Ana Pardo de Vera: Periodismo valente por José Cerdeira                                         

Ana Pardo de Vera: Periodismo valente por José Cerdeira                                         

Ana Pardo de Vera é unha periodista que escribe no Diario Público, do cal é Directora Corporativa e de Relacións Institucionais -anteriormente foi directora executiva do mesmo diario do que, por certo, participou na súa fundación.

Natural de Lugo, estudou Filoloxía Hispánica na USC e realizou un Mestrado en Medios de Comunicación en Santiago de Compostela.

Ana Pardo

    Comezou traballando no Diario Sur de Málaga, La Voz de Galicía, Diario 16, Tiempo e Público, do cal, como xa dixemos, formou parte._Foi  asesora do goberno de Zapatero en tres ministerios, á parte da Vicepresidencia de Política Territorial. É tertuliana de Mediaset, RTVE,  Cataluña Radio, TV3, ETB..

             É autora dunha crónica-reportaxe con información obtida sobre as viaxes oficiais que realizaba o Presidente do Goberno nas que tamén ía a periodista, o título: En la maleta de Zapatero.

Así mesmo é coautora do libro: La armadura del Rey,  e actualmente acaba de publicar a novela: El chantaje a una Jueza.

Escribe tres columnas á semana en Público  e ten un podcast: Los tres pies al gato, os sábados, de 3 ou 4 minutos de duración. Columnas e podcast nos que un pode observar a súa profesionalidade como periodista valente, comprometida, moi sagaz, mordaz, usando a ironía dunha forma crítica para ir ao fondo da cuestión sen medo ningún, sempre  argumentando, matizando as cousas con gran brillantez e eficacia.

Nos debates de radio e televisión sobresae polo seu dinamismo, coraxe, xenio para defender aquilo que sabe que é certo fronte a aqueles compañeiros de debate que non levan os deberes feitos ou ante tanto periodista reaccionario ou non periodista. Ela, pola contra, actúa con garra e gran decisión argumentativa. Eu considéroa unha periodista de raza.

             De esquerdas, cunha gran sensibilidade social e empatía, unha persoa moi preparada política e intelectualmente, unha periodista a contracorrente de toda a maraña casposa do periodismo convencional. Forma parte dun grupo de bos profesionais dos medios alternativos que non dependen dos bancos, nin de empresas, nin do neoliberalismo mediático, tales como Jesús Maraña, Benjamín Prado, Alicia Gutiérrez, Cristina Monge, Manuel Rico, Daniel Besteiro, Daniel Bernabé, Ignacio Escolar, Olga Rodriguez, ect., ect. Son a maioría  dos que escriben en medios alternativos, sen ataduras.

Acaba de saír a súa primeira novela -como sinalo ao comezo do artigo- :  Chantaje a una jueza.

Esta novela, en boca da propia autora “es una zambullida en la cultura de la política gallega, manchada de caciquismo y corrupción, narcotráfico, prostitución y trata”.

             Sen paixón, con obxectividade, creo que é unha moi boa novela na que a corrupción está moi presente. Moi ben estruturada, cunha trama moi ben construída, uns personaxes “de carne e óso, vivos” que chegan ao lector coma se os tivese diante. Tamén se pode ver, lamentablemente, o estado de corrupción da nosa querida Galicia, unha corrupción moi seria.

chantaje a una jueza

Sempre considerei que a Comunidade de Madrid, a Comunidade Valenciana  e Andalucía estaban á cabeza neste sentido, mais resulta que Galicia atópase tamén nese pelotón dos primeiros en chegar á meta. Non é que non soubese que na nosa comunidade existía moita corrupción, por exemplo o mundo do narcotráfico, pero aquí son uns “mestres” en que non se note dunha forma ostensible. Galicia e o seu misterio, ou a súa “empanada mental” de medo, apatía… , ou é que resulta que esta mafia é maioritaria e entón…somos cómplices?

     Ana Pardo de Vera insiste en que o seu libro ten a súa parte de ficción, pero todo o que describe baseado en papeis xudiciais e no que ela sabe polos seus anos de profesión cadra co que acabo de sinalar sobre a mencionada corrupción.

 A integridade da policía, da acusación, do xuíz instrutor, etc.,  no  intento de facer fronte aos corruptos experimentados e sen escrúpulos, con apoios moi ben ensamblados, pode verse atrapada  e caer nas “fauces” dos métodos mafiosos,  frustrándose  así toda a investigación.

Nunha das numerosas entrevistas que concedeu na promoción do seu libro lemos o seguinte:

     “¿Cuántas cosas te dejas en el tintero cuando escribes una información en todas sus variedades, reportaje, análisis, incluso cuando escribes opinión…? 

  “A veces es necesaria la ficción para retratar toda la realidad, los ambientes, las implicaciones estructurales… Pero esto no es nuevo, conocemos mucha historia de España y del mundo gracias a la ficción”.

      Si, a información  que está moi ben condesada polo bo ou a boa periodista, debido á rapidez, á premura de tales informacións, unhas detrás doutras ou incompletas, polos inevitables cabos soltos, co tempo require unha estrutura que lles dea corpo a eses datos para conformar esa complexidade da que fala Ana Pardo. Paréceme que a novela non deixa de ser, neste caso, unha prolongación dese periodismo diario vertido en columnas, pero preparado “ao forno” non? e regado cun Vega Sicilia, aínda que cun bo Godello  tampouco desmerecería (como ocorre na novela). Refírome a un bo traballo, crible, panorámico e global.

    En canto ao poder e á corrupción Ana Pardo explica o seguinte nesa mesma entrevista:

       “Pero la cultura de la corrupción en España, y no digamos en Galicia, de donde yo soy, siempre me ha fascinado. Ortega y Gasset ya alertaba contra ella: tenemos un problema y cada acción corrupta nos afecta a todos y todas. Los casos aislados no existen”.

    Tamén Ana de Vera botou man dos seus recursos políticos formando un triángulo co coñecemento que sabe e intúe do poder e a ficción, ese subconsciente realista. En resumidas contas como a autora do libro explica:

 ”Hay un ‘modus operandi’, que va desde pagar y aceptar dinero sin facturar por arreglar un grifo hasta montar un sistema de salarios en B para altos cargos de un partido o de comisiones para un rey”.

   “El poder es lo que mueve el mundo y, en demasiadas ocasiones, en contra de los intereses del mundo y la mayoría de sus habitantes. Y eso, desde un punto de vista de pura ética y democracia, debe ser vigilado para evitar la corrupción en toda la amplitud de la palabra, esa que arrasa con todo y causa tantísimo dolor en la gente, en personas con nombres y apellidos, que es también lo que trato de contar en la novela”.

Outro tema moi importante nesta novela é o papel de vítima  maltratada, aldraxada, violentada, tratada como un ser inferior, como é a muller dentro do proxenitismo, a trata e a prostitución. É a “materia prima” para  este traballo incalificable que obvia todos os dereitos humanos e que produce beneficios aos que están nese miserable negocio creando unha maraña de sociedades pantallas, testaferros, apoderados, etc. Desde esas sociedades creadas por despachos amigos

dos corruptos lévanse os cartos a sucursais financeiras situadas en opacos paraísos fiscais, onde se  evaden  impostos ou se branquean mediante a compra inmobilaria, arte, coches, barcos… As mulleres explotadas, son tristemente esa “materia prima” para ese infame negocio.

   Deixemos a Ana Pardo de Vera que explique ela, con esa claridade que a caracteriza, este gravísimo atropelo sobre as mulleres que arriban ao noso país para vivir un pouco mellor do que o fan nos seus países de orixe, ou que son traídas por proxenetas que as van buscar prometéndolles montes e moreas.

      ““El tema de la trata es lo más doloroso que he tenido que abordar en el libro”

Sí, la trata de mujeres, la esclavitud sexual está muy presente en el libro porque dentro de las tramas en las que me he inspirado, en los sumarios de corrupción, la prostitución tenía un papel muy relevante como forma de chantaje, como forma de extorsión, como forma de poder, como forma de enriquecimiento. Intento denunciar el uso que se hace de las mujeres en todas estas tramas de poder.  Eso por un lado, y por otro, la cultura del putero con el que se ha nacido en muchos sitios. A todos y a todas les sonará el famoso episodio en el que un hijo, un abuelo, un tío o un amigo lleva a su hijo o a su sobrino a desvirgarse a un puticlub de carretera. Anécdotas como esa sobran en la vida real y son una tragedia. Lo que estás mostrando es que la mujer es un objeto del que puedes disponer cuando te dé la gana por cuatro perras. Es lo más doloroso que he tenido que abordar en el libro porque además ha habido casos en Galicia con mujeres desaparecidas, mujeres obligadas a abortar a palos en sumarios de corrupción con políticos implicados, con jueces implicados, vecinos que hacen la vista gorda… Es un tema terrible que no es ficción y que está ocurriendo todos los días.”

