Suroeste dos EEUU por Sara Valenzuela Viz

Suroeste dos EEUU por Sara Valenzuela Viz

Viaxe ao Suroeste dos EEUU

Sara Valenzuela Viz

Deixamos Panamá e imos cara ao suroeste dos Estados Unidos onde pasaremos 15 días, hoxe é 15 de febreiro, 

Voamos a Los Ángeles e coma sempre a rutina dos traslados, un Uber ao aeroporto, as tarxetas de embarque (facíamos escala en San Salvador), o control de pasaportes, control da equipaxe e unha vez dentro tomamos un café e agardamos ata que embarcamos. Chegamos moi tarde a Los Ángeles e o proceso de control de inmigración é lento, somos moitos pasaxeiros e poucos policías, pasamos o control sen problema e ao saír collemos un autobús cara a zona de taxis e descargamos Lyft, unha aplicación de taxis que funciona moi ben xa que temos tido problemas con Uber noutras ocasións en EE.UU. O taxi levounos ao apartamento pero custounos máis de 60 dólares e, aínda que foi un traxecto moi longo, démonos conta de que nesta cidade interesaba utilizar transporte público e deixar os taxis para os casos imprescindibles.

Chegamos ao piso despois das 11 da noite, morrendo de fame, non había nada aberto, pouca vida na zona. O apartamento estaba en unha zona de casas baixas e pequenos negocios e a maioría dos habitantes eran hispanos, case todos mexicanos. Iso gustounos , os mexicanos son xente moi “friendly” e sempre disposta a proporcionarche calquera axuda, a solidariedade é fundamental entre eles e con calquera que fale español xa que ao vir de fóra están acostumados a axudar ao que acaba de chegar e desvívense por facelo; pero sobre todo é xente moi aberta e amigable coa que podes charlar e escoitar as súas experiencias. Menos mal que había un Pizza Hut 24horas cerca , alí collemos unha pizza e levámola ao apartamento, ceamos e fomos para a cama.

16-2- Primeiro día en Los Ángeles, despois do cravo que nos deu o taxista, decidimos utilizar o transporte público, un autobús pasa moi preto do noso piso, pero como non tiñamos tarxeta, fomos camiñando ata a estación do metro e alí mercamos unha para movernos ata Hollywood; a verdade é que esta cidade non nos gustou pero tiñamos que ir a visitala e despois poder opinar. En Hollywood todo era hiperturístico, ducias de tendas de souvenirs, un museo de cera, pequenos museos relacionados co cine. Paseamos polo paseo da fama coas estrelas na beirarrúa, e visitamos o teatro Dolby no exterior que é onde se entregan os Óscar e o centro comercial dos seus arredores. Había moitos mendigos e xente sen teito, algúns tirados polo chan y eso que era o centro do barrio. Noutras ocasións tiñamos visto o problema que supón a xente sen teito nos USA pero en Los Ángeles o problema está máis presente e segundo nos comentan o consumo de fentanilo estase a expandir e a agravalo. No metro, sobre todo nas estacións do centro e de Hollywood, atópase moita xente con evidentes problemas de adicción e de falla de vivenda o que fai que non sexa un medio de transporte moi utilizado a pesar de resolver traslados importantes, en metro poderíase chegar a case todos os lugares de interese da cidade. 

os anxeles
Beverly
viaxe ao suroeste,
Sara Valenzuela Viz

Sara Valenzuela Viz

Profesora de Historia

Nacín na parroquia de Santirso de Manduas, en Bandeira.

Aos nove anos mandáronme estudar a Santiago e alí pasei uns cantos anos da miña vida, xa que logo fixen Filosofía e letras e liciencieme en Xeografía-Historia.

Exercín de profesora percorrendo moitos centros educativos das catro provincias, penso que de aí vén o que me gusta viaxar.

