Víctor Pedreira Crespo por Ana Santos Solla

Víctor Pedreira Crespo naceu na Coruña, en 1950, na rúa do Orzán. Seus pais vivían na Pobra do Caramiñal (onde seu pai fora destinado como Xefe de la Axencia do Instituto Nacional de Previsión) pero súa nai preferiu ir a dar a luz a capital, onde vivían súa nai e súas irmás.

O seu nome, Víctor Domingo Jesús, débello  ao seu pai Víctor, a seus avós Domingo e a seu padriño Jesús. Tres meses antes nacera o seu primo (fillo do seu padriño Jesús) e puxéronlle de nome Jesús Domingo Víctor; Jesús polo seu pai, Domingo polo seu avó materno e Víctor polo seu padriño (o pai de Víctor).

Víctor e Rosa de noivos en 1943

O seu pai Víctor Pedreira foi fillo tardío de Ascensión Reimúndez, que casou en segundas nupcias con Domingo Pedreira. Do seu primeiro matrimonio con Sebastián Sigüenza, de Viveiro, encadernador, tivo catro fillos: Julio, Jesús, Pascual y Teresa. Julio, con 13 anos emigrou a Cuba logo Arxentina e Uruguai, donde en 1928 publicou “Cantigas e verbas ao ar” con prólogo de Juana de Ibarbourou. En 1932 volveu a Galicia para casar e instálase en Vigo onde morre en 1965, foi cónsul honorario de Uruguai e membro da RAG dende 1956. Jesús, tamén emigrado a Cuba e logo a Nova York. Pascual, que chamaba a seu irmán Julio “o académico”, era bohemio e admirador de Baudelaire (“o divino”, chamáballe), instalouse tamén en Vigo e Víctor recorda que lle fixo ler “ As flores do mal” aos 14 anos. A única filla do matrimonio foi Teresa, que traballou de cigarreira na Fábrica de Tabacos de A Coruña.

Domingo Pedreira xa viñera da emigración en Nova York onde traballara en hostaleira. Cos cartos que trouxo  montou na Coruña un pequeno negocio de restauración. Casou con Ascensión en 1915 cando tiña 28 anos e Ascensión 39. En 1920, aos 44 anos tivo a Víctor Pedreira Reimúndez e un par de anos  antes  tiveran xa a María.

1942 Rosa, Engracia, Josefina e Miluca

Engracia e as súas fillas, Josefina, Rosa e Miluca pasaron moitas dificultades. Ca morte do seu home perdeu todo e quedou sen medio de vida. Empezou a traballar de costureira e pronto tamén as súas fillas; de bordadora Josefina, nunha papelería Rosa e Miluca nunha libraría.

Ata aquí un breve apuntamento da súa historia familiar.

Víctor no ano 1955 colexio da franja

En consecuencia,  fixo o bacharelato superior por ciencias, mais por designio paterno que por vocación, xa que el sempre tivo preferencia por as letras. En realidade, na súa casa consideraban que as letras eran más ben cosas de bohemios (como o tío Pascual) ou de señoritas.

Nos derradeiros anos de bacharelato con 16 anos sentíase a gusto con 4 compañeiros cos que compartía o gusto pola musica clásica a literatura e o teatro. A cultura veu da man dun grupo, militantes do partido comunista na clandestinidade que chegaban aos mozos a través da literatura: Lorca, Alberti, Neruda, Miguel Hernández… interesábase pola estética cun mensaxe subliminar político e impregnado de sensibilidade social. “Cristo foi o primeiro comunista da historia”, “botou a lategazos do templo ós mercadores e usureiros”. “É mais difícil que un rico entre no reino dos ceos que un camelo entre polo ollo dunha agulla”; “Cristo fíxose amigo dos pobres e dunha prostituta”. Eran estas frases que adoitaban a dicir.

Aos 17 anos matriculouse en medicina pensando xa na psiquiatría. Daquela interesáballe a poesía surrealista e xa lera “A interpretación dos soños” de Freud , e a súa “Psicopatoloxía da vida cotiá”, formas todas elas de expresarse o subconsciente.

