Él, alemán, nado o mesmo día do ano que ela, un día 30 de novembro, e tamén adicado á arte da performance, observaba.

A partires dese encontro formaron parella sentimental e artística co nome de “O Outro”.

Os seus traballos, cargados de simbolismo, sempre tiñan como eixo os seus corpos e as relacions humanas.

 Déronse labazadas, gritaron, fixeron chocar os seus corpos, uniron as súas bocas ata o esvaecemento.

Marina e Ulay 1980

Foron doce anos moi fructíferos, dunha simbiose perfecta, pero con épocas duras nas que case que non tiñan para comer. Parte dese tempo, concretamente cinco anos, viviron viaxando nunca furgoneta e ían facendo os traballos que xurdían polo camiño a cambio de comida, simplemente para sobrevivir.

Pero nos oito anos que tardaron en obter os permisos das autoridades chinesas, a relación, parece ser que por infidelidades e rivalidade profesional, esgotouse, así que no lugar no que se atoparon logo de camiñar tres meses, en vez de prometerse amor,  fundíronse nunha loga aperta para despedirse e dar por rematada a relación.

Ao longo dos tres meses que durou a exposición, Marina permaneceu oito horas diarias ininterumpidas sentada nun extremo dunha mesa (ata foi instalado un vater oculto na cadeira); ao outro lado da mesa outra cadeira esperaba aos visitantes que se quixeran sentar. Tratábase de soster a mirada, sin prisa e en silencio. Pasaron pola exposición 850.000 persoas, moitas das cales non dudaron en pasar polo experimento.

 Unha desas persoas foi Ulay.  Preparado ou non, este foi o seu encontro.