Ata aquí as pinceladas sobre o quefacer desta boa periodista e a súa incursión na novela que, para min, non deixa de ser tamén unha prolongación do seu periodismo cotián, creando un mundo de realismo e ficción  e ao mesmo tempo unha rica trama novelesca con personaxes de “carne e óso”. Trama novelesca que pon ao lector moi atento ante un desenlace inesperado, aínda que posible nese mundo infame de corrupción. Seguro que sí.

Ana Pardo con José Cerdeira
José Cerdeira Soto

José Cerdeira Soto

Topógrafo

Estou xubilado desde o ano 2004 e vivo en Pontevedra desde 1982.

Nacín en Soutelo de Montes, no Concello de Forcarei, no ano 1946 e xa no 63 entrei na empresa na que transcorrería toda a miña vida laboral Dragados y Construcciones, onde me formei como topógrafo, profesión que exercín ata a miña xubilación.

Pasar a formar parte das “clases pasivas” non se converteu nunha situación traumática para min, ao contrario, enchín as miñas horas de lecer de múltiples actividades para as que, cando traballaba, non tiña tanto tempo: a lectura, a implicación en diversas iniciativas culturais, sociais e políticas;a participación no voluntariado da Cruz Vermella, ir á universidade de maiores, ser moi activo nas redes sociais, etc.

A miña intención é seguir facendo cousas e aprendendo outras, deica o último suspiro.

Historia de vida

La muerte del gran fotógrafo: René Robert

máis artigos

♥♥♥ síguenos ♥♥♥

Pilar Comesaña por José Cerdeira Soto

Pilar Comesaña por José Cerdeira Soto

Hoxe está con nós, na sección de Historias de Vida, unha boa amiga miña á cal lle profeso moito agarimo e simpatía, polo comprometida, culta, traballadora e boa xente que é: Pilar Comesaña, persoa que traballou na sanidade pontevedresa durante moitos anos e foi e é a Concelleira do Rural, campo que quere moito igual ca a súa paixón pola enfermería.

 Coñecina no Club de Lectura da Biblioteca Pública  de Pontevedra e case sempre coincidimos en conferencias, presentación de libros e eventos nesta capital. Muller que se fixo a si mesma en tempos de dificultades.  Empezou a ler ela soa a base de moito esforzo e dedicación.

 Está xubilada da súa profesión sanitaria pero segue exercendo de Concelleira do Rural do Concello de Pontevedra sen soldo, como acabo de sinalar. O rural marcouna sempre e agora ocúpase con moito agarimo desa laboura.

  Despois destas “ pinceladas” sobre a amiga Pilar, imos comezar coa  súa Historia de Vida, seguindo o modelo no que a entrevistada pasa a ser a protagonista, dunha forma autobiográfica vai respondendo a preguntas sinxelas  a partir das cales relata a súa historia de vida.

Nacín o día 12 de outubro do ano 1949 en Sto. André de Comesaña na cidade de Vigo.

 Meu pai chamábase Sabino, era mecánico torneiro no asteleiro Ruíz de Bouzas. A miña nai era ama de casa, chamábase Peregrina.

Somos catro irmás, todas mulleres, e como dicía miña nai: se seguise parindo querería que foran máis mulleres, que para home xa chega dabondo o marido.

 Estudei na escola da parroquia ata os dez anos, despois deixei un tempo os estudos porque meus pais colleron en aluguer, a un irmán e a súa muller, unha taberna e unha tenda de ultramarinos e eu colaboraba alí mentres miña nai  ía á compra, facía a limpeza da casa e outros mesteres.

Pilar 3 anos
Pilar con 3 anos

Ao cabo dun tempo  díxenlles aos meus pais que quería rematar os estudos primarios, e así o fixen, pero no horario nocturno porque durante o día tiña que seguir no negocio. Cando acabei, matriculeime nunha FP para facer os estudos de Auxiliar de Enfermería. Neste medio tempo meus pais decidiron pechar a taberna e a tenda.

 Se elixín a rama de Enfermería foi porque sempre me preocupaba da xente que o pasaba mal. Víao nos meus propios pais aos que lles gustaba axudar aos que o necesitaban dándolles moitas veces de comer ou cando alguén viña pola tenda e non tiña todos os cartos para pagar dicíanlle que vale,  que daba igual,  que non pasase fame. Esas cousas e moitas máis que facían os meus proxenitores servíronme de exemplo de xenerosidade e quizais provocaron en min esa preocupación polas persoas máis vulnerables.

Pilar de moza

Presenteime ás probas de admisión para traballar na Sanidade no ano 70. Daquela era por concurso aberto e permanente. Aprobei xa á primeira e comecei no Hospital Almirante Vierna,  chamado popularmente O Pirulí. Co tempo, afortunadamente,  quedou como Hospital Xeral de Vigo. Alí traballei ata que  casei no ano 73 xa que o meu marido daquela era funcionario da Deputación polo que me trasladei  a vivir a Pontevedra.

  Traballei no Ambulatorio Virxe Peregrina mentres non remataron a construción do Hospital Montecelo, unha vez se puxo este en funcionamento trasladeime alí permanecendo uns nove anos para volver de novo ao Ambulatorio ata o ano 87 , ano no que, cos cambios que se fixeron na Sanidade Pública creando os Centros de Saúde, opositei para incorporarme ao Centro de Saúde de Lérez onde quedei ata a miña xubilación no ano 2014, ao cumprir os 65 anos.

Durante a miña vida laboral non deixei de preocuparme por ampliar os meus coñecementos sobre a profesión. Asistín a Congresos como o de Sta Coloma de Gramanet ou As Palmas de Gran Canaria, fixen cursos sobre Drogodependencias, Ciencias da Saúde, Maltrato infantil, Maltrato en adultos, Anorexia e Bulimia. Tamén sobre Medicina Preventiva e Saúde Pública na Facultade de Medicina de Santiago, Xeriatría, etc., etc.

Como ves a xuventude actualmente?

 Pois vexo de todo, dende os/as que están moi preocupados polo futuro e con temor a ter que emigrar, como outro/a/s aos que quizais non lles preocupe tanto.

“Como dicía miña nai: se seguise parindo querería que foran máis mulleres, que para home xa chega dabondo o marido.

Pilar Comesaña

,Afeccións, inquietudes, ocio

Como avoa síntome moi ben. Teño tres netas e un neto e procuro dedicarlles todo o tempo que podo. Posiblemente cando era nai non puiden dedicarlles aos meus (filla e fillo) todo o tempo que me gustaría.

 A tele véxoa moi pouco, salvo algún concurso ou programa con algo de entretemento interesante, non me ocupa tempo. Prefiro ler, que é unha afección que me apaixona, así como ir ao cine, procuro ver cine de autor, polo que os meus cines de referencia son: Cine Xeixo de Marín, o Avenida de Caldas de Reis e os Norte de Vigo. Tamén vou aos de Vialia de Pontevedra, pero un pouco menos, Son socia do Cineclub de Pontevedra. As dúas últimas películas que vin foron: No soy un ángel que data do ano 1933 con Mae West no papel principal (esta vina na Casa das Campás) e logo a seguinte  e última foi Alcarrás. Ás dúas gustáronme moito.

Gústame o teatro, saír a camiñar, escoitar música, teño que dicir que o meu gusto musical é  moi variado. Por nomear algo direi que a que interpreta Sondeseu, Treixadura, Luar na Lubre, Xavier Diáz, Serrat, Mecano, Amaral, a dos finados Javier Krae, Pau Donés……….. en fin, moitas músicas e moi variadas, tamén escoitar a radio, practicar natación……..

E que nos dis de viaxar?

Pois en canto ás viaxes que ata o de agora levo realizado, teño que dicir que me considero unha muller moi afortunada. Viaxei a: Bos Aires, Cuba, República Dominicana, Nova Iorque, Londres, Italia, Dubronik, Francia, Suiza, Alemaña, Exipto, Senegal, Estambul………. e creo que me quedan aínda algúns lugares por recordar. No próximo outubro espero viaxar a Austria.