Levo en Pontevedra 27 anos, nesta fermosa cidade coñecín a unha parte dos integrantes do blog devellabella, no IES Valle Inclán e tamén no Frei Martín Sarmiento. Con eles vivín moitas aventuras, dende a nosa dedicación común ao teatro a festas diversas relacionadas co noso traballo, e sempre me sentín en total confianza.

Levo xubilada dous anos e procuro aproveitalo ao máximo, sobre todo facendo viaxes.

Neste proxecto vou poñer o meu graniño de area, e espero que sexa do voso agrado

Viaxe a Panamá

máis artigos

♥♥♥ síguenos ♥♥♥

Viaxe a Tenerife 2ª parte por Manolo Gulías

Viaxe a Tenerife 2ª parte por Manolo Gulías

Viaxe a Tenerife 2ª parte

Manolo Gulías Márquez

VIAXE a Tenerife en Decembro do 2022

(Segunda PARTE)     

Ás nove da mañá, despois de tomar lista o mesmo guía que tiveramos na nosa primeira excursión, subimos ó autobús. Chegamos ó primeiro mirador do Parque Nacional das Cañadas do Teide a iso das once e cuarto da mañá e pouco despois paramos noutro chamado Mirador la Catedral onde vimos o que foron os distintos ríos de lava que baixaban da cima. O primeiro monte que se ve é o chamado Pico Viejo.

No mirador Llano de Ucanca gracias a un panel informativo enterámonos de que o monte do Teide é a terceira estructura volcánica do planeta con 3.718 metros de altitude. Sen embargo queda moi pequeno cando o comparamos co volcán máis grande do sistema solar, o monte Olimpo, no planeta Marte. Non nos preocupamos.

Dende outros miradores onde paramos estivemos vendo diversas vistas do monte pero o mellor de todos, para o meu gusto e onde están os Roques de García e o Roque Cinchado que saía nos billetes de mil pesetas.

O parador nacional de turismo do Teide está mesmo onde se atopa o mirador de Roques de García. Hoxe probablemente non o deixarían contruír por ser o parque nacional protexido.

Dende este mirador fomos no autobús ata a base do Teide onde está o teleférico que leva ata douscentos metros da cúspide, anaco que habería que andar a pé. Non subimos porque non estaba previsto na excursión. A nós gustaríanos ir ata arriba anque xa o fixeramos nunha anterior viaxe ás Illas Canarias.

Visto o visto e de novo no autobús parámonos noutro mirador para observar o Pico Viejo a 3.100 metros de altitude e con un cráter de 800 metros de diámetro que despois de varios terremotos tivo a última erupción no ano 1798 e durou noventa e dous días.

Pincha no PDF da dereita para ler a viaxe completa

teide gulias
Altar maior, tenerife
no barco en tenerife
Manolo Gulias Márquez

Manolo Gulias Márquez

Docente

Xosé Manuel Gulías Márquez naceu en Pontevedra en 1952, pero foi bautizado en Forcarei de onde eran seus pais. En 1983 aprobou as oposicións por ciencias logo fixo a especialidade de galego e daba as clases nesa lingua. O seu último destino levouno ao instituto onde estudou, é dicir ao Valle Inclán, non podía estar máis feliz xa que despois de case 20 anos non tivo que volver coller o coche. Neste instituto estivo 18 anos ata que con 65 xubilouse, porque xa tiña o tempo de servizo e xa tocaba. Colabora con nós relatando as súas viaxes e os seus relatos.

Viaxe por a Brasil 1ª parte

Viaxe a Brasil 2ª parte

máis artigos

♥♥♥ síguenos ♥♥♥

Viaxe a Tenerife 1ª parte por Manolo Gulías

Viaxe a Tenerife 1ª parte por Manolo Gulías

Viaxe a Tenerife 1ª parte

Manolo Gulías Márquez

VIAXE a Tenerife en Decembro do 2022

(Primeira PARTE)     

A nosa primeira experiencia coas excursións do Imserso foi unha viaxe a Canarias, á illa de Tenerife. Xa estando de volta temos que recoñecer que foi moi positiva.

