Quimper por Ghislaine Gourlaouen

Quimper por Ghislaine Gourlaouen

Origines

Le nom en breton est Kemper [ˈkmpəʁ]

 La forme Quimper est une francisation de son nom breton apparue assez tôt (1236). Ce nom de lieu est issu d´un terme celtique dont la forme originelle reste à définir. Sa forme initiale devait être kenber / kember, mot qui a été expliqué comme un composé basé sur les éléments ken- +ber, dont le premier élément ken- représente le breton ken « ensemble » et le second -ber, un déverbal ber qui désigne encore dans le breton contemporain un écoulement, d’où le sens global de « confluent », dénomination qui correspond bien au site de la ville, celle-ci ayant été bâtie à la confluence de l´Odet avec le Steir.

Avant la Révolution française, la ville est communément appelée Quimper-Corentin, en référence à saint Corentin, son premier évêque. Ce qualificatif permet de la différencier des autres localités bretonnes portant le nom de Kemper, notamment les communes qui s’appellent aujourd’hui, en français, Quimperlé,Quemperven …

Finistere

Héraldique

Il s´agit du blason attribué par l´édit royal de 1696. Le champ d´hermines symbolise la Bretagne (emblèmes des ducs de Bretagne) et le bélier symbolise le pays de Cornouaille dont Quimper est la capitale.

heraldique

La cathédrale

 La cathédrale Saint‑Corentin est une cathédrale catholique placée sous le patronage de Notre-Dame et du premier évêque légendaire dont elle porte le nom, Saint Corentin. Elle est située dans le centre-ville de Quimperchef-lieu du département du Finistère, en Bretagne. Siège du diocèse de Quimper avant la Révolution française, le bâtiment est depuis 1801 le siège du diocèse de Quimper et Léon.

Le monument actuel de style gothique est édifié au xiiie siècle sur la base d’édifices plus anciens, et achevé sous le Second Empire. Il présente une apparente unité architecturale malgré un chantier permanent durant six siècles, marqué d’hésitations et  d’arrêts dans la construction.

Classée Monument historique sur la liste de 1862, la cathédrale est entièrement restaurée dans les années 1990 et 2000 qui voient la consolidation de ses structures et la restitution partielle de sa polychromie originelle plus vive.

La cathédrale est considérée comme l’élément majeur du patrimoine quimpérois, attirant de nombreux touristes venus admirer ses flèches culminant à plus de 75 mètres au-dessus du sol et encadrant la statue du roi légendaire Gradlon*.

 [*Gradlon est un roi légendaire d’Armorique (actuelle Bretagne) et de Cornouaille. Gradlon aurait vécu entre le ive siècle et le ve siècle. Il est le fils aîné de Conan Meriadec, premier roi légendaire d’Armorique, et de sainte Darerca, sœur de Saint Patrick.]

cathedraleQuimper
Saint Corentin

Petite vidéo de présentation de la cathédrale: (7´)

Musée d´art breton tout à côté, 1 rue du roi Gradlon.

Créé en 1846, le musée départemental breton de Quimper est installé dans l’ancien palais des évêques de Cornouaille, bâtiment construit du XVIe au XIXe siècle proche de la cathédrale Saint-Corentin. Il présente l’archéologie et les arts (sculpture, costumes, mobilier, faïences, vitrail, peinture, etc…) du département du Finistère.
La partie la plus ancienne est la tour de Rohan, élevée en 1507 pour l’évêque Claude de Rohan, dans le style Renaissance du règne de Louis XII.

musée départemental

Musée départemental breton 

le musée  de Quimper est installé dans l’ancien palais des évêques

musée de beaux arts

Musée des beaux-arts

De l´autre côté de la place se trouve le musée des beaux-arts qui mérite aussi une visite: il figure parmi les plus importants musées de région en France.

Après toutes ces visites, une petite pause s´impose!  Direction: la Place au beurre, ou nous trouverons de nombreuses crêperies pour nous restaurer. La première crêpe sera “blé noir”, c´est-à-dire élaborée avec de la farine de sarrasin (qui n´est donc pas une céréale). Et la crêpe- dessert sera plutôt au froment qui s´accomode mieux des petites douceurs.  La boisson d´accompagnement: le cidre bien évidemment; le brut c´est le meilleur!

creperie
crepes
crepe ble noir

Quimper est également connu pour sa faïence. 

La faïence y est produite depuis 1708 dans le quartier faïencier historique de Locmaria, près du centre-ville de Quimper. Sa production s’est développée en faisant venir l’argile de Bordeaux et Rouen, bénéficiant de la présence de deux cours d’eau, l’Odet et le Steir et des forêts environnantes pour le combustible.

