Hai xa uns cantos anos, fun compradora habitual da revista “Sal Común”. Dirixíase a un público xuvenil e a maior parte dos seus contidos estaban dedicados á música, aínda que tamén tiña espazo para o cine, a literatura, a ecoloxía, a política, etc.
Nas súas páxinas interiores tiña un apartado dedicado ao correo dos lectores onde se podían atopar todo tipo de mensaxes, dende persoas que intercambiaban discos, libros ou cómics, mercaban ou vendían algún tipo de aparello electrónico, ou simplemente contactos.
Sempre botaba unha ollada a esta sección sen outra intención que curiosear, pero algo debeu chamarme a atención aquela vez. Non lembro as palabras exactas, pero si que me lembro dunha mensaxe na que unha persoa buscaba de xeito claro e desesperado amizade, ou iso me pareceu a min.
Sen dubidalo, e a pesar de ser a primeira vez -e tamén a última- que o fixen, escribín.
Era un rapaz chamado Manuel, de Pasaxes de San Pedro.
En pouco tempo tiven resposta súa. Tamén souben que non fora a única en responder á “chamada” e que foran varias mozas as que fixeran o mesmo ca min.
Estivemos escribíndonos uns meses. As súas cartas eran moi longas, varias follas a dobre cara, a caligrafía moi apertada, densa. Mesturábanse reflexións filosóficas, cuestións persoais, fobias…
Deduzo, despois de lelas agora, que as miñas non debían ser moi diferentes xa que, como el mesmo dicía, conectabamos en moitas cousas.
Un día chego á casa do instituto e a miña nai dime que teño unha carta. Cólloa e noto axiña que a letra non é a mesma. Doulle a volta e comprobo que o remitente tampoco é el.
Creo que foi Mark Twain quen dixo que era máis difícil escribir unha carta que un libro. Non sei, porque nunca escribín un libro, pero podería engadir que ás veces tamén é difícil ler.
A carta viña da súa irmá e dicía, entre outras cousas e despois dun amable e afectuoso saúdo, isto:
“Ben, hai cousa duns días o meu irmán recibiu unha carta túa na que lle preguntabas o motivo da súa non resposta e a ver se chegara a túa carta anterior de cinco páxinas; ben, si, pero cando iso pasou, el, Manuel , estaba no psiquiátrico (non, non estou de broma), agora me aclaro pero primeiro déixame fumar ou, polo menos, prender un cigarro, porque cada vez que recordo todo “aquilo” póñenseme os pelos de punta.
Xa está, imos alá. Todo comezou o 12 de marzo…”.
Cóntame que ese día morreu un familiar e o seu irmán queda “cortado”, expresión á que daquela non lle dá moita importancia. Os días seguintes observa comportamentos que ela mesma define como “raros”.
“A mañá do día 14, cando entrei no seu cuarto, atopeino no medio del, espido e coa persiana completamente levantada, pregunteille que facía porque nunca o vira así e co tímido que é estrañoume moito; despois díxome que quería durmir e deixeino metido na cama. Arredor das 10:30 fun ver se durmía e véxoo vestíndose . Pregunteille onde ía e díxome que ía ao monte. Puxo un pantalón que nunca levaba (dos que tiñan petos nas pernas) e despois colleu unhas cousas como eran, 3 luvas, un desodorizante en spray, un chisqueiro, unha foto dunha moza coa que se escribía e unhas cantas cousas máis. Sacou toda a roupa do armario e espallouna polo chan. Isto xa me puxo en alerta, e cando marchou chamei a miñas tías para que viñesen, e despois dunha hora máis ou menos, chegou, coa cara demacrada e ao ver a miña tía botoume unha ollada que nunca esquecerei (como reprochándome que a trouxese), logo veu o meu tío e xa arredor das tres máis ou menos chegamos á casa e estaba espido nunha habitación. Dixéronlle que se vestise e levárono ao psiquiatra e alí estivo 6 días, ata que descubriron que estaba queimado (de cando fora ao monte). O 20 de marzo ingresou no hospital para facer os enxertos e segue alí. Os psiquiatras diagnosticáronlle ESQUIZOFRENIA, ideas delirantes, despersonalización, etc.
Pero ben agora vai moito mellor, está moi contento alí coas enfermeiras e tal, xa teño moitas ganas de que o baixen (porque aínda que non nos dixeron nada creo que o van baixar, aínda que hai veces en que está “noutro mundo”).
[…]
Sinto moito terte preocupado, porque contestei a todas as cartas que lle escribiron. Contestei, pero polo que vexo esquecín facelo coas túas. Síntoo e perdóame, se podes.
Espero que o que che contei non te defraude, porque me gustaría que lle seguiras escribindo, necesita esas cartas, é dicir, as túas cartas. […] E sen outra cousa polo momento déixote, porque xa che contei todo o que sei e creo que a ti tamén che interesaría saber, ah! pero xa non te preocupes por nada, está moito mellor, así que ATA SEMPRE, AGUR!”.
Deixei pasar un tempo antes de escribirlle de novo, o que supuxen que sería necesario para a “curación” da súa enfermidade… e da miña impresión.
A resposta tardou , así que entre esta carta e a seguinte pasaron case seis meses.
E a seguinte -por sorte- xa non se parecía en nada ás anteriores, nin sequera na aparencia.
A carta máis curta, a letra máis solta, redonda, alegre. Díxome que estivo máis de dous meses ingresado no hospital, que fixo amizade coas enfermeiras, que as súas queimaduras curaban, que saía cos amigos, que ía ao cine, que viaxaba…
As miñas circunstancias estaban cambiando (estaba máis ocupada cos estudos) e as del tamén. A necesidade de comunicación foi pouco a pouco esvaecendo e as cartas fóronse espallando ao longo do tempo ata que finalmente se cortou a comunicación.
Pasou moito tempo dende entón, pero ao escribir isto non puiden evitar buscar na rede algunha “noticia” súa, xa que coñezo o seu nome e apelidos.
Atopeina: vive na mesma cidade e traballa nun hospital.
Selo Blanco Blanco
Profesora de dibujo
Selo Blanco Blanco. Nace en Chantada el 28 de mayo de 1961. Dos años después su familia se traslada a Vigo, donde reside hasta 1989. Arquitecto por la E.T.S.A de La Coruña. Ejerce como profesora de Dibujo en el IES Valle Inclán de Pontevedra desde el año 1996 hasta la actualidad.
máis artigos
♥♥♥ síguenos ♥♥♥