Despois de facer a reserva nunha axencia de viaxes e adxudicado o destino, mandáronnos estar na Estación de Autobuses de Pontevedra o luns día 12 de decembro ás 13,30 para coller o transporte, procedente de Vigo, que nos levaría ó aeroporto Rosalía de Castro de Santiago de Compostela.

Antes de emprender a marcha informámonos sobre Tenerife e aí nos enteramos de que as primeiras testemuñas fiables sobre as illas débense a Plinio, que no século I nos fala dunha expedición enviada polo rei Juba cara as illas da que lle levaron como recordó da aventura uns enormes cans, dos que se deriva o nome do arquipélago: Canarias, de can ou cans.

As illas, ata a súa conquista polos europeos, que se prolongou ó longo de case todo o século XV, estaban habitadas por unha poboación posiblemente de orixe norteafricano. Alonso Fernández de Lugo venceu ós guanches conquistando Tenerife.

Parecíanos que nos levaba algo cedo un ómnibus da empresa “Viuda de Cándido” porque o voo saía ás 17,30  e pensábamos comer algo no aeroporto antes de subir ó avión, pero a nosa sorpresa foi que nos levaron a un restaurante na estrada vella que conduce dende o aeroporto á cidade de Santiago de Compostela, o Restaurante Sabugueira, onde comemos moi decentemente antes de subir de novo ó autocar que nos levou directamente ó aeroporto.

Alí estaba esperando unha empregada da empresa Mundiplan que tomou lista por si alguén se lle perdera polo camiño.

Pincha no PDF da dereita para ler a viaxe completa

mirador de xerfe
mirador Drago
vexetación
Manolo Gulias Márquez

Manolo Gulias Márquez

Docente

Xosé Manuel Gulías Márquez naceu en Pontevedra en 1952, pero foi bautizado en Forcarei de onde eran seus pais. En 1983 aprobou as oposicións por ciencias logo fixo a especialidade de galego e daba as clases nesa lingua. O seu último destino levouno ao instituto onde estudou, é dicir ao Valle Inclán, non podía estar máis feliz xa que despois de case 20 anos non tivo que volver coller o coche. Neste instituto estivo 18 anos ata que con 65 xubilouse, porque xa tiña o tempo de servizo e xa tocaba. Colabora con nós relatando as súas viaxes e os seus relatos.

Viaxe por a Brasil 1ª parte

Viaxe a Brasil 2ª parte

máis artigos

♥♥♥ síguenos ♥♥♥

Viaxe a Panamá por Sara Valenzuela Viz

Viaxe a Panamá por Sara Valenzuela Viz

Viaxe a Panamá

Sara Valenzuela Viz

Xaneiro 2024. Decidimos facer unha viaxe un pouco longa, os lugares pedíano, fomos 15 días a Panamá e outros 15 ao suroeste de EE.UU.

Saímos de Madrid. Unha visita rápida a Ana e a Dani e esa noite durmimos alí e ceamos con eles.

O día 31 voamos. Once horas de viaxe. Para Benito entre os viños que nos deron no avión e un par de tranquimazins, a viaxe foi bastante ben, e eu entre películas e a lectura que tiña no meu ebook, ben tamén.

E chegamos a Panamá.

En primeiro lugar, gustaríame dicir que os panameños/as son moi simpáticos, agradables, atentos e dispostos sempre a axudar. No aeroporto compramos unha tarxeta de datos para dispoñer de conexión e evitar os sablazos de Vodafone. Idea inútil porque, como non quitaramos a tarxeta española por se producía algunha chamada urxente, Vodafone quere cobrarnos 12 euros por día e, claro, estamos a facer unha reclamación pedindo que nos devolvan todo o que nos meteron nas facturas, case 500 euros. Temos todas as capturas de pantalla que mostran que usamos a tarxeta do país. En fin…

rúa dos sombreiros
museo panamá
Panamá
Sara Valenzuela Viz

Sara Valenzuela Viz

Profesora de Historia

Nacín na parroquia de Santirso de Manduas, en Bandeira.

