Volveu a Madrid, recorda que se reunía con outros galegos con asiduidade entre eles estaba Consuelo Gil, unha das dona de Fefiñanes. Pero a súa vida ía cambiar porque Juan empezou a insistir para saír con ela. Cando ía empezar segundo de carreira apareceulle alí e xa non a deixou  continuar, era no mes de outubro do ano 1970. Volveu a Galicia para casar, non estiveron nin un ano de noivos,  casaron en setembro do 1971.

El traballaba en Fundicións Tiburcio de Marín, a empresa do pai, nas oficinas.

Ela tivo que abandonar os seus soños para continuar dando clases en Portas no grupo escolar onde estivo 9 anos e tivo 5 fillas nun peíiodo de 7 anos:  Saleta,Dora Maria, María Xosé, Belén e Xoana.

Cando as súas fillas foron grandes decidiu continuar Belas Artes, foi no ano 94 no que viña de inaugurarse en Pontevedra a facultade.  Tivo que empezar desde primeiro porque o seu nivel de estudos estaba obsoleto. Aconselláronlle que fora a Madrid para que lle convalidaran o ingreso e o 1º curso e así o fixo, ao final conseguiuno.

Matriculábase por materias, de tres en tres porque seguía traballando na escola. Había xente de tódalas idades incluso da súa, xente con moita sensibilidade.

Finalmente e despois de todo concedéronlle por un ano unha excedencia por estudos para rematar a carreira e licenciarse no ano 2001.

Cando chegaron os netos tivo que deixalo unha tempada para axudar as súas fillas. Ten 5, catro nenos e unha nena. O seu neto Ignacio está estudando Creación de vídeoxogos. Nesa época facía debuxos co ordenador en Photoshop. Pasei a vida pintando coa alma. Agora xa sabe o que quere, traballa sobre lenzos acrílicos, precisa moito espazo e mancha moito. Fai moitos bosquexos antes de plasmalo no lenzo. Ten 3 obras en perspectiva, para expoñer en primavera.

Non puido desfrutar moito das fillas, porque a súa vida foi unha carreira de obstáculos co traballo, agora cos netos pode facelo doutra maneira, levábaos á gardaría, procura estar libre para eles.

O seu sitio favorito é o monte, a natureza e tamén o mar. Algo que teña horizonte, non lle gustan os sitios pequenos e agoniantes, mellor espazos abertos.

Gústalle moito a poesía de Rilke

Vivo mi vida en círculos que se abren/sobre las cosas, anchos./Tal vez no lograré cerrar el último/pero quiero intentarlo./Giro en torno de Dios, antigua torre,/giro hace miles de años./Y aunque no sé si soy águila o tomenta/o si soy un gran cántico

Merca a revista NEO2, di que ten unha imaxe  moi periférica,  unha idea moi avanzada desde un punto de vista diferente.

Quedou viúva no 2013 e non quere coñecer a ninguén máis.

No lle gusta ir nun grupo grande pero si con amigas, o seu grupo ideal son dous ou tres. Padece de soidade, gústalle quedar á marxe, quizais frustrada de todo o que lle pasou.

Tivo tendencia a illarse porque  se cansaba e agoniábase. Non oe ben, herdanza do pai e iso prodúcelle inseguridade.

Agora vai a ximnasia dous días á semana, gústalle coidarse.

Foi a Roma coas fillas. Estivo en América do norte NY, Philadelphia, Toronto 8 días e no  sur Brasil, Arxentina, Río, Bos Aires e Uruguai, iso fíxoo cos amigos do camiño portugués, tamén foi a Israel. Gustaríalle moito ir a Terra de fogo en Chile pero cre que xa é tarde para unha viaxe tan longa.

Era hospitaleira en Pontevedra, pertencendo aos Amigos do camiño portugués, indo a moitas andainas.

Agora “dende a distancia” na última etapa da súa vida analiza a súa evolución artística no sentido material, de plasmalo, o espiritual e dinámico. Todo  artista está ligado á súa obra, ao seu proceder coa súa vida.