E cal foi o lugar que máis che impactou?

Pois non sabería dicirche. Creo que  todos os lugares foron moi interesantes. Saquei a conclusión de que o mundo é moi amplo, moi diverso e de todos os lugares apréndese para ben e para mal, o importante é observar para darte conta da gran diversidade do mundo.

premio a Pilar
Foto do Faro de Vigo
Grupo BNG

Que tal te alimentas?

A miña alimentación é moi variada pero de pouquiña cantidade. Non padezo, afortunadamente de nada, pero teño que recoñecer que a miña dieta e bastante sá. Moita verdura e froita, bastante peixe e moi pouca carne. Non fumo, non bebo alcohol salvo nalgunha ocasión. A miña forma de comer non variou dende hai moito tempo. O meu prato preferido son patacas fritidas cun par de ovos e pementos vermellos. Ben, tamén a empanada de bacallau con pasas!!!!!!!!!!!!

Fálame das túas lecturas

Dende moi, moi nena sentín curiosidade. Na casa onde nacín, xunto coas miñas irmás, na planta baixa vivían os meus tíos e tiñan oito fillos. Compartiamos o mesmo espazo e polo tanto os xogos. Tiña tres primos maiores ca min que eran moi afeccionados aos cómics (Capitán Trueno, El Jabato…..) Total que tan pronto como eu aprendín a ler pedíalle que mos deixaran, ás veces aceptaban e outras non. Pero como eu vía que os gardaban debaixo do colchón nos seus cuartos, tan pronto como podía, ía alí e subía á miña casa a lelos e logo volvía deixarllos no mesmo sitio.

Tamén tiña dúas compañeiras da escola que, como o seu pai viaxaba, cando regresaba á casa sempre lles traía contos e libros infantís que  gardaban nunha caixa no faiado. Cando un día me levaron a ensinarme o que lles trouxera o seu pai, foi un descubrimento impresionante. Así é que sempre quería ir á súa casa onde pasaba moitas horas lendo ata que xa non entraba a luz do día pola xanela.

Máis adiante xa pasei ás novelas de Corín Tellado, Marcial Lafuente  Estefanía, Mujercitas…….. En fin, que sempre me gustou e me gusta ler. Leo tanto novela como relato ou ensaio, dáme igual. Son unha lectora empedernida. Estou coa novela La anguila de Paula Benet, acabo de terminar Por si la voces vuelven de Angel Martín, e antes lin El prodigio de las migas de pan, por nomear algo porque a lista é moi extensa.

 Tamén leo a prensa sempre que podo, variada, aínda que ultimamente me está cansando un pouco.

Un soño sen cumprir.

 Viaxar a Moscú, San Petersburgo concretamente, pero tal como está o panorama dubido moito que o poida cumprir.

 Os teus rincóns favoritos.

 Rincóns favoritos teño moitos, sen saír de Pontevedra teño a Praza da Leña que me encanta. En Poio: Combarro. Cando viaxei a Dubronik quedei encantada de como manteñen as vilas e as cidades respectando todos os lugares tradicionais, tamén en Alemaña, Suíza…….., moitos e moitos lugares para volver visitar de novo e recrearme na súa culturalidade.

 Agora imos falar da túa Pontevedra á que tanto queres.

Pilar no diario de Pontevedra
Foto do Diario de Pontevedra

Que opinión tes do Alcalde Miguel Lores?   

Como unha cidadá común con respecto ao alcalde teño que dicir que me parece unha persoa moi cercana. Vexo que para con calquera  pola rúa a falar, que conta un chiste en calquera momento e que está moi preocupado por manter a cidade amábel para que os nenos xoguen na rúa e poder convivir e gozar de todos os recunchos nenos e maiores. Así tamén vexo que ten moito interese porque haxa industria, porque baixe o paro e que a economía mellore.

Pilar con Lores
Foto do Faro de Vigo co alcalde e Fernando Búa

Que opinas da Pontevedra de hoxe?

 A Cidade véxoa moi cómoda para vivir. Eu, como xa dixen anteriormente, nacín en Vigo. Cando me trasladei aquí, comprobei que non había distancias, pódese percorrer dun extremo a outro moi facilmente. Nos últimos anos é un pracer ver as persoas que se manexan nas cadeiras de rodas sen impedimentos na rúa. As dos bebés igual e cos carros da compra ou as persoas maiores que teñen que usar bastón. Despois de viaxar un pouco polo mundo recoñezo que Pontevedra é unha cidade moi cómoda.

   En canto a que lle faría falta mellorar, pois  gustaríame que as obras do Teatro Principal finalicen pronto, para seguir podendo acudir aos eventos que se levan a cabo habitualmente alí e, posiblemente,  fará falta remover algunhas rúas que aínda están pendentes. Pero en termos xerais non hai moito do que queixarse.

Fálame un pouco do teu traballo político.

En referencia á miña dedicación á política teño que engadir ao exposto anteriormente, que renunciei dende o primeiro día a percibir os haberes que me poderían corresponder. Comenteilles aos compañeiros que o tomaba como un servizo social á comunidade, e así o sigo mantendo.

foto de Pontevedraviva
Foto de Pontevedraviva

Atendo sete parroquias do rural, ás cales lles dedico todo o tempo posíbel. O rural mudou para ben moitísimo. Unha parte moi importante dos presupostos investímolos en centros sociais, dotándoos de mobiliario, cobertura de internet, cursos de memoria,  de informática, de ximnasia, etc,etc. Arranxo de pistas, levando o saneamento, auga potábel, o cambio de luminarias de led, en fin, que non paramos.

Como ves a Sanidade en Pontevedra?

Pois con moita dor teño que dicir que é unha auténtica desgraza. Non se pode tolerar que o médico de familia tarde ata dez días en atenderte dende que pides cita. Non se viu nunca ( semellante irregularidade por chamarlle algo) É o profesional máis cercano e cando tes un problema de saúde ten que atenderte o máis pronto posíbel, como foi sempre, Antes todo o máis que tardaba era un día. Como o de cerrar camas nos hospitais no verán. Resulta que debe ser unha etapa do ano en que non debemos poñernos enfermos. E xa non falemos da lista de espera para que te consulte un médico especialista, é un auténtico escándalo. Non deberiamos tolerar esta falta de respecto.

Pilar no Diario
Pilar en Onda cero

Como ves a Dependencia en Pontevedra e arredores?

En canto ao Servizo de Dependencia teño que dicir que debe mellorar moito na resolución das concesións xa que, polo que me comentan moitas persoas do rural ás veces están agardando por unha axuda a domicilio máis de dous anos e nalgúns casos chégalle a comunicación da concesión cando o familiar dependente xa finou. Non son casos esporádicos.

Pilar Comesaña

Pois  aquí poñemos fin á historia de Pilar Comesaña, á cal lle dou as grazas pola súa colaboración e por aceptar a miña demanda ao momento.

Pilar todo un exemplo de compromiso e activismo.

José Cerdeira Soto

José Cerdeira Soto

Topógrafo

Eu son Xosé Cerdeira, estou xubilado desde o ano 2004 e vivo en Pontevedra desde 1982.

Nacín en Soutelo de Montes, no Concello de Forcarei, no ano 1946 e xa no 63 entrei na empresa na que transcorrería toda a miña vida laboral Dragados y Construcciones, onde me formei como topógrafo, profesión que exercín ata a miña xubilación.

Pasar a formar parte das “clases pasivas” non se converteu nunha situación traumática para min, ao contrario, enchín as miñas horas de lecer de múltiples actividades para as que, cando traballaba, non tiña tanto tempo: a lectura, a implicación en diversas iniciativas culturais, sociais e políticas;a participación no voluntariado da Cruz Vermella, ir á universidade de maiores, ser moi activo nas redes sociais, etc.

A miña intención é seguir facendo cousas e aprendendo outras, deica o último suspiro.

José Rivas Fontán

máis artigos

♥♥♥ síguenos ♥♥♥

José Rivas Fontán por José Cerdeira Soto

José Rivas Fontán por José Cerdeira Soto

Entrevista a José Rivas Fontán, primer alcalde democrático de Pontevedra después de la muerte de Franco.

