Somos probes cesteiros,

cestos que compoñer,

pobriños de nosoutros

que vamos a morrer.

Fame que temos, vaia por Dios!

No sei se é fame se será tose;

Entra pola boca, e sae polos pés,

todo este mundo anda ao revés.

Cando vamos á feira

cos cestos a vender

chamamos ás mulleres

que nolos veñan  ver.

E son bos cestos,

e son, son, son,

que como os meus

non hai ningún bon

E son bos cestos, míremos ben,

pois como os meus xa non os fai ninguén.

Cando vamos para a vila

pola calle raial quedan as

señoritas

sentadas nun portal.

Elas, moi empolvadas, 

saen para ó mirador

e falan polos dedos palabriñas de amor.

Eses son cestos,

 eses son, son,

en todos eles non hai un bon.

Vistes os cestos, vístelos ben,

pois coma eles non os fai ninguén.

Eses son cestos, eses son, son, son

en todos eles non hai un bon.

Vistes os cestos, vístelos ben,

pois coma eles non os fai ninguén.

-Maruxiña, dáme un bico
que che ei de dar un patacon,
-Non quero bicos dos homes
que me cheiran ó tabaco.

E ti para que preguntas si eu son de Vigo

se a noite pasada nena durmin contigo

Durmín contigo rapaza durmín contigo

E ti para que preguntas si eu son de Vigo

Anque somos dalá arriba

Da par do toxo molar

sabemos dar o cariño

A quen nos saiba tomar

E ti para que preguntas si eu son de Vigo

se a noite pasada nena durmin contigo

Durmín contigo rapaza durmín contigo

E ti para que preguntas si eu son de Vigo