Realismo socialista por Ramón Caride

Daquela, o corazón deulle un chouto. Acababa de chegar, mirou por riba, e foi un deses instantes máxicos dos que acontecen poucos na vida. Velaí estaba. A piques estivera de pasar sen o ver, case desapercibido entre a fileira de cubertas de monstros ironmaideanos, bachatas e triunfitos. Finalmente, era seu. E iso que entrara á tenda sen esperanza ningunha. A decadencia das tendas de cedés parecía correr parella á do mundo en xeral. As pouquísimas que restaban convertéranse en tendas de camisetas. Así e todo, nunca deixaba de entrar en ningunha e probar. Sen sorte, até hoxe mesmo.

         Levaba tanto tempo pescudando aquel disco que lle daba pena admitilo. Coma o pobre xogador da canción de Los Suaves, debía apostar todo á carta derradeira para así non ter nada máis que perder, para poder rematar sen nada. Rematar sen nada. A única forma digna do fracaso. Porque buscar un cedé vinte e sete anos é absurdo, pero non máis absurdo do que é a vida en xeral. E aquí o tiña, ao cabo. Velaquí a peza cobrada ante os seus ollos de asombro, abertos e presos no seu feitizo. No sitio onde menos agardara achalo, cando xa non o esperaba. Mirouno engaiolado. Ao comezo, mesmo lle parecía que o soñaba. Pero non, era certo. Alí estaba. Era o disco que lle faltaba, o mesmo que procurara tantos anos de tenda en tenda, e máis tarde nas páxinas especializadas en coleccionismo da rede. O mesmo disco que tivera tanto éxito nos seus xa afastados anos de estudante compostelán. Daquela triunfara na súa primixenia e clandestina versión de vinilo negro en funda de cartón, envoltorio que rematara rachado e coa tinta erosionada por tantas mans que o compartiran, tanto como o propio disco finara de seu, cuberto de pegadas dixitais e raias nos sucos pola repetición innúmera dos xestos e das escoitas. Acaso como a súa alma gastada e marcada a ferro polas pegadas e mudanzas dos tempos e vontades que mudaran, segundo anunciara o cantor, aínda que non a mellor necesariamente.

A certa altura da vida, pensou, dá vertixe mirar cara atrás. O peor é que case dá vertixe ollar a calquera lado. A vida está chea de malentendidos: el sempre confundira os bugallos coas landras, por exemplo. Ou sexa, a superestrutura coa infraestrutura, que vén sendo como comezar a casa polo tellado. Por iso preferira de sempre a Soledad Bravo antes que a Mercedes Sosa. Velaí a razón de procurar gravacións de cantos revolucionarios e non as edicións raras das obras fundacionais de Karl Marx ou Rosa Luxemburg. O universo é infinito, certamente. Pero os límites do coñecemento humano directo son case tan estreitos coma os do coñecemento carnal, que xa é dicir.

Volveu soñar un gran incendio que alumease o mundo co seu resplandecer, unha biblioteca de Alexandría en lapas elevada á enésima potencia, e que liberase de vez o espírito humano, sulagándoo nun océano de paz e ledicia perpetuas, dunha amplitude cósmica. Tan cumprido e tan brillante coma o lume ardente que as hordas proletarias comandadas por Lenin, Trosky ou Bakunin ergueran no seu día. Pero desta volta cun final máis feliz do que lle tocou a Allende: Eso no está muerto/ no me lo mataron/ ni con la distancia/ ni con el vil soldado. Impensadamente escoitábao na súa cabeza, cunha intensidade descoñecida en case tres décadas.

Alén do dito, Chile volvía estar de moda hoxe, agora pola súa gastronomía. Nin a nostalxia é o que era… Aínda coa quentura que despedía o remol do incendiado Palacio de Inverno ardéndolle nas fazulas, pagou o cedé. Quince euros con oitenta e cinco. Meteu o recibo na carteira e rexeitou a bolsa de plástico. Non vía a hora de chegar á casa e poñelo.

Saíu da tenda e o seu paso pareceulle, non sabía ben polo que, o andar dun rapaz máis novo.