            Esta entrevista, la primera que hago en nuestro Blog DE VELLA A BELLA, consta de una primera parte en la que el exalcalde tiene todo su protagonismo, en la que es  dueño y señor, y una segunda en la que yo le hago una serie de preguntas.

Foto en la alcaldía

ORIGEN FAMILIAR.- Nací en Xeve (Verducido) un 31 de agosto de 1941, cuando Xeve era ayuntamiento y mi abuelo Benito Rivas Hermida su alcalde, hombre recto y justo con una enorme personalidad. Mis padres, Paulino y Elvira, con sacrificios para darnos carrera a dos de los tres hijos,  fui el menor. Nací el año  que mi madre siempre recordaba  como “o ano da fame”. Nuestra economía familiar dependía del campo,  muy limitada pero digna y suficiente.  Aquel ambiente sano y primario, fue determinante respecto a  valores tangibles que orientaron decisiones a lo largo de mi vida.

EMIGRACIÓN.-Uno de mis abuelos, el materno, emigró a Perú de donde regresó con ahorros suficientes para construir su vivienda y poder casarse.. Murió joven cuando mi madre contaba unos doce años.

AMBIENTE FAMILIAR.-Mi hermano mayor, Benito, estudió Magisterio, Manolo el mediano trabajó con nuestro tío G. Rivas en el ramo del automóvil y yo, el pequeño, quería estudiar también pero no resultaba fácil para la economía familiar. Fue decisiva la ayuda de mi tío Pepe, mi padrino, maestro y técnico en el Ayuntamiento de Pontevedra, el que me introdujo en el mundo de la lectura y por el que recuerdo, entre otros,  haber leído   el Lazarillo de Tormes o a Wenceslao Fernández Flórez.,  fueron mis primeras lecturas.

ESTUDIOS.- De niño, antes de asistir a la escuela obligatoria (6 años), corría y jugaba libremente sin limitaciones de espacio por aquella naturaleza. Ella fue mi primera maestra: los montes, el río (la pesca de truchas y anguilas), la lluvia, el viento, los animales domésticos y salvajes  constituyeron mi aula abierta. A partir de los seis años mi libertad, en parte, fue limitada para asistir a la escuela pública todos los días de la semana, excepto los jueves y sábados por la tarde.  Aquel maestro con unos  60 alumnos (de los 6 a los 14 años), hacía lo imposible por atendernos a todos. Para hacer el ingreso asistí a una escuela privada en la que, Don Angel, maestro represaliado por el régimen, nunca nos enseñó  historia ni religión y pagaba entonces 25 pesetas mensuales.  

Escola primaria

En la escuela primaria con el  maestro Don Angel, 1948. Rivas, primero de la segunda fila de pie con peto.

Hice el examen de ingreso en el único Instituto existente entonces el Valle-Inclán, del que fue director Don José Filgueira Valverde (Alcalde en la democracia orgánica).  Allí fui con mis primos Manolo, Tito y Carlos (+). Hicimos el Bachillerato en el Colegio Minerva, acudíamos todas las tardes en bicicleta ya que era el centro al que podías asistir solamente en jornadas vespertinas. Aquellos años de pedalear diariamente con frío, calor y frecuentemente lluvia, fortalecieron nuestra forma física y mental, puesto que aprendimos que nada se consigue sin esfuerzo. Terminado el Bachillerato estudié Magisterio.

LA ESCUELA NORMAL– En la Escuela de Magisterio, sita en la Avda. de Montero Ríos, todavía los hombres separados de las mujeres, acorde al sistema vigente “patria y religión”,  aprendimos la pedagogía de Sánchez Buchón.  Curiosamente, estaba situada entre la Avda. de Montero Ríos y los jardines de Eduardo Vincenti, ambos vinculados a la ILE (Institución Libre de Enseñanza, proscrita por la dictadura, la que negaba ajustar sus enseñanzas a cualquier dogma oficial en materia religiosa, política o moral). En unas vacaciones de Semana Santa, el Director de la Escuela y Filósofo, Don José Araujo, me encargó un trabajo para exponerlo en clase sobre la Encíclica “Rerum Novarum” del Papa León XIII, la primera encíclica de fondo social de la Iglesia Católica.  De este profesor es de quién tengo el mejor de los recuerdos al margen del tema religioso.

“Aquellos años de pedalear diariamente con frío, calor y frecuentemente lluvia, fortalecieron nuestra forma física y mental, puesto que aprendimos que nada se consigue sin esfuerzo. ”

José Rivas Fontán

NOVIAZGO Y FAMILIA.- En aquellos años comienza el futuro que condicionaría mi vida en muchas de las facetas.  Entonces conocí a la que hoy es mi mujer Gloria, también maestra,  mujer sensata y fuerte con la que he compartido  más de medio siglo, madre de nuestros cuatro hijos y abuela de cuatro nietas y tres nietos que representan hoy el amor , la ternura y la ilusión por vivir.

Su nieto Teo

Con su nieto Teo

Foto familiar

A familia Rivas Fontán

JÓVENES DE HOY.- Nuestros nietos y nietas, unos en la universidad, otros en el Bachillerato y los últimos en la secundaria,  nos aproximan y muestran las enormes diferencias existentes entre su mundo y el nuestro: el viajar, el acceso a los medios de comunicación, Internet, una educación para ciudadanos libres, el medio ambiente, etc. Todo ello hace que nos miremos incrédulos al volver la vista atrás.

EL SERVICIO MILITAR.- La “mili”, entonces obligatoria, la hice en Pontevedra en el año sesenta y dos, un mes después de terminar la carrera ingresé en el ya inexistente Cuartel de Campolongo,  en fin, instrucción, obediencia, campamento, guerrillas, gobierno militar, etc. De aquella época conservo aún hoy alguno de mis mejores amigos y el recuerdo doloroso de Sito (Titón) que se fue para siempre a temprana edad.

OPOSICIONES.- Cumpliendo la mili, oposité al ingreso en el Cuerpo del Magisterio Nacional y fui destinado a la enseñanza de adultos. Tres años después lo hice a Auxiliares de la inspección y en la de Pontevedra pasé la mayor parte de mi vida activa  que fueron pocos años.  Allí fui el responsable de llevar el primer centro provincial de los “medios audiovisuales aplicados a la enseñanza”.

Paracaidas

Con Paracaidas 1996

VIDA SINDICAL Y POLÍTICA.- A finales de los sesenta, un grupo de maestros de esta provincia, iniciamos un movimiento, llamado “el de maestros” con una fuerte implantación provincial y nacional, llegando a ser reconocidos por la FEN francesa como el movimiento democrático educativo más importante de España. Nuestros principios en aquel régimen que nos vigiló  y “consintió” fueron los de democracia, dignidad profesional y sindical, inspirados en la ILE.

En el año 1977 fui llamado por Adolfo Suárez y formé parte de las primeras elecciones al Congreso de los Diputados. Secretario de la Xunta de Galicia y alcalde Pontevedra entre 1979 y 1991.

JUBILACIÓN.- Hoy día, felizmente jubilado,  vivo en esta aldea tranquila y sin ruidos donde despierto a diario con  paz y sosiego . El cuidado del jardín, las tempranas noticias de la radio, la lectura de varios periódicos, un repaso a las redes sociales, los informativos de la TV  (el programa “Pasapalabra”) son mi afición diaria.  La caza y la pesca, la fotografía, lecturas, un poco de ejercicio  y mis paseos en el entorno del Embalse de Pontillón do Castro,  constituyen mis aficiones favoritas.

LECTURA Y ENTRETENIMIENTO.- En la lectura o documentales, me encuentro muy cómodo si se trata de historia contemporánea o conocimientos en general. El cine es nuestra diaria afición (después de cenar y antes de irnos a dormir). De películas, no es fácil acertar en la elección, son demasiadas, por nombrar una, recientemente “La excavación”. Por citar un libro: “El viejo y el mar” de Hemingway.

VIDA SANA.-  Debo afirmar,  en primer lugar, que he dejado de fumar hace 30 años. Mis hábitos  en cuanto a alimentación se refiere son infinitamente mejores que cuando estaba activo, el viajar, comer fuera , las comidas por obligación, etc. te condicionaban. Hoy el régimen alimenticio depende absolutamente de Gloria, mi mujer, creo que  comemos sanamente.

VIAJAR.- He viajado de Este a Oeste, desde California a Uzbekistán o Moscú y de Norte a Sur, desde Noruega a Arabia Saudí.  Mis ciudades favoritas y si de belleza natural se trata, Río de Janeiro en Brasil. En cuanto a urbes, París o Londres. Y de mi amada Galicia, sin lugar a dudas, A Costa da Morte.