Lembra o profesor Villamil de psicoloxía que se permitiu o luxo na súa despedida, en 1970, de dicir ós seus alumnos que non foran cómplices co réxime de Franco. O entusiasmo dun cirurxián novo, Joaquin Potel, que falaba con tal paixón que lle fixo mercar, por correo, un tratado de “Enfermidades de colon,  recto e ano” en inglés, que nunca leu. Sánchez Salorio oftalmólogo, era alto, elegante e rubio e semellaba un Kennedy. Falaba con brillantez dicindo que a saúde e a enfermidade están marcados pola cultura. Lembra un caso dun paciente do rural cun tumor baso celular, de  crecemento lento non metastático, na cara. Nunca lle dera importancia ata que lle afectou ao ollo e dicía que antes estaba en sequeiro, na meixela, e agora estaba en regadío, no ollo, que lle impedía ver. D. Ramón Domínguez, profesor de fisioloxía do que lle prendía o seu discurso, magnificamente estruturado e construído como un sólido edificio, cheo de sabedoría e de honestidade.

En maio do 68 houbo un movemento estudantil moi importante na Universidade de Santiago de Compostela, cunha participación significativa do partido comunista. Un dos principais líderes dese movemento foi Vicente Álvarez Areces, que moitos anos máis tarde chegaría a ser Presidente do Principado de Asturias co Partido Socialista. Aquí, como en París e en outros lugares de Europa, “os xóvenes combatíamos por un mundo mellor, máis libre, máis xusto e máis solidario. A utopía, no noso caso exigía, como paso previo, o fin da Ditadura”. De ese tempo recorda con emoción a “toma” da Facultade de Letras. Durante tres dias utilizouse a Facultade como eido cultural: fixéronse recitais de poesía,  interpretáronse cancións “protesta” e celebráronse conferencias improvisadas impartidas por relevantes personalidades da cultura, críticas coa Ditadura. Durante eses tres días aquelo parecía un campus dunha universidade europea o californiana.  Esa experiencia extraordinaria terminou co desaloxo pacífico por parte dos “grises”. Posteriormente,  intentouse repetir a ocupación coa toma da Facultade de Medicina pero,  neste caso, a cousa terminou pronto e mal, con un desaloxo de unha violencia particularmente brutal levada a cabo pola mesma Policía Armada. 

1970 Víctor e Mavi na praia de Riazor

Fixo as Milicias a continuación. O primeiro ciclo en Figueirido, logo o 2º no verán do 73 en Carabanchel, na Escola de Sanidade Militar. Naquel verán, a súa muller e seu primeiro fillo, David (nado o 30 de decembro de 1972) vivían en A Coruña. Ela traballaba de Médico de Garda no Hospital Municipal Labaca, como becaria. E él pasaba os fins de semana na Coruña, coa súa familia, onde  trasladábase desde Madrid en coche, con dous amigos coruñeses. O sábado, 13 de agosto de 1973, Víctor e seus amigos pensaron viaxar a Coruña en avión xa que non poideran saír do cuartel o venres (como era habitual) porque toda a Compañía fora arrestada por indisciplina. Pensaron, pois, en viaxar en avión o sábado para tratar de aproveitar mellor a fin de semana na Coruña. Sen embargo, o prezo do voo era excesivo para as súas economías e decidiron facer a viaxe en coche, como sempre. Ao chegar á altura de Astorga, hacia as 3 da tarde, nunha parada para tomar un bocadillo, viron na TV, horrorizados, que o avión de Aviaco que pensaran tomar aquel día  estrelarase en Montrove, moi cerca do Aeroporto de Alvedro, falecendo todos os pasaxeiros e a tripulación. Naquel momento pensaron que a súa precariedade económica lles salvara a vida. Ao final deste segundo ciclo de Milicias, viviron na distancia, pero con angustia e dor, o Golpe de Estado de Pinochet, en Chile, o 11 de setembro dese ano 1973. O terceiro ciclo das Milicias, lo difirió ao verán de 1976. Se trataba das “prácticas”, xa como psiquiatra no Hospital Militar de Coruña. E outra desgracia tería lugar naqueles meses: o repentino e prematuro falecemento do seu sogro na A Coruña o 29 de xuño de 1976. Por todo elo, tampouco da Mili ten un bo recordo.

Pero imos  volver un pouco atrás. Como se dixo, o primeiro ano de casados pasárono na Coruña xa que obtiveron ambos sendas prazas de Médicos Becarios no Hospital Municipal Labaca, de A Coruña. Alí practicaron unha medicina de Urxencias, tomando contacto coa Medicina Xeral, antes de facer a especialidade de Psiquiatría, que tanto dexesaban realizar.

