Bordadosos de Marigel Pérez García

Bordadosos de Marigel Pérez García

bordadoso

Como viajaba mucho en tren, solía aprovechar el tiempo bordando la base de los “bordadosos” que solían utilizarse como cabeceros. El principio es aburrido, porque son un sinfín de líneas grises que sirven para separar los colores. Por eso aprovechaba el tiempo de viaje en tren para bordar esas rayitas, dado que no podía hacer nada más. Un día un revisor le dijo: “Señora, a veces comentamos los compañeros como puede usted hacer siempre esas cosas tan aburridas”. Desde aquel momento, cuando viajaba en tren, llevó siempre en el bolso fotos de las obras terminadas. Y cuando aparecía el revisor de turno se las enseñaba, lo que era seguido de un “Ah, caramba” lleno de admiración.

Marigel Pérez García

Marigel por Isidro

Marigel Pérez García

Artista creativa durante más de media vida en Italia, ahora compagina su sabiduría impartiendo cursos

Historia de vida

Lanoso de seda

máis artigos

♥♥♥ síguenos ♥♥♥

Lanoso de seda de Marigel Pérez García

Lanoso de seda de Marigel Pérez García

Lanoso de seda

Un día fue a la tienda el trapero del pueblo con una bolsa. Le dijo que, vaciando la casa de su bisabuela, encontró un montón de madejitas de seda que ella usaba para bordar edredones a cadeneta…  a finales de 1800, claro. Ella las guardó cuidadosamente hasta que un día las utilizó para hacer este cuadro. Los ricitos se deben a que la seda estuvo enroscada unos 100 años.

Marigel Pérez García

Marigel por Isidro

Marigel Pérez García

Artista creativa durante más de media vida en Italia, ahora compagina su sabiduría impartiendo cursos 

Historia de vida

máis artigos

♥♥♥ síguenos ♥♥♥

Os amantes por Selo Blanco

Os amantes por Selo Blanco

Marina Abramovic e Ulay coñecéronse en Amsterdam en 1976. Ela, serbia, facía unha performance na que cunha coitela debuxaba unha estrela comunista ensanguentada no seu ventre.

Él, alemán, nado o mesmo día do ano que ela, un día 30 de novembro, e tamén adicado á arte da performance, observaba.

A partires dese encontro formaron parella sentimental e artística co nome de “O Outro”.

Os seus traballos, cargados de simbolismo, sempre tiñan como eixo os seus corpos e as relacions humanas.

 Déronse labazadas, gritaron, fixeron chocar os seus corpos, uniron as súas bocas ata o esvaecemento.

performance

The Lips of Thomas, 1975-1997

Marina Abramovic e Ulay

Marina e Ulay 1980

Marina e Ulay, gritos

Museo de arte Reina Sofía

Foron doce anos moi fructíferos, dunha simbiose perfecta, pero con épocas duras nas que case que non tiñan para comer. Parte dese tempo, concretamente cinco anos, viviron viaxando nunca furgoneta e ían facendo os traballos que xurdían polo camiño a cambio de comida, simplemente para sobrevivir.

Furgoneta de Marina e Ulay

Para escenificar o seu amor planificaron unha  das súas maiores obras: The Lovers. A idea era percorrer en solitario os 2.500 kilómetros da Gran Muralla China, cada un dende un extremo, él dende o deserto de Gobi e ella dende o Mar Amarelo e prometerse no lugar de encontro. 

Pero nos oito anos que tardaron en obter os permisos das autoridades chinesas, a relación, parece ser que por infidelidades e rivalidade profesional, esgotouse, así que no lugar no que se atoparon logo de camiñar tres meses, en vez de prometerse amor,  fundíronse nunha loga aperta para despedirse e dar por rematada a relación.

A partires dese momento, seguiron as súas carreiras por separado, pero con moito máis éxito para Marina. Segundo o propio Ulay, pola ambición dela e a vagancia del.

 Pasados 23 anos, en 2010, o MOMA celebrou unha retrospectiva de Marina Abramovic, The artist is present. Alí mostráronse parte das súas biografías, os vídeos de todas as performances e ata a furgoneta.

expo Marina

Fotografía de Jonathan Muzikar

Ao longo dos tres meses que durou a exposición, Marina permaneceu oito horas diarias ininterumpidas sentada nun extremo dunha mesa (ata foi instalado un vater oculto na cadeira); ao outro lado da mesa outra cadeira esperaba aos visitantes que se quixeran sentar. Tratábase de soster a mirada, sin prisa e en silencio. Pasaron pola exposición 850.000 persoas, moitas das cales non dudaron en pasar polo experimento.