SI TUVIERA AL ALCALDE DIANTE….- que como alcalde y presidente de la corporación municipal tenga muy presente la Ley Reguladora de las Bases del Régimen Local en cuanto a competencias municipales se refiere y priorice las obligatorias sobre las demás ya que los vecinos de Pontevedra somos ciudadanos iguales ante la Ley y que,  la Diputación, la Xunta y el Gobierno central también son competentes en el Municipio.

La comisión de los 16

La comisión de los 16 ((para la redacción del Estatuto de Galicia), 1978.

Movimiento de maestros

Líderes del Movimiento de Maestros (M Barros, Juán Figuero, M Mata, Gustavo Chao (+), Miguel Barros y yo).2020 

P R E G U N T A S

1.- Experiencias en la docencia y las  luchas que emprendisteis para mejorarla, dignificarla.

“Accedí al mundo de la educación como salida profesional. Dando clase en adultos cuatro años y con alumnos infantiles no llegué a un curso completo. Desde la Inspección de Educación Primaria, tuve la oportunidad  de conocer dos mundos muy opuestos: la grandeza de muchos maestros y las carencias a que les tenía sometido el régimen. Bien conocida es la frase: “pasas mas hambre que un maestro de escuela”

La experiencia, vivida en directo, al conocer las precarias condiciones profesionales y sociales en que se desenvolvía el magisterio, despertaron en mí y en otros compañeros la necesidad de “despertar colectivamente” y plantear al gobierno –aún en la dictadura- una serie de exigencias corporativas que originaron un movimiento democrático de gran fuerza de base a lo ancho de toda la geografía española con gran repercusión en el gobierno. Fue el conocido como Movimiento de Maestros de Pontevedra.

2.- Paso a la política, como se encontraba el Concello, prioridades para cambiar Pontevedra, qué tipo de ciudad?

Después de varios años, desde la Secretaría del  Colexio da Xunqueira, dejamos organizado aquel movimiento sindical, a principios de los setenta con el I CONGRESO PROVINCIAL DEL MAGISTERIO DE PONTEVEDRA, celebrado en Vigo y con asistencia de representantes de la mayor parte de las provincias y algún sindicalista francés. Esa intensa dedicación a ese movimiento fue la causa, creo yo, de que Adolfo Suárez me llamase para formar parte de la candidatura  de UCD a las elecciones constituyentes de 1977.

La situación económica, administrativa y funcionarial del Concello de Pontevedra en el año 1979 era lamentable en todos los sentidos. Los ayuntamientos, cuna de las democracias, nunca fueron tenidos en cuenta en los regímenes de dictadura: la situación económica con una deuda enorme parecía impagable, su funcionamiento se parecía más a la de una gestoría que a una administración pública. En aquella situación fue imprescindible un organigrama de funcionamiento, poner a cada funcionario frente a una tarea, sanear la economía, y confeccionar un Plan General de Ordenación Urbana. A esta ciudad, capital de provincia, dormida en sus laureles,  fue imprescindible adaptarla a los tiempos modernos y así se hizo con un instrumento con garantías técnicas y jurídicas.

A primeira Xunta

Primera Xunta 1978

La FEMP en Moncloa

La FEMP en Moncloa. 1982

3.- Tendencia centrista, simpatía por Adolfo Suárez proyecto de UCD. Por qué no formaste parte del CDS?

A lo largo de mi vida siempre me sentí moderado en las ideologías aunque firme y progresista en mis planteamientos. Creo que una sociedad, como las constituciones, ha de ser reformada constante y progresivamente, el anquilosamiento y el inmovilismo, son sus peores enemigos. La evolución, sobre todo en política, es el único camino. De ahí mi adhesión al proyecto centrista de UCD del que Adolfo Suárez fue providencialmente su mentor y guía. Mi primer mandato como alcalde por UCD  fue entre 1979 y 1983. En enero de 1981 Adolfo Suárez dimite. En febrero de 1983, Landelino Lavilla y el Consejo político de UCD dimiten y el partido desaparece,  en el 83 acudí como independiente al PP. El recién creado partido del CDS no tuvo estructuras para elecciones locales  hasta  1987.

 4.- Secretario en la Xunta preautonómica.- Doce años en el Concello.- Militancia en partidos para optar a la  alcaldía.

Cataluña y el País Vasco fueron las dos primeras autonomías en constituirse y a continuación fue la de Galicia.  Las tres reconocidas como históricas. Yo tuve la oportunidad  de ocupar la Secretaría General con Antonio Rosón de Presidente que resultó ser un galleguista convencido, sentimiento que compartíamos y ello nos llevó a ser acusados dentro de “aquella UCD” de ser excesivamente autonomistas. Tomando como referente el fracasado Estatuto del 36, dimos los primeros pasos, no sin dificultades, para instaurar aquella administración de la que salió adelante el escudo oficial de Galicia, la publicación del primer boletín oficial de nuestra historia así como el DÍA NACIONAL DE GALICIA (actualmente se celebra) además de constituir la primera Asamblea parlamentaria, hoy Parlamento de Galicia, y el Grupo de los 16 para elaborar el proyecto de Estatuto .

De mis doce años en la alcaldía y después de haber sido Diputado constituyente y Secretario de la Xunta, conservo recuerdos imborrables, una parte de mi vida marcada por los nuevos aires de los viejos vientos y el recuerdo de aquellos que conmigo compartieron aquellos años.  Los considero positivos  sin obviar que, aún obrando con la mejor intención, conocí y sufrí la injusticia de que fui objeto,  calumnias y la maldad de la envidia. También las satisfacciones del aplauso y del halago. Aquella transición a los ayuntamientos democráticos no fue fácil.

El Presidente de la Xunta Don Manuel Fraga en el año 1999 me pidió que me presentase de nuevo a las elecciones para la alcaldía, no acepté, no podía volver a exponerme al sufrimiento familiar  padecido por aquella persecución injustificable  por parte de un juez  (de cuyo nombre no quiero acordarme). En cuanto a mi adscripción a partidos políticos fui militante de UCD mientras existió. Me presenté independiente con el PP,  afiliándome un año después y abandonándolo en el 86. En 1987 como independiente. Dentro o fuera de un partido nunca eludí mis responsabilidades y siempre tuve el valor de decir las cosas como las sentía, sin arrodillarme ante nadie. Mi militancia fue breve, necesito defender las ideas en las que creo.

Con el Rey

Rivas Fontán con un jovencísimo príncipe, hoy Rey de España. 1978

Con Josep Tarradellas

Con Josep Tarradellas. 1978

5.- Aportaciones para el Congreso de los Diputados.

Aquellas generaciones de españoles que no conocíamos otro régimen que el de Franco, soñábamos que a su muerte (ya de otra forma no era posible), se produjera un cambio profundo de la sociedad tan necesitada de tomar un nuevo rumbo. Nuestros padres guardaban silencio, la guerra civil los había traumatizado. Éramos los jóvenes quienes teníamos la obligación de superar las dos españas  y ofrecer una renovada a nuestros hijos. Aquel cambio tuve la suerte de vivirlo en directo en el Congreso de los Diputados. La Constitución de 1978 fue la  oportunidad, esa ley de leyes, básica y tan elaborada a través de interesantes debates constitucionales, constituyó para mí, en la joven democracia, un aprendizaje inconmensurable.

Han sido dos años de los más importantes en mi vida. Conocí a una muy competente clase política de varias de las provincias españolas. En alguna ocasión aporté  puntos de vista sobre diversos temas en debate.  Debo destacar, especialmente, mi posición personal e intransigente en cuanto al artº 15 de nuestra Constitución sobre la pena de muerte. Fuimos otro compañero de Sevilla y yo, los únicos diputados de UCD que presentamos por registro, una enmienda pidiendo la abolición de la pena de muerte contemplada en el proyecto de Constitución, fui consultado por el Portavoz inmediatamente antes de votar el artículo tal como ha quedado redactado, aboliéndola.

 6.- Vicepresidencia de la FEMP (Federación Española de Municipios y Provincias).

Por UCD primero y por el PP después, partidos, un grupo de alcaldes de todas las ideologías con representación parlamentaria,  asumimos la responsabilidad de crear una organización en defensa de los intereses locales en España y Europa. A mi me correspondió ser vicepresidente.