Naquel tempo, a especialidade de psiquiatría  facíase o nas Cátedras de Psiquiatría das Universidades o nos Hospitais Psiquiátricos das Deputacións Provinciais. Eles optaron pola segunda vía, menos académica pero máis cercana á asistencia. O hospitais psiquiátricos acreditados para formar aos futuros especialistas convocaban, a nivel nacional, as prazas vacantes. As primeiras prazas de Médicos Internos e Residentes (MIR) de Psiquiatría que se convocaron naquel ano, foron 2 no Hospital Psiquiátrico de Albacete

1974. Víctor con David e Penélope no nacemento do río mundo en Albacete

E alí permaneceron 9 meses ata que en setembro dese mesmo ano  convocáronse outras 2 prazas de MIR no Hospital Psiquiátrico de Conxo, en Santiago de Compostela, que de novo obtiveron. Víctor  incorporouse inmediatamente pero Mavi de novo tivo que esperar a dar a luz a seu terceiro fillo, Víctor Benjamín, que nacería en A Coruña el 27 de novembro de ese año 1974. El 31 de decembro, ela incorporaríase para continuar a sua formación de psiquiatra, de novo sen haber podido gozar de baixa maternal.

A experiencia persoal e profesional en Conxo foi inesquecible e determinante para o futuro exercicio da súa profesión. O Hospital estaba en plena Reforma da asistencia. Tratábase de transformar un Manicomio tradicional nun auténtico Hospital psiquiátrico. Pasar de ser un lugar de marxinación e exclusión social, onde os enfermos eran recluídos e privados dos seus dereitos cidadáns, nun lugar de tratamento para a recuperación da súa saúde mental, nun contexto respectuoso cos seus dereitos. Alí traballaban excelentes psiquiatras que se formaron no estranxeiro: en Alemaña, no Reino Unido e o Xerente (Dr. Montoya) en USA. Algún destes magníficos profesionais militaba no Partido Comunista, na clandestinidade. Eran un exemplo de compromiso profesional e social. E así foi como tamén eles –que xa tiñan aos seus tres fillos- comezaron a militar no “Partido”, como xenericamente chamábase naqueles anos ao Partido Comunista, xa que na práctica era a organización política clandestina que combatía ao franquismo con maior eficacia. Eran tempos difíciles, escuros, de moito medo pero tamén de compromiso e determinación.

“Na primavera de 1975 tivo lugar en todo o país un acontecemento inédito, de extraordinaria importancia. Refírome á folga dos MIR que levou a cabo en toda España. A reclamación fundamental (aínda que non a única) era a reivindicación dun contrato laboral que substituíse á Bolsa que recibían ata entón. Curiosamente, os MIR de Psiquiatría -que non nos formabamos nos Hospitais da Seguridade Social (onde non existían servizos de psiquiatría), senón nos Hospitais Psiquiátricos das Deputacións- xa gozabamos dun contrato laboral (o que significaba cotizacións á Seguridade Social, dereito a baixas laborais e á percepción do paro) e, con todo, puxémonos en folga de solidariedade co resto dos MIR do país. En Conxo, ademais, solidarizáronse connosco algúns psiquiatras de persoal (os nosos xefes) e ata o Administrador do Centro. As consecuencias foron dramáticas: todos fomos despedidos xa que, naquel entón, non existía o dereito á folga. Despois de varios meses despedidos, a maior parte dos MIR conseguimos ser readmitidos ao gañar o preito nos Tribunais de Magistratura, debido a erros do procedemento seguido pola Empresa. Con todo, os psiquiatras de persoal non foron readmitidos e tiveron que buscar traballo noutros lugares. Algúns, como o Dr. José García ou o Dr. Francisco Torres, anos despois, instaurada xa a Democracia, ocuparon postos moi relevantes nos seus lugares de orixe: o primeiro foi nomeado Conselleiro de Saúde e, posteriormente, de Servizos Sociais no Pricipado de Asturias; o segundo, foi tamén unha peza crave na organización dos servizos de saúde mental en Andalucía e Catedrático na Universidade de Granada. Era xente excepcional, irrepetible, dun nivel profesional moi por encima do nivel medio do noso país e cun compromiso social inquebrantable, chegando a poñer en xogo a súa seguridade e o seu benestar persoal e familiar na defensa das súas ideas e dos seus valores. Eu estareilles profundamente agradecido mentres viva. E a miña muller, Mavi, tamén”. Terminado o período de formación, Víctor obtivo, en novembro de 1978, unha praza de Xefe de Sección en Conxo. Pouco despois, en 1979 sacaron 4 prazas de Psiquiatras na Deputación de Pontevedra e tamén as gañaron os dous. Ela foi destinada ao “Hospital Psiquiátrico  Rebullón” de Vigo e el ao Hospital Provincial de Pontevedra para crear un servicio de Psiquiatría, inexistente ata entón. A familia decidiu vivir en Vigo tocándolle a el viaxar a diario a Pontevedra.

