Ordeno un desorde de bazar familiar

neste resto que permanece das horas que pasei

dándolle vida ao que me rodea, baixo un ceo

tan escuro como o que agora contemplo,

que en instantes mudará a claridade de amencer.

Atrás quedará algún que vestiu de min,

que camiñou con pasos inseguros

por un eu que comeza a ser alleo e distante,

falando unha voz que resoa máis alá

do silencio que me envolve

con fado de soidade coñecida.

Unha vez máis ela.

Preguntándome se volverei a follear páxinas

de libros ducias de veces repasados ou moverei

algunha das pedras escachadas no quinteiro,

epiderme de musgos indescifrables.

Interrompido o xogo de mimetizarme,

de ocultarme entre as árbores en bosques

de corpos que me protexeron

con tenrura de roce animal.

Vestido cunha pel de estrea,

neste abrente de grises e amarelos

que se anuncia, saberme outro

e o mesmo vaime levar tempo.

Terá algo de exploración de río

sen ribeiras ou dalgún deses espazos

que nos concedemos ás veces de agasallo,

lugares ceibos de culpa e recompensa,

sen memoria exacta de enganos e mentiras,

de tormentas onde florece a selva

de buscarnos en palabras que lle dan

forma ao sabor salgado de vivir,

ou encrespan de mar as travesías

soñadas pola tolemia da imaxinación.

Quedará baleiro o sitio que me corresponde

no círculo que pecha a roda de ser nós,

deberedes, síntoo, acudir sen min

a certas cerimonias de despedida

e enchervos do arrecendo propio

do outono sen agardar a que apareza

para contemplar a caída das follas

que alimentan a terra baixo os nosos pés.

Sinais dun rexistro fósil ensimesmado polo

alento dunha transparencia sen calendario.

 

Non, non vos equivoquedes, non confiedes,

non serei o da gabardina mollada pola chuvia

sen tregua do inverno, nin o que durme

engruñado no colo do sofá, tampouco o vento

de fogueira que arde nos areais do verán

onde disputamos os partidos de querernos

entre suspiros e demandas esixentes de gañar.

O mar que braceei con afán de neno destemido,

as esperas, os camiños percorridos, a nostalxia

de regreso a unha cidade que me amou,

algún eco de voz que retumba no insomnio…,

voaron con ás de dragón a sachar sucos

de papoulas na franxa de horizonte

que agora esculco, a que vai da noite ao día

e arroiba de vermello a meniña do fareiro

encargado de decretar o fin da escuridade

e darlle espanto de certeza á posibilidade

de recoñecerme diante do espello.

Sisifo en pixama, asomado á terrible eternidade

de ser outro e o mesmo nesta mañá que comeza.

Xaneiro 2025

Xaime Domínguez Toxo

Xaime Domínguez Toxo

Escritor

 Bueu,  11 de Novembro de 1955. Licenciado en Filosofía e Ciencias da Educación. Presidente do Ateneo de Pontevedra dende o ano 2007.

 Ten publicado na editorial Xerais o libro de relatos AS PALABRAS QUE MOVE O MAR, polo servizo de publicacións da Deputación de Pontevedra conxuntamente co artista Antón Sobral ten publicado o CADERNO DE MAR, na editorial Ancoradouro o libro de relatos PROTEXER O INVISIBLE, na editorial Laiovento o poemario A CASA SEN NÓS. Conta no seu haber con distintos relatos e poemas publicados en libros colectivos, revistas e xornais.

 Premios:

  •  Premio Primeiro Certame Literario “O xadrez faise palabra” da ONCE, Madrid, ano 2000, co relato Escuro é o rostro da memoria.
  • Accésit do Premio Modesto R. Figueiredo no 2002.
  • Primeiro premio do Certame de relatos do Concello de Paradela no 2002.
  • Primeiro premio do Certame Manuel Murguía de narracións breves no 2004.
  • Accésit do Premio Modesto R. Figueiredo no 2011, por Eco da afasia.
  • Accésit no Certame Manuel Murguía de narracións breves do ano 2011 polo relato Unha viaxe de inverno.

 Pedagogo e mestre especialista en Cegueira e Baixa Visión. Forma parte do Equipo de Intervención Pedagóxica en Cegueira, Baixa Visión e Orientación Escolar da O.N.C.E. na provincia de Pontevedra.

Historia de vida

Cidade

máis artigos

♥♥♥ síguenos ♥♥♥