En esa responsabilidad formábamos parte de la Asociación de Municipios Europeos con sede en París.

Igualmente formé parte de la Delegación española en la Conferencia de poderes locales del Consejo de Europa en Estrasburgo (hoy sede del Parlamento Europeo).

Fui el representante de los municipios españoles en el Comité Ejecutivo del Consejo Superior de Deportes.

Si cito estos órganos de representación, se debe a dos razones. La primera, me dieron la oportunidad de conocer la importancia que los ayuntamientos tienen en la vida comunitaria. Y, en segundo lugar, dar a Pontevedra una representación institucional muy importante: allí estaba el “alcalde de Pontevedra” que sin ser una gran ciudad, tenía una muy importante presencia en los ámbitos de gobierno que tuvo su reflejo posteriormente en importantes proyectos.

En Riad Arabia

En Riad Arabia  (Exalcalde de Jerusalén, Presidente Diputación de Sevilla, Alcalde de Kuwait, Alcalde de Valladolid, y yo. 1983

Presidente Argentina

Con el presidente de Argentina, Dualde 1987

7.- Obras que Pontevedra reclamaba.

La más importante y urgente, fue, sin duda alguna, la captación y depuración del agua potable para el consumo humano. La ciudad en verano se quedaba sin agua a partir de una cota muy baja. Proyecto que ascendió a más de mil quinientos millones de pesetas costeados por el Estado. El presupuesto municipal era de trescientos millones lo cito a modo de ejemplo.

Por tanto, entre las principales tareas, destacó la de sanear la economía municipal con una gran reforma administrativa, funcionarial y la ayuda del Banco de Crédito local.

La segunda imperiosa necesidad fue la de redactar un Plan General de ordenación urbana que permitiese definir la ciudad presente y su futuro. Curiosamente ese Plan solamente fue votado en contra por el Bloque y  la aprobación de los demás grupos, … los gobiernos del Bloque sucesivos lo siguen manteniendo por su incapacidad para redactar uno nuevo.

El patrimonio municipal se mejoró y aumentó, ahí está la adquisición y reconstrucción del Teatro Principal y otros edificios.

Una relación de obras sería muy prolija y creo que ya no sería de mucho interés. Así que a modo de vuela pájaro podría citar desde el Palco de la Música y el Cafetín, Zona Monumental, parques, avenidas, puentes, vertedero de basuras, apertura de calles como la Castelao o la Avda. de Orillamar, plantación de Camelias en plazas y calles, pavimentación en piedra de la plaza de la Herrería, alcantarillado y estación depuradora de aguas residuales, alumbrados, recuperación de la fiesta de los mayos y el carnaval, primeras calles peatonales, etc. Debo citar el Festival de teatro, música y danza en la inauguración del Teatro Principal con la presencia de la gran soprano Monserrat Caballé. Y finalizo citando el convenio que en los últimos tiempos se firmó con José Cuiña (Presidente de la Diputación y Conselleiro) que permitió la recuperación de la Presa de Pontillón do Castro, el Pazo da Cultura, el Puente de los Tirantes y la Avda. hoy de José Malvar sobre la vía del tren.

Con Montserrat Caballé

Con Montserrat Caballé en la inauguración del Teatro principal 1987

En la presentación de su libro

En la presentación de su libro. 2017

8.- La Pontevedra actual.

Es una  ciudad muy cómoda para pasear y vivir, su ubicación como capital de la Ría es insuperable. La Zona Vieja, muy respetada por todos los alcaldes, especialmente por Filgueira, es inigualable. Hemos de mejorar en varios aspectos dando oportunidades a nuestros jóvenes, mejor formados que nunca, obligados a emigrar para un puesto de trabajo acorde a su mejor preparación. Urge una actualización del plan general para encontrar espacios adecuados a los tiempos actuales y en constante evolución.

 Hasta aquí la entrevista de Historia de vida de José Rivas Fontán. Como se puede contrastar “el verbo fluido” del entrevistado nos ha facilitado que todo haya sido “coser y cantar”. El equipo de VELLA A BELLA, le agradece la disposición entusiasta, la prontitud, la amabilidad seductora del exalcalde de Pontevedra. Para mí ha sido un placer además comprobar, de primera mano, la riqueza de su narrativa y de sus vivencias.

Bibliografía:

https://www.cronicasdelaemigracion.com/articulo/galicia/libro-solo-rivas-fontan-memorias-politico-lejos-rebano-presento-casa-galicia-madrid/20160630201321074005.html

Salmón del Lérez

Con un salmón en el Lérez. 2016

José Cerdeira Soto

José Cerdeira Soto

Topógrafo

Eu son Xosé Cerdeira, estou xubilado desde o ano 2004 e vivo en Pontevedra desde 1982.

Nacín en Soutelo de Montes, no Concello de Forcarei, no ano 1946 e xa no 63 entrei na empresa na que transcorrería toda a miña vida laboral Dragados y Construcciones, onde me formei como topógrafo, profesión que exercín ata a miña xubilación.

Pasar a formar parte das “clases pasivas” non se converteu nunha situación traumática para min, ao contrario, enchín as miñas horas de lecer de múltiples actividades para as que, cando traballaba, non tiña tanto tempo: a lectura, a implicación en diversas iniciativas culturais, sociais e políticas;a participación no voluntariado da Cruz Vermella, ir á universidade de maiores, ser moi activo nas redes sociais, etc.

A miña intención é seguir facendo cousas e aprendendo outras, deica o último suspiro.

Dez anos sen ETA

máis artigos

♥♥♥ síguenos ♥♥♥

La muerte del gran fotógrafo, René Robert por José Cerdeira

La muerte del gran fotógrafo, René Robert por José Cerdeira

Hace unos días moría en las calles de París el gran fotógrafo de talla mundial René Robert  a los  85 años, congelado después de una caída. Estuvo toda la noche tirado sobre la acera sin auxilio de ningún tipo. A las 6,30 de la mañana los servicios de emergencia recibieron la llamada de “un sin techo” comunicándoles la situación de René Robert.

En todo ese tiempo nadie acudió en su auxilio. ¿Quedó París sin luz?, pues parece que no, lamentablemente la indiferencia mostrada por sus semejantes fue la que ayudó sobremanera  a que  este fotógrafo muriera “como un perro”. Últimamente los perros gozan casi de más atención que todo aquel ser humano parecido a un mendigo o a un sin techo, sin embargo mi respeto máximo por el mundo animal ya que pertenecemos a él en su diversidad.

       Escribía estos días la estupenda columnista de Infolibre Raquel Martos : “Su manera de morir hiere la conciencia y casi mata la esperanza. Más que salir a la luz, su historia ha salido a la oscuridad en la ciudad de las luces”.

Es muy cruel el comportamiento humano actual; frío, individualizado, deshumanizado, atrapado por una sociedad en la que los valores cívicos y sociales carecen de unos estándares  de mentalidad colectiva que asustan. Inmersos en una sociedad capitalista que nos descapitaliza de todo comportamiento sensible con la desgracia de nuestros semejantes, en la que el “otro” no importa. La competitividad personal que impone  el sistema capitalista hace que lo único que importe sea uno mismo en destacar sobre los demás.

            La desigualdad social impone también unas reglas  en las que el “sálvese quien pueda” es la tónica reinante, desigualdad producida por el sistema citado. Así que este fotógrafo, como todos los mendigos y el resto de la gente que está pidiendo en la calle no nos preocupan lo más mínimo, la empatía brilla por su ausencia, es difícil tenerla cuando estás atrapado en defender tu subsistencia.

             La gente que tiene más posibles está más preocupada por los “productos” de la sociedad de consumo, por una vida fácil, infantil, que por sentir una empatía con el desfavorecido y ayudar a luchar por revertir la situación social. No existe el yo humano colectivo.  Cuando llegamos a la clase media y gozamos de una comodidad económica  la sensibilidad social se adormece y nos sentimos “seducidos“por la sociedad de consumo en la que los valores de empatía humana se disuelven.

El suceso acaecido a René Robert, que puede sucederle  a una infinidad de gente que duerme en la calle, debajo de un puente, en cajeros, en los andenes de los trenes, etc. Se debe todo a unas causas que hay que tener en cuenta y que debieran ser el estimulante para  huir de la pasividad, la indiferencia ante el drama  que ocurre  por culpa de la avaricia de unos poderes financieros especulativos, empresariales, mediáticos, etc. que están rompiendo la cohesión social, que están rompiendo el planeta con las agresiones al mismo, que están en contra de que la persona se emancipe.  

mendigo

Les importamos como  materia prima que ayude a dar beneficios a esos estamentos sin alma y nuestra preparación humanística les importa un rábano.

