ADAPTACIÓN AO GALEGO DO CONTO DE JORGE BUCAY: “O TEMIDO INIMIGO”
Había unha vez nun reino de lonxe un rei ao que lle gustaba moito sentirse poderoso.
El non tiña espellos máxicos que lle dixesen o poderoso que era, pero contaba cunha morea de cortesáns e serventes ao seu redor aos que preguntar se el era o máis poderoso do reino.
Sempre lle dicían todos o mesmo:
-Alteza, es moi poderoso, pero ti sabes que o mago ten un poder que ninguén posúe: El coñece o futuro.
O rei , como podedes supoñer, estaba moi celoso do mago do reino, non só polo seu poder senón tamén porque o pobo o amaba e o admiraba por ser un home moi bo e xeneroso, ao contrario do rei que, quizais porque precisaba demostrar que era el o que mandaba, non era xusto e, moito menos, bondadoso.
Un día, canso de que a xente lle contase o poderoso e querido que era o mago, o rei urdiu un plan: organizaría unha gran festa á que invitaría o mago. Despois da cea, pediría a atención de todos. Chamaría o mago ao centro do salón e, diante dos cortesáns, preguntaríalle se era certo que sabía ler o futuro. O invitado tería dúas posibilidades: dicir que non, defraudando así a admiración dos demais, ou dicir que si, confirmando o motivo da súa sona.
Entón pediríalle que dixese en que data ía morrer o mago do reino. Este daría unha resposta, un día calquera, non importaba cal. O rei tiña planeado nese mesmo intre sacar a súa espada e matalo. Así conseguiría dúas cousas dun só golpe: desfacerse do seu inimigo para sempre e demostrar que o mago non puidera adiantarse ao futuro xa que se equivocara na súa predición.
Iniciáronse os preparativos e moi axiña chegou o día do festexo.
Despois dunha gran cea, o rei fixo pasar o mago ao centro e dirixiuse a el:
-¿É certo que podes ler o futuro?
-Un pouco- dixo o mago.
-¿E podes ler o teu propio futuro? –preguntou o rei.
-Un pouco –dixo o mago.
-Entón quero que me deas unha proba: Que día has morrer? Cal é a data da túa morte?
O mago sorriu, mirouno aos ollos e non contestou.
-Que pasa mago? –dixo o rei sorrinte- Non o sabes? ¿Non é certo que podes ver o futuro?
-Non é iso –contestou o mago-. Pero o que sei, non me atrevo a dicircho.
-Como te atreves? –dixo o rei- . Eu son o teu rei e ordénoche que mo digas. Contéstame. Cando morrerá o mago do reino?
Despois dun tenso silencio, o mago mirouno e dixo:
-Non podo precisarche a data, pero sei que o mago morrerá exactamente un día antes có rei.
Durante uns intres, o tempo conxelouse. Un murmurio correu entre os invitados.
O rei sempre dixera que non cría nin en magos nin en adiviñacións, pero o certo é que non se atreveu a matar o mago.
Decatouse de que se equivocara.
A súa xenreira fora a peor conselleira.
Pensou que o mago fora moi arteiro. Dera a única resposta que podía evitar a súa morte.
Teríaa adiviñado?
A predición non podía ser certa. Pero… e se o fose?
O rei estaba atordado…e aínda que ía retirarse aos seus cuartos volveu sobre os seus pasos e dixo en voz alta:
-Mago, es famoso no reino pola túa sabedoría. Prégoche que pases esta noite no palacio pois debo consultarche algunhas decisións reais pola mañá.
-¡Maxestade! Será un grande honor… -dixo o invitado cunha reverencia.
O rei deu ordes aos seus gardas persoais para que acompañasen o mago ata os cuartos dos hóspedes no palacio e custodiasen a súa porta asegurándose de que non lle pasase nada.
Esa noite o monarca non puido conciliar o sono, estivo moi inquedo pensando que pasaría se ao mago lle sentase mal a comida ou se se mancase accidentalmente durante a noite ou se simplemente lle chegase a súa hora.
Moi cedo, pola mañá, o rei petou na porta do cuarto do seu invitado.