Empezou só, con un bolseiro de primeiro ano, un grupo de auxiliares de enfermeira (especialistas en psiquiatría), unha traballadora social (Paloma) e 12 camas nun  semisoto, pequeno e escuro, para o ingreso dos pacientes máis graves.  Non había nin psicólogos nin enfermeiras. En 1982 foi nomeado Xefe del Servizo de Psiquiatría do Hospital Provincial. O Servizo foi desenvolvéndose progresivamente ampliándose a plantilla e creándose, co tempo, unha nova Unidade de Hospitalización de 18 camas e un Hospital de Día.

Víctor e Mavi con Víctor, Penélope e David en 1992

En setembro de 1994 regresou á súa praza de Xefe do Servizo de Psiquiatría do Hospital Provincial. Posteriormente produciuse a transferencia do Hospital Provincial ao Sergas e creouse o Complexo Hospitalario de Pontevedra (que incluía o Hospital Provincial e o Hospital Montecelo) e foi nomeado Xefe do Servizo de Psiquiatría do Complexo Hospitalario de Pontevedra (CHOP). Nese tempo, continuou desenvolvéndose a Rede Asistencial do Servizo, coa creación de varias Unidades de Saúde Mental Comunitarias e unha incipiente rede complementaria de recursos de rehabilitación extrahospitalaria (Centro Ocupacional e Pisos Tutelados para pacientes novos sen apoio familiar) que xestionaba xa a Asociación de Familiares e Amigos de Persoas con Enfermidade Mental “Alba”, creada en 1997 a iniciativa dun grupo de familiares –maioritariamente nais- de persoas enfermas lideradas por Dna. Carmen Martínez, co apoio entusiasta da Traballadora Social Paloma Rodríguez Español e do propio Víctor Pedreira. Hoxe esta excelente Rede está dirixida moi competentemente polo Psicólogo Clínico Roberto Cordovés. En agradecemento ao compromiso dos seus promotores, o Centro Ocupacional leva o nome de Paloma Rodríguez Español e Víctor foi nomeado Presidente de Honra da Asociación .

 En 2005 o Partido Popular perdeu a maioría absoluta no Parlamento de Galicia. O socialista Emilio Pérez Touriño fué nomeado Presidente da Xunta de Galicia e creouse o Goberno Bipartito PSOE-BNG. Víctor foi nomeado Subdirector Xeral de Saúde Mental e Drogodependencias, cargo que ocupou durante todo o goberno progresista, ata 2009. Durante ese tempo, creouse unha única unidade administrativa para a xestión da atención á saúde mental e ás drogodependencias porque estas non son outra cousa que auténticos problemas de saúde mental. Tratábase, en última estancia, de integrar a atención ás drogodepencias na Rede do SERGAS, xa que non parecía lóxico que as drogodependencias continuasen sendo atendidas en centros dependentes de certos Concellos e de Ong, á marxe do SERGAS. Durante eses case 4 anos aprobouse o primeiro “Plan Integral de Saúde Mental de Galicia 2006-2011”. e desenvolvéronse os recursos correspondentes aos 3 primeiros anos. Tamén levou a cabo a integración funcional da Rede de Drogas no Sergas pero non deu tempo a levar a lograr a segunda fase, a integración administrativa, que, por certo, aínda está pendente de materializarse.