El  negocio de las armas es otro poder terrible que existe en el mundo en contra de la convivencia social, ya que obliga a que haya más guerras, unas detrás de otras, con las terribles consecuencias que ocasionan  estas contiendas y a posteriori la calamidad humanitaria y sanitaria en la que quedan las poblaciones agredidas, viéndose obligada  su población a huir en dramáticas emigraciones o a  vivir en penosos  refugios con las mínimas condiciones humanas,  o peor.

                 Soy consciente de que puede parecer que me separo del enfoque principal de la noticia, pero yo pienso que aparte de sonrojarnos por nuestros comportamientos hacia los que viven en la intemperie o hacia el que necesita auxilio y no se lo damos, tenemos que ser conscientes de que buena parte de estas situaciones son provocadas por el éxodo de seres humanos víctimas de conflictos armados que, como dije antes, son potenciados por el negocio de las armas que mueve mucho dinero. El ser humano actual adolece de un cerebro fuerte en inteligencia y amor.

Si, debemos estar alerta y no perder la brújula en  buscar alternativas, en que tenemos que ser conscientes de que sin empoderamiento personal en valores ciudadanos, en valores humanísticos, en la construcción de una personalidad rica -social, cultural, intelectual y profesionalmente- en amor a la naturaleza y en amor a los demás, nunca seremos solidarios y nos encontraremos con el panorama tan preocupante al que hemos llegado, en el “sálvese quien pueda” ya que el dinero solo lo tienen unos cuantos y por eso no puede extrañarnos que lo que pasa tenga una causa y solo nosotros tenemos que averiguarla.

                                    Creo que estamos tocando fondo en la conciencia de vivir en sociedad en plano de igualdad en todos los aspectos. Una sociedad educada en toda clase de valores que destierren el egoísmo patológico, la barbarie, la polarización…., estamos en una sociedad en la que en el fondo nos vemos casi como enemigos unos y otros, en pura competición entre nosotros.  Así  que no nos extrañemos de la crueldad que mostramos con los demás, con los emigrantes, con la gente sumida en la droga, con los sin techo, porque ni los miramos.

No podemos olvidar tampoco la cantidad de suicidios que se producen actualmente, drama  en parte relacionado también con el tema que nos ocupa, que se lo pregunten a la gente que coge el metro diariamente, como muchos se tiran a la vía antes de llegar a su parada. Analicemos por qué se produce esta situación, tampoco es difícil adivinarlo y, por tanto, intentar mejorarlo como seres humanos que somos y ser conscientes de si estamos manipulados o no, o si tenemos criterio propio, porque en realidad somos víctimas de un mercado capitalista que nos impide pensar.

              Todo  esto tiene una causa, lamentablemente.

      —————————————————————-

     Nota: Animo a que lean el enlace, creo que merece la pena.

https://www.infolibre.es/opinion/columnas/muy-fan-de/hombre-muerto-congelado_129_1218082.html

José Cerdeira Soto

José Cerdeira Soto

Topógrafo

Estou xubilado desde o ano 2004 e vivo en Pontevedra desde 1982.

Nacín en Soutelo de Montes, no Concello de Forcarei, no ano 1946 e xa no 63 entrei na empresa na que transcorrería toda a miña vida laboral Dragados y Construcciones, onde me formei como topógrafo, profesión que exercín ata a miña xubilación.

Pasar a formar parte das “clases pasivas” non se converteu nunha situación traumática para min, ao contrario, enchín as miñas horas de lecer de múltiples actividades para as que, cando traballaba, non tiña tanto tempo: a lectura, a implicación en diversas iniciativas culturais, sociais e políticas;a participación no voluntariado da Cruz Vermella, ir á universidade de maiores, ser moi activo nas redes sociais, etc.

A miña intención é seguir facendo cousas e aprendendo outras, deica o último suspiro.

Dez anos sen ETA

máis artigos

♥♥♥ síguenos ♥♥♥

Dez anos sen ETA por José Cerdeira Soto

Dez anos sen ETA por José Cerdeira Soto

O pasado 20 de outubro, cumpríronse dez anos da fin da cruel actividade que a banda terrorista ETA exerceu durante case 50 anos, fin que chegou tras arduas negociacións e acurralada polo rexeitamento xeral non só a nivel do Estado español senón tamén pola maior parte da sociedade vasca e mesmo a nivel internacional, a todo isto que hai que engadir a súa debilidade operativa, todo o cal conduciu a que deixase de matar e finalmente entregase as armas.

Atentado

Fotografía El Mundo

O seu“currículum” do horror foi arrepiante: 854 muertos, unha  cifra superior a 7000 feridos, 86 secuestros, nenos e maiores en medio desta barbarie morrían tamén; recordalo fai tremer a un.

É necesario matizar que ETA naceu no 1958 a raíz da expulsión duns membros das xuventudes do Partido Nacionalista Vasco, iniciando accións violentas xa no 61, aínda que o primeiro asasinato data de 1968. Nun principio contaba cun importante apoio de boa parte da sociedade vasca debido a considerala parte da oposición ao franquismo, mais tras a aprobación da Constitución e o Estatuto de Autonomía do País Vasco eses apoios diminuíron.

 Ao longo do tempo producíronse escisións graduadas en ETA, debido á súa radicalidade terrorista, producindo un rexeitamento moi acentuado na sociedade vasca, exceptuando o seu entorno, obviamente.

    Vidas truncadas, con moitísimas familias traumatizadas  de dificilísima recuperación, un  clima de receo-medo horrible co veciño, o compañeiro de traballo, a mirada debaixo do coche diariamente por temor a unha bomba nos baixos … O medo paralizante ás ameazas de morte, delacións, impostos revolucionarios aos empresarios coa correspondente ameaza de morte se non se facía efectivo o imposto….; é dicir, un ambiente irrespirable que fixo que moitos vascos, ou familias que vivían alí desde había moito tempo, marcharan a outras rexións de España  e que deu lugar a unha sociedade dividida dunha forma antagónica, con moito odio no medio.

      No País Vasco este dez anos sen a ameaza de ETA foron de normal convivencia? É imposible pechar feridas en tan curto prazo de tempo, comeza a facerse algo, pero aínda queda moito camiño por percorrer.

Para escribir este artigo tiven que  consultar bastante información periodística, principalmente nas sección de opinión, reportaxes, vídeos en Youtube… de periodistas e escritores aos que considero bos profesionais.  Escribir sobre ETA e o que provocou non é doado, se queres facelo con credibilidade e sensatez.

             Hai uns días Arnaldo Otegui pedía desculpas por todo o mal que ETA causara en Euskadi expresando a súa dor por non poder emendar o mal realizado e que non había volta atrás, o cal era unha pena; a palabra: “síntoo” saíu dos seus beizos e dos do secretario de Sortu, Arkaitz Rodríguez.

 No Diario Público lin un artigo da admirada periodista Ana Pardo de Vera titulado: Lo siento”, es el principio no que argumenta o seguinte.:

      “Un dirigente político me dijo este lunes, con poca fortuna, que con las palabras de Arnaldo Otegi, quedaba cerrado “como tal” el conflicto de Euskadi. “Discrepo”, le contesté: con el lo siento nos situamos en el principio de otra etapa compleja, no en el final de nada: sumamos, sin ninguna duda, pues desde hace diez años, cuando ETA anunció su disolución, en Euskadi, en España y en Europa estamos mejor, mucho mejor. Porque si una escucha a la (ultra)derecha de Vox y PP comentar las palabras del líder de Bildu y el de Sortu, Arkaitz Rodríguez, este lunes en el Palacio de Aiete, e incluso la tibieza de un PNV, defensor a ultranza de los pasos políticos que se han ido dando desde hace décadas en la lucha por el fin del terrorismo hasta que EH-Bildu se convirtió en influyente competencia en el Congreso y en las urnas de Euskadi, pareciera que Otegi y Rodríguez decían lo contrario de lo que dijeron” …………

Agora é preciso o achegamento humano, cívico, dentro da sociedade vasca, o cal é unha tarefa moi difícil, dada a complexidade humana, o lado escuro do odio e da ofensa brutal recibida non é fácil sacalo á superficie e normalizar a nosa convivencia, é case contranatura.