Déixame algunhas frases:

“A arte concentra infinitas miradas”/“Coas imaxes ponse límite ao tempo”/“A imaxe créase co corpo humano”/“A arte manifesta a nosa natureza anímica”/“Hai unha intuición cara á arte”/“A arte acapara a sensibilidade do artista”/“Na diversidade está a concreción”/“Os grandes artistas encaixanos nun dicionario”/“As obras de arte nun museo dan a opción de lelas no teu propio tempo”/“Houbo anos no que a arte era inducida”/“Na miña liberación continua non hai nada rematado”/“A arte eleva e domina”/“A arte encadéame felizmente”/“A beleza ama a arte” 

Mentres os fillos estudaban e estaban na casa nunca se preocupou en saír a divertirse pero cando se independizaron decidiu que xa era hora de coñecer a unha boa persoa. Díxolle aos fillos: “Eu quero coñecer a alguén, aviso, igual teño que bicar moitos sapos”

Emociónase ao falar do pai. Tiña medo a morrer. Coñeceu a Pedro e ao día seguinte morreu. A morte deulle tranquilidade. A nai ainda viviu uns anos máis. Era unha muller moi práctica e xa tiña arranxada a roupa que quería levar cando morrese.

Estando con Pedro aínda traballou un pouco na xeriátrico Soremay. Despois preferiu coidar a nai e estar na casa.

Ten dous netos de 7 anos. Láiase de que como vivían en Poio perdeu un pouco a súa infancia e ela deixou de traballar en Pontevedra. Tamén ten unha neta, Nayara, de 19 anos.

Empezou traballando un pouco de todo con horario flexible. Despois chegaría África, a parella de Agustin. Organizaron as quendas e tivo máis responsabilidade. Grazas a ese tándem o coliving funciona de marabilla e agora ten varias persoas a seu cargo, un para mantemento, outra para cociña, etc. O seu horario é de 7:30 a 12:30. O traballo axudouna a pasar o dó da morte da nai.

Rosabel é feliz na casa. Gústalle ler e a última novela que leu foi Todo esto te daré de Dolores Redondo. O seu soño non é nada máis que ver os fillos estar ben, mellor do que están.

Non lle ten medo a nada. Een decembro do 2022 foi a Estambul 4 días para facer un implante capilar. A morte da súa nai e o hipertiroidismo que padece déronlle moita ansiedade e afectoulle a autoestima. A súa irmá xa o fixera o ano anterior xunto con 4 persoas máis e quedara fantástica. Aínda que na súa estadía en Estambul a trataron moi ben, na rúa sentíase rara, con medo. Non é un pais que lle dera seguridade.

Ao integrarse á vida do coliving tivo a oportunidade de viaxar a Francia, á rexión de Normandía, a coñecer outro coliving. Agora xa non hai quen a pare e está a espera do próximo reto.

Viaxou cunhas primas pola costa azul, Antibes, Mónaco… Tamén por Portugal que lle gusta moito. Este ano ten programada unha viaxe a Brasil con Pedro en decembro durante un mes. En Matogrosso quedarán na casa dun primo e en Bahía van de hotel para non molestar aos parentes.

O que máis lle gusta do coliving de Ancu é facer que a xente que alí chega se sinta como na casa. Son unha familia e comparten moitas horas. O que vén unha vez sempre repite. Quere recalcar o papel fundamental que fai África como xestora. Ela ten visión de negocio á vez que se implica nos proxectos de decoración. É xunto con Agustín a peza clave da comunidade.

Dúas das súas películas preferidas son Blade runner e Cowboy de medianoite. Non ten redes sociais nin tempo para elas, tampouco interese.

Ten unha horta ecolóxica e autosuficiente e vive nun sitio privilexiado vendo a ría en toda a súa extensión, en Combarro, moi pretiño de Pontevedra; unha vila que a pesar do turismo conserva a esencia de vila mariñeira, coa súa arquitectura do pan (hórreos), do mar (peiraos, ramplas) e a relixiosa (cruceiros, igrexas). Non é difícil velo tomando unha caña no Tinta Negra. Un dos seus lugares preferidos é a montaña do Courel. “Aquí sábese ben o pouco que vale un home” deixou escrito Novoneyra.