Nunca antes se lle ocorrera consultar a ninguén antes de tomar as súas decisións, pero esta vez, tan axiña como o mago o recibiu, fíxolle unha pregunta… Necesita unha escusa.
E o mago, que era un sabio, deulle unha resposta correcta, creativa e xusta.
O rei, case sen escoitar a resposta, gabou o seu hóspede pola súa intelixencia e pediulle que quedase un día máis, supostamente para lle consultar outro asunto (realmente o rei só quería asegurarse de que non lle pasase nada ao mago).
O mago aceptou.
Desde entón todos os días pola mañá ou pola tarde o rei ía ata o cuarto do mago para consultalo e comprometíao para unha nova consulta ao día seguinte.
Non pasou moito tempo ata que o rei se decatou de que os consellos do seu novo asesor eran sempre acertados e terminou, case sen notalo, téndoos en conta en toda as súas decisións.
Pasaron os meses, e logo os anos.
E coma sempre: “estar cerca do que sabe fai máis sabio ao que non sabe” .
E así foi porque pouco a pouco o rei foise volvendo máis e máis xusto.
Xa non era despótico nin autoritario nin precisaba demostrar o seu poder..
Aprendeu que a humildade tamén podía ter as súas vantaxes e empezou a reinar dunha maneira máis sabia e bondadosa.
E sucedeu que o seu pobo comezou a amalo como nunca antes o amara.
Ademais o rei xa non ía ver o mago para saber da súa saúde, senón simplemente para aprender, para compartir unha decisión ou simplemente para falar.
O rei e o mago convertéronse en excelentes amigos.
Ata que un día, máis de catro anos despois daquela cea, sen que houbese ningún motivo, o rei lembrou.
Lembrou que aquel home, ao que agora consideraba o seu mellor amigo, fora o seu odiado inimigo.
Lembrou o plan que urdira para matalo.
E decatouse de que non podía seguir mantendo aquel segredo sen sentirse un hipócrita,
Por iso proveuse de coraxe e foi ata o cuarto do mago. Petou na porta e, tan axiña como entrou, díxolle:
-¡Meu irmán! Teño algo que contarche que me oprime o peito.
-Dime –dixo o mago- e alivia o teu corazón.
-A noite que te invitei a cear e che preguntei sobre a túa morte, eu non quería saber nada sobre o teu futuro, realmente planeaba matarte fose cal fose a túa resposta. Quería que a túa morte inesperada desmitificase a túa sona de adiviño. Odiábate porque todos te amaban…¡Estou tan avergoñado!
O rei suspirou profundamente e seguiu:
-Aquela noite non me atrevín a matarte e, agora que somos amigos e, máis que amigos, irmáns, atérrame pensar todo o que tería perdido se o tivese feito.
Precisaba dicirche todo isto para que me perdoes ou me despreces, pero sen enganos.
O mago mirouno e díxolle:
-Tardaches moito en podermo dicir, pero alédame que o fixeses porque isto é o único que me permitirá dicirche que xa o sabía.
Cando me fixeches aquela pregunta e agarimáches coa man a empuñadura da espada, foi tan clara a túa intención que non precisaba ser adiviño para decatarme do que pensabas facer.
O mago sorriu e puxo a súa man sobre o ombreiro do rei.
-Como xusta devolución á túa sinceridade, debo dicirche que eu tamén che mentín. Confésoche que inventei esa absurda historia da miña morte antes cá túa para darche unha lección. Unha lección que quizais foi o máis importante de todo o que che ensinei.
A túa morte, querido amigo meu, chegará xusto o día da túa morte, e nin un minuto antes.
É importante que saibas que eu estou vello, e que o meu día seguramente se achega. Non hai ningunha razón para pensar que a túa partida deba estar atada á miña. Son as nosas vidas as que se vencellaron, non as nosas mortes.
O rei e o mago abrazáronse e festexaron brindando pola confianza que cada un sentía naquela relación que souberan construír xuntos.
Conta a lenda
que misteriosamente
aquela mesma noite
o mago…
morreu mentres durmía.
