mi casa

Quién sabe ¿dónde está mi casa?

Pour savoir plus:

L´Amitié: ….très jolie chanson….

 Paroles et vidéo avec paroles en sous-titres …. en portugais!!

Le documental “Françoise Hardy – La discrète” (Jaubert & Valentin, Arte France, 2016)

Un film inspiré d’une histoire vraie 2018

 wikipedia 

web oficial

Lieu avec des  photographies de Périer 

 

 

Ghislaine Gourlaouen Bryselbout

Ghislaine Gourlaouen Bryselbout

Profesora de francés

máis artigos

♥♥♥ síguenos ♥♥♥