Aquel primeiro contrato significou un cambio xeodésico persoal, definitivo. A consolidación do profesional  como primeiro factor de peso, a oportunidade de desenvolver iniciativas e exercicio totalmente profesionalizado do xornalismo, no marco dun entorno social co que se sentía comprometido o mozo Guillermo, pero tamén, coa práctica e aceptación de empresa e lectores, traduciuse na postergación da carreira en Madrid. Descubriu que a titulación académica que tiña era base suficiente, para sumar  a experiencia dunha redacción, máis  un amplo abano de lecturas metodoloxicamente escollidas –materias troncais de xornalismo, ensaio, divulgación, literatura especializada- permitían profundizar na temática de traballo e abondaban para encarrilar os recursos e facultades comunicativas que atesouraba, de xeito que mudou o marco formalmente académico pola auto-formación selectiva a través de cultura inmaterial e demais recursos formativos  alimentadores dun empirismo practicado e avaliado pola sociedade. Aqueles cinco anos na redacción do Diario foron unha escola de vida e unha reválida cotiá sobre as posiilidades propias na profesión, con entrañables compañeiros e mestres como Amador Larriba, á sazón secretario da cooperativa e xefe de Deportes (“meu valedor” á hora da selección contratual, gran persoa), a cultura do “mestre” Manolo Cuña Novás e a súa achega ao coñecemento, ata as excentricidades de Pedro Rivas, ocorrente titulador e crítico mordaz, enriqueceron a bagaxe daquel entusiasta  reporteiro e escrutador da cidade e a súa circunstancia.

Asentado no oficio, incorporadas colaboracións fixas e diarias  como comentarista no informativo provincial de Radio Pontevedra –don José e Jorge Hermida como directores en sucesión,  e Fuentes Mora como xefe de programación e creador do “novidoso” informativo  Contra reloj- Guillermo decidiu casar, pouco antes  dos 25 anos, pasando a asentarse definitivamente na capital, no barrio de San Antoniño que entonces agromaba a partir de catro casas de vello, entre elas a súa vella pensión). Na rúa Casimiro Gómez criaron os tres fillos, Guillermo Ernesto (actual veterinario de Poio), Teresa del Rosario (procuradora dos tribunais en Madrid) e María (titulada en Empresariais especializada en marketing de idiomas, continuadora da empresa familiar de edición e comunicación). Casou con Sita (Teresa) Fraguas Barros, a quen coñecera como alumna do seu pai en Cotobade, en Nadal de 1969. Cando accedeu ao parvulario a máis nova das pequenas, Sita incorporouse ao traballo administrativo na secretaría do primeiro instituto da Xunqueira, despois traballou na do Sánchez Cantón, e finalmente xubilouse no Edificio Administrativo de Campolongo.

 Diante das novas responsabilidades, e diante da precariedade do traballo na cidade, con só dous medios de comunicación con plantillas reducidas, decidiu facer (“apuntalamento de independencia persoal”) unhas oposicións á Administración Civil do Estado, que apuntaban modernización despois da “longa noite de pedra”. No temario había moita materia que coñecía de maior ou menor perfil por mor daquela curiosidade innata practicada na primeira xuventude: as 250 pulsacións por minuto que esixían en mecanografía eran cousa de apretar no adestramento,de procedemento administrativo non sabía nada pero si do funcionamento das oficinas (civís e militares); da complicada administración do estado, estaba posicionado tanto que o seu campo de traballo no Diario repartíase entre o goberno civil, deputación, concellos, delegacións ministeriais e de xustiza, etc… Preparouna en dous meses. Superou a oposición, pero por unha praza máis en Galicia a flamante familia  non puido evitar ter que elixir Oviedo, en xaneiro de 1972, cidade e compañeiros acolledores.

En abril está de volta. Casualidades favorables (un cometido aprendido naquel destino que había que crear en Pontevedra) fixeron que  en 3 meses volvera a cidade da súa paixón en comisión de servizos, e funcións de xefe de negociado: tivo a honra de asesorar na provincia as concentracións escolares do ensino privado, un traballo paciente de agrupamento atomizado en pequenas escolas domésticas xunto aos colexios relixiosos e segrares), ademais da distribución de equipamento aos flamantes pero escuálidos  colexios públicos nos que se implantaba a EXB. Xornada matinal na delegación de Educación á fronte da tal  unidade de centros, emanada da dignificante  Lei Xeral de Educación de 1970”. O seu traballo na delegación encheuno de satisfaccións xa que daba apoio social e resolvía os problemas da xente, tocaba aplicar a lei de Villar Palasí, “A Educación Xeral Básica será obrigatoria e gratuíta para todos os españois. Quen non prosigan os seus estudos en niveis educativos superiores, recibirán, tamén obrigatoria e gratuitamente, unha formación profesional do primeiro grao” foi a gran revolución do ensino en España. Salváronse así, centos de iniciativas “domésticas”na provincia.