L’important développement de la faïence de Quimper au xviiie siècle puis au xixe siècle entraînera au xxe siècle une concurrence acharnée des manufactures locales qui s’exprimera autant dans la créativité des décors, -plus de 250 artistes recensés-, que sur les bancs des tribunaux!

Au début du xxe siècle, Quimper compte trois grandes manufactures de faïence, dont les marques sont renommées dans toute la France : « HB » pour Grande Maison De la Hubaudière, « AP » et « PB » pour Porquier et Porquier-Beau et « HR » pour Henriot.

assiette

À Quimper,il est également possible de se promener sur l´eau.  Les Vedettes de l’Odet proposent différentes  excursions: descente de l´Odet, excursion jusque Bénodet, Sainte Marine ou pourquoi pas les îles Glénans; mais il est important de réserver et de bien préparer!

Site des Vedettes de l´Odet:

…. Ou sinon, en voiture la côte n´est qu´à une vingtaine de kilomètres et les plages sont nombreuses: Fouesnant, Cap coz, La Roche Percée, Bénodet ….

 …et pour terminer, invitez-vous aux fêtes de Cornouaille qui ont lieu en juillet tous les ans. Il faut espérer que le beau temps soit au rendez-vous. 

Défilé de clôture 2022

Intégrale défilé Fêtes de Cornouaille 2016

Ghislaine Gourlaouen Bryselbout

Ghislaine Gourlaouen Bryselbout

Profesora de francés

máis artigos

♥♥♥ síguenos ♥♥♥

Croacia por Manolo Gulías Márquez

Croacia por Manolo Gulías Márquez

Croacia

Manolo Gulías Márquez

Outro verán máis para saír da rutina. Despois de visitar unha axencia de viaxes en Pontevedra e consultar uns catálogos de itinerarios e países onde puideramos ir, decidímonos por Croacia. Pareceunos un destino tan bo coma calquera outro.

Nunha soleada tarde do mes de agosto, saímos do aeroporto de Lavacolla en Santiago de Compostela e, coma sempre, despois da escala obrigatoria no aeroporto de El Prat en Barcelona, outras veces toca Madrid, nun novo avión embarcamos para o aeroporto de Cilipi en Dubrovnik.

As esperas nos aeroportos fan que as dúas horas e pouco de voo de Barcelona ata Dubrovnik poidan ser máis do dobre, se a isto lle sumamos o voo de  Lavacolla ó Prat…

Pincha no PDF da dereita para ler a viaxe completa

Croacia1
Croacia 3
Croacia 2
Manolo Gulias Márquez

Manolo Gulias Márquez

Docente

Xosé Manuel Gulías Márquez naceu en Pontevedra en 1952, pero foi bautizado en Forcarei de onde eran seus pais. En 1983 aprobou as oposicións por ciencias logo fixo a especialidade de galego e daba as clases nesa lingua. O seu último destino levouno ao instituto onde estudou, é dicir ao Valle Inclán, non podía estar máis feliz xa que despois de case 20 anos non tivo que volver coller o coche. Neste instituto estivo 18 anos ata que con 65 xubilouse, porque xa tiña o tempo de servizo e xa tocaba. Colabora con nós relatando as súas viaxes.

De Jaca a Pontevedra

Ávila

máis artigos

♥♥♥ síguenos ♥♥♥

Marsella por Ana Santos Solla

Marsella por Ana Santos Solla

Marsella

Ana Santos Solla

Hai anos que soño con ir a Marsella, só aterrei no seu aeroporto camiño de Córcega, imaxinaba unha cidade caótica, multicultural, chea de contrastes e moi luminosa, atopamos unha cidade ateigada de turistas e só dos 20 establecementos que levaba anotados resistían 3 abertos, a pandemia tamén se ceibara neste lado de Europa.

Fixemos esta viaxe Elena e mais eu, xa coincidiramos noutras aventuras e tiñamos ganas de saír de Pontevedra uns días. Deixamos que o vo e mais o hotel fora cousa da axencia de viaxes, nós encargabamonos de gozar do sur de Francia.

Saímos de Porto con Ryanair e con media hora de retraso chegamos a Marsella ás 19:00 horas, collemos o bus 91, 16 euros ida e volta, cara ao centro da cidade, tardou 25 minutos en chegar á estación St Charles e o noso hotel estaba apenas a 900 metros, quedamos nun B&B cerca do barrio do Panier e do vieux port, limpo, cómodo, céntrico e ben de prezo. Leer máis

Hai anos que soño con ir a Marsella, só aterrei no seu aeroporto camiño de Córcega, imaxinaba unha cidade caótica, multicultural, chea de contrastes e moi luminosa, atopamos unha cidade ateigada de turistas e só dos 20 establecementos que levaba anotados resistían 3 abertos, a pandemia tamén se ceibara neste lado de Europa.

