Acabo de rematar a lectura desta novela engaiolante e máxica, mais tamén crítica e valente que pon o punto de mira en problemas que xa hoxe nos están afectando, denunciándoos abertamente  ao introducilos como pezas cruciais na historia.

Precisamente o ESPAZO é outro elemento clave. Os principais acontecementos transcorren nunha illa que é realmente un espazo-personaxe de grande importancia, da que non se di o nome, pero que se describe con precisión, presentándoa como unha das Illas Atlánticas situada ao norte, nunha das rías (tampocuco se di cal, a verdade é que esta información non é necesaria) e que vén sendo un deses lugares gaia, que non son outra cousa que lugares de acceso restrinxido nos que só se permite que vivan uns poucos habitantes nados alí e todos de idade superior aos setenta anos. Ese é o lugar no que naceu Sibila e varias xeracións de mulleres da súa familia e é o lugar ao que vai regresar, de incógnito e agochada das autoridades, para levar a cabo unha misión que só descubrimos ao final da novela.

Neste espazo imos coñecendo un a un os seus escasos habitantes, personaxes que van entrando en nós, como entran as continuas treboadas que visitan a illa e que crean un ambiente entre máxico e irreal. Personaxes como Fina, Amalia, Eleuterio, Melgacho… e, como non, a Rubia –alcume da avoa de Sibila que acaba herdando ela.

Desde logo, de entre todos os PERSONAXES, destaca a protagonista, Sibila, unha científica de prestixio que tras unha vida de éxitos profesionais descobre que precisa ser nai.  A procura dese soño convertido en obsesión e a súa relación coa illa e a súa xente é clave na historia. Porén o nome chama a atención, por que Sibila? Non semella algo fortuíto, elixido ao chou, non é un nome común.  Sabemos que Sibila era unha profetisa na mitoloxía grega e romana capaz de coñecer o futuro e ademais que vivía en grutas ou preto de correntes de auga. Mais a propia autora contou na presentación do libro en Pontevedra que o nome elixiuno pola entomóloga Maria Sibylla Merian, pola relación que o pai do noso personaxe ten con ese mundo. Aínda así para os lectores que non pensaran neste dato e si no mitolóxico non é difícil  establecer esa relación xa que a nosa Sibila ten igualmente moito que ver co futuro e co líquido elemento, non só pola illa en si, tamén pola presenza nela dunha fonte que é esencial, a de Setestrelo, cuxa auga  vai buscar para darlla á nai moribunda e que ao final da novela volve cobrar protagonismo…, pero para  saber cal  haberá que lela. Vale a pena.

Así pois novela moi recomendable que, malia as dificultades que atravesa a protagonista e o mundo bastante inxusto e desalentador que describe, agasállanos cun final que nos deixa aínda un fío de esperanza, un chisco de fe na humanidade.

E iso é de agradecer.

                                                                                                                                             Charo Valcárcel

P.S. En breve publicaremos unha entrevista coa autora, que completará esta información.