Contrato por un ano, cese do director no ínterim, aires de mudanza e liña editorial, de xeito que un posicionamento ideolóxico persoal nun acto público –moito tivo que ver, unha fugaz corresponsalía de El Pueblo Gallego, transformado pretendidamente os anobados Medios de Comunicación do Estado, pero ainda dirixido por un fascista-  abortou a continuidade na Voz. A súa participación fundacional en Teima, inesquecible revista política promovida polo socialismo e nacionalismo galego, marcaron demasiado o seu compromiso co país, ao que non renunciou despois desde posicións galeguistas e socialdemócratas…

Continuaron e chegaron  nunha breve transición colaboracións fixas, ademais de en Radio Pontevedra (hai quen lembra hoxe en día a glosa En cuatro palabras– publica un comentario diario en  Faro de Vigo – entón dirixido por don Manuel Santaella, que acababa de suceder a Cunqueiro- achegando o comentario de actualidade sobre as informacións que elaboraban os De la Torre, o vello Benigno e seu filllo Emilio. Paralelamente a súa primeira etapa como corresponsal de El Correo Gallego, e atende a crónica de actualidade diaria desde a capital da provincia para Radio Popular de Vigo –entón facho progresista e galeguista- da que é corresponsal durante 25 anos. E chega, coa década dos oitenta,  a segunda grande oferta profesional como xornalista: incorporarse á plantilla do Faro, nun proceso adiantado de reforzamento da delegación de Pontevedra sendo xa director outro grande colega, X. F. Armesto Faginas. Leva, principalmente,  a crónica laboral e a deputación –marcando un fito, xunto co delegado de La Voz López Torre: “abriran plantándose alí” a información presencial, antes só comunicados oficiais sen taquígrafos herdados do dominio Antonio Puig).

 Guillermo atesouraba por aqueles anos un posicionamento respectable como xornalista de alcance e primeira referencia como especialista en gastronomía, era “el gallego” no contexto do “gremio” español.  Coñece nos setenta avanzados a Paco López Canís  quen  transfiormara en Madrid unha revista de automovilismo nunha de gastronomía e viaxes, así naceu Club del gourmet.,revista decana de prensa especializada en España, e á vez nai da primeira das guías de España: a Gourmetour, orientación e crítica gastro máis influente naquelas décadas ca Michelín. Propuxéronlle colaborar, e viu oportunidade para o mexillón nun momento en que agromaban as primeiras noticias sobre a toxina, os mexilloeiros pedíranlle axuda a Campos, e este aproveitou para centrar o problema de consumo a nivel nacional. Pagáronlle por aquel informe máis ca unha semana de traballo. Lembra con frecuencia aquela viñeta de Castelao que marcou a súa conduta; a dos namorados ao pé do cruceiro, cando ela pregunta: “Manoliño…¿e se fora rica, habíasme de querer máis?, e respóndelle o mozo: “non che teño por que querer menos”…

En 1985, asentado na delegación do Faro de Vigo como segundo responsable, prodúcese unha inédita e imprevisible folga de médicos no Hospital Provincial.  Un conflito de elites co mozo Mariano Rajoy de Presidente da Deputación que tutelaba o centro. Asunto informativamente delicado pola entidade dos protagonistas, as relacións político-empresariais entre os  medios e o ente, agravado pola dureza posicional e verbal adoptada polo colectivo en reivindicación. Os comunicados eran durísimos, incluso con delicadas alusións persoais, ata o punto de que o noso redactor optou por gardar todos os pronunciamentos dos galenos, subraiando os parágrafos publicados e os que semellaban alusións estritamente persoais. Menos mal porque o seu traballo foi posto en tea de xuízo dende a presidencia institucional e o seu centro de traballo; comunicáralle verbalmente  o despido. Non se produciu porque o director X.F.Armesto, coñecedor da documentación atesourada, defendeu o “impecable traballo xornalístico do redactor” diante do conselleiro delegado, don Javier Vázquez Sánchez-Puga, cunha cabaleirosa resolución: non só a continuidade como redactor (non a cobertura que atinxe á deputación), mais si a súa promoción interna que se traduciu no nomeamento de coordinador do nacente suplemento ConSumo gusto.  Mantívose semanalmente dous anos ata que o comprou o xornal Prensa Ibérica, que decidiu suprimilo, se ben lle ofreceu a Guillermo ascendelo a delegado en Pontevedra.

