Variacións Pérsicas (serie II): IIb. Sempre pasa por Ramón Caride

Comezou a historia da arte un día moi, moi distante, na semiescuridade dunha cova. O primeiro artista, alguén abrumado polo caos circundante e polas ameazas mortais, procurou a fondura dun abrigo na aba da montaña, e alí decidiu representar o mundo, reconstruílo ao seu xeito. Ordenouno impoñendo un método estrito nas imaxes pintadas naquel muro: as vulvas da fertilidade, as femias grávidas, os homes armados, as cazadas, os animais abaténdose submisos baixo as frechas… Traballou, tras daquela descuberta, moitas horas, cos dedos tinguidos en sangue, en óxido, en graxa. Só, abstraído, ensumido nas súas lembranzas e soños. E longo tempo despois do solpor, á luz insegura dos fachos, lume recén domeado daquela, admirou a súa obra, á fin satisfeito. A parede cuberta polos pigmentos, feitos agora signos, sinais dun universo restaurado.

   Absorto aínda na contemplación da obra primixenia, o primeiro artista non foi quen de erguer a vista e reparar na serpe que, silandeira,  se ía achegando aos seus pés ata o mesmo instante de sentir a picadura. Lamentablemente había, xa daquela, seres insensíbeis á arte.