Son as doce e vinte da mañá. Iso supón tres horas e corenta minutos máis de traballo. Debemos rematar todo antes das catro. A esa hora acaba a nosa quenda. Acabar, o que se di acabar, debía acabar ás tres, segundo o convenio. Porque sete e oito son quince, así din as matemáticas de antes, as da escola. Pero iso era antes, agora sete mais oito son dezeseis horas, ou as que cadren. A hora que sobra é desas que teoricamente non existen. Ou só existen para traballalas, que remedio. Pero non para cobralas, para iso non existen, e se non queres xa sabes onde está a porta etcétera. E porriba o desprazamento, o tempo de viaxe cae da túa conta, e sen avisar antes. Como ten que ser, non sexa que te envicies. Cos escravos mellor non gastar delicadezas. Chegas á túa hora, ao hotel onde tes que limpar tódolos días, e veña, a primeira sorpresa de hoxe: cambio de plans. Subir ao microbús, queiras non queiras, camiño adiante. Isto de que te manden limpar a outro hotel, na punta máis afastada da cidade, e que nin sequera o tempo adicional cho conten como de traballo, é o último. Ou debía ser o último, xa veremos que nova sorpresa nos gardan para mañá. Seguro que hai máis. Estamos en caída libre. Nin avisan nin se desculpan, talmente como se foramos gando. Vamos, se non fora porque os traballos están como están, ía deixarme eu traer e levar deste xeito. Nin de broma. E aínda temos que facer este hotel, que nin sequera é da mesma cadea do que figura no noso contrato, aínda que ser debe selo, nominalmente é dos da competencia.
Pero seguro que teñen moito que ver, porque se non: a santo de que iamos estar aquí? Vaia chanchullos deben traer! Pero temos que facer a vista gorda, e calar.Toca calar. Deixarse levar. Éche o que hai, e se non xa sabes onde está a porta, etcétera. Desde as sete e vinte estamos a pé de corredor. Os vinte minutos foron os do microbús, ou sexa outros vinte minutos máis para engadir a hora inexistente de marras… Neste andar fáltannos aínda catro habitacións por facer, arestora, e debemos completar aínda outros dous módulos, cadanseu de cinco, para rematalo, aínda que neses sexa só manteñemento. Por sorte neses dous non houbo troco de hóspedes. Algo é algo. Neste imos un pouco xustas de tempo. Catro suites con limpeza a fondo en corenta minutos, a dez minutos por cuarto. E porriba con este supervisor, o cotroso de merda que nos cadrou de semana, dos que revisan todo. Tivo que vir connosco no microbús, a tocarnos os ovarios, senón aburríase. Desta boto os fígados, imos deixalas sobras. Ánimo, dime a miña colega. Fixemos cousas máis difíciles nestes meses pasados, cando o hotel estaba a rebentar de xente, a entrar e saír, en plena tempada alta. Como cando chegaron aqueles dous autocares cheos, ás deshoras. Mellor non se acordar do abafo. Pensabamos, inxenuamente, que ao rematar o pico de ocupación, iamos estar máis relaxadas. Érache boa: se non queres caldo, catro tazas… Así estamos, desta vez non será tan complicado, contemos que non. Por sorte repartimos a tarefa: a miña compañeira encargarase, nas dúas primeiras, de repoñer todo: toallas, accesorios, minibar e precintos, tamén dos ambientadores e dos vidros; eu do traballo duro, o de infantería: aspirador, mopa, fregona, retirada de roupa suxa e arranxo de camas. Nos dous cuartos restantes trocaremos os carros: ela frega e eu encárgome das chilindradas. Traballamos nun oficio de ensoño, como camareiras de pisos, un delicado eufemismo, do máis moderno, para unha rutina das de toda a vida, das que calquera aborrece.