  Rexeitou a oferta. A crise laboral co Faro resolveuse, e aceptou a oferta de Jose Manuel Rey Nóvoa  director de  El Correo Galego para abrir con  el a delegación en Pontevedra, á fronte da que permanecería 23 anos. Para o novo destino levou a cabeceira ConSunmo gusto, Galicia por diante… as plasmación da bagaxe hedonista de Galicia para gozar do país con propostas para  unha fin de semana, desde as festas gastronómicas e báquicas, acontecementos costumistas ou históricos, a súa relación etnográfica, a alimentación como cultura, ata as  demais peculiaridades comarcais do coñecemento e o lecer. Saía os venres, nel colaboraron grandes firmas, a primeira a do seu mestre na literatura e coñecemento gastro D. Antonio Odriozola, ao que lle creou unha peña de amigos, inda en vida do recordado polígrafo, o seu mestre literario (e compañeiro de músicas sinfónicas).

Este suplemento foi unha semente. Entrado  o goberno tripartito con González Laxe á fronte da Xunta de Galicia, o docende e a sazón director xeral de Consumo, o vigués  Jose Mª García Picher,  quéreo fichar para o seu equipo, na ansia por desenvolver conciencia de discernimento consumista entre os escolares. Coñecíanse, un  como director escolar ou político, outro como funcionario administrativo, pero para o caso, pola concepción divulgativa da temática no Faro de Vigo. A negociación, rexeitada por Guillermo a opción política, resólvese na vía administrtiva, mediante un convenio entre ámbalas dúas consellerías (Educación e Industria) polo que a primeira “achega o funcionario idóneo” en  comisión de servizos e a segunda pon os medios para desenvolver o que se chamou  Programa de Formación do Consumidor na Escola Galega; á fronte o noso comunicador especializado, e un pequeno equipo solvente e  interdisciplinar, destinado a concienciar ao estamento docente na conveniencia de introducir conceptos de consumo discerniente para o alumnado, especial subliñado na atención ao etiquetado e a nutrición equilibrada. O obxectivo de saída era que en cada centro houbera un profesor motivado por  esta temática e introducila na transversalidade académica. Vaia visionarios!.

 O Programa interrompeuse ao gañar as eleccións Manuel Fraga quen nomea un novo director do ramo pero xunguindo Comercio e Consumo, o lugués Francisco García-Bobadilla Prósper. Campos pon o “seu” Programa a disposición do novo director xeral, disposto a volver á súa praza ´auxiliar en Educación, nunca volvería xa…. O Programa queda en espera permanente (á fin no esquecemento), pero Paco Bobadilla ofrécelle outro xeito de chegar á sociedade coas inquedanzas consumistas, e ofrécelle que dirixa desde a súa comisión de servizos, unha revista que chegue, oriente e incentive o movemento asociativo e a concienciación en asuntos do consumo da sociedade galega. Así nace Cosumidores, que se mantén durante toda a primeira lexislatura conservadora.

 Eran tempos de construír un país e no eido de consumo a actividade promovida pola revista e as súas dinámicas “revolucionan” e axudan a crear un corpus social, traducido na organización do primeiro congreso galego de Consumo, a súa colaboración para o internacional de Lille (Francia) ata a integración da internacionalmente novidosa estrutura da transfronteiriza Axencia Galego-Portuguesa de Información ós Consumidores, con sede central en Santiago para a Eurorrexión e senllas e únicas delegacións en Guimarâes (Portugal) e Pontevedra, da que Guillermo, na súa condición de funcionario agregado á consellería, é nomeado xefe. Ubicouse, en local cedido polo concello, daquela presidido por F.J. Cobián, no “chalet Fontoira”.

Configurábase unha etapa de actividade persoal profesionalmente plena e ata frenética -a dúas bandas principais, a funcionarial e a xornalística, ben e certo que organizada cun notable grao de optimización-atenta a canto se movía no eido do consumo en Bruxelas, as nacentes directivas comunitarias (anticipou unhas cantas) e a revolución eno-gastro no resto de España, pois na década dos oitenta agromaron e puxéronse os pilares do posicionamento que hoxe en día gozamos tanto na gastronomía como na despensa alimentaria, e as novas pespectivas no conxunto do sector turístico cara a calidade. E todo iso desde unha tese e meta confluentes: volcado no compromiso co país, laboriosa achega do granciño de area á Galicia excelente… Nese contexto e necesaria organización, créase N.P. pequena empresa de comunicación a través da que se desenvolven os traballos informativos de carácter privado, e pouco despois o S.F.P./H.G.T., un seminario permanente de formación e promoción das profesións hostaleiras, que canalizan e desenvolven iniciativas esóxenas ás administracións públicas.Aínda busca tempo para sumarse a directiva presidida polo doutor Bustelo, en calidade de secretario do Ateneo de Pontevedra.

