O Pindo, levanta os seus 627 metros de altura a beira do mar de Carnota. A subida é doada e a paisaxe diferente a calquera outra ruta de montaña, cun aquel de maxia e natureza que nos fai repetir ano tras ano, nas mesmas datas, ao inicio de setembro, o reencontro co “monte”, como alí o chaman. Escollemos a ruta  máis directa, ben sinalizada, que comeza na aldea de Pindo; iniciamos  nunha corredoira ascendente que nos mete de cheo nas caprichosas formas das pedras que configuran este monte granítico, inspirador de numerosas lendas e historias. 

Pindo

Neste primeiro tramo, camiñamos baixo a sombra dos piñeiros que rebrotan despois do incendio devastador do 2013, ata chegar ao cruce co camiño que ven desde Caldebarcos, e “Onde se adora”. 

Pindo 2
Pindo 3

A partir de aquí, a sombra practicamente desaparece, porque a vexetación que nos acompaña é maioritariamente o carballo anano (quercus lusitanica), endémico no Pindo, uces e toxos, salpicados de flores do chamado falso azafrán (crocus nudiflorus), que iluminan o camiño.

Carballo
Uces
azafran

Facemos unha primeira parada para contemplar o mar, con Fisterra ao fondo, e poñer nome ás enormes pedras que temos diante: asentos, guerreiros, nais, ratos…. 

Continuamos a subida, por un camiño estreito, con rochas e ben definido, ata chegar a un fantástico miradoiro natural sobre a Praia de Carnota, a máis longa de Galicia. A Boca do río, a marisma que se crea na desembocadura do río Vadebois na propia praia, convida ao baño que nos agarda ao baixar. 

Dende o Pindo
Monte Pindo
Boca do Pindo

Pouco máis adiante, no Chan de Lourenzo, atopamos o gardián do monte, o Guerreiro, inmensa figura granítica emblemática na mitoloxía da zona. Preto do Guerreiro adivíñase algunha construción abandonada. 

A partir de aquí, o mar mais presente é o da ría de Corcubión, e a praia de Caneliñas, que acolle os restos da última baleeira galega. 

Guerreiro
Fisterra

O camiño encárase un pouco ata chegar a unha zona máis cha, que enlaza coa subida desde o Fieiro. Só queda o último tramo ata chegar á Moa, que nos agarda, coma sempre con vento e unhas vistas únicas desta marabillosa costa, desde Fisterra ata Corrubedo. As enormes lousas de pedra que compoñen a Moa están furadas polas chamadas marmitas de xigante ou pilancones, cavidades erosivas con moitos millóns de anos de antigüidade. A historia contémplanos, e nós a ela, demorándonos na paisaxe antes de iniciar o descenso

Marmitas
Moa
pano
Peque González Novoa

Peque González Novoa

Profesora

Son Peque González Nóvoa. Nacín en Pontevedra hai 63 anos, nunha familia das de aquela, “numerosa”. Estudiei Psicoloxía en Santiago e dediquei toda a miña vida laboral á docencia, no ensino público; nos primeiros anos como mestra de infantil e posteriormente como orientadora, ata que hai dous anos decidín pasar a esta etapa chamada xubilación. 

No meu percorrido de vida acostumo a definirme como muller, mestra, nai e avoa, sen orde prevalente, por que considero que son os elementos que conforman quen son.

Achégome a este grupo de xente que tivo a boa idea de poñer en marcha este proxecto “De vella a bella” coa intención de aprender e poder aportar un micrograo de area. Neste contexto no que vivimos, e nesta situación de pandemia, creo que todo o que implique a activación das persoas, sexa cal sexa a súa idade, é positivo. 

Salomé Álvarez

máis artigos

♥♥♥ síguenos ♥♥♥