 Teñen que pasar anos, quizais xeracións, para que a sociedade vasca sexa outra. Porén, hai sectores que poden facer algo para contribuír a que iso aconteza, polo seu talle moral, ser os guías de referencia para camiñar por ese necesario sendeiro de convivencia : ONG, Plataformas cívicas terapéuticas e de reinserción psíquica e moral, personaxes da calidade humana da muller de José Maria Jauregui_Maixabel_ que tivo a xenerosidade de aceptar o perdón dos que mataron ao seu home, etc. É indispensable que a historia de ETA estea na escola para que as novas xeracións saiban o que ocorreu e lles sirva de lección para que non se volva repetir.

Final de ETA

Fotografía El Independiente

 Deixo aquí información ao respecto do tamén admirado periodista e director da Editorial Infolibre, Jesús Maraña, que podemos ler no seu artigo: La verdadera traición a los muertos.

     “Construir una memoria colectiva, compartida, plural, es la clave para alentar la convivencia y evitar que jamás se repita el ejercicio de la violencia. Es una labor de todas y todos, no exclusiva, ni muchísimo menos, de la política. Ya en el quinto aniversario del fin de ETA mencionábamos algunas aportaciones a esa construcción de memoria que nos parecen muy recomendables, como el documental El fin de ETA, de Luis Rodríguez Aizpeolea y José María Izquierdo, o la obra de teatro La mirada del otro, de María San Miguel. Hay ejemplos más recientes que conviene sumar a la mirada poliédrica sobre “lo ocurrido”: El eco de los disparos o Mejor la ausencia, dos libros de Edurne Portela menos conocidos que , de Patria de Fernando Aramburu, también imprescindible. Como lo son la serie de Mariano Barroso La línea invisible, la película recién estrenada Maixabel, de Icíar Bollaín, o Todos los futuros perdidos, el ensayo- conversación entre Edu Madina y Borja Sémper. Saben de lo que hablan, y hablan sin rencor.”

     O punto máis negativo, neste inxente labor por realizar a favor da convivencia no País Vasco e na sociedade española, é no terreo da política, onde  está todo contaminado por unha dereita extrema  a nivel vasco e nacional, algo vergoñento, indigno e de auténtica mala fe; é preciso recordar o papel infame por parte desta dereita extrema na gran mentira do 11M e na do Yakolev 42 : ata onde son quen de chegar!

   Na derrota de ETA interveu moita xente, algunha  quedou no anonimato por vontade propia. As forzas de seguridade levaron un gran peso, falecendo moitos dos seus membros e deixando unha “herdanza” familiar traumática, moi “ dramaticamente tocada”, forte persecución da Xustiza e dos gobernos de quenda  e o apoio recibido por parte de Francia na segunda parte do conflito.

    Jonathan Powell, mediador no conflito, dicía o seguinte con respecto a Rajoy e ao PP “O  PP puxo en perigo o proceso de paz”

    “”Nunca hasta entonces me había encontrado con un Gobierno que no diera ningún paso para deshacerse de las armas. ETA ofrecía las armas y el Gobierno del PP no las aceptaba, era una locura“.

 Matiza o seguinte Jonathn Powell, nunha entrevista ao diario.es:

  “Cuando Tony Blair se convirtió en líder de los laboristas apoyó el proceso de paz iniciado por el entonces primer ministro conservador, John Major. No hubo críticas, aunque no estábamos de acuerdo en todo, y los ‘tories’ hicieron lo mismo cuando los laboristas gobernaron. El proceso de paz no formó parte del juego político“.

   Escribe Ignacio Sanchez_Cuenca Rodriguez, escritor, filósofo e profesor de Ciencia Política  con respecto ao Proceso de Paz:

     “Es justo reconocer que fue el impulso político de José Luis Rodríguez Zapatero, Jesús Eguiguren, Alfredo Pérez Rubalcaba y Arnaldo Otegi lo que llevó a término la agonía de la banda terrorista, en contra de una amplia oposición al proceso de diálogo”.

Atentado Madrid

Fotografía La Vanguardia

Isto algún día terá que ser recoñecido como se merece por toda a sociedade vasca, española e internacional. Asusta  ter que sentar cuns terroristas, cuns asasinos, arriscándose ao máximo, coordinándose entre os negociadores con moito tento, tratando de entenderse o mellor posible con eles para chegar a bo porto. Jose Luis Rodriguez Zapatero ao aterrar como xefe da oposición tivo moi claro desde o principio que había que intentar acabar con ETA negociando.

  Cando ocorreu o atentando contra Eduardo Madina, Zapatero díxolle que co tempo íalle regalar o final de ETA. Ao chegar o ansiado momento fixo tres chamadas telefónicas, unha a Madina, outra a Alfredo Pérez Rubalcaba e outra a seu pai.

   Zapatero foi “acusado” gravemente no Congreso dos Deputados  polo PP, especialmente por Rajoy, coa famosa acusación de “traizoar os mortos”. Nunca houbo nin en público ni en privado unha desculpa do presidente, naquel momento do PP, cara a José Luis Rodriguez Zapatero por ese grave insulto.

   Hoxe en día, Pablo Casado “comanda” unha campaña atroz contra a presenza de Bildu no Congreso culpando a Pedro Sánchez como responsable da mesma, acusándoos de etarras  a 10 anos da disolución de ETA. Se Bildu e Sortu, están sentados no hemiciclo é porque cumpren con todos os requisitos legais, xurídicos e constitucionais para poder facelo.

     Este “método “ parlamentario que está desenvolvendo o PP, Vox e tamén Cidadáns, é a “cambadela” “zancadilla trapera” que a dereita extrema política e mediática, realiza para derrocar o goberno sen reparar en que a convivencia cívica no País Vasco tarde en chegar! Incomprensible e indigno!.

    Quedan máis cousas pendentes, como moi ben escribe Ana Pardo de Vera, precísanse máis “lo siento”…Que pasa cos Gal, non se nos vai dar unha explicación?, ou é que somos parvos para non intuír o que pasou  e quen puido estar detrás dese ilexítimo comando, ninguén vai pedir perdón polo que fixeron con Segundo Marey ou co atroz asasinato de Lasa e Zabala e das 25 persoas asasinadas por este comando?

     Todo isto, o comportamento indigno da dereita mediática e política, os Gal, está a anos luz do “ lo siento” moi ben apuntado por Ana Pardo de Vera. É moi difícil, a pesar de que algunha xente, como asociacións minoritarias de vítimas construtivas, o mundo do cine, familiares de vítimas, escritores con bos libros ao respecto, estean facendo un grande esforzo para que esa convivencia se faga real algún día, fai falla tamén o outro, os que no dan sinais de “lo siento”. Non será moito pedir a esa xente, lamentablemente?

   Hasta aquí as miñas modestas pinceladas, acompañadas dos enlaces que van a continuación con cuxo contido me identifico plenamente e nos que me apoiei por pura coherencia  a favor do ben do artigo. Son consciente de que o tema de ETA  dá para máis, que podería escribirse un artigo máis longo e “tocando” máis arestas , o que, malia todo, creo que non lle quita validez ao que intentei expoñer.

     Non podemos esquecer o que ocorreu en Euskadi e as súas consecuencias para a convivencia, para o restablecemento da mesma haberá que intentalo con tesón, con boa alma.

José Cerdeira Soto

José Cerdeira Soto

Topógrafo

Estou xubilado desde o ano 2004 e vivo en Pontevedra desde 1982.

Nacín en Soutelo de Montes, no Concello de Forcarei, no ano 1946 e xa no 63 entrei na empresa na que transcorrería toda a miña vida laboral Dragados y Construcciones, onde me formei como topógrafo, profesión que exercín ata a miña xubilación.

Pasar a formar parte das “clases pasivas” non se converteu nunha situación traumática para min, ao contrario, enchín as miñas horas de lecer de múltiples actividades para as que, cando traballaba, non tiña tanto tempo: a lectura, a implicación en diversas iniciativas culturais, sociais e políticas;a participación no voluntariado da Cruz Vermella, ir á universidade de maiores, ser moi activo nas redes sociais, etc.

A miña intención é seguir facendo cousas e aprendendo outras, deica o último suspiro.

Fóisenos Arcadi Oliveres

máis artigos

♥♥♥ síguenos ♥♥♥