Fixemos esta viaxe Elena e mais eu, xa coincidiramos noutras aventuras e tiñamos ganas de saír de Pontevedra uns días. Deixamos que o vo e mais o hotel fora cousa da axencia de viaxes, nós encargabamonos de gozar do sur de Francia.

Saímos de Porto con Ryanair e con media hora de retraso chegamos a Marsella ás 19:00 horas, collemos o bus 91, 16 euros ida e volta, cara ao centro da cidade, tardou 25 minutos en chegar á estación St Charles e o noso hotel estaba apenas a 900 metros, quedamos nun B&B cerca do barrio do Panier e do vieux port, limpo, cómodo, céntrico e ben de prezo. Leer máis

Marsella2
Marsella 1
calanques
Ana Santos Solla

Ana Santos Solla

Profesora de Educación Física

Son Ana Santos, nacín en Pontevedra no ano 1960, a miña infancia estivo moi ligada a Santa María de Xeve, a terra da miña nai, son a terceira de 8 irmáns, a maior das mozas, a máis vella como me dicían de pequena. Sempre me gustou o deporte e estudei INEF en Madrid, estiven 34 anos no IES Valle Inclán impartindo Educación Física alí foi onde coñecín ao resto dos meus compañeiros que agora me acompañan neste proxecto. Decidín xubilarme para dar un novo rumbo á miña vida e levar a cabo este tipo de iniciativas como @devellabella ue pretende que o envellecemento activo convértase en embelecemento persoal e poder achegar a miña experiencia nesta etapa da vida.

Nós os maiores aínda temos moita guerra que dar, espero que este blogue motívevos a querer colaborar connosco.

Dublín

máis artigos

♥♥♥ síguenos ♥♥♥

Ávila por Manolo Gulías Márquez

Ávila por Manolo Gulías Márquez

Ávila

Manolo Gulías Márquez

Xa tiñamos ganas de saír da casa e tamén tempo para facelo, pensando en ir a algunha cidade na que non estiveramos antes, decidímonos.

O domingo nove de xullo do ano 2017 collemos o coche e a iso das  oito da mañá puxemos rumbo cara Ávila.

Metémonos na AP-9 camiño de Vigo continuamos logo pola A-55 a A-52, enlazamos coa A-6 un pouco antes de Benavente, e seguimos pola autoestrada ata enlazar coa N-403, pouco antes de chegar a Adanero, que nos levou dereitos a Ávila.

Indo sen présa tardamos algo máis de cinco horas en percorrer uns cincocentos corenta quilómetros que é aproximadamente a distancia que hai dende Pontevedra ata alí.

Xa en Ávila, indo pouco a pouco tiramos cara o centro da cidade, entramos na muralla pola porta de san Vicente e logo seguindo pola rúa Tostado chegamos ata a Praza da Catedral.

Pincha no PDF da dereita para ler a viaxe completa

Concha en Ávila
Ávila
Ávila
Manolo Gulias Márquez

Manolo Gulias Márquez

Docente

Xosé Manuel Gulías Márquez naceu en Pontevedra en 1952, pero foi bautizado en Forcarei de onde eran seus pais. En 1983 aprobou as oposicións por ciencias logo fixo a especialidade de galego e daba as clases nesa lingua. O seu último destino levouno ao instituto onde estudou, é dicir ao Valle Inclán, non podía estar máis feliz xa que despois de case 20 anos non tivo que volver coller o coche. Neste instituto estivo 18 anos ata que con 65 xubilouse, porque xa tiña o tempo de servizo e xa tocaba. Colabora con nós relatando as súas viaxes.

De Jaca a Pontevedra

Grecia

máis artigos

♥♥♥ síguenos ♥♥♥

Menorca por Sara Valenzuela Viz

Menorca por Sara Valenzuela Viz

Menorca

Sara Valenzuela Viz

Vouvos falar desta escapadinha que fixemos ás Illas Baleares, a Menorca concretamente. Foi só unha semana pero aproveitámolo ao máximo. Non coñecíamos esta illa, si foramos a Baleares, a Maiorca, e a verdade é que Menorca sorprendeunos gratamente.

As praias, pequenas calas na súa maioría, son preciosas, non hai moita xente nelas e a auga nesta época do ano, na primaveira, está xenial, nin quente nin fría. Hai turistas, pero prefiren as piscinas de hoteis ou apartamentos á praia e iso é de agradecer. Non cabe dúbida, as súas calas de augas cristalinas e turquesa e area branca son espectaculares

Menorca, ademais da súa beleza natural, que lle permitiu ser declarada Reserva da Biosfera pola Unesco, conta cun grande patrimonio histórico que se concentra nos bonitos cascos antigos das cidades e pobos de pescadores, así como con interesantes restos prehistóricos que se atopan repartidos pola illa.