Nas Eleccións Autonómicas de 2009, o PP recuperou, pola mínima, a maioría absoluta e Núñez Feijóo foi nomeado Presidente da Xunta de Galicia. Produciuse, loxicamente, o cambio de Goberno e Víctor foi cesado en maio dese ano do seu cargo de Subdirector Xeral de Saúde Mental e Drogodependencias. Ata aí, todo normal. O que non foi normal é que, ademais de ser cesado do cargo que ocupaba na Xunta (de libre disposición) recibiu un segundo cesamento: o de Xefe de Servizo do Complexo Hospitalario de Pontevedra, cargo do que se atopaba en situación de “excedencia especial” para ocupar o cargo público no Goberno da Xunta. Naturalmente, tratábase dunha irregularidade e anunciou que emprendería accións legais contra ese cesamento, totalmente ilícito e inesperado.

Como consecuencia do anuncio de accións legais por parte de Víctor contra o seu cesamento devolvéuselle a Xefatura do Servizo pero, a pesar das promesas do Xerente, ao final resultou que o novo nomeamento era só en “comisión de servizo” (é dicir, “en funcións”) o que lle daba unha gran inestabilidade ao cargo do que podería ser cesado en calquera momento sen necesidade de que houbese razóns obxectivas para iso. Aínda así se lle mantivo “en funcións” ata que a praza de Xefe de Servizo foi convocada de novo e adxudicada, de forma fraudulenta a outro candidato que tiña menos experiencia clínica e un currículo abismalmente inferior. Iso ocorreu en outubro de 2012, data no que foi relevado da Xefatura, a través dun proceso selectivo infestado de irregularidades. Foi un auténtico escándalo con gran repercusión mediática.

 A partir dese momento, Víctor recorreu o resultado #ante a xustiza e gañou o preito en 1ª Instancia, en sentenza ratificada en 2ª Instancia polo Tribunal Superior de Xustiza de Galicia. Ambas as sentenzas confirmaban que o proceso selectivo non se axustou a dereito e produciuse “desvío de poder” na adxudicación da praza e obrigábase ao Sergas para repetir a oposición cunha nova Comisión de Avaliación imparcial. A proba celebrouse en febreiro do 2019 pero o outro candidato, ao non contar cunha Comisión “amiga” como a anterior, non se presentou e a praza adxudicóuselle a Víctor en abril de 2019, pero con efectos retroactivos desde outubro de 2012. Todo este penoso proceso durou 7 longos anos.

 “Foi unha vitoria moral. Eu xa estaba xubilado desde xaneiro de 2015 e non puiden reincorporarme, pero mereceu a pena unha loita tan longa e tan dura. Era unha cuestión de dignidade e de xustiza. Os que actuaron de forma ilícita foron sancionados ou reprobados. Os médicos que formaron parte da primeira Comisión de Avaliación foron, para a súa vergoña, reprobados pola Comisión Central de Deontología do Consello Xeral de Colexios Médicos de España e o equipo directivo do Complexo Hospitalario de Pontevedra foi finalmente relevado dos seus cargos. O candidato ao que se adxudicou inicialmente a praza foi cesado e pediu o traslado a Santiago. Ao final, por fin, fíxose xustiza”.

Sempre sentiu que a sua vida estivo marcada pola política, pero non quixo dedicarse profesionalmente a ela. Se sinte profundamente socialista porque cre que é a doutrina política que mellor conxuga dous valores, para el irrenunciables: a liberdade e a xustiza social. E gústalle lembrar as verbas de Willy Brant: “tanto mercado como sexa posible, tanto estado como sexa necesario”.

aDo que se sinte máis satisfeito é de transmitir os valores a súa familia. Considera que a familia é unha especie de cooperativa que se pon en funcionamento, como una piña, cando fai falta.

