Escoitando un día a radio, un periodista comentou que era horroroso que nestes tempos que corren, todo fora dirixido por algoritmos, e referíase en concreto á música. Pois vanme perdoar pero difiro no que ten que ver coa música.

Todo isto vén ao caso pola historia que vou contar.

Chego un día á casa e instálome con comodidade, ou sexa con pantalón de chándal e unha camiseta de Los Ramones orixinal, que ten polo menos corenta anos. Acto seguido acendo o equipo de música e poño Spotify a través do móbil por bluetooth. Spotify, basado en algoritmos, ofréceme unha serie de listas de música e como non tiña ganas de buscar puxen un <<Mix>> de rock alegre. Empezaron a soar distintos temas e comecei a cociñar; ben, a verdade é que estaba pasándoo ben.  Nun momento dado soou un tema que me encantou. Rapidamente deille ao corazón para pasala ás miñas cancións favoritas e así poder escoitala máis veces. Pregunteime quen serían eses “tíos” tan bos. Mirei e vin que se chamaban <<Counting Crows>>. Era a primeira vez na miña vida que escoitaba falar deles. Ao día seguinte puxen lista de música baseada neste grupo. Apareceume unha lista de tres horas con gran parte da súa discografía e outros grupos afíns.  O mix baseábase en algoritmos, por suposto. Varios dos grupos que saíron nesa lista gustáronme bastante e agora son dos que máis escoito esta tempada. Aí está a proba. Nunca tería chegado a eles se non fose polos ditosos algoritmos.

Ben, fóra lerias,  decidín que tiña que velos se se daba a casualidade de que tocasen en Europa, non digo España, digo Europa. E cal non sería a miña sorpresa cando vexo que están de xira polo vello continente e que teñen tres concertos en España: Barcelona, Madrid e Bilbao. Os tres en salas emblemáticas do rock das tres cidades. Póñome a conseguir as entradas e o primeiro pau: esgotadas as da Riviera (Madrid). Plan B, miro na sala Razzmatazz de Barcelona e oh, sorpresa!, quedan entradas. Sen pestanexar consigo unha. A partir de aí comeza a aventura. Billetes de AVE Santiago-Madrid-Barcelona ida e volta. Naturalmente máis baratos grazas á tarxeta dourada; non era ponte nin festivo e non era fin de semana. O concerto era o luns día 26 de setembro. Unha das cousas boas de estar xubilado. A todo isto, dicir que saín o luns pola mañá e regresei a Santiago o martes pola noite.

Chega o día e á estación. Encántame a estación do tren de Santiago os luns pola mañá cedo. Está chea de <<Pilgrims>>, con rostros cansados, pero de satisfacción polo deber cumprido, que regresan aos seus lugares de orixe despois de facer o camiño. Todos queren rematalo o sábado ou o domingo.  O café da estación moi caro. Subo ao tren, saúdo á miña compañeira de asento e nin me responde. Así está a cousa.

Son as 10,25, saída cara a Madrid. Agárdame unha viaxe de 1000 km a Barcelona no AVE. Todo por un concerto, un dos mellores motivos por outro lado. Chegada a Ourense ás 11,05. Pasar pola ponte do tren que cruza o Miño e ver a cidade que me viu nacer sempre é un gustazo. Ás 11,22 para o tren de golpe en ningunha parte e cambio de vías para converter o Alvia nun AVE. A partir de aí  comeza a verdadeira viaxe. Na pantalla vaise vendo todo o tempo a velocidade,  anda sobre os 250 Km hora e ás veces algo máis. Primeira visita á cafetaría, que é onde mellor se está xa que non tes que estar permanentemente coa máscara e tampouco aturar a xente falando polo móbil ou contando a súa vida, que non lle importa a ninguén. Paisaxe de Castela e ás  13,30  chegada  a Madrid-Chamartín. En tres horas despachei 600 km.

Estación de Chamartín, baño de xente e de realidade. Rapidamente teño que tomar un tren de proximidade para Atocha que sae cada cinco minutos e  está incluido no billete. En Atocha bocadillo e cervexa  e a  esperar pola saída do tren  a Barcelona observando o movemento da estación que é un ente con vida propia.

Saída cara a Barcelona-Sants. Diferenza moi grande de tren (asentos de pel) e de información. Durante unha morea de  quilómetros franqueamos unha zona de terra vermella e páramos. Arroios sen auga e deserto humano. Isto debe ser o que chaman a España vaciada.