O rei coñeceu a mala noticia ao día seguinte, e sentiuse desolado. Non o angustiaba a idea da súa propia morte. Estaba triste pola morte do seu amigo.
Contan que o rei ergueuse e cavou coas súas propias mans unha tumba, para o seu amigo o mago, no xardín, xusto debaixo da súa fiestra.
Enterrou alí o seu corpo e o resto do día quedou ao lado do montículo de terra, chorando como só se pode chorar ante a perda dos seres máis queridos.
E, recén entrada a noite, o rei volveu ao seu cuarto.
Conta a lenda que esa mesma noite, vinte e catro horas despois da morte do mago, o rei morreu no seu leito mentres durmía….
Quizais por casualidade…
Quizais por dolor…
Quizais para confirmar a última ensinanza do seu mestre.
Charo Valcárcel Mato
Profesora de Galego
Nacín nunha pequena freguesía da Estrada (Sta. Cristina de Vinseiro) hai 60 anos, pero xa levo trinta e cinco vivindo en Pontevedra, case tantos como os que traballei no IES Valle Inclán (trinta e dous), toda unha vida…
Estudei Filoloxía Hispánica, aínda que me presentei e aprobei as oposicións para profesora de Lingua galega e sempre exercín como tal, do cal me sinto e sentirei sempre moi orgullosa.
No Valle Inclán coñecín a Ana, Manuel, Isidro, Benito e Sara que, considero, máis que compañeiros, amigos, bos amigos. Xuntos compartimos moitas experiencias.
Agora esta na que nos implicou Ana que, polo menos para min, é un salvavidas, un incentivo que chega para encher o oco que deixa o ensino nas nosas vidas.
Pero tamén formamos parte dun grupo de teatro de profesores (en activo e xubilados) que naceu no 2005 no seo do Valle Inclán, Argallada, e que está esperando tempos mellores para retomar a súa actividade.
máis artigos
Actividades culturais do 18 ao 24 de marzo 2024
by Ana | Marzo 17, 2024 | Actividades | 0 Comments
Actividades culturais do 11 ao 17 de marzo 2024 por Ana Santos
by Ana | Marzo 9, 2024 | Actividades | 0 Comments
Actividades culturais do 4 ao 10 de marzo 2024 por Ana Santos
by Ana | Marzo 3, 2024 | Actividades | 0 Comments
Actividades culturais do 19 ao 25 de febreiro 2024 por Ana Santos
by Ana | Febreiro 18, 2024 | Actividades | 0 Comments
Actividades culturais do 5 ao 11 de febreiro 2024 por Ana Santos
by Ana | Febreiro 4, 2024 | Actividades | 0 Comments
Actividades culturais do 29 de xaneiro ao 4 de febreiro 2024
by Ana | Xaneiro 28, 2024 | Actividades | 0 Comments
Carmen Fernández Conde por Ana Santos
by Ana | Marzo 10, 2024 | Historias de vida | 0 Comments
Fidelina Gómez Rancaño por Ana Santos
by Ana | Febreiro 11, 2024 | Historias de vida | 0 Comments
Fita a Galana por Ana Santos Solla #devellabella#
by Ana | Xaneiro 14, 2024 | Historias de vida | 0 Comments
Coco Pimentel Piernas por Ana Santos Solla
by Ana | Decembro 17, 2023 | Historias de vida | 0 Comments
Rosabel Piñeiro Boullosa por Ana Santos Solla
by Ana | Novembro 12, 2023 | Historias de vida | 0 Comments
Carmela Lazcano Nóvoa por Ana Santos
by Ana | Outubro 15, 2023 | Historias de vida | 0 Comments
Estar relaxado por Jose Solla Casqueiro
by Colaborador | Marzo 24, 2024 | Fotográficas | 0 Comments
Alfredo da rincha por Manolo Gulias Márquez
by Colaborador | Marzo 24, 2024 | Literarias | 0 Comments
Divagaciones andarinas por Luis P. Molano
by Colaborador | Marzo 10, 2024 | Bienestar | 0 Comments
Trackbacks/Pingbacks