E nótaselle un lexítimo orgullo cando fala da súa esposa, dos seus fillos (incluíndo os “políticos”) e dos seus netos. Sempre respectou as decisións dos seus fillos e nunca pretendeu influírlles na elección dos seus estudos e profesións. De feito, ningún elixiu dedicarse á Psiquiatría (como os seus pais) nin a ningunha outra especialidade médica. Así, David, o maior, é Doutor en Xeoloxía e Profesor Titular no Departamento de Xeoloxía da Universidade de Oviedo; sente paixón pola montaña e é un excelente fotógrafo, sobre todo da natureza. Penélope é Licenciada en Filoloxía Hispánica e en Antropoloxía Social e Cultural; a súa paixón pola literatura levoulle a fundar, xunto a Moisés Barcia, “Rinoceronte Editora” e a dirixir “Edicións Barbantesa” e, oxalá, que nun futuro próximo a leve á terceira aventura editorial. Víctor Benjamín, o menor, é Licenciado en Xeoloxía pero nunca exerceu esa profesión xa que os seus anhelos e afeccións leváronlle ao mundo do teatro e do cinema onde, despois de ter algunhas experiencias interesantes como actor e, mesmo, como director, parece decantarse (polo menos neste momento) pola faceta de guionista, participando no guión de diversas series como “Vivir sen permiso”, “Entrevías”, “A cociñeira de Castamar”, “A caixa de area” e “A lei do mar”.

 Goza da literatura, sente paixón pola música e auténtica veneración por Bach. Goza da comida, sobre todo cando a comparte coa súa familia e amigos. Gústalle viaxar e descubrir paisaxes, gastronomía e culturas diversas. Pero, sobre todo –para ben ou para mal- encántalle o debate apaixonado sobre todo aquilo que considera importante.

En relación ás súas viaxes destaca algúns que máis lle impactaron por uns ou outros motivos:

O que realizou coa súa esposa, Mavi, a Nicaragua no verán de 1986, onde pasaron un mes. Celebrábase o 7º Aniversario da Revolución Sandinista que acabou cunha das ditaduras máis crueis de hispanoamérica, a do ditador Anastasio Somoza. Lembra que no avión que lle levou a Nicaragua viaxaba o soado escritor Salman Rushdie que ía participar nun encontro de escritores que apoiaban ao novo goberno e que máis tarde sería condenado á morte polo fanatismo islámico como consecuencia da publicación da súa novela “Os versos satánicos”. Impresionoulle o país pola beleza da súa natureza exuberante e tamén pola esperanza, a ilusión e a solidariedade coa que o pobo se dispoñía a vivir unha situación nova que ofrecía educación, sanidade e servizos básicos para todos nun contexto de gran escaseza de bens de consumo. E o que non lle perdoa a un dos principais heroes daquel triunfo sobre a ditadura, Daniel Ortega, é a deriva totalitaria da súa evolución posterior, traizoando os principios de liberdade e xustiza que tiña no seu inicio o movemento sandinista.

Víctor e Mavi con Angel e Estrella en Tunes en 1996

Outras dúas viaxes que lembra especialmente foron os que realizaron el e a súa esposa a Eslovaquia na primavera do 2000 e a Estrasburgo en xuño de 2003. En ambos os casos, tratábase de visitar á súa filla Penélope que obtivera unha praza do programa oficial de “Español para estranxeiros” en senllos Institutos de Kosice (Eslovaquia) e Estrasburgo (Francia). A viaxe a Eslovaquia foi máis longo e permitiulles coñecer un pouco o pais que facía poucos anos aínda que saíra da órbita soviética. Foi unha viaxe preciosa xa que a primavera, despois das rigorosas neves do inverno, estaba esplendorosa. Gustoulles moito a visita á capital, Bratislava, a Kosice (onde vivía Penélope, case na fronteira con Ucraína) e aos Montes Cárpatos. O segundo destas viaxes foi a Estrasburgo para recoller a Penélope ao terminar o curso. Non coñecían a cidade e gustoulles o ben consevada que estaba a parte antiga e toda a cidade tan coidada e tan enche de flores. Tiveron a oportunidade de coñecer persoalmente a Annie e a Roland, a parella de profesores franceses, compañeiros de Penélope no Instituto que, dalgunha maneira, a “prohijaron” durante as primeiras semanas da súa estancia en Estrasburgo. Unha parella estupenda coa que manteñen unha relación de amizade, pasando estancias os catro en Galicia, no sur de Francia (nunha casa que teñen preto dos Pireneos) ou viaxando xuntos por Italia.