 Cando, na segunda lexislatura de Fraga, Paco Bobadilla pasa a responsbilizarse da Secretaría Xeral de Turismo (xa dependente da Presidencia) proponlle ao xornalista-funcionario o anovamento da comisión de servizos, para aproveitar para a Administración a un profesional especializado, xa conectado coas elites do xornalismo turístico-gastronómico e consumidor, pouco ou nada desenvolvido comunicativamente en Galicia. Campos, por esa recta final do século XX, lidera a especialidade en Galicia co Consumo gusto na prensa diaria e outras colaboracións públicas, pois resulta ser a referencia desde Galicia na prensa especializada española: corresponsal da revista decana Club de Gourmets, selecciona as propostas do noroeste para a guía Gourmetour (a máis prestixiada das de gastronomía e turismo nese tempo) colaborador habitual da colega tamén madrileña  Vino y Gastronomía que edita Luis Magaña, El País-Aguilar, Revista Tiempo, ou Comer y Beber, Bouquet, El Pipiripao de Barcelona, etc, etc. Escribe, viaxa, organiza, conferencia, pregoa, atende a actualidade diaria (tarefa que desenvolve cos colaboradores directos), como Victoriano Castro xuntos desde NPI.

As duas décadas finiseculares e a de asentamento do novo século concentran e compendian todo un legado de iniciativas, moitas delas sen precedentes en Galicia. Tocoulle ser un innovador, estar alí no momento oportuno, tivo e aproveitou a oportunidade de plasmar na súa querida Galicia correntes observadas noutras latitudes que ían por diante, plasmar ao modo de Galicia tendencias, no seu ámbito, estudiadas noutras latitudes de avangarda .

Así, incorpora a Galicia, a través dos por el creados Campionato Galego de Cociñeiros, a promoción e evolución das profesións hostaleiras (ese incardínase no concurso internacional Bocuse d’Or, considerado o campionato do mundo, a través do Campionato de España: constituíu a revolución da cociña galega tradicional, o descubrimento e pulo dos novos valores, os que hoxe representa, estrelados ou non, a cociña moderna. Inmediatamente creou, coa nacente asociación galega do ramo (AGASU) os Campionatos de Galicia de Sumilleres desta especialización, completada a continuación co impulso a creación de AMAIGA, cos campionatos de Xefes de Sala-maitres. Tiveron a súa versión para estudiantes de F.P.(a través deles, comenzaron as prácticas de estudantes en cociñas profesionais, hoxe oficialmenmte consolidadas) e situaron en todos os estamentos dos respectivos podios nos campionatos de España a profesionais galegos (varios campións e subcampións de España) , incluído un representante no Bocuse. A promoción dos profesionais foi inxente e sen precedentes nin exclusión de actividades máis concretas, como os concursos de coctelería, repostería e outros.

En 1995 ven a luz dous grandes proxectos xornalísticos, fitos  referentes: crea para a Xunta de Galicia, como entidade editora, unha cabeceira propia chamada Andares Gozosos, a xoia da súa coroa turístico-xornalística  no plano institucional. O encargo da administración turística galega é dispor dunha revista que proxecte a Galicia excelente na comunidade española e interncional do sector, e así se mantén un quinquenio unha publicación trimestral, coidadosamente impresa, con contidos e firmas de prestixio en Galicia e España, escrita en castelán con resumos en inglés; foi considerada a mellor revista institucional  de turísmo no Estado. Outra xoia, pero como proxecto privado inicialmente en partner con CEHOSGA,  é mais pragmático, pero resultou cohesionador na empresa interintersectorial:  xa hai unha nova maneira de crear e falar na cociña, no hotel, na produción alimentaria,  na industria fornecedora, na hostalería e na xestión e comecialización turística, e así nace a revista especializada HG&T (Hostalería, Gastronomía e Turismo) HG&T (Hostalería, Gastronomía e Turismo) que se mantén hoxe en día, a punto de cumprir 30 anos de presenza nos mercados que se complementan, e de xeito independente, como sempre, coa súa redacción  en Pontevedra. As Galas do Turismo e a Gastronomía de Galicia promovidas por todo o país pola revista, constituíron o punto de encontro de maior relevancia en tal intersectorial, con representacións profesionais de ata 700 persoeiros, foron o punto de encontro do “quen é quen” intersectorial…..