 Unha desas persoas foi Ulay.  Preparado ou non, este foi o seu encontro.

Ulay, enfermo de cancro linfático, faleceu o 2 de marzo de 2020.

 Posteriormente publicouse o documental “No predicted end ”  que tiñan grabado en agosto de 2018 cando se cumplían os 30 anos despois da súa aperta na Muralla Chinesa, no que os dous, fronte a fronte, fixeron repaso das súas vidas e obras xuntos, coas súas luces e sombras.

Ao final dese documental, Marina, collendo as mans a un Ulay xa enfermo, dille:

“Nunca esquecerei aquel momento no MOMA en que me saltei as normas, e eu xamais salto as normas, pero en aquel momento o fixen  porque ti non eras un visitante calquera, ti fuches a miña vida”.

Selo Blanco Blanco

Selo Blanco Blanco

Profesora de dibujo

Selo Blanco Blanco. Nace en Chantada el 28 de mayo de 1961. Dos años después su familia se traslada a Vigo, donde reside hasta 1989. Arquitecto por la E.T.S.A de La Coruña. Ejerce como profesora de Dibujo en el IES Valle Inclán de Pontevedra desde el año 1996 hasta la actualidad.

O suicidio máis fermoso

máis artigos

♥♥♥ síguenos ♥♥♥

Desexo poliédrico por Tinso Pousseu

Desexo poliédrico por Tinso Pousseu

Estamos inmersos nunha sociedade na que a miúdo se confunde o amor coa paixón.

As relacións afectivas poden producir espellismos en torno aos nosos sentimentos, y estes cos seus desenfoques ou desencontros  poden chegar a enredarnos a alma.

É probable que noutras épocas acontecera o mesmo, noutras circunstancias, por outros motivos e con outras consecuencias, pero tamén con idéntica intensidade e ímpeto que na nosa.

Coa aparición das redes sociais os lazos interpersoais deron un xiro significativo, de forma que hoxe aparentemente temos moitos mais amigos e coñecemos moita mais xente da que nunca puidemos imaxinar.

Co tempo van xurdindo as dúbidas e as incertezas acerca da veracidade ou/e a calidade das devanditas interactuacions, pois nunca como na actualidade tivemos a oportunidade de crear un perfil IDEAL, á medida do noso ego e das nosas ambicións… e TAMÉN á das alleas, o que pode chegar a confundir porque, como dicía Wendy Guerra, “a realidade é so unha aresta do que vemos”.

Desexo poliedrico

Con estas reflexións, van xurdindo trazos, formas e cores, que a través dun prisma poliédrico intentan plasmar ese mundo confuso e nebuloso dos desexos, que aspiran a someternos e a escravizarnos coa promesa dunha felicidade improbable.

 “A verdade de toda paixón precisa de certo finximento para poder sobrevivir“.

Joseph Conrad

Agustín Pousseu Loira

Agustín Pousseu Loira

Arquitecto

Agustín Pousseu Loira. Nace en Río Grande do Sul, Brasil en 1958. Fillo de emigrantes galegos. Arquitecto pola E.T.S.A de A Coruña.

Dende moi novo mostra paixón pola pintura e compaxina esa arte coa profesión  de arquitecto.

Recibiu o 1º  premio do concurso nacional Ferrogrés-Arquitectura 1995 pola obra do Pavillón Polideportivo de Bueu. Accésit Premio 25 anos, convocado polo colexio Oficial de Arquitectos na súa delegación de Pontevedra.

Na pintura e na escultura ten unha longa traxectoria en exposicións individuais e colectivas.

Tamén ten obra literaria inédita “En procura da verdade”, “Cousas de mente preñada”, “Kroatopía e o poemario “Poesía de corto metraje”.

Ten publicado un relato ilustrado coa súa propia obra: “El bosque de Acivro”.

O seu traballo plástico é amplio e abrangue obras de linóleo, plumas a tinta chinesa, pinturas ao óleo e acrílicas, etc. Na escultura ten traballos esculpidos en madeira, en terracota e esculturas de bronce.

Na actualidade está a levar a sua obra plástica á xoería en prata, ouro e resina.

Miña ruliña

máis artigos

♥♥♥ síguenos ♥♥♥

Miña Ruliña por Tinso Pousseu

Miña Ruliña por Tinso Pousseu

O QUE NOS CONTA TINSO: “MIÑA RULIÑA”

     Miña rula, ruliña, rula…, nestes termos expresámonos os homes… NAMORADOS. En Galicia coñecemos a existencia desta pomba migratoria, bela ave fuxidía e misteriosa, talvez porque tamén a aprecian os cazadores.