Estivemos unha semana e visitamos algunhas calas, nós alugamos nun apartamento na praia Cala Galdana,

saber máis

ciudadela
aasentamentos en Menorca
mahon
Sara Valenzuela Viz

Sara Valenzuela Viz

Profesora de Historia

Nacín na parroquia de Santirso de Manduas, en Bandeira.

Aos nove anos mandáronme estudar a Santiago e alí pasei uns cantos anos da miña vida, xa que logo fixen Filosofía e letras e liciencieme en Xeografía-Historia.

Exercín de profesora percorrendo moitos centros educativos das catro provincias, penso que de aí vén o que me gusta viaxar.

Levo en Pontevedra 27 anos, nesta fermosa cidade coñecín a unha parte dos integrantes do blog devellabella, no IES Valle Inclán e tamén no Frei Martín Sarmiento. Con eles vivín moitas aventuras, dende a nosa dedicación común ao teatro a festas diversas relacionadas co noso traballo, e sempre me sentín en total confianza.

Levo xubilada dous anos e procuro aproveitalo ao máximo, sobre todo facendo viaxes.

Neste proxecto vou poñer o meu graniño de area, e espero que sexa do voso agrado

Exipto

máis artigos

♥♥♥ síguenos ♥♥♥

Dublín, a viaxe do dó por Ana Santos

Dublín, a viaxe do dó por Ana Santos

Dublín

Ana Santos Solla

Cada viaxe é unha aprendizaxe, sempre leo antes de saír, cada vez menos, e sempre leo ao chegar, cada vez máis. Dáme a impresión que esa viaxe que preparei non é a mesma que a que realicei, programo o básico e déixome levar polo momento no que me atopo, encántame perderme e descubrir cousas ocultas ás propostas dás guías tradicionais.

Sempre me gustou viaxar, quizás fora porque meus pais nunca me deixaron facelo e comecei a saír cando estaba estudando en Madrid.

Esta non é a primeira viaxe nin a última que fixen pero quería empezar pola primeira despois das restricións pola pandemia, sempre a recordarei como a viaxe do dó, pola perda da parella, pola viaxe que quedou sen facer xuntos….

Eliximos Dublín nun almorzo na miña casa, era a primeira vez que ía viaxar cos meus irmáns, deixamos que a axencia Arany se ocupara das reservas, do voo e do hotel.

Saímos o mércores, 15 de xuño do 2022, de Santiago con Ryanair no primeiro voo da mañá, unha maleta de man, unha mochila e cinco días completos por diante.

Ao aterrar collemos o bus cara ao centro, 10 euros ida e volta, en 40 minutos chegamos ao corazón da cidade, camiñamos un anaco ata o noso hotel  Belvedere Hotel  e deixamos a equipaxe na consigna.

O noso é camiñar e se digo que nestes 5 días fixemos máis de 30 mil pasos ao día quedo  curta.

Comezamos polo canal e as diferentes pontes, fixemos fotos no monumento aos emigrantes e pasamos pola ponte de Calatrava, un calco das que ten espalladas por Europa, adentrámonos pola zona peonil e sobre as dúas entramos no primeiro pub, Lincolns Inn, para degustar o famoso fish and chips cunha cervexa ben fresquiña, logo tomamos un café nunha cafetería onde  o acompañaban cun bombón, Butlers chocolate/café. Entramos no Trinity collegue onde a cola para ir á biblioteca era enorme e xa non quedaban tíckets, camiñamos polo campus, que tiña moita animación, paseamos pola zona de Candem, Portobelo e Temple bar, pasamos pola Ponte do Medio Penique e como xa eran as 21:00 fomos cear a un restaurante italiano La góndola, moi recomendable, ao saír aínda tomamos outra cervexa camiño do hotel. Moitas horas a pé dende que saímos da casa.

Pincha no PDF  para ler a viaxe completa

Jamenson
Bray
Belfast
Ana Santos Solla

Ana Santos Solla

Profesora de Educación Física

Son Ana Santos, nacín en Pontevedra no ano 1960, a miña infancia estivo moi ligada a Santa María de Xeve, a terra da miña nai, son a terceira de 8 irmáns, a maior das mozas, a máis vella como me dicían de pequena. Sempre me gustou o deporte e estudei INEF en Madrid, estiven 34 anos no IES Valle Inclán impartindo Educación Física alí foi onde coñecín ao resto dos meus compañeiros que agora me acompañan neste proxecto. Decidín xubilarme para dar un novo rumbo á miña vida e levar a cabo este tipo de iniciativas como @devellabella ue pretende que o envellecemento activo convértase en embelecemento persoal e poder achegar a miña experiencia nesta etapa da vida.

Nós os maiores aínda temos moita guerra que dar, espero que este blogue motívevos a querer colaborar connosco.

máis artigos

♥♥♥ síguenos ♥♥♥