A bagaxe de coñecementos que, á fin, se reflicten nas publicacións e demais traballos de Guillermo Campos, enraizan na previa documentación (empezando por unha nutrida biblioteca especializada), nas viaxes e experiencias que buscou ou lle brindou a propia actividade profesional, esa achega empírica que considera imprescindible (“para unha divulgación ou crítica solvente, hai que coñecer previamente a intra-historia,  coñecer referencias sólidas, para comparar, por exemplo, platos semellantes de diferentes autores, porque sen iso dificilmente se pode ter un criterio obxectivo e solvente; igual pasa cos viños, ata coas paisaxes, ou os museos…”).

Guillermo non é de redes sociais incluso relativiza os datos de Internet canto faltan referencias sólidas: non son de fíar, dime, unha das súas teimas é a procura do rigor, a fonte é fundamental.

 A súa peregrinación levando polo mundo noticia da despensa galega colleu dimensión alá polo 1979, cando recibiu o primeiro encargo do entón conselleiro de Pesca Rodríguez Peña,  para promocionar 3 produtos galegos da flamante acuicultura (ostra, mexillón e rodaballo) en restaurantes de referencia en Madrid, Sevilla, Valencia e Barcelona; durante unha semana percorreu esas cidades, de tanto avión perdeulle o medo as alturas. Outras provincias españolas e portuguesas, tamén francesas, alemás e italianas,  souberon da súa mensaxe a través da participación en  simposios, certames, congresos e centos de encontros profesionais a adegas, conserveiras, salóns, feiras (promoveu con Posada e Cabezas a primeira Alimentaria da Semana Verde de Galicia) ou industria (da chacinaría á de equipamentos), xurado de premios nacionais  entre outras experiencias sobre produtos e recursos turísticos. Coincide tamén coa irrupción no medio televisivo, pois crea o primeiro de divulgación da cociña galega no canal galego da  Televisión Española (Xantares Galegos, sendo director Manolo Lombao, percorrendo os restaurantes destacados do país con Manolo Yañez cámara ao lombo) e, trala nacente Televisión Galega, o tamén pioneiro programa na prime time do mediodía,  Artesa, chamado polo entón responsable de contidos Cachi Villanueva, hoxe alto executivo de Mediaset.

En 1990 viaxou a Bos Aires, Santiago de Chile e Montevideo nunha misión do goberno galego, que levou ao cono sur americano os aires novos da oferta turistico-gastronómica galega, da que formaron parte os hostaleiros e restauradores que conformaban a elite do noso país. Volvería a América en máis dunha ocasión por mor de puntuais participacións promocionais como Venezuela, Brasil, ou México, ademais de promoción da imaxe gastro galega polo Mediterráneo. Desde Marrocos ata o Mar Rojo (Tel Aviv, con representacións lusas, un campo de traballo e irmandade deste profesional que segue a pensar en transfronteirizo)… Por ese tempo, dirixe tamén a revista institucional da Rede de Paradores de España, coincidindo ca presidencia de Paco Bobadilla (na década precedente sentaron as bases da nova hostaleria e o turismo en Galicia) un binomio que funcionou, desde a profesionalidade,  sen interferencias ideolóxicas, país por diante.

A súa aposta máis salientable  no remate desa “trintena marabillosa” desenvólvese en  Nova York, no 2007 cun socio-colega  vasco, Mikel Zeberio: argallaron a Semana da Gastronomía Galega no salón VIP da sede da ONU, para o que seleccionou cociñeiros que agora son referentes, como  os pontevedreses  Torres Cannas, Pepe Solla, o santiagués Marcelo Tejedor , o ourensán  Francisco Domínguez, os coruñeses José Antonio Rivera ou o falecido  Roberto Crespo, o lugués  Jorge García ou Sacha Ormaechea (de nai galega, afincado en Madrid), ademais do tamén coruñes xefe sala Alfredo Castrelo. Houbo actividades complementarias, de impacto promocional, como a chef table, instalada na cociña do comedor de delegados da ONU, na que sentaron 22 invitados, fundamentalmente representantes dos principais medios de comunicación de Nova .Entregáronse máis de 3 meses na organización.