O certo é que o seu comportamento dista moito das súas irmás as pombas comúns, que invaden as nosas prazas e as mesas das terrazas dos bares onde nos imos relaxar das nosas tarefas cotiás. Esta presenza prodúcese con total impunidade e aleivosía, a presenza da cal se fai tan notoria que forma parte da nosa paisaxe urbana.

Pero a vida está chea de matices, de presenzas, segredos e ausencias que poden pasar desapercibidos por non nos resultar tan visibles…, xa o dicía Saint-Exupéry no Principiño, que “o esencial é invisible aos ollos”.

E certos artistas, entre os que me inclúo, eses seres tan perceptivos e doadamente impresionables, ateigados de fantasía, e que ven a realidade a través do prisma da súa peculiar sensibilidade, van fixar o seu pincel, a súa pluma, o seu instrumento musical, etc., no que chega directamente ao seu hipotálamo. O seu quefacer artístico céntrase e afonda no que a realidade ofrece á súa atenta e personalizada imaxe visual.

Rula

A pomba torcaza está presente nas nosas vidas cunha discreción tan medrosa que logra pasar desapercibida. Así, vémola sucar os aires co seu forte bater de ás, ou empolicada ás últimas ramas das árbores máis altas, lucindo as súas belas tonalidades na súa característica e vistosa plumaxe… aos que estamos atentos á súa presenza.

Os primeiros bosquexos van xurdindo a través desa maraña de pensamentos e reflexións… para concretarse en múltiples pinceladas, oprimidas (presas) nunha composición volumétricogeométrica, que determina a forma material persoal na que se transforma a realidade observada.

Creo que o verdadeiro valor dos creadores consiste precisamente nesa valentía de facer visible o seu mundo interior, para que todos nos coñezamos un pouquiño máis e MELLOR…, xa o dicía Joseph Conrad…” ninguén coñece as súas propias e astutas manobras para fuxir da torva sombra que se esconde detrás do feito de coñecerse a si mesmo”…

Agustín Pousseu Loira

Agustín Pousseu Loira

Arquitecto

Agustín Pousseu Loira. Nace en Río Grande do Sul, Brasil en 1958. Fillo de emigrantes galegos. Arquitecto pola E.T.S.A de A Coruña.

Dende moi novo mostra paixón pola pintura e compaxina esa arte coa profesión  de arquitecto.

Recibiu o 1º  premio do concurso nacional Ferrogrés-Arquitectura 1995 pola obra do Pavillón Polideportivo de Bueu. Accésit Premio 25 anos, convocado polo colexio Oficial de Arquitectos na súa delegación de Pontevedra.

Na pintura e na escultura ten unha longa traxectoria en exposicións individuais e colectivas.

Tamén ten obra literaria inédita “En procura da verdade”, “Cousas de mente preñada”, “Kroatopía e o poemario “Poesía de corto metraje”.

Ten publicado un relato ilustrado coa súa propia obra: “El bosque de Acivro”.

O seu traballo plástico é amplio e abrangue obras de linóleo, plumas a tinta chinesa, pinturas ao óleo e acrílicas, etc. Na escultura ten traballos esculpidos en madeira, en terracota e esculturas de bronce.

Na actualidade está a levar a sua obra plástica á xoería en prata, ouro e resina.

máis artigos

♥♥♥ síguenos ♥♥♥

Mathurin Méheut por Ghislaine Gourlaouen

Mathurin Méheut por Ghislaine Gourlaouen

Difficile de parler et de comprendre MM et son œuvre sans connaître un peu sa biographie.

Il en ressort une impression d´activité trépidante, une vie bien remplie et riche d´événements : Mathurin Méheut est un homme de son temps, de son époque quelquefois très agitée ; tout l´intéresse, c´est un homme curieux , qui voyage et quelquefois très loin. Mais il revient aussi au pays , son pays, la Bretagne qui est l´objet d´une très grande partie de son œuvre.

M.Méheut est connu en France comme peintre et illustrateur. Il était né dans une famille d´artisans ; de fait en 1896, il entre en apprentissage à Lamballe chez un peintre en bâtiment. Ses premiers dessins datent de cette époque. C´est en 1898 qu´il va entrer à l´École régionale des beaux-arts de Rennes. Il s´installera ensuite à Paris (1902). Il travaille à la revue Art et Décoration et publie des illustrations sur les poissons et les coraux. Parallèlement il s´inscrit àl´École nationale supérieure des arts décoratifs à Paris. Il effectue son service militaire de 1903 à 1904 à Saint-Lô (Normandie).

l'activité d'un port
“C’est une allégorie de la vie marine”. Cette tapisserie de haute lice tissée aux Gobelins, sur une grève, des marins à l’aide de cabestans ramènent les embarcations.
macareux
Ces macareux font partie de la tapisserie antérieure
animaux
Méheut a beaucoup croqué les animaux qu’il allait parfois observer dans les cirques ou dans les zoos.