Aos nove anos mandáronme estudar a Santiago e alí pasei uns cantos anos da miña vida, xa que logo fixen Filosofía e letras e liciencieme en Xeografía-Historia.

Exercín de profesora percorrendo moitos centros educativos das catro provincias, penso que de aí vén o que me gusta viaxar.

Levo en Pontevedra 27 anos, nesta fermosa cidade coñecín a unha parte dos integrantes do blog devellabella, no IES Valle Inclán e tamén no Frei Martín Sarmiento. Con eles vivín moitas aventuras, dende a nosa dedicación común ao teatro a festas diversas relacionadas co noso traballo, e sempre me sentín en total confianza.

Levo xubilada dous anos e procuro aproveitalo ao máximo, sobre todo facendo viaxes.

Neste proxecto vou poñer o meu graniño de area, e espero que sexa do voso agrado

Viaxe ao sudeste asiático

máis artigos

♥♥♥ síguenos ♥♥♥

Viaxe ao sudeste asiático: Cambodia, Tailandia por Sara Valenzuela

Viaxe ao sudeste asiático: Cambodia, Tailandia por Sara Valenzuela

Viaxe a Cambodia, Tailandia

Sara Valenzuela Viz

24 de febreiro,

Chau Doc, como comentamos na outra crónica, foi o último lugar que visitamos en Vietnam; é o punto fronteirizo entre Vietnam e Cambodia. Todos os viaxeiros que queiran cruzar a fronteira entre os dous países deben pasar por esta cidade. Desde aquí parten os barcos que se dirixen á capital de Cambodia, Phnom Penh, navegando polo río Mekong (o río é  un dos máis longos do mundo, atravesando China, Myanmar, Tailandia, Cambodia e finalmente Vietnam para formar este delta no seu tramo final ata o océano).

Foi unha viaxe de 5 horas, pero fixémola  moi ben. Saímos moi cedo para coller o barco-bus, o sol estaba a saír e gozamos dun fermoso amencer.

porto chau doc
pagoda de prata
rio chao
Sara Valenzuela Viz

Sara Valenzuela Viz

Profesora de Historia

Nacín na parroquia de Santirso de Manduas, en Bandeira.

Aos nove anos mandáronme estudar a Santiago e alí pasei uns cantos anos da miña vida, xa que logo fixen Filosofía e letras e liciencieme en Xeografía-Historia.

Exercín de profesora percorrendo moitos centros educativos das catro provincias, penso que de aí vén o que me gusta viaxar.

Levo en Pontevedra 27 anos, nesta fermosa cidade coñecín a unha parte dos integrantes do blog devellabella, no IES Valle Inclán e tamén no Frei Martín Sarmiento. Con eles vivín moitas aventuras, dende a nosa dedicación común ao teatro a festas diversas relacionadas co noso traballo, e sempre me sentín en total confianza.

Levo xubilada dous anos e procuro aproveitalo ao máximo, sobre todo facendo viaxes.

Neste proxecto vou poñer o meu graniño de area, e espero que sexa do voso agrado

Viaxe a Singapur

Viaxe a Vietnan

máis artigos

♥♥♥ síguenos ♥♥♥

Descubrindo Marrocos por Charo Valcárcel Mato

Descubrindo Marrocos por Charo Valcárcel Mato

Camiñas de vagar cativada polas cores, olores e sabores que emanan das canellas labirínticas da medina, polo algareo da xente que, coma ti, vén e vai observando a infindade de pequenos postos de venda que ofrecen todo tipo de produtos, especialmente aos engaiolados visitantes foráneos abrumados pola enorme diversidade de mercancías que desfilan ante os seus ollos.