 Estaba no poder o chamado goberno bipartito, presidido polo socialista Emilio Pérez Touriño, e á fronte da dirección xeral de Turismo o nacionalista Ruben Lois, un dos grandes teóricos do turismo galego desde a  USC. Nesa mesma etapa, creou outra pegada de referencia, neste caso formativa, sendo conselleiro de Traballo  Ricardo Varela: desenvolve os primeiros Masters enogastronómicos con sedes en Santiago e Pontevedra: un sobre a cociña do peixe, outro sobre o servizo do viño; foron o xerme de moitas iniciativas individuais que achegan novas dimensións sectoriais hoxe en día, e “estreáronse” en Galicia as figuras sectoriales máis destacadas do momento..

No cambio de século fundou a Asociación Galega de Xornalistas e Escritores de Turismo (AGAXET), integrándoa na federación española  (Fepet) da que foi vicepresidente. Acadou a súa xubilación laboral aos  66 anos, no 2011, pero mantivo e mantén a inquedanza intelectual, achegando consello e dirección desinteresada, e experiencia á editora de HG&T (a única revista no estado que mantén catas comparativas de produtos gastro), ademais dunha colaboración semanal tamén desinteresada no magazine dos venres en Radio Pontevedra, no que regala visión actual de tantas experiencias deste polifacético profesional centrado na gastronomía como práctica cultural. ¿Sería o mesmo se, máis de trinta anos atrás, aceptara aquela proposta do tándem ex-ucedista Pepe Rivas-Eladio Portela para integrarse no pretendido e non nato PP de Galicia no intento de crear un partido nacionalista de centro dereitas? (Non aceptou, a pesar da tentación de entrada, como terceiro na candidatura ao Congreso, secretario provincial de transformado partido…).

Un soño “real”, si lle queda sen cumprir: é, quizais, ter introducido aínda máis cultura culinaria e consumista entre os profesionais –ten algún libro escrito, entre eles Xantares para o século XXI, un documento entre séculos-, o coñecemento a fondo da historia e realidade da nosa despensa e recetario, contra a incultura e desarraigo de moitos cociñeiros co acervo identitario galego, que non se debe, como se fai, ignorar para evolucionar. Sempre é tempo de educar máis na “arte de vivir” desde este equibrio da moita experiencia, gustaríalle espallar máis as claves da boa vida, xa case escurecida polo esnobismo. Hai que emular máis ao “bon vivant” .

Cuando fueron a Guinea lo hicieron en el barco Santa María, en el cual la mitad eran para pasajeros y la otra mitad carga. Tuvieron que atracar en Nigeria, donde estaban con revueltas políticas y se pasaron dos días dentro del camarote sin salir por los disturbios a bordo. Cuando llegaron a Bata en Nigeria el pueblo les encantó y los trataron de maravilla.

Allí coincidieron con la familia Pontanilla y los armadores Touza de Marín, ambas familias los  arroparon mucho y les está muy agradecida.

El material escolar era casi mejor que en España, ella daba clase a los chicos, que les enseñaban a servir, a las chicas en las escuelas se les enseñaba a cocinar y coser. Los chicos antes habían tenido profesores militares.Unos y otras se juntaban en la clase de Educación física.

Ante el cariz que estaban tomando los acontecimientos en el país, aprovechando que venía de vacaciones a España con los niños en 1968  se quedó porque ya no pudo regresar.

Ahora jubilada ayuda a sus hijos a cuidar a los nietos, le gusta mucho la playa, pero no a las horas de calor, disfruta yendo al teatro y a escuchar música sobre todo de coros.

Su artista favorita es Lola Herrera y Marlon Brandon, su amor platónico.

Hablamos de viajes, Argentina, Palma de Mallorca, Marbella, El País Vasco, que le encantó, Barcelona, Andorra…

Desde la muerte de su marido, hace ya 5 años sigue viajando con amigas, Roma, Polonia, perdió Estambul por coincidirle con el COVID y se lamenta de no haber ido.

Cuando era joven leía a Agatha Christie, ahora prefiere las historias que le digan algo le gusta Carmen Posadas, Pérez Reverte, Javier y Manuel Marías, lee en este momento “El silencio de la ciudad blanca” de Eva García Sáenz de Urturi y “El pazo de Lourizán” de Lola Fernández Pazos

No tiene ningún sueño sin cumplir considera que todo lo que quiso lo consiguió.

Fueron compañeros suyos Rafael Úbeda, Aramburu, Raida Lusquiños