En 1905, après son mariage, le couple se fixe à Paris dans le XV è arrondissement. De 1910 à 1912, Mathurin Méheut séjourne et travaille à la station biologique de Roscoff, où il peut observer et dessiner le milieu marin dans un contexte scientifique. C´est là qu´il crée les bases de l´ouvrage Étude de la mer 1913-1914. Une exposition qui lui est consacrée au musée des arts décoratifs de Paris en 1913, réunit 450 œuvres sur la flore et la faune marine réalisées à Roscoff.

Méheut est lauréat de la « Bourse autour du monde » attribuée par la Fondation Albert-Kahn

  Il peut ainsi voyager à Hawaï puis au Japon où son séjour est interrompu par la mobilisation générale:  c´est le début de la première guerre mondiale. Méheut rentre en France et est incorporé en octobre au 136è régiment d´infanterie d´Arras, puis de 1916 à 1917, il est détaché au service topographique et cartographique à Sainte -Menehould puis à Bergues. Il y réalise des Croquis de guerre témoignant de la vie dans les tranchées. Il est démobilisé en 1919.

Méheut reprend son poste de professeur à l´École Boulle à Paris jusqu´en 1928 après avoir brièvement enseigné à l´École Estienne à Paris en 1921.

guerre mondiale
Méheut, témoin de la première guerre mondiale. Ici, Georges Clémenceau dans les tranchées.

Méheut revient ensuite dans sa Bretagne natale et exerce les métiers de décorateur et d´illustrateur. Devenu peintre officiel de la Marine en 1921, les activités de Méheut sont très diverses : entre 1924 et 1935, il participe à la décoration de neuf paquebots dont le Normandie. Il est aussi illustrateur de livres, collabore comme céramiste pour la faïencerie Henriot à Quimper.

Arums- Gouache
Arums- Gouache et encre noire sur papier.
Mathurin Méheut
Savetier
Artisan au travail; s´agit-il d´un savetier?

Mathurin Méheut fait plusieurs séjours chez Albert Kahn en 1924. Il rencontre Yvonne Jean-Haffen en 1925. Elle devient une de ses disciples. 150 lettres de leurs échanges entre 1926 et 1954 ont fait l´objet d´une publication en 2018.

En 1926, il adhère à la Société des artistes décorateurs et réalise ses premières céramiques pour la Manufacture nationale de Sèvres en 1927. En 1936, il fait la connaissance du peintre Yves Floc’h en compagnie d’Yvonne Jean-Haffen à la chapelle Sainte-Anne-la-Palud.

Mathurin Méheut, arpenteur de la Bretagne, expo de l´été 2023 à Pont- Aven. (4´31)
id. reportage de 2´06 : on y voit surtout les tableaux représentant les professions de la mer, de la terre,…

Témoin d’une époque, passionné par les hommes et les paysages de Bretagne, il la sillonne de Rennes à Dinan, de Roscoff à Saint-Guénolé en pays Bigouden, laissant une abondante production et un témoignage précis et multiforme de la vie bretonne à son époque. Il enseigne de 1940 à 1944 à l’École des beaux-arts de Rennes et compte parmi ses élèves des artistes comme le peintre verrier Joseph Archepel, le peintre muraliste et cinéaste d’animation Frédéric Back, le peintre Geoffroy Dauvergne, le sculpteur Roland Guillaumel,les peintres Roger MarageJean-Marie Martin.

Un musée Mathurin-Méheut est créé à Lamballe, sa ville natale, à l’intérieur d’une maison à pans de bois du xve siècle, dite « Maison du Bourreau ». Ce musée conserve environ 5 000 de ses œuvres. Le musée est transféré au haras national de la ville. Le 18 juin 2022, le musée accueille ses premiers visiteurs et présente 260 œuvres sur une surface d’exposition de 400 m2.

Mathurin Méheut est élu à l’Académie de marine en 1956 et meurt à Paris le 22 février 1958. Il est inhumé à Paris au cimetière du Montparnasse.

Ghislaine Gourlaouen Bryselbout

Ghislaine Gourlaouen Bryselbout

Profesora de francés

máis artigos

♥♥♥ síguenos ♥♥♥