As contratadas facemos quendas de nove horas, ou das que cadre, oito horas nominais. Faltan dous andares, unha morea de habitacións para cada parella. Esta é outra, andamos sempre en parella, como a garda civil. Traballamos de dúas, sempre dúas mozas, aínda que os recentes estragos da economía fan que xa teñamos un compañeiro varón. Aí é nada: un home con todos os seus atributos e con todo o seu cromosoma Y noutra das quendas, arrastrando o seu carriño, o que lle toque, ou os dous cando lle cadra. O carriño A -aspirador, fregona, estropaxos, mopa e produtos de limpeza, ambientadores, etcétera-, ou o B -complementos de baño, sabas, material de papelería e folletos de usuario, artículos de minibar, etcétera-. Un traballo coma outro calquera, noxento coma outro calquera, ou será que non teño vocación. Se cadra é que non uso o desodorante axeitado, vai saber. O traballo é pura repetición, non fai falta pensar demasiado, de feito o supervisor non pensa cousa. O outro día, a miña compañeira non mudou unha toalla suxa, porque estaba ben posta no soporte, mentres o resto das outras estaban no chan. A maiores, estaba tan ben colocadiña que a mancha non se lle vía, non sendo que a estirases. E para andar estirando as toallas estamos nós, sempre coa présa no lombo, a fume de carozo. Pensei que non querían cambiala, díxolle ao supervisor, cando o cliente protestou, á súa volta. Eu non penso, miro. Miro e limpo, díxolle o supervisor, é o que tes que facer tu, xa sabes onde está a porta etcétera. Mirar, mira, outra cousa non fai. Limpar non, non limpa nada. Nin as arañeiras das súas escasas neuronas. Así non pensa, claro. Se pensara non tería chegado a supervisor, nai que o pariu, e que me perdoe a señora, se cadra é unha santa muller…
Tamén hai xente que non ten nada que facer, para virselle queixar por unha toalla. A boas horas me ía queixar eu se me pagasen só que fóra unha noite nunha suite das grandes, non o perdas. Sería por falta de toallas, media dúcia por persoa. Non temos nós tantas toallas na casa, se me apuran. Nin dormitorios deste tamaño, madia leva. Pero o caso é buscarlle ás voltas. Sempre hai motivos para amargar a vida, sobre todo a dos demáis. Non che ía ser eu, no lugar deles, non. Debe ser marabilloso ser rica: ergues cando che peta, e deixas todo como cadre: o tubo da pasta de dentes sen fechar, o tampón sangrado onde cadre, ou as bragas usadas no escritorio. Vas almorzar ao restaurante, e que che sirvan o cafeciño na taza, e as tostadas na mesa, e que chas unten. E logo non? Non é cousa de cansarte, a vida é para disfrutala. Non hai fallo. Cando volves ao teu cuarto todo está impoluto. Como se entrases noutro sitio distinto, ou nunha dimensión paralela: cheira a novo, as sabas están alisadas, os espellos brillantes, e nin unha pinga de auga fóra de sitio no lavabo. Foi maxia? Non, fomos nós, as mozas do servizo de habitacións, as invisibles. As que brillamos pola nosa ausencia e destacamos pola nosa eficacia. As que sabemos cantos pasos hai entre a porta do corredor e a do baño, cantos minutos de aspirador e cantas pulverizacións de aerosol son precisas, as raiñas da rutina automática…
Todas as habitacións son case idénticas, aínda que non a súa desorde, nin a súa suciedade. Hai grados de desorde, e grados de suciedade. Os grados máximos de porcallada sempre adoitan presentarse a última hora, seguindo a lei de Murphy. En consecuencia, é preciso deixar unha marxe de tempo suficiente, cando se pode, para que a revisión do supervisor, sempre aleatoria, sempre inesperada, non atope cabos soltos. Diso depende que volvan chamarte a tempada vindeira, diso e de que non che toque algún ghili coma o da toalla, para animarche o día. Que bastante animado é, por si, este traballo. E pensar que fai poucos anos teriame parecido abaixante só pensar en facelo. Co meu grado universitario, e as miñas ambicións que a vida vai levando, paso a paso. Unha erosión lenta, pero continua, que non para, a das ilusións que tiña de nova. Teño vinteoito feitos. Xa van pesando, a cotío, coma o carriño da limpeza. Acepteino como algo transitorio. Un xeito de independizarme, que á miña idade xa me tocaba, de comezar a cotizar, aínda que sexa daquela maneira, de ir facendo a miña vida, mentres agardo algo mellor. Levo máis dun ano nel, e non me acostumo. Nin me acostumarei, se cadra, no que me reste de vida… Acabo a primeira das suites que me tocou limpar, a compañeira entra a repoñela e ambientala, mentres, eu dispoño a roupa de cama do trinque na dianteira do meu carro, e vou tirando para a segunda. Non hai carteliño. Chamo á porta por se acaso, nunca se sabe. Vou! -contesta unha voz de muller. Sae unha moza, vestida de minisaia e cun bo escote.