Cataluña é bonita, bastante verde. Chegando, ao fondo vese a montaña de Montserrat, un gran rochedo con cume que semella unha serra. Todos os hipotéticos prexuízos que puidera ter sobre os cataláns volvéronse fume nuns minutos. Xente  agradable, moi amable. Moita seguridade na estación e iso que me asustararan un pouco. Ata no tren me comentaran que tivese moito coidado porque era relativamente fácil que me roubasen. Todo o mundo falando castelán e un tempo ideal. Ao hotel  deixar as cousas e xa para a zona do concerto.

Tócalle a quenda ao grupo que viñera ver. Os <<Counting Crows>> son unha banda de rock alternativo californiano que foi fundada en San Francisco en 1991  polo cantante Adam Duritz (1964) e o guitarrista David Bryson (1961).  A súa época dourada comezou a mediados da década dos 90, cando sacaron ao mercado o seu primeiro disco <<August and Everything After>> (1993). O disco converteuse en superventas grazas ao éxito do tema <<Mr. Jones>>. Venderon uns sete milóns de copias do álbum e comezaron a facerse moi habituais no mundo da música na zona da Baía de San Francisco.

 Ademais do tema Mr. Jones, este primeiro disco do grupo ten unha serie de cancións moi boas, como poden ser <<Round Here>>, <<Rain King>>; <<Omaha>>, e que a min persoalmente gústanme máis que a primeira citada.

Ao primeiro disco seguíronlle outros que tiveron menos éxito, pero todos eles tiñan unha serie de cancións moi boas, como pode ser o caso de <<Accidentally in love>> que pertencía á banda sonora da película Shrek 2 e que foi nominada aos Óscar do ano 2004, como Mellor Canción Orixinal, sendo nominada igualmente ao Premio Globo de Ouro e ao Premio Grammy, neste caso como mellor canción escrita para unha película.  Os <<Counting>> interpretaron a canción na entrega dos Óscar, pero non levaron o premio.

O concerto foi moi bo e mereceu a pena a viaxe a Barcelona. No escenario os <<Contando Corvos>> son sete amiguetes que podían ser da cuadrilla do barrio. Cincuentóns, tirando para os sesenta. Son californianos, pero en realidade parecen unha banda de rock irlandesa, case todos cunha incipiente barriga cervexeira. O cantante é moi carismático, aínda que xa empeza a ter os seus anos e perdeu a súa característica cabeleira de fregona. Pero manda totalmente sobre o escenario e tamén dirixe maxistralmente o público. Este, totalmente entregado, na súa inmensa maioría eran da mesma idade que os músicos e, curiosamente, había moitas parellas. Moito cabelo branco. Notábase que eran seguidores da banda de toda a vida. De feito, sabían as cancións e cantábanas todas, ata tal punto que nalgunha lenta non se oía a voz do cantante porque estaba a sala en pleno cantando a canción a berros. O repertorio, pois o que se supuña, ou sexa tocaron todas as boas que teñen. Que eu saiba, só meteron un par delas novas, do seu último disco. Ademais, case todos eles, á parte dos instrumentos, digamos “normais”, tocaron distintos instrumentos como o órgano, o ukelele ou o acordeón. Outro dos seus grandes méritos é que teñen temas moi bonitos. Case todos eles.

O <<Rock alternativo>> é un subxénero do rock, cuxas orixes e influencias musicais habería que buscalas en estilos como o <<Punk rock>>, o <<Post-punk>>, o <<Hardcore>>, o <<New Age>>,  o <<Pop rock>>; o <<Folk>>. Empréganse instrumentos e sons que non son os habituais dunha banda de rock. Os grupos deste estilo están próximos ao mundo e á música denominada <<underground>>, ou sexa á  música anticomercial. Foxen dos estilos típicos do rock e, en principio, non buscan a popularidade. Ás bandas de rock alternativo podiamos atopalas nos anos 90  (época de esplendor) en pequenos bares ou clubs do circuíto underground. Algunhas destas se popularizaban grazas ao <<boca a boca>>. Soían gravar os seus discos en pequenas compañías de discos independientes e rexeitaban as grandes multinacionais da música daqueles anos. O <<Indie rock>>, o <<Grunge>> e o <<Britpop>> son xéneros herdeiros do estilo alternativo.