Deteste a admirar unha tenda de especias sabiamente colocadas en pequenos recipientes circulares ofrecendo unha estudada combinación de cores que dificilmente pode pasar desapercibida, un agasallo para a vista e o olfacto. Uns pasos máis adiante, tras parar noutros postos de cerámica, coiro e froitas, atopas a espectacular entrada dunha das trescentas mezquitas que se encontran no interior da medina; desafotunadamente só os musulmáns teñen permitida a entrada para a oración. Tamén descobres os riads, as casas tradicionais marroquís que se utilizan como hospedaxe, co seu patio interior arredor do cal se sitúa a vivenda, en xeral con distintas terrazas e alturas; as medersas -escolas de Corán- pouco accesibles aos turistas e, tras un longo percorrido por quilómetros de calellas, o gran curtidoiro Chouwara que se pode divisar desde unha zona elevada na que se atopan xa os distintos produtos fabricados coas peles resultantes do proceso de lavado, tinguido e secado ao que se someten previamente na multitude de fosas nas que ducias de curtidores traballan sen descanso.

O percorrido pola medina é coma unha viaxe no tempo, coma se, de súpeto, tras atravesar os fermosos arcos de entrada, o reloxo atrasáse varios séculos e ti apareceses alí convertida en espectadora privilexiada de semellante prodixio.

Despois de case tres horas andando sen apenas deterte ficas esgotada e un pouco agobiada polo boureo e a enxurrada de xente que vén e vai; por iso decides dar por rematada a visita.

Moitas imaxes deste día van ficar retidas na túa retina, sen dúbida, e coándose no medio delas as dos centos de gatos que pululaban por todas partes coma un elemento necesario que adobiaba o conxunto. Recoñeces que che resultou difícil conter o desexo de acariñalos, mais a prudencia impúxose finalmente .

Fez é unha das grandes cidades de Marrocos e a súa medina unha das máis impresionantes e extensas do mundo árabe (7.500m²)

A viaxe de Fez a Volúbilis (ruínas dunha cidade romana) vaite achegando ao Atlas Medio con parada en Mulay Idris, pequena vila situada nun outeiro, na que o coidado e a limpeza brillan pola súa ausencia, malia ser lugar de peregrinaxe ao albergar o Santuario de Idris I, fundador da Dinastía Idrisí, inaccesible para os turistas. A imaxe máis fermosa da cidade é a que obtés desde a distancia, percorrendo a pé o camiño ata as ruínas, no cal te cruzas con varios campesiños a cabalo de burros e mulas cargados con produtos da terra. A verdade é que a omnipresencia destes animais usados como medio de transporte e carga nas vilas marroquís que visitas é o común e fai que acudan á túa mente lembranzas da nenez nas que na túa pequena aldea do rural galego tamén se usaban dese xeito, hai xa moitos anos.

Baixo un sol inclemente chegas a Volúbilis e ficas abraiada coa extensión que ocupan as ruínas e que dan idea da grandeza e trascendencia que debeu ter no seu momento este asentamento romano no que aínda se poden admirar impresionantes mosaicos e termas nos restos dalgunhas casas; tamén O Capitolio, a Basílica ou os muíños de aceite pertencentes á época púnica, xa que antes dos romanos foi habitada polos cartaxineses. Averiguas que na época de maior esplendor chegou a ter 20.000 habitantes.

Alí, baixo o Arco de Caracalla, deteste a admirar a paisaxe do fermoso val no que está situado este tesouro arqueolóxico.

A viaxe ata Meknés permíteche gozar das vistas que ofrece a un lado e outro da estrada este amplo territorio ao pé do Atlas Medio, totalmente cultivado e no que destacan as enormes extensións de oliveiras. O azul do ceo e as distintas tonalidades de verde dos campos e das árbores coas montañas do Atlas ao fondo é todo un luxo para a vista!