Olla para min con descaro. Ten a boca e os ollos pintados. Unha puta, o que faltaba a estas horas. A que merda de hotel nos trouxeron? Ata logo! -di a muller, e pérdese no corredor, deixando a porta aberta. Por se acaso, chamo amodo, cos cotenos. Hai alguén? Pódese pasar? -ninguén resposta. Paréceme escoitar o escorregar da auga na ducha. Ollo o reloxo: xa pasa moito da súa hora, a habitación debía estar libre para mudala. Se quen sexa non liscou a tempo, que se entenda co hotel. Empurro o carro, entro. Sae un home do baño, en pelota picada. Mírame, miro para el. Non sabe que dicir. Eu non perdo o tempo buscando palabras. Agarro o cúter ben afiado, o que empregamos para despegar chicles, e rebánolle o aparello cun corte seco. Cae a pirola cos testículos, a medio metro de nós. Detrás o sangue, en enxurrada. El berra de dor. Eu berro co cabreo. El é o meu home. Somos recén casados. Unha ten aguante abondo, pero é que hoxe vou chea.
Ramón Caride Ogando
Profesor de Bioloxía, escritor
Ramón Caride Ogando naceu en Cea, Galicia, en 1957. Estudou Bioloxía na Universidade de Santiago de Compostela e traballou como profesor de secundaria. É un prolífico escritor que cultivou diversos xéneros como a poesía, a narrativa para nenos e adultos e o ensaio. Escribe en galego, e a súa primeira obra narrativa publicouse en 1990, “Os ollos da noite. Algunhas das súas obras traducíronse ao castelán como Perigo vertical, O futuro roubado, Ameaza na Antártida ou O frío azul. Pola súa produción de literatura infantil e xuvenil, o autor galego foi recoñecido co Premio Merlín. Tamén se fixo con premios como “Risco ou Café Dublín”, polas súas novelas. É un dos fundadores da revista A Santa Compaña de Cambados(segunda época) e colaborou como columnista en El Mundo, Faro de Vigo ou O Correo Galego.
“No 2017 xubilouse do ensino formal, da escrita por agora aínda non”
máis artigos
Actividades culturais do 11 ao 17 de Novembro por Ana Santos
by Ana | Novembro 10, 2024 | Actividades | 0 Comments
Actividades culturais do 4 ao 10 de Novembro por Ana Santos
by Ana | Novembro 3, 2024 | Actividades | 0 Comments
Actividades culturais do 28 de outubro ao 3 de Novembro
by Ana | Outubro 27, 2024 | Actividades | 0 Comments
Actividades culturais do 21 ao 27 de Outubro por Ana Santos
by Ana | Outubro 20, 2024 | Actividades | 0 Comments
Actividades culturais do 14 ao 20 de outubro por Ana Santos
by Ana | Outubro 13, 2024 | Actividades | 0 Comments
Actividades culturais do 7 ao 13 de outubro por Ana Santos
by Ana | Outubro 6, 2024 | Actividades | 0 Comments
Olga Martínez López por Ana Santos Solla
by Ana | Outubro 27, 2024 | Historias de vida | 0 Comments
Luisa Pan Martínez por Ana Santos Solla
by Ana | Setembro 22, 2024 | Historias de vida | 0 Comments
Anxo da Ferreira por Ana Santos Solla
by Ana | Xuño 23, 2024 | Historias de vida | 0 Comments
Marigel Pérez García por Ana Santos Solla
by Ana | Maio 5, 2024 | Historias de vida | 0 Comments
Víctor Pedreira Crespo por Ana Santos Solla
by Ana | Abril 14, 2024 | Historias de vida | 0 Comments
Carmen Fernández Conde por Ana Santos
by Ana | Marzo 10, 2024 | Historias de vida | 0 Comments
Palabras como armas de guerra por Xosé Álvarez Castro
by Colaborador | Novembro 10, 2024 | Etnografía | 0 Comments
MAESTRAS (Femenino plural) por José Antonio Pérez Graña
by Xose Antonio Pérez Graña | Novembro 3, 2024 | Etnografía | 0 Comments
Fotografía circumpolar por Manuel Hermida
by Colaborador | Outubro 27, 2024 | Fotográficas | 0 Comments
Redes Neuronales por José Luis Vázquez
by Colaborador | Outubro 27, 2024 | Articulos | 0 Comments
A illa a eito por Isidro Cortizo del Río
by Isidro | Outubro 20, 2024 | Artísticas | 0 Comments