Meli Fandiño Barbosa por Ana Santos Solla

A voz inconfundible das ondas de Pontevedra, unha muller de carácter que non tiña o gusto de coñecer. Foi durante as xornadas de “As mulleres que opinan son perigosas” cando me atrevín a falar con ela, sentina moi próxima e decidiu pensar a proposta que lle facía, contestoume uns días despois.

 Hoxe a nosa historia de vida é a de …….

Hermelinda Fandiño Barbosa, máis coñecida como Meli Fandiño,  naceu en Praceres o 16 de xaneiro de 1950, filla de Andrés e Dolores. Unha familia lonxeva xa que a súa avoa morreu uns días antes de cumprir 100 anos, o seu pai con 94 e a súa nai, que aínda vive, ten 95.

Seu pai, alcumado o Rubio, foi traballar a Venezuela a principios dos 50. Alí estivo conducindo un camión facendo a estrada transamazónica, gustáballe traballar cos alemáns porque eran moi firmes e bos traballadores, mais dunha vez díxolles “ se non estiverades vos aquí eu quedaría na selva”, referíndose a quedar en Venezuela . Volveu cando ela tiña 6 anos pero marchou de novo. Escribía con frecuencia e dentro das cartas mandaba uns sobres pequeniños para ela, que lle lía a nai.

Con dous anos empezou no Colexio Sagrado Corazón de Praceres, alí había seccións de ricos e pobres, non se xuntaban nin no recreo e non compartían aula.

Meli de cuarta na primeira fila comezando pola esquerda

Aprendeu a ler nos libros grandes da igrexa, eses que teñen moitos debuxos. Lémbrase da madre Ortega que era pequerrechiña, da madre Crespo, con pencas, da madre Alonso que era moi alta…

Con 6 anos mercaron unha casa e viñeron para Mollabao , cambiou de colexio e foi ás Calasancias, cando estaban na Praza de Méndez Núñez, só se lembra dun rapaz que estaba na súa clase. Alí fixo a comuñón aos 7 anos. Seu pai mandou a tea para facer o vestido e seica a súa nai cando o foi buscar a Correos tivo problemas para collelo e non lle quedou máis remedio que recorrer a un coñecido para que intercedese por ela, o estraperlo estaba  a orde do día.

Aos dez anos preparou o ingreso e ao aprobar foi ao instituto pero deuse conta que iso de estudiar non lle gustaba moito, era boa en Educación Física e Labores, aínda que o que máis lle gustaba eran as Matemáticas con D. Ignacio, en Francés,  tiñan a D. Antonio, da academia Buela, que un día enfadouse con elas por non traer a tarefa feita e malloulles nas mans, 40 golpes a cada unha. Estivo catro días sen poder pechalas, súa  nai foi ao instituto enfadada e díxolles: “ a miña filla non a volvan a tocar, se teño que facelo xa o farei eu”.

Ela non estudaba porque se aburría. Lembra que o seu profesor D. Ignacio díxolle a súa nai “a súa filla é unha rapaza moi guapa que vai casar e dedicarse ao seu marido e non precisa estudar”, mais do seu grupo casaron todas menos ela.

A súa nai foi falar co seu padriño, que era José Hermida, o propietario de Radio Pontevedra, para ver onde podía traballar. Estaban nun despacho e fíxolle unha proba, colleu unha revista de náutica e díxolle: “le ese artigo”, ela leuno e, aínda que se trabucou moito a el gustoulle a voz que tiña cun ton claro e sen acento, e levouna áa emisora.

De 1966 a 1968 ía á emisora todos os días para  aprender, alí practicaba, lía e presentaba discos. Foron os seus compañeiros Tito Ageitos, Ricardo Barajas, Adrio, Fuentes Mora, Encarna e Lelé, como cariñosamente chamaban a Mª Elena Alonso, aquilo era unha escola de traballo e de vida.  Durante moitos anos foi a máis nova da emisora.

O seu primeiro programa chamábase ¿Que quiere usted oir? no cal lle pedían cancións a través de postais. Recorda que en épocas moi sinaladas coma o Carme, 14 febreiro etc. estaban dende á  mañá á noite lendo dedicatorias no programa Discos dedicados.

Empezou a traballar un 8 de marzo, agora Día da Muller Traballadora.

As mulleres encargábanse dos discos dedicados, de ler as noticias escritas por homes e a publicidade. mentres eles tiñan os deportes e as noticias, elas facían o control para os compañeiros.