Teño que confesar que sentía curiosidade por descubrir o que agochaba no seu interior e a verdade é que aínda que intentei abrilo sen estragalo non puiden conseguilo completamente xa que fora pegado varias veces con cinta adhesiva, sen dúbida tratando de resgardar o mellor posible o que contiña. Dentro había outra folla, exactamente igual á que facía as veces de sobre, escrita cunha caligrafía bastante infantil, polo que deducín que se debía tratar dun dos alumnos do primeiro ciclo da ESO, pero o máis sorprendente era que, malia os erros habituais nun rapaz dese nivel, pouco habituado xeralmente a utilizar ese tipo de mensaxe, o texto pretendía ser unha carta de amor.
Segundo ía lendo crecía o meu asombro á vez que, sen poder evitalo, comezaba a provocarme unha gran tenrura. Tratábase dunha carta de amor escrita por un rapaz de doce anos á súa profe que daquela debía andar preto dos corenta.
Souben, aínda que non o dicía, de quen era. Ese tipo de reaccións que sen querer ás veces provocamos nos nosos pupilos é algo do que nos percatamos, frases, miradas… A eterna historia do alumno namorado da súa profe. Na maioría dos casos, obviamente, trátase dun amor totalmente platónico, dunha admiración e unha idealización, mais teño que dicir que a súa carta, aquela carta que escribiu aquel neno de doce anos, conmoveume, desbordaba inxenuidade e inocencia e, ao mesmo tempo, era digna de admirar a súa afouteza ao atreverse a poñer por escrito todas aquelas cousas tan fermosas que me dicía…
Aquela carta aínda repousa hoxe nunha das miñas gavetas da mesiña de noite a carón doutros prezados tesouros que fun gardando ao longo dos anos, e é que non quero esquecer o que ese neno me escribiu hai xa tanto tempo nunha folla do seu caderno.
Non quero esquecer o nerviosismo e esmero co que o imaxino convertendo outra no sobre que gardaría a súa ousada declaración.
Non quero esquecer a candidez e agarimo que inunda a súa lingua sinxela e inocente…
Por iso neses días que amenzo somerxida nunha tristeza envolvente, ou que esperto co ánimo fatigado, sen azos para afrontar a xornada que comeza; e mesmo aqueles nos que o espello é o meu peor inimigo, nos que as voltas da vida me amosan a súa face menos amable…
Neses días é cando a rescato do caixón e, tras determe uns segundos sosténdoa entre as miñas mans como querendo apreixar de novo o fugaz momento da súa creación, volvo lela. Entón regresa a min toda esa tenrura que me invadiu a primeira vez que a lin converténdose no mellor remedio para todas as miñas coitas.
Charo Valcárcel Mato
Profesora de galego
Eu son Charo Valcárcel. Nacín nunha pequena freguesía da Estrada (Sta. Cristina de Vinseiro) hai 60 anos, pero xa levo trinta e cinco vivindo en Pontevedra, case tantos como os que traballei no IES Valle Inclán (trinta e dous), toda unha vida…
Estudei Filoloxía Hispánica, aínda que me presentei e aprobei as oposicións para profesora de Lingua galega e sempre exercín como tal, do cal me sinto e sentirei sempre moi orgullosa.
No Valle Inclán coñecín a Ana, Manuel, Isidro, Benito e Sara que, considero, máis que compañeiros, amigos, bos amigos. Xuntos compartimos moitas experiencias.
Agora esta na que nos implicou Ana que, polo menos para min, é un salvavidas, un incentivo que chega para encher o oco que deixa o ensino nas nosas vidas.
Pero tamén formamos parte dun grupo de teatro de profesores (en activo e xubilados) que naceu no 2005 no seo do Valle Inclán, Argallada, e que está esperando tempos mellores para retomar a súa actividade.
Agardo que as miñas contribucións no blog devellabella sexan merecedoras do voso beneplácito ou, polo menos, non do voso desgusto.
máis artigos
♥♥♥ síguenos ♥♥♥