Meknes é unha das cidades imperiais de Marrocos, rodeada dunha espectacular muralla e arcos de entrada que para a túa desgraza atópanse en restauración ao igual que outros puntos de interese turística, co cal conclúes que se fai necesaria unha segunda visita cando o traballo de recuperación teña rematado. Aínda así pódese apreciar a súa beleza e o constante buligar das súas rúas e da medina converténdoa nunha cidade chea de vida.

As noites na terraza do fermoso riad no que te hospedaches, os espectaculares almorzos e a chamada a oración (adhan) do almuecín, acompañada nalgunha ocasión polo canto dos galos que saudaban xa o novo día, constitúen parte desas pegadas indelébeis que, de seguro, han ficar en ti unha vez rematada a viaxe.

A chegada a Azrou e Ifrán supuxo o encontro coa zona montañosa do Atlas Medio, co frío, coa neve, coa chuvia converténdose en neve a medida que a furgoneta devoraba Km. cara ás zonas máis altas. As folerpas batendo no parabrisas, a euforia apoderándose de ti ao descubrir a máxica estampa do bosque nevado. A visión dos monos de espesa pelaxe baixo a neve, agardando polos cacahuetes dos visitantes, ou arrebatándollelos dos petos. Os teus pasos buscando manterse firmes nun solo irregular cun leito de follas, garabullos, pólas e pedras que formaban parte do percorrido circular da ruta polo engaiolante bosque de cedros.

Silenzo e natureza, auténtico privilexio.

E chegas a Aguelman onde se atopa o lago de Aguelmame Sidi Ali de augas cristalinas dunha cor esmeralda que resalta no medio da aridez dourada predominante, salferida, iso si, de sabinas milenarias e rabaños de ovellas. Este lago atópase na provincia de Khenifra, que pertence á rexión de Meknès-Tafilalet, e está rodeado de montañas. A túa visita á zona non se limita a admirar a paisaxe, chegas co propósito de coroar un dos cumes de 2734 metros de altura. Podes experimentar a dificultade do ascenso, os teus pasos inseguros no medio das pedras que alfombran a ruta, o desnivel cada vez maior e a vista atrás asombrada ante a beleza que ofrece a visión do lago desde as alturas, o efémero descanso ao lado da sabina milenaria e por fin a chegada á cima.

Sensacións cruzadas de placidez, esgotamento e orgullo tras ser quen de coroar.

Deixas o Atlas Medio, deixas Marrocos coa maleta cargada de experiencias novas e momentos inesquecibles de ceos azuis, de luz, de neve, de frío, de calor, das chamadas á oración dos almuecíns, das medinas, da súa saborosa gatronomía, dos fermosos riads, dos contrastes da paisaxe, das súas xentes…

Deixas Marrocos co propósito de volver.

Marrocos1
neve en Marrocos
Marrocos lago
Moulin Idris
Marrocos3
medina Fez
Fez
Charo Valcárcel Mato

Charo Valcárcel Mato

Profesora de Galego

Nacín nunha pequena freguesía da Estrada (Sta. Cristina de Vinseiro) hai 60 anos, pero xa levo trinta e cinco vivindo en Pontevedra, case tantos como os que traballei no IES Valle Inclán (trinta e dous), toda unha vida…

Estudei Filoloxía Hispánica, aínda que me presentei e aprobei as oposicións para profesora de Lingua galega e sempre exercín como tal, do cal me sinto e sentirei sempre moi orgullosa.

Formamos parte dun grupo de teatro de profesores (en activo e xubilados) que naceu no 2005 no seo do Valle Inclán, Argallada, e que está esperando tempos mellores para retomar a súa actividade.

Agardo que as miñas contribucións no blog devellabella sexan merecedoras do voso beneplácito ou, polo menos, non do voso desgusto.

Golpes de luz

70º Norte

máis artigos

Contacto

Ana Santos & De Vella a Bella

Hablemos ♥♥♥
No dudes en ponerte en contacto con nosotros, enviándonos un mensaje mediante el formulario siguiente.

Ana Santos & De Vella a Bella

♥♥♥ síguenos ♥♥♥