Sei que este mundo dista moito de ser perfecto, quizais a perfección é algo inacadable e, por suposto, subxectivo. Porén a responsabilidade desa imperfección, subxectiva ou non, recae de forma incontestable en nós, os seres humanos, culpables do progresivo deterioro deste planeta que habitamos, culpables dunha convivencia inxusta e insolidaria, consecuencia da execución dun poder que corrompe e corrupto, dun afán insaciable de posuír máis e ser quen de levar a cabo os actos máis crueis e inhumanos… Por suposto, si, hai honrosas excepcións que por desgraza non acadan o peso e a forza necesarias para provocar o esvaecemento de todo o negativo que leva danando este noso mundo desde o principio dos tempos.

Non sei o que nos quedará para seguir gozando das marabillas coas que, malia todo, aínda nos agasalla e non sei se quero sabelo.

O que si sei é que segue engaiolándome a observación da súa natureza, dos elementos máis colosais e dos máis insignificantes, todos grandiosos, sorprendentes, un regalo que fomos e somos incapaces de respectar e protexer como o ben prezado que son.

Só unha árbore é unha valiosa xoia neste mundo que empeza a agoniar, ver o sol poñéndose no horizonte, as folerpas de neve caendo de vagar, o voo das aves… Tantas e tantas cousas das que podemos gozar de balde! Todo é un agasallo que por formar parte do noso día a día non o valoramos como merece.

Que é o que falla? Acaso non se educa o suficiente no respecto á natureza? Sinceramente non creo que ese sexa o problema. É verdade que cando eu ía á escola apenas se nos concienciaba nestes temas, pouco ou nada. O termo “cambio climático” non entrara en escena, en realidade ata a década dos 80 non comezaron a ter visibilidade mediática as cuestións relacionadas coa climatoloxía e as súas consecuencias. Pero desde hai décadas, do que podo dar fe como docente que fun, si que se educa sobre isto, si que se sinalan as pautas de comportamento para contribuír a evitar ou polo menos a frear o proceso e que siga empeorando, pero como se soe dicir: “Non hai peor xordo que o que non quere oír”. E non falo da política sobre o cambio climático, de tantos cumes inútiles dos países máis poderosos do planeta que non son quen de chegar a un acordo realmente eficaz e definitivo, non, falo de nós, dos cidadáns de a pé, dos cidadáns anónimos que habitamos, SI, este planeta e que xa sufrimos, uns máis que outros, os efectos dese cambio.

Este verán tiven ocasión de comprobar para a miña indignación e impotencia máis absoluta a falta de respecto cara aos espazos naturais protexidos coa que actúan moitos visitantes dos mesmos, ignorando e desprezando absolutamente as normas recollidas en infinidade de carteis que advirten sobre a súa especial protección e indican como se debe proceder e o que non SE DEBE FACER. E non só iso senón que ante a denuncia dese comportamento ás autoridades competentes a resposta é, case sempre, o silencio e a inacción.

Paréceme un claro exemplo da escasa ou nula concienciación que demostra unha parte importante da poboación ante a necesidade de coidar e protexer o planeta.

Que podemos esperar desta humanidade que prefire ver só o que lle interesa ver e negar o que é xa unha evidencia?, que prefiren vivir nunha ignorancia cómoda, permitida quizais grazas a seren uns privilexiados que aínda non se viron afectados no seu día a día polas graves consecuencias que desgraciadamente outros menos privilexiados si sofren?

Creo que non podemos ser transixentes cos que incumpren as normas e mesmo se burlan delas: “Bah, non é tan grave, que mal fai?”

SI, SI FAI MAL porque esas pequenas e non tan pequenas agresións sumadas a tantas outras danan o que é de TODOS e poñen de relevo a pouca querenza e respecto pola natureza que amosan moitos, e se a nosa comodidade e falta de responsabilidade co que é NOSO prevalece, que nos queda xa? Que nos queda cando as escasas medidas de protección que conseguen ser aprobadas se desprezan?

En ocasións coma estas recoñezo que perdo a fe, que acostumo a ter, no ser humano.

Este verán foi especialmente duro desde o punto de vista climatolóxico, consecuencia dun cambio climático irreversible seguramente.

Na recente Cume do 20 de setembro sobre a Ambición Climática da ONU celebrada na súa sede de New York o secretario xeral advertiu sobre que “a humanidade abriu as portas do inferno” facendo un chamamento urxente á acción para evitar os desastres climáticos antes de que sexa demasiado tarde. Tamén falou da tremenda inxustiza de que os países máis pobres son os que máis están sufrindo as consecuencias dunha crise climática que eles non provocaron.

Realmente, pregúntome, valen de algo estas advertencias da ONU cando quen máis contamina mantense á marxe destas desesperadas chamadas de atención? Non é xa demasiado tarde?

Estas inundacións, vagas de calor, furacáns, terremotos, erupcións, incendios… que arrasan e destrúen semellan a resposta dun planeta furioso ante as agresións recibidas, un planeta ao que xa lle estamos sobrando.