«O Gato» por Manuel Lastra, deseños de Isidro Cortizo

Oín unha vez
que un neno moi guapo
nacera en Belén
envolto en farrapos
e que toda a xente
ía agarimalo
porque tiña frío
e estaba tembrando.
E como ninguén
facer sabe o caldo
coma min, pensei
-xa tes un regalo
pra ese neno, Marica,
unha cunca de caldo-
Fun ao galiñeiro
e collín un galo,
mateino, esplumeino
e, despois de limpalo,
metino na ola
partido en anacos,
con sal e con auga,
patacas e nabos,
cacheira e chourizos,
un pouco de rabo
e dous pés de porco
que tiña gardados.

Da fariña de óelo
botinlle un puñado
e prendín o lume
con paus de carballo
e pouquiño a pouco
fervía o meu caldo,
pof, pof pof, pof, pof,
un cheiro botando
que para os que temos
un pouco de frato
era aquel resolio
para aquí un bo reparo.
Para un pucheiriño
que tiña apartado
botei un pouquiño
da proba do caldo
para así ben quente
ao neno levalo.

Vireime de costas
e o demo do gato
subiuse á lareira
e enredou co rabo,
tropezou na trepia
cos paus de carballo
e rompéndome a ola
tiroume co caldo.
Malas papas te leven!
gato enrevesado.
Meu caldo, caldiño,
polo chan abaixo.
E que fago agora?
E agora que fago?
Xa sei, xa sei eu:

A ese demo de gato
torcerlle o pescozo,
matalo, esfolalo
e co seu pelexo
facer un cadrado,
levalo ao pesebre
e deixalo alfombrado
que aínda que sexa
ben pobre o regalo
a ese santo neno
eu hei de quentalo.
Perdón, meu neniño,
se foi un pecado
matar e esfolar
a un demo dun gato
pero son tan feros,
tan malos, tan malos,
máis malos que o demo,
máis malos que o trasno.