Lembra tamén outras viaxes que lle gustaron especialmente como o que fixo hai 30 anos a Grecia con Mavi e un matrimonio de bos amigos e compañeiros de profesión, Estrella e Ángel, durante 15 días: Atenas, viaxe en coche polo Peloponeso e, por suposto, visita á Illa de Mykonos. Pero se tivese que elixir un país polo seu patrimonio histórico, a súa impresionante arquitectura e a súa diversidade cultural, ese é Italia, onde gústalle volver sempre para visitar de cada vez unha rexión diferente: Liguria, Véneto, Toscana, Costa Amalfitana, Umbría… E quedan tantas aínda. Nos últimos anos afán viaxar, el e a súa muller, cos seus amigos franceses, Annie e Roland. Son viaxes máis intensivas que extensivos para coñecer ben unha rexión concreta. En xuño de 2022, para celebrar os 50 anos de casados fixeron unha viaxe breve de 4 días a Florencia cos seus 3 fillos, en recordo doutro que tamén fixeron os 5 polo sur de Francia en 1997 para celebrar os 25 anos de casados.

Pero se hai un sitio onde Víctor se atope a gusto ese é Anceu. No ano 1988, eles vivían en Vigo pero buscaban una segunda vivenda en el campo para vacacions. Atoparon por casualidade unha casa para rehabilitar en Anceu. Tratase dunha casa de estilo indiano con elementos propios da arquitectura modernista. Alí gústalle recibir a visita dos seus amigos e pasar uns días xuntos. Unha das visitas máis desexadas e de cuxa estancia máis gozan Víctor e Mavi, é a de Juanjo Ordoñez e Carmen Queralt, que viven en Madrid. Carmen é ilustradora de literatura infantil (sobre todo) e Juanjo é Profesor de Literatura (xubilado). Alternan con eles as súas estancias en Anceu coas que pasan en Asturias, nunha casa que eles teñen na costa do occidente asturiano (Juanjo é asturiano de orixe).En ocasións gústalles facer xuntos algunha viaxe curta e intensa a algún lugar, de especial encanto, da España baleirada. Alí pasan temporadas en familia coa tranquilidade que dan os anos e a alegría dos seis netos. E alí, o 7 de maio de 2016 celebrouse a voda dos seus 3 fillos. Unha voda orixinal que recolleu a prensa local xa que os noivos contaban xa con varios anos de convivencia e, en total, con 6 fillos. A Voz de Galicia  Faro de Vigo

Dos premios e distincións que recibiu ao longo da súa vida, destaca 2: A Cruz Branca da Orde ao Mérito do Plan Nacional sobre Drogas, recibido de man do Ministro de Sanidade Bernat Soria o 30 de xaneiro de 2008 e o Premio Cidade de Pontevedra 2017, recibido de man do Alcalde de Pontevedra Miguel Lores o 20 de xaneiro de 2018.

Ten soños sen cumprir como dirixir unha orquestra de música clásica, di que é imposible porque di que ten “amusia motora” (é dicir, incapacidade para reproducir a música), escribir un relato de carácter experiencial (ese ten esperanza en facelo) e ir a Africa central coa súa muller xa que ela naceu en Guinea Ecuatorial.

E, como reflexión final, nos deixa a seguinte:

“A vida de cada persoa é, en boa medida, froito do azar pero tamén o é dalgunhas decisións que tomamos e das súas consecuencias. Debo agradecer ao azar a sorte de nacer nun país marabilloso, nun momento histórico apaixonante e no seo dunha boa familia. Dela, da miña familia, aprendín o valor do traballo, do esforzo persoal e do respecto aos demais; tamén o valor da calor, do afecto, do agarimo na familia. Tiven, tamén, a fortuna de atoparme no camiño con persoas excepcionais que espertaron en min o amor pola literatura, pola música (especialmente a clásica) e pola cultura, en xeral e que me ensinaron o valor do compromiso social. Pero, sobre todo, tiven o privilexio de coñecer a Mavi. Pola miña banda, tiven a intelixencia de aproveitar esas oportunidades que o azar me regalou e, en especial, tiven o acerto de unir, para sempre, a miña vida á de Mavi. E por iso síntome enormemente afortunado e feliz ata onde ao ser humano élle dado ser feliz”.

Despedímonos coa sensación de que quedan moitas cousas sen falar como seu amor pola música clásica. Vin en Víctor un home valente que non se deixou amedrentar polo sistema e loitou pola xustiza e benestar na sanidade pública e tamén por coherencia cos seu principios. Grazas Víctor pola túa predisposición sen tempo para facer esta historia de vida cargada